Hari Oprot

is niet helemaal Indonesisch voor "de dag van vertrek". Want dat is het nu dus; straks gaan we terug naar Nederland en Belgie.

Tsja, wat is er nog gebeurd: gisteren nog even gewandeld, een paar kilometer over het strand - onder andere langs een hotel waar een groot buitenfeest werd georganiseerd. De band was aan het sound checken; ik had ernstig medelijden met de gasten die 's avonds dit geweld zouden moeten ondergaan. je denkt: vakantie. Je krijgt: Motorhead (volume) en Zangeres zonder Naam (genre). Een exotische combinatie en dat past dan wel weer bij een locatie als Bali.

Gelukkig letten de goden hier goed op; donkere wolken trokken zich samen en we zijn maar eens teruggewandeld naar het hotel.

Op de laatste tien meter ging het mis - ik heb mijn telefoontje uit de broekzak gehaald en onder mijn hand gehouden; we hadden net zo goed in het zwembad kunnen springen als die tien meter door de regen lopen. Dat feest hierboven is letterlijk geaborteerd in de zin van afgedreven, als je snapt wat ik bedoel. Misschien maar beter ook.

's Avonds in de Bengkel vis gegeten; dwz zelf uitzoeken en binnen de kortste keren klaargemaakt op je bord. Heerlijk. En 100% halal ook nog, ik heb nu dus buikloop. De eerste keer deze vakantie en net voor de terugreis (wie lacht daar?)gaat het mis.

Vanochtend weer een crematie; de stoet kwam langs Batujimbar Cafe waar we zaten te ontbijten (gewoon stoer met lumpur en nasi kuning, rijst stopt toch?). 't Was een mooie en dat dan nog wel in de budget-uitvoering: de overledene had maar 1 dakje, een toren van in totaal een meter of drie hoog.

We gaan nog even zwemmen en dan naar het vliegveld. Naar huis! En over vier maanden terug.......

Hari Malas

Is een luie dag. Zoals vandaag. Gisteravond zijn we (Hans,Dolf, Jos en ik) naar een cocktailparty op een Phinisi geweest, een tweemast schoener zoals die op Sulawesi gebouwd worden. Daar zijn we naartoe gebracht door een taxichauffeur met een laat ons zeggen hoge amusementswaarde.

Wij wilden naar de jachthaven.

Wij kwamen in de vissershaven.

En in de vrachthaven.

Tussendoor zijn wij door onze chauffeur/reisleider gewezen op de vele wonderen van de lokale cultuur zoals hij ze zag. En die wonderen bestonden uitsluitend uit ehm...hoe zeg je dat......tja.....hoe zal ik het zeggen.....jonge dames met onderhandelbare affectie? Get the picture? Dit, gecombineerd met zijn optimistische rijstijl leidde tot mooie taferelen. Op één of andere manier hield hij de auto op de weg, terwijl hij naar hele andere “dingen” keek. Uit het raam hing om luidkeels zijn waardering voor het getoonde te laten blijken. En af en toe door Jos op subtiele (....) wijze werd gemaand om zich aan de opdracht te houden.

Want wij wilden alleen maar naar het schip – en daar zijn we uiteindelijk ook gekomen. En ik moet zeggen: er zijn vervelender dingen te bedenken dan op een zeilschip de ondergaande zon van Bali bewonderen met een cocktailtje in de hand en de bijbehorende hapjes krijgen aangereikt.

Daarna naar Anneke en Bert; op het terras met uitzicht op de schitterende tuin gezeten en een fantastische rijsttafel gegeten. Veel geleerd over het dagelijks leven van een buleh (buitenlander) op Bali; het is niet alles goud wat er blinkt.