Plastic zakje, rapport, einde van de Games, en sedih sendiri

Wat ben ik blij dat ik gisteren besloten heb om vandaag te schrijven.
Vannacht en vanmorgen heeft het n.l. geregend. Het voelt een beetje raar om dit te schrijven terwijl ik weet dat Nederlanders dit lezen. Want die zijn regen wel gewoon, toch? Nou, dit was geen regen meer.
Oke, tussen deze zin en de vorige zat een kwartiertje pauze want ik probeerde een woord te vinden die deze regen goed kon omschrijven. Sorry, is me niet gelukt.

Om van ons huis naar de hoofdweg te komen moet je eerst een paar smalle straatjes door. Op dit moment is het het beste om dat zwemmend te doen. Ik heb net Elise naar school gebracht en ik voelde me net Crocodile Dundee die met zijn auto een rivier vol krokodillen over steekt. Alleen waren het geen krokodillen maar kikkers. (inderdaad, ik begin over mijn kikkerangst heen te raken, dat kan ook niet anders anders heb je hier geen leven)
Robrecht had ik het "goede" advies gegeven om op het terras links langs het tafeltje te lopen want rechts was het nat, hier doen we pas voor de poort onze schoenen aan, en anders kreeg hij natte sokken. Dat deed hij netjes om vervolgens tot z'n enkels in het water te staan buiten de poort.
Regen dus. Geweldig. Ik kan niet anders zeggen.
Wij lopen naar de auto (de regen is dan inmiddels al wat verminderd) en ik had het gevoel alsof ik in een film zat. In de eerste plaats enorme bevrijvigheid overal. Nou is dat iedere dag wel maar deze keer was het anders. Nu was men bezig om de "schade" te herstellen van de gigantische wolkenbreuk die de hele nacht duurde. Wij staan tot aan de kuiten in het water en nog wordt er geveegd.
Tijdens de rit naar school heb ik mijn ogen uitgekeken. (wat ben ik blij trouwens dat we een auto hebben nu)Het aantal brommers op de weg is hetzelfde alleen ziet het er nu heel anders uit.
Ik moest erg denken aan die blauwe PMD-zakken die je in België hebt om plastic in te verzamelen. Het was alsof iedereen zo'n zak had leeggehaald om de inhoud ervan aan te trekken. De meesten hebben wel een regencape maar dat bedekt natuurlijk niet alles. Handen, voeten, benen, maar ook zadels alles wat maar een beetje kwetsbaar is voor de regen wordt ingepakt.
Wandelaars heb ik gezien die zelfs hun hoed zorgvuldig hadden ingepakt in een zakje van de locale supermakt. Heb je geen hoed? Dan gaat die plastic zak gewoon op je hoofd. En nog steeds, alleen maar vrolijke gezichten.
Hoe vind je deze; een klein meisje met een miniparapluutje boven haar hoofd die ingepakt is. Jaha, je plu zal maar nat worden.....
En niemand die raar naar elkaar kijkt. Volgens mij ben ik degene die raar is want ik stap de auto in zonder plastic zakje "aan".
(Waarom moet ik nu ineens denken aan dat liedje van Urbanus "plastic zakske"?)
Over recycling gesproken.

Verder.
Elise heeft haar 1e rapport. Wat zijn we trots op haar. Super resultaten. Ik sta er iedere keer weer van te kijken hoeveel dat kleine hoofdje allemaal kan verwerken en daarbij ook gewoon vrolijk blijft.
Gisteren had ze het er notabene nog over dat ze haar Belgisch examen ook nog moet doen! O ja, en of ik al een boardsurfschool had gevonden in Sanur (die er niet is want aan de kust van Sanur zijn geen geschikte golven en in Kuta wel en dat vind ik te ver) want zij had op school al navraag gedaan naar andere soorten vechtsporten maar ze wist nog niet welke te kiezen. Mijn eerste reactie was "dat is toch veel te veel allemaal"!.
Ze keek me aan alsof ik niet wist tegen wie ik sprak.
Toch moet ik er nog even met Peter over hebben.

Robrecht heb ik zowaar vanmorgen dus even gezien.
Van horen zeggen weet ik dat hij terug is uit Sumatra en sindsdien heb ik ook wel smsjes van hem gehad.
Vannacht heeft hij thuis geslapen maar is thuis gekomen toen ik nog met Jos op stap was.....ahum.....was weer gezellig trouwens....
De 2 nachten ervoor heeft hij in een hotel in Nusa Dua mogen overnachten. Dat vond ik helemaal niet erg want dat scheelde hem een aantal lange ritten op de motor.
Gisteren was de afsluitingsceremonie die hij zelf overigens gemist heeft. Hij baalde verschrikkelijk.
Zijn cliënten zijn n.l. niet op komen dagen voor de bus naar de ceremonie en dus is Arjuna bij het hotel gebleven om nog te wachten. Toen hij inmiddels al thuis was kreeg hij een smsje dat ze met een andere bus naar de ceremonie waren vertrokken.
Maar goed. Vandaag is hij weer naar Nusa Dua om een rapport te schrijven over zijn ervaringen (wat blijkbaar alle PA's moeten doen) en niet geheel onbelangrijk, om betaald te krijgen.
Nou Rob, niet alleen het geld maar ook deze ervaring kun je in je zak steken!

En ik, jah, sedih sendiri hé.
Maar ik sla me er kranig doorheen. Maar dat komt alleen omdat ze hier geen geraniums hebben waar ik achter kan zitten.
Gister dus (weer) met Jos op stap geweest.
Hij had Elise en mij uitgenodigd om bij Ryoshi sushi te gaan eten. Hebben we gedaan. Elise had deze keer octopus tempura gegeten. Ze vond het niet zo lekker maar haar mandje was aardig leeg. Ik vond dat wel lekker overigens (er zat ook gebakken aubergine e.d. tussen, heerlijk)maar ja, ik had sushi.
Jos had voor zichzelf besloten om niet op stap te gaan dus zijn we, nadat ik Elise in bed had gestopt, naar de Double Dutch vertrokken. Je kent hem hé Peter?
Waarvan Jos altijd zegt dat het daar niks aan is was het dus verschrikkelijk gezellig. Een leuke meid ontmoet waarvan ik de naam volgens haar verkeerd uitsprak. Ze heet n.l. geen Neomi maar Now Me.......wat zou haar vak zijn?
Overigens had ze ook Menadonees bloed.
En veel, heel veel met Jos gekletst. Totdat we besloten om maar naar huis te gaan anders kon ik in ieder geval geen motor meer rijden.
Vanmorgen kwam Elise op mijn slaapkamerdeur kloppen dat het 07.30 was en ze toch echt naar school moest. Ik ben door mijn wekker heen geslapen, erg he?
Geen fitness deze morgen en daar voel ik me erg slecht bij, misschien vanmiddag maar even proberen of ik wat kalorieën weg kan zweten.

Dus de volgende keer als Jos geen zin heeft ga ik niet mee..........denk ik.

Straks even een kopje koffie met een boekje bij BJBar en vanmiddag naar Ronie om 't een en ander voor Yuni te regelen.
Peterke, ik heb ook nog tijd om jou te missen!

Step

P.s. Fotoos komen later..

Dinsdag – Vanavond terug naar België

De afgelopen dagen is er weer het nodige gebeurd.

Eens zien: mijn eerste twee exercities op de driving range (want nou zou ik toch eindelijk eens beginnen met golfen) zijn niet te best verlopen. Gewapend met een ijzer 7 (schijnt een essentieel wapen te zijn in de strijd om kleine balletjes in verafgelegen gaten te slaan, en daarom een belangrijk oefenmiddel) uit het arsenaal dat ik van wijlen oom Harrie heb overgenomen, ben ik met Jos en Alex aan de slag (no pun intended) gegaan.

Het zijn originele linkshandige George Nicoll clubs en dat schijnt bijzonder te zijn; dat schept dus ook verplichtingen.

Onder begeleiding van Edy, een pro, ben ik gaan slaan en heb de eerste dag 100 ballen geslagen. De meeste in minstens 2 pogingen, één bal zelfs 30 meter ver maar de meeste binnen opraap-afstand. Drama.

De tweede dag zijn er drie ballen aan de 50 meter geraakt, van de honderd. U zegt: vooruitgang? Nou nee.

Na afloop vroeg Edy me met een rechtse club (ook een 7) een bal te slaan en die zijn ze nu nog aan het zoeken. De frustratie kwam er uit, denk ik en ik raakte hem vol. De volgende ook. En de volgende.

Dus heb ik, na de derde sessie waar ik met rechtse club heb geslagen en die veel en veel beter ging, besloten dat ik alles, maar dan ook alles links doe – behalve golf. Sorry, oom Harrie. Maar ik zal de linkse set wel bewaren.

Straks sessie 5, de derde met rechts. Leuk!

Aan het auto-reparatiefront gaat het goed. Eka rijdt alweer in haar zo goed als nieuwe auto, die van Yuni en mij zijn voorlopig nog niet klaar. Erg leuk is, dat waar in Nederland carrosseriedelen die beschadigd zijn gewoon worden vervangen, hier alles minutieus weer in de oorspronkelijke vorm wordt geklopt. Alleen wat echt onherstelbaar beschadigd is (een ventilator, knipperlichtglas of zo) wordt gekocht – maar een compleet opgefrommeld spatbord, een defecte bumper, een radiator, het wordt allemaal gerepareerd - en heel goed ook.

En dat met hier en daar behoorlijk primitief gereedschap, overigens.

Door de nasleep van het ongeluk hebben we wel vrienden gemaakt. Bij onze “vaste” verhuurder van motorfietsen heb ik een motor voor Yuni gehuurd. En van hem hebben we tirtha, heilig water, gekregen uit een speciale bron. Op het eiland Lembongan is namelijk een speciale tempel, één die niet door mensen is gemaakt maar door de goden. Een natuurlijke grot, waar een bron ontspringt. Er komen geen toeristen, deze tempel heb ik ook niet op een kaart kunnen vinden maar hij is er wel – iedere Balinees kent ‘m.

Onze vriend heeft daar twee nachten gewaakt en gevast met nog enkele Balinezen (onder andere een minister) die speciaal daarvoor uit Jakarta zijn gekomen,. En hij heeft een paar flessen tirtha meegenomen, waar hij ons van heeft gegeven omdat –zegt hij – ik een goed karma heb (omdat ik voor Yuni heb gezorgd....). Als het op is, krijgen we nieuwe.

De volgende keer dat ze gaan, mogen Steffie en ik mee om ons eigen tirtha te halen en met de goden te praten.

Nyoman gebruikt dit water nu bij de dagelijkse offers hier in huis; zojuist heeft ze mij ook besprenkeld en heb ik het gedronken om zeker te stellen dat de vliegreis goed verloopt.

Uiteraard krijgt de Landcruiser een sabayan (ceremonie) met dit tirtha voordat wij ermee gaan rijden. Zekerheid voor alles!

Over zekerheid gesproken: Elise heeft een week vrij gehad en is zojuist weer naar school gegaan. Zij dacht dat gisteren (maandag) de school begon, maar alle anderen dachten daar anders over. Volgens de bewakers, die wij samen gistermorgen rond half acht spraken, moest ze echt nog een dagje naar huis.

Dat scheen ook in haar agenda te staan.....maar Elise blijft Elise.

De Asian Beach Games zijn begonnen op Bali! Deelnemers uit 45 landen nemen deel aan 19 sporten. (Waarbij ik natuurlijk maar in 1 sport geïnteresseerd ben: beach volleybal voor dames, maar dat terzijde.)

Die Beach Games vinden op een aantal locaties plaats: Nusa Dua, Kuta en Sanur. De hele hoge hotemetoten (Zoals het Internationaal Olympisch Comité o.l.v. Jacques Rogge, de president van Indonesië, diverse nationale Olympische Comité’s, ambassadeurs, consul-generaals, etc.) zitten in de chique hotels van Nusa Dua.

Arjuna dus ook. Want hij mag dankzij de gouverneur tijdens de Games werken en is Personal Assistant van iemand die wij in dienst als Hotel Hotel Mike (HHM) aanduidden: een Hele Hoge Mieter. Wij mogen nu, om redenen van discretie, niet zeggen wie maar laat ik het als volgt beschrijven: hij ZOU de PA worden van de burgemeester van Madrid, die hier is om te lobbyen voor de Olympische Spelen van 2016.

Dat is hij nu niet – maar wel van een vergelijkbare HHM. Hij geeft gisteren een lunch ter waarde van 450 euro gehad (Arjuna: “morgen ligt er dus 450 Euro in de pot”), wordt riant betaald, krijgt gratis kleding, vervoer, eten, onderdak gedurende de Games. En leert natuurlijk enorm veel.

Steffie heeft haar laatste (voorlopig dan) Indonesische lessen achter de rug. Gelukkig maar, want ze spreekt het beter dan ik en dat is natuurlijk niet de bedoeling, verdikkeme. In januari gaan we samen het vervolg doen.

Tja, en dan vanavond in mijn eentje terug naar België. Een heel vreemd gevoel, aan de ene kant erg leuk om onze familie en vrienden weer te zien – en aan de andere kant mis ik Bali nu al en het idee Steffie en de kinderen drie weken te moeten missen, na de maanden dat we met elkaar zo intensief hebben opgetrokken staat me helemaal niet aan.

O ja: wij waren een maand geleden heel ver met een stuk grond, alleen de toegangsweg moest worden uitonderhandeld in de banjar. Dat is uiteindelijk fout afgelopen. We vermoedden al zoiets, en hebben plan B vast opgestart: een nog mooier stuk, met een hele goede toegang en een eigenaar waar vrienden van ons ook zaken mee hebben gedaan. We zijn het over alles eens, hopelijk kunnen we tekenen zodra ik terug ben – en dan kunnen we de bouwplannen gaan effectueren.

Het werd ook wel tijd.

Hoe het weer hier is? 32 graden, relatieve luchtvochtigheid 95%. Niet te harden, dus. Balinezen zweten en klagen nu ook, iedereen is loom en we wachten op de regen.

Straks spullen pakken en het vliegtuig in. Op naar de kou.

Sumatra

Waar moet ik beginnen? Er is zoveel te vertellen, en om het dan nog op te schrijven maakt het nog wat moeilijker. Weet je wat? Ik zal beginnen met het begin van de reis. Da’s nog eens een goed idee.

Eerst wat uitleg: We bevonden ons in de periode dat de Ramadan ten einde liep, naar het suikerfeest toe, ofwel Idul Fitri. Het is dan de gewoonte om naar je familie terug te keren, en Hasron had mij uitgenodigd om met hem mee te gaan naar Sumatra.
Dus, vroeg vertrokken naar het busstation in Denpasar. In de bus gestapt en dan op weg naar Jakarta. Niet veel gebeurd, behalve dat de chauffeur – net als iedereen – reed alsof het leuk is om ongelukken te maken. Deze reis duurde een dag en een nacht.

Eenmaal aangekomen op Jakarta verbleef ik samen met Hasron en zijn twee jongste zussen (hij heeft er drie, en nog twee broers) in zijn huis, voor een overnachting, want de volgende dag zouden we met zijn drieën (de jongste zus ging ook mee) vertrekken naar Noord-Sumatra. Hier wat de buurt verkend in de kampung, de eerste keer met de man van de middelste zus, de tweede keer met Hasron zelf.

Kort gezegd: Jakarta is geen leuke stad. Het stinkt, is vies, grijs en grauw, vol smog en daardoor ontzettend benauwd. Ook wordt door een grote betonnen muur heel subtiel de grens gevormd tussen arm en rijk, wat de stad een hypocriete indruk geeft. Zo zonde… Tips voor reizigers: BLIJF DAAR WEG!

Dus: de volgende dag om 2 uur vertrokken met onze spullen. Op zijn indonesisch, dat wil zeggen: alles gaat mee. Die groene rugzak vooraan is van mij, de rest van Hasron en diens zus, Purnama. Wat gaat dan mee? Nou, kleren, schoenen, prullaria, geschenken voor de familie, en het allerbelangrijkste: eten.

Na een toch ietwat emotioneel afscheid van de andere zus en de bewoners van die kampung naar het busstation, en ook daar: Alles gaat mee. Grote dozen, minstens twee per familie, want je zal maar net zonder zitten. De bus zelf was een beetje vies, overvol en de AirConditioning was kapot de helft van de tijd, en dat is bijzonder jammer. De gehele reis duurde 3 dagen, 2 nachten, dus…

Oh ja, het begin van de busreis was voor mij ook het begin van de Ramadhan. Hasron is moslim, en was al een paar dagen bezig. En ik deed gewoon mee voor de resterende 5 dagen. De eerste dag nog wel met drinken, want je moet rustig aan beginnen, zei Hasron, en hij kan het weten. Dat betekend dan ook dat je om 4 uur ‘s nachts word wakker gemaakt om te gaan eten, voor de zon op komt. Maar gelukkig kunnen ze mij voor nasi ‘s nachts wakker maken; Wat ze ook hebben gedaan. En ik moet zeggen: Het voelde goed. Een goede ervaring, en ik probeer het volgend jaar een hele maand vol te houden.

Afgezien daarvan is er niet veel gebeurd, misschien dat de wegen in Sumatra slecht zijn onderhouden, maar dat is slechts een klein minpuntje. En de volgende keer dat ik naar Sumatra mocht gaan, ga ik gewoon met het vliegtuig. Stilzitten is echt niks voor mij.

Eenmaal aangekomen (nou ja, aangekomen; We stopten in the middle of nowhere) zijn we met de Bedjak verder gereden naar de kampung. Je ziet het goed: een motor met een soort buddyseat, en daar dan met zijn drieën op/in plus baggage. Het ging, dus het ging automatisch ook goed. ☺ Zo naar het huis van de familie van Hasron gereden, kennis gemaakt met zijn ouders en alles uitpakken.

Zo is het leven voor mij op de kampung begonnen. Over het algemeen leuke, aardige, gastvrije mensen, maar als bulé gaat het net iets anders. Die mensen daar hebben namelijk nog nooit een bulé gezien, en als er dan eens eentje op bezoek komt, tja…Ze keken me werkelijk aan alsof ik een wandelende freakshow was, en de woorden “allo, miestèèr” viel mij elke dag ten dele. In het begin niet zo erg, want ik begrijp het volkomen; maar dan ELKE dag…dan word je toch wel moe…

Een dag op de kampung zag er voor mij als volgt uit: Opstaan. De inwoners doen dat rond 6 uur, maar omdat ik een bulé was, mocht ik uitslapen tot 7. Aardig toch? Dan iedereen begroeten, zoals gebruikelijk is. Daarna is het tijd om te gaan eten. Let op: Dit element is zeer belangrijk. We blijven tenslotte in Indonesië. Eenmaal uitgegeten is het tijd om te gaan douchen. D.i. in de kamar mandi (alleen) of in de publieke mandi achter de moskee (absoluut niet alleen). Meestal kies ik voor het laatste, omdat het gewoon kei-gezellig is. Daarna gaan we ontbijten. Nee, ik heb het niet herhaald: In de kampung ontbijt men twee keer. De eerste keer iets lichts, en daarna gewoon rijst met groente en vis. Maar, in ieder geval: Nadat men is uitgegeten, gaat men rondwandelen. Vanwege Idul Fitri moest de hele familie een bezoek gebracht worden. En met familie bedoel ik dan ook de vrienden ervan, en diens familie, en de vrienden daarvan plus aanhang; Dus uiteindelijk heb ik na drie weken ongeveer de gehele kampung gezien. Maar na zo’n gesprek of 3 is het alweer etenstijd.


Bij iemand anders, of thuis; Maakt niet uit, er is altijd genoeg. Zo hebben we alweer onze derde maaltijd achter de kiezen, en is het tijd om te gaan rusten. (‘istirahat’ in het indonesisch, is trouwens het eerste woord wat ik daar heb geleerd; Echt een woord met symbolische waarde) Een middagslaapje van enkele uurtjes, want van praten en eten word je moe. Eenmaal wakker geworden gaan we ons weer wassen; Dat is echt nodig. En daarna weer verder met mensen ontmoeten. Tegen de tijd dat we klaar zijn is het alweer tijd om te gaan eten, een soort afternoon-snack. We mogen tenslotte geen honger lijden. Intussen praten we uiteraard gewoon verder en tegen de avond naar huis om voor de vijfde en laatste keer te gaan eten, dit keer met de hele familie bij elkaar. Dan lekker buiten op een stoeltje zitten en praten over…eh…dingen. Tenslotte naar bed en wachten op de hysterische stem van de Imam die om 5 uur ‘s nachts schreeuwt dat Allah groot is.

Zulke dagen kwamen frequent voor, maar gelukkig niet altijd. We hebben niet elke dag gepraat met mensen; We hebben ook daadwerkelijk dingen gedaan, hoor. Zo hebben we ten eerste ook wat tijd in de moskee doorgebracht. Op die manier heb ik mijn religieuze intelligentie wat bijgespijkerd; En zo’n directe manier is natuurlijk perfect. Gewoon meebidden, en uitleg vragen. Waar ik bijzonder trots op ben is dat ik op het moment aan het leren ben om arabisch te lezen. Ik heb geen flauw benul wat het betekent, maar ik kan het wel lezen. (La’natii is arabisch voor godverdomme, trouwens) Die foto is gewoon in de slaapkamer gemaakt.

Verder heb ik zeer mooie herinneringen aan een tocht die we hebben gemaakt naar een andere, échte afgelegen kampung. We moesten eerst over een berg heen wandelen/klimmen, om tenslotte wat tijd bij een rivier door te brengen. De wandeling was 6 à 7 kilometer, met prachtig uitzicht en in die hitte niet te doen. Maar uiteraard was ik de enige die zweette. Verdorie.

Uiteindelijk komen we toch aan, en de lijdensweg werd ruimschoots vergoed. Ik ben zeer trots op de foto’s, de locatie was idyllisch. Langs de rivier stroomopwaarts wandelen om bij een soort plateau uit te rusten, te eten (oh, wat een verrassing) en te zwemmen/wassen. Gewoon lol maken en genieten. Zeer speciaal.



Dan nu even een woordje over de meisjes. Ook hier zijn ze zeer mooi, en heel aardig. Denk ik. Ze moesten bij mij eerst over de schok heen komen dat ik een buitenlander was, en dat duurde nogal lang. Maar daarna zijn ze gewoon leuk. Ik wilde heel wat foto’s nemen, maar ze bleken nogal verlegen, en zonder hoofddoek is ook wat moeilijk. Jammer. Uiteindelijk is het me toch gelukt om er enkelen te maken: Hier een voorbeeld toen ik met meisjes aan het basketballen was. Ook een foto waar ik niet weinig trots op ben. ☺☺

Verdere activiteiten: Eten met vrienden, eten op locatie, eten met vrienden op locatie, speciale gerechten eten met of zonder vrienden (meestal met) en praten, rusten…Over het algemeen zeer aardige, gastvrije mensen. Maar dat had ik al gezegd, denk ik. Kan je nagaan. Zoo, genoeg geschreven voor deze keer…nu eerst rusten, net als elke andere indonesiër. Ik zeg jullie: Assalam Alaikum.

Hij is thuis

Gezond en wel, na drie weken. Mager en staat nu onder de douche. Heeft een Arabisch leerboek bij zich en vindt Ramadan iets om vaker te doen. Net thuis gebracht door wéér drie andere mooie meiden die wij niet kennen maar dat begint te wennen.

We gaan nu iets drinken, bijpraten en straks lekker eten. Morgen update - van, over en door Robrecht.

De dag dat Arjuna thuiskomt

Dat is vandaag dus.

Het is nu een uur of één en hij zit al in het vliegtuig van Jakarta naar Denpasar Bali. Zojuist heeft Hasron ons laten weten dat Rob goed vertrokken is. Hasron blijft in Jakarta om weer te gaan werken.

Ik kan niet voor hem spreken maar ik denk dat de afgelopen 3 weken weken waren waarin hij ervaringen heeft opgedaan die hij niet snel zal vergeten, en ik denk de familie van Hasron ook niet. Vanmorgen nog een sms-je van hem gehad dat hij een echt Sumatraanse verassing heeft.....Ben benieuwd....als het maar geen.....néééé.....toch??

Wij zijn dan ook erg nieuwsgierig naar hem en zijn verhalen.

Hij is een paar dagen erg ziek geweest daar. De dokter is bij hem geweest en had gezegd dat het ook wat overmoeidheid was. Naast natuurlijk een totaal andere levenswijze, ander eten, andere temperaturen weer, nieuwe indrukken enz.enz. Diarrhee, overgeven, gelukkig is hij nu weer helemaal opgeknapt maar zoals hij zelf zei, hij is veel afgevallen en kan niet meer zo veel eten als voorheen.
Hij was al zo mager.....

Maar we staan hier al klaar om hem met eigengemaakt ijs, appeltaart enz.enz. weer vet te mesten. Hij had zelf al aangegeven dat hij wel een biertje zou lusten dus dat gaan we vanavond maar eerst met 'm doen......als we hem tenminste nog op een redelijke tijd gaan zien.

Hij landt in Denpasar om 14.25 uur en wordt dan meteen door een manager van de Asian Beach Games opgehaald voor een interview, uniform en spoedcursus PA. Rob is n.l. in Sumatra gebeld door deze man.

In de eerste instantie kon hij niet meewerken aan deze Games omdat hij te laat terug zou zijn uit Sumatra. Big bummer voor onze Rob want hij had hier een ongelooflijke zin in. Nu belde deze man dus of hij niet toch mee wilde werken want ze hebben mensen te kort. Hier hoefde hij dus niet lang over na te denken.Het is ook een verschrikkelijk leuke job. Hij gaat een week lang geloof ik (vanaf de 18e) mee met een van de atleten (hij hoopt op zo'n mooie chinese beachvollybalster)die allerlei beachgames moeten doen in Sanur, Kuta en Nusa Dua. Hotel, eten, drinken e.d. krijgt íe allemaal en nog een extra zakcentje ook. Hier in Sanur en in Kuta heb ik al van die jongens rond zien lopen, hardstikke leuk!

Voor ons op het moment wat minder. Hij is 3 weken weggeweest en we kunnen hem niet eens van het vliegveld halen. We hopen in ieder geval wel op een gezellig etentje vanavond.

Verder kan ik jullie vertellen dat mijn eerste zelf gereden kilometertjes er op zitten sinds vanmorgen.

Samen met Peter ben ik eerst op een braak liggend terrein bij het strand de auto gaan uitproberen met alles aan de linkerkant. Peter is ook buiten gaan staan en ik moest dan zo dicht mogelijk langs hem heen rijden, links natuurlijk. Ik moet zeggen dat dit me allemaal niet tegenviel. Ik weet alleen niet of Peter net zo ontspannen was als ik, naast mij.....

Het zijn gewoon die duizenden brommers die alle kanten uit gaan en van alle kanten komen. Binnendoor in z'n 3 rijden is dan ook een zeldzaamheid.

We hebben meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar de driving range te rijden waar Peter sinds deze week begonnen is met golfen in Renon. Waar overigens is gebleken dat Peter véél beter rechtshandig golft dan links. Een absoluut verborgen talent want hij blijkt rechtshandig de ene bal na de andere goed weg te slaan. Jammer dat hij volgende week er 3 weken uit is dan kan hij niet blijven oefenen. Dat geldt trouwens ook voor het autorijden. In Belgie moet alles weer aan de rechterkant net nu hij een beetje aan links rijden gewend is. We gaan het zien.

Ondanks dat ik het niet leuk vind als Peter weg is straks zal ik mijn tijd wel doorkomen. Jos heeft al gezegd mij eens mee tenemen en ik ben ook al uitgenodigd voor een grote sjieke halloweenparty in Den Pasar door Yuni. Met haar moet ik ook nog es gaan koken, stappen, shoppen enz. Barbara komt eind deze maand ook nog terug uit Nederland en dan is haar man ook weg voor zaken en met haar ga ik huisdingen kijken want zij zijn op dit moment aan het bouwen.

En wie weet zie ik Robrecht tussendoor nog om iets samen te doen met hem en Elise.

Elise heeft een weekje vakantie nu. Maandag zijn we gaan shoppen met z'n 2-en en dat was erg gezellig. Ik dacht dat ik erg was met winkelen maar Elise moet écht alles zien. En die gekleurde lenzen......het is haar nog niet gelukt om die in te krijgen....gelukkig....en ze hadden geen witte.....gelukkig....en die afgrij..schoenen....en die oorbellen voor de hele grote oorgaten......en die grote glimmende kruizen met jezus.......en die doodshoofden......allemaal niet gekocht. Wél leuke shirtjes en een superleuk horloge voor haar waar je poosing(duizelig, draaierig)van wordt als je de tijd wilt lezen.


Ik moet morgen een broek van Peter gaan ruilen, ik denk niet dat ik van Elise alleen mag gaan.

Step

Un message van saya!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Jaja, ik ben nu al viertalig :-) :-) :-)!!! Ik spreek een beetje Française, een beetje Bahasa Indonesia, heel erg goed English en natuurlijk Nederlands.

Ik heb helaas niet veel te vertellen maar ik zal m’n best doen, als eerste wil ik zeggen dat Adriënne op zaterdag en vrijdag om 03:30 kan bellen als ze dat wil en in de weekenden natuurlijk wanneer ze wil (natuurlijk wel rekening mee houden dat het hier 6 uur later is dan in België, heb je mijn message op MSN trouwens al gelezen????)!

Elke keer als ik ga zwemmen komt er een duif uit het zwembad drinken en dan probeer ik er zo langzaam mogelijk naar toe te komen maar elke keer vliegtie weer weg dus “what’s the use????”.

Op school gaat het heel goed ondanks dat ik om halfzes opsta en dat ik elke dag ga liggen als ik van school thuiskom omdat ik zo moe ben. Maandag wordt mijn favoriete dag want dan gaan we shoppen!!!!!(in de Discovery Mall)!!!!!

Robbie zit nog steeds op Sumatera en komt woensdag al weer terug:-( :-( :-( waaraan je aan de smileys al kan dat ik dat helemaal niet leuk vind…denk ik… Nou…nu heb ik toch nog wat geschreven hè???

xox Elise

11 oktober

Inderdaad: dat is precies een week na Dierendag en alleen al daarom het vermelden waard.

Bovendien is het de dag, waarop Stef en ik 17 jaar geleden alweer met elkaar zijn getrouwd. Toe maar.

We gaan dat vanavond vieren met een etentje – maar eigenlijk vieren we het elke dag.

Wat is er zo al gebeurd? Om te beginnen (en dan hou ik ook echt op over dat stomme ongeluk) heb ik voor een maand een auto gehuurd omdat ik bang was anders helemaal niet meer achter een stuur te kruipen hier. De afgelopen en komende dagen rijd ik heel veel en Steffie wat minder, daarna gaat zij veel rijden had ik zo bedacht.

Ik bied bij deze mijn welgemeende excuses aan aan alle oude mannen met een hoed op die zich op zondag verplaatsen in een Volvo 340 en die ik ben tegengekomen. Echt waar, en op mijn knieën. Die middelvinger neem ik terug.

Zij zijn absolute Fernando Alonso’s vergeleken met het bibberende wrak dat met een natte rug voorovergebogen over het stuur de afgelopen dagen door Sanur is gesukkeld in een Daihatsu Xenia. Ik dus. Niet harder dan 30, meestal veel langzamer. Stoppend voor elke geparkeerde auto, pas na tien keer kijken er met een ruime bocht omheen. Bochten naar links veel te ruim nemend. Stapvoets.

En alleen maar durven rijden met Steffie als co-piloot, die om de 10 meter moest antwoorden op de vraag “heb ik links nog ruimte???”. Want kijken durfde ik niet, de blik stond star vooruit.

En ik had daar dus regelmatig geen ruimte – automatisch te ver naar links, het is een drama.

Inmiddels gaat het wat beter – vanmiddag zijn we bijvoorbeeld helemaal naar de Bali Galeria in Kuta geweest en ik heb niet gehuild. Af en toe zelfs de auto in zijn vijf!!

In die Galeria golf-schoenen gekocht (naast een hoop andere meuk) want er was vandaag 20% korting en maandag ga ik met Jos en Alex naar de driving range en les nemen. Kortom: het gaat er eindelijk van komen, de linkshandige golfset die Stef voor me heeft geregeld, de praktisch nieuwe clubs die oom Harrie maar zo kort heeft kunnen gebruiken, worden nu na jaren dan toch weer geactiveerd. Ik hoop, dat hij het ziet.

Elise heeft de komende week vakantie. Daar was ze volgens mij ook wel een beetje aan toe – even bijtanken.

Verder nog iets? Ja, een toch wel wat aparte spirituele ervaring maar daar ga ik wat over schrijven als het verhaal compleet is.

En Robrecht komt woensdagmiddag thuis! Hij heeft veel fotoos en veel teksten, heeft ook beloofd om het weblog daarmee vol te plempen.

SMS verkeer tussen een 18-jarige op Sumatra en zijn bezorgde vader

Robrecht (R): 2 nieuwtjes. Ze hebben hier een drumstel (yes!) en ik heb toestemming van de kepala desa om met zijn dochter te trouwen.

Peter (P): Gefeliciteerd met het drumstel en alleen trouwen als ze steenrijk is. En geen besnijdenis.

R: Nou...ze is spuuglelijk. Maar het is wel leuk om van buleh naar “pery andsome” te gaan. Een moslim mag trouwens 4 vrouwen hebben ☺☺☺☺

P:Dat is ook 4 keer veel te veel schoenen. Kijk toch uit jongen.

R: Ik moet morgen basketballen. Met dames. Tegen dames. Overal dames.

P: Het is de gewoonte om na afloop gezamenlijk te douchen. Neem je fotoos? En nee, ik ben helemaal niet jaloers.

R: Ik zal het fototoestel meenemen. Dan kan je toch nog een beetje meegenieten. Er is trouwens geen douche. Met z’n allen in de kali.

P: Ik kijk er naar uit! je moeder net iets minder...

The Days After

Goed. Zaterdag, de dag na mijn onfortuinlijke expeditie met de Toyota, heb ik doorgebracht met het regelen van vervangend vervoer voor Yuni (die haar auto langer moet missen – Eka heeft na een weekje de brommer haar auto weer terug), nog even praten met de dames (omdat met name Eka er geen vertrouwen in heeft dat ik haar schade zal betalen) en daarna lekker naar het strand met Steffie en Elise.

O ja: vrijdagavond waren Dolf en Carin, Leo en Martha en Jos bij ons komen eten en we hadden voldoende gespreksstof; ik kwam letterlijk recht uit de werkplaats binnenrennen toen ze er al waren. Wel fijn om het even van je af te kunnen praten. Overigens: op vrijdagavond heeft Elise een hele week school achter haar ruggetje en dan is het beeld op bijgaande foto niet abnormaal. Ze is dan echt "op".

Op het strand is het licht bij mij uitgegaan – Stef en Elise hebben het zeggen ze erg leuk gehad, ik heb alleen maar geslapen. ’s Avonds ook weer.

Zondag hebben we Yuni uitgenodigd bij ons. Ook om te zien of ik haar alsnog een autootje kon aanpraten. Ze weigerde nl. een auto, wilde een brommer als vervangend vervoer en ik vond dat, als je iemands auto aanrijdt, daar gelijkwaardig vervoer voor in de plaats moet komen. Zeker als die persoon juist een buikoperatie achter de rug heeft en daarom nou net met de auto gaat werken.

Dat is een inzichtgevende middag en avond geworden; we hebben van haar buitengewoon veel informatie gekregen over de Balinese manier van kijken naar dingen en hoe anders dat is dan de wijze, waarop wij die dingen zien.

Om te beginnen: de HR manager van het bedrijf waar de dames werkten, wilde de politie erbij halen. Yuni heeft dat voorkomen; dat zou mij veel ellende geven (paspoort innemen, steekpenningen, enzovoort) maar het bedrijf OOK: de auto’s die ik had geraakt, mochten daar helemaal niet staan en met een advocaat erbij had ik de mevrouwen MIJN schade kunnen laten betalen – of eigenlijk het bedrijf, want dat heeft hen gedwongen op straat te parkeren.

Uiteindelijk was dan iedereen veel geld kwijt geweest, nu alleen ik. Maar ik heb dan weer geen ellende met de politie. Allemaal winst! (en wat een ongelofelijk geluk had ik dat er net een Nederlands sprekende Balinese van een hoge kaste betrokken was die het goed met me voorhad! Kans 1 op 4 miljoen......)

Daarnaast – blijkt nu – heb ik kudoos gekregen door een paar dingen die misschien handig zijn om te weten voor jou als je van plan bent om op Bali verkeersongelukken te maken:

- geen negatieve emoties tonen na het voorval
- denken aan de andere partij, en het daarvoor zo goed mogelijk willen regelen
- niet in discussie gaan maar “ja” knikken, meebewegen en ook zo veel mogelijk “ja” doen
- laag profiel: niet hoog van de toren blazen

(eigenlijk de dingen die ik vroeger anderen trainde om te doen in een commercieel klachtengesprek: zo heb ik er ook nog eens wat aan ;-) )

Resultaat van een en ander: een hoop goodwill bij de collega’s van de dames, en (niet onbelangrijk) blijkbaar ook bij de goden want men was het er over eens dat ik in een volgend leven beloond ga worden voor mijn goede gedrag. Kijk - die is vast binnen.

Maar “goodwill”, wat koop ik daarvoor? hoor ik je denken.

Nou: het volgende. In één van de stukjes van februari heb je kunnen lezen dat de banjar, de wijk zeg maar, hier het belangrijkste sociale element is. Als je een probleem hebt als Balinees met je banjar, dan heb je ook echt een probleem. Uit de banjar gegooid worden betekent dat je niet wordt gecremeerd en daarmee is je ziel veroordeeld tot niet meer reïncarneren – het is dan echt voor eeuwig het einde voor je.

Binnen die banjar is de communicatie en samenwerking heel intens. Als Europeaan (buleh) kom je daar nooit tussen – het is jij “tegen” de banjar. Maar hoe meer ze je gaan waarderen, des te makkelijker het wordt. Als toerist heb je daar (omdat je er maar kort bent) geen zicht op, maar als je hier langer woont begint het langzaam toch wel duidelijk te worden.

Dat ongeluk gebeurde in de banjar waar wij willen gaan wonen. En dan is dit “visitekaartje” , hoe ongelukkig (haha) ook, beter dan de confrontatie zoeken.

Dat was ook de reden dat Yuni geen auto wilde van ons – ze heeft haar collega’s verteld, dat ze de motor van Steffie te leen heeft gekregen en dat Stef en ik het nu met één motor moeten doen. Dat geeft goodwill. Niets doen geeft bad goodwill, teveel doen (auto geven) leidt tot jaloezie omdat zij er dan teveel “boven uit steekt” en dat is voor haar en voor ons slecht.

En zo luistert alles hier heel erg nauw; we hebben die zondag talloze voorbeelden gekregen en veel inzicht in de Balinese manier van denken.

Nou ja, veel: voor ons dan, we waren er duizelig van maar weten waarschijnlijk nog steeds minder dan 1% nu. Het is een interessant eiland!

Genoeg hierover. Wat is er verder zo gebeurd?

Maandag nix, dinsdag bracht de eerste zware regenbuien die de natte tijd aankondigen. Steffie en Elise konden buiten douchen zonder douche; Jos heeft ons uitgenodigd bij de onvolprezen Ryoshi (lekker!!) waar we lopend door plassen met kikkers erin naartoe zijn gegaan.

Robrecht zit nog steeds op Sumatra. Hij is daar erg veel afgevallen, ondanks dat hij 5 keer per dag eet. Maar omdat hij ook heel veel doet (onder andere heeft hij met 8 anderen een berg beklommen) zit hij nu onder de 60 kilo. In ieder geval heeft hij het er erg naar zijn zin – Hasron schijnt ook een hele mooie zus te hebben en wij houden ons hart vast.

Stef heeft zich voorgenomen om hem na thuiskomst binnen een dag weer op zijn normale gewicht te krijgen, geloof ik. Appeltaart, ijs, chocola.....het staat allemaal al klaar.

En het is warm. Heel warm. En vochtig. Zitten in de schaduw is genoeg om zwaar te transpireren, mijn polootje kleeft aan me vast. Nyoman staat in de zon te strijken en heeft nergens last van. Hoe bestaat het.

En: Dolf is jarig. En David ook. Namens ons allen: van harte, mannen!

Autoperikelen – deel 1 (deel 2 staat hier onder!)

Al heel lang hebben Stef en ik zo’n droombeeld van een open 4x4 jeep met daarin ons gezin en Chica. Of wij met duikspullen. Enzovoort. Soort Bounty- of Bacardireclame , waarin zinloos über-blij naar elkaar schaterende veel te bruine types hun gebleekte gebitjes tonen.

Je weet bij die reclames nooit waar het over gaat, maar blijkbaar is er een reden dat deze mensen in een 24-uurs lachbui door het leven gaan, van de ene zwempartij aan een prachtig strand naar de volgende zonsondergang op een nog veel mooiere locatie. Wij eens die nadenken wat die reden zou kunnen zijn en hoe wij dat kunnen bereiken.

Die locaties: tsjek. Mooie mensen (wij dus): tsjek. Alleen maar lol, lachen dat is leuk: bijna tsjek. Missend aan het plaatje: een bruut vervoermiddel (1). Dan zijn we er. Hahaaaaaaaa!!

Kortom: ik op zoek naar passend vervoer, waarbij de Toyota Landcruisers zoals ze hier rondrijden, en dan met name de schaarse open modellen (“canvas top”) passen in ons wensplaatje. De hard top, die je wel veel ziet, vinden wij duidelijk minder, qua zinloze schater-factor.

Tijdens een rit over de Bypass kwam ik langs een bengkel (werkplaats) waar een paar wel heel erg ruige terrreinmonsters stonden, maar ook een mooie Willy’s CJ7 jeep. Removable hard top, soft top: geen Toyota maaar wel erg mooi. Eropaf!

De eigenaar van de Bengkel (en van deze auto) stelde zich voor als Paul.

“Paul??????”

“ Ja, mijn vader was fan van Amerikaanse films en ik was het derde kind (Nyoman heet je dan dus op Bali) vandaar Paul. Paul Nyoman........”

Vervolgens bleek de Jeep wel te koop, maar de papieren nog niet in orde. Waarvoor ik ‘m nodig had? Zie de eerste alinea. O, het hoeft niet per sé een Willy’s te zijn? Dan nooit doen, duur in onderhoud op Bali etc. Peter, neem een Landcruiser.
Ja Paul, maar waar vind ik een canvas top? Zoek ik voor je Peter, ik ben nl. voorzitter van de off the road club op Bali en ik vraag wel even rond bij de leden.

’s Middags al een SMS;je: “hele mooie hard top, topconditie etc. etc.”

“Maar ik wil een canvas top!”

En zo ging het een tijdje verder.....

Tot iemand me vertelde, dat de hard top van een Landcruiser demontabel is (wist ik, domdomdom, namelijk niet) en dat bleek te kloppen bij nazoeken op Internet. Dakschaal er af, zijpanelen er uit en hup: in een uur heb je een open auto. Met een rollbar erop kun je een canvasdak monteren, en de hardtop kan er in de regentijd gewoon terug op. Kassa!

Ik dus weer Paul bellen: die eerste hard top, die hele goede, als ik die zou willen en converteren?? “Geen probleem, ik vraag mijn vriend om ‘m hier neer te zetten en die roll bar en dat dakje kun je bij ons laten doen.”

Dit is ‘m.




Mooi he?



......deel 2 komt morgen.....

Autoperikelen – deel 2

Goed – nu kun je een paar keer om zo’n auto heen lopen, de motor starten en horen dat-ie netjes loopt, geen tikkende kleppen of onregelmatige verbranding en zo – maar pas tijdens een proefrit weet je meer: hoe remt-ie, spoort hij goed, geen rare klappen in de versnellingsbak bij schakelen, de koppeling etc. etc. ....

...waarop Paul vroeg of ik een proefrit wilde - en ik zei ja.

Nou, vanaf die garage de Bypass op viel niet mee: een motortje tussen het verkeer duwen is niet zo lastig, je neemt maar weinig ruimte in en je komt er zonder veel problemen tussen. Maar een Landcruiser.....

Desalniettemin: het lukte, maar de combinatie “veel stuuruitslag” en “stuurbekrachtiging” (want die zit er op) was wel even wennen. Net zoals schakelen met links, waarbij de eerste versnelling achter zit en de twee naar rechts en naar voren. En de richtingaanwijzer rechts. Veel om aan te denken, dus ik ben de eerste afrit van de Bypass af gegaan om een rustig straatje te nemen richting Jalan Danau Poso, het verlengde van de hoofdstraat van Sanur.

Rustig rijden, eerste versnelling, door naar z’n twee en toen zag ik een vrij grote jeep van de andere kant komen in combinatie met een geparkeerde auto aan mijn kant van de straat. Geen nood, plaats genoeg, beetje links aanhouden....

*kaboem*

???????????

correctie naar links, want de auto sprong naar rechts.....

*KABOEM*

En ik stond stil. Volkomen gedesoriënteerd, wat is er gebeurd?

En daarna kwam heel snel het besef:
- ik heb twee geparkeerde auto’s in elkaar gereden
- met een auto die niet van mij is, maar die ik in goed vertrouwen heb meegekregen
- in een vreemd land
- waarschijnlijk niet verzekerd
- als de politie komt ben ik de sigaar
- hee, er staan wel erg veel Balinezen ineens
- wat een puinhoop
- wat nu? Eerst Paul bellen
- K...T, mijn telefoon die ik altijd bij me heb, ligt thuis.....
- ..................................


En toen een mevrouw “what happened?” en ik vertellen.....

“Darimana?” vroeg ze en ik “dari Belanda...”

Waarop ze zei: “Godverdomme! Hoe kan dat nou?” want deze Balinese bleek Nederlands te spreken. En: “Snel naar binnen jij, ze (de politie) moeten jou niet zien!”

Binnen (in een hotelreceptie, leek het) Steffie gebeld om mijn telefoon te brengen – want ik moest Paul bellen en zijn nummer stond in de telefoon.

De Nederlands sprekende Balinese bleek Yuni te heten, en zij was ook de eigenares van de witte jeep die ik aan gort had gereden. De eigenares van de andere auto, die veel minder was beschadigd, was Eka, een collega van haar.

Paul gebeld, nadat Steffie kwam, maar die was al op de hoogte. De tamtam gaan sneller dan ADSL op Bali. Onze Nyoman thuis wist het bijvoorbeeld ook al....

Praten met Paul (die sleepdiensten ging regelen), Yuni en Eka. Zorgzaam, waren niet met hun auto bezig maar vonden het zielig voor MIJ! Komaan zeg, en jullie dan?

Je wilt niet weten hoe lullig ik me voelde – en ook, hoe vertwijfeld: hoe kon dit gebeuren? Ik reed niet hard, er was plaats genoeg, ik kan toch best een beetje sturen......die mensen zonder auto en dat is mijn schuld....en Paul, die er nu een probleem bij heeft waar hij niet op zat te wachten...dat kan dus niet, ik los alles op maar hoe? Enzovoort.

Korte samenvatting van het vervolg: met één van de extreme terreinauto’s van Paul en een sleepwagen (inderdaad, zo kan het ook) zijn de innig verstrengelde auto’s uit elkaar gehaald en naar de schadehersteller gebracht.


Alles blijkt minder erg dan het lijkt; vooral de Toyota en de personenauto hebben voornamelijk plaatschade en dat is een kwestie van man-uren , repareren en spuiten. De witte jeep is er erger aan toe, daar moet een stuk van het chassis worden gericht.

Yuni heeft me enorm geholpen door te onderhandelen met de schadehersteller – waar een buitenlander natuurlijk zwaar de klos is, wordt alles nu onder garantie voor Balinese prijzen gerepareerd.

De auto van Eka is binnen een week klaar. Die van Yuni heeft een week of zes nodig. En onze Toyota (want die heb ik gekocht, van nu nog terug geven kon geen sprake zijn natuurlijk) is over een maand weer exact als op de fotoos vóór het ongeluk maar ik wil eerst Yuni’s auto klaar hebben. Natuurlijk regelen wij vervangend vervoer voor haar.

En wat blijkt nu: het ongeluk heeft Paul en Yuni, die jeugdvrienden waren en elkaar 25 jaar niet hebben gezien, weer in contact gebracht.

En ik heb zo het idee, dat wij nog veel van elkaar gaan zien want het zijn erg fijne mensen – dat merk je wel in zo’n crisis als dit. In ieder geval hebben we afgesproken om contact te houden en dan gaan we doen ook.

Maar hoe kon dit nou gebeuren? ’s Avonds is me dat uitgelegd door Carin: het heet “continental reflex” en komt in Engeland regelmatig voor.

Toen die auto van de andere kant kwam, heb ik als een Nederlander gereageerd omdat mijn denken gefocust was op de techniek van het rijden met deze Toyota. En als je naar links uitwijkt, hou je in Nederland rechts veel ruimte want daar zit je auto – jij zit aan de linkerkant.

Maar hier zat ik rechts. En links van me zat niet alleen nog een portier, maar heel erg veel Landcruiser. Die ik zonder te remmen dus in twee auto’s boorde.

Continental reflex. Die moet ik dus afleren, net zoals ik de angst moet kwijtraken die ik nu al heb om straks weer achter het stuur te kruipen van de 100% gerestaureerde vintage Landcruiser die nu ons eigendom is.

Bali. Never a dull moment. Maar ik kan er nog niet echt om lachen.

Vrijdagmorgen.....en het huis is leeg.

Even zien: zondagmiddag zijn Stef en ik Jos en Dani wezen opzoeken in hun hotel, bij ons aan de overkant van de straat. En inderdaad: of we ze gisteren voor het laatst hadden gezien, maar dan nu met beter weer. ’s Avonds Starcafé diner en op tijd naar bed – want zo’n dagje hakte er toch wel in.

Maandag hebben we we niet meer heel veel gedaan: Steffie en Dani naar het strand, nageltjes laten doen, Jos en ik vervoer regelen – dwz een Yamaha scooter, zodat zij zich ook vol in het verkeer van Sanur konden storten. Misschien hadden we Jos niet moeten laten zien waar het knopje van de toeter zat, maar daarvoor was het dus te laat. En vervolgens Hoek van Holland. Natuurlijk.

Die avond zijn we met z’n zessen weer gaan eten, en dat werd deze keer dus laat. Heel laat. Onze Belgen zijn vervolgens vertrokken naar hun hotel en de volgende ochtend (....) tegen twaalven teruggekomen met hun koffers om de volgende dagen bij ons te logeren.

Dinsdag besteed aan uitslapen (behalve Elise en ik dus, want daarvoor ging de wekker vroeg af), zwemmen, sateh eten op het strand, nog meer zwemmen, weer eten (deze keer thuis, babi kecap en sayur å la Nyoman) en schrikken van een SMS-je van Robrecht: “Selamat idul Fitri” en de mededeling dat hij blij is dat-ie niet meer hoeft te vasten en op het punt staat om voor de tweede keer die dag naar de moskee te gaan. Onze zoon, de eerste hindoe-moslim op agnostisch-christelijke fundering, dat kan nog lachen worden.

Woensdag! Hup, opstaan want Elise heeft een vrije dag (Idul Fitri, weet je nog?) en we gaan leuke dingen doen. Naar Lembongan met de boot, daarna naar Uluwatu. Eerst stevig ontbijten (Starcafé) en dan staat Gede klaar met de bus.

Lembongan (brochuretekst) maakt deel uit van een groep van drie eilandjes aan de overkant van de Straat van Badung. Ze zijn vooral bekend om hun zeewierteelt en ongeevenaarde natuurlijke schoonheid. Lembongan is maar een paar kilometer lang en beschermd door koraalriffen voor haar kust, die uitstekende snorkelmogelijkheden bieden.

Met zijn witte stranden, koraaltuinen en zeewierboerderijen is het eiland beslist een bezoek waard. U kan er alle dagen gemakkelijk naartoe met de cruiseboten van Bali Hai, WakaLouka of sailSensation.

Nou, dat wil je niet missen, toch? Dat dachten wij, maar dat dachten er meer. Want alle Javanen die dankzij Idul Fitri geen personeel in huis hebben om rond te commanderen (want dat personeel is naar huis) zijn naar Bali gevlucht deze dagen om Balinezen rond te commanderen in de hotels. Die zitten dus ram-vol, vooral op Tanjung Benoa en net dáár kwamen wij terecht voor de oversteek naar Lembongan.

Gottegod, wat hebben die Balinezen gelachen toen wij vroegen of er nog plaats was.

Dus omkeren maar, naar Uluwatu.

Uluwatu?

Ja, Uluwatu.

Pura Uluwatu (nog meer brochuretekst) is eén van de belangrijkste tempels van Bali en bevindt zich aan het uiterste puntje van Bukit Badung in het Zuidwesten van Bali. Deze tempel is één van de sad kahyyangan, de zes tempels van de wereld - de belangrijkste tempels van Bali.

Deze tempel is gewijd aan het aspect van Sanghyang Widhiwasa die bekend staat als Shiva Mahakala of Rudra.

Rudra is een boogschutter en zijn pijlen dragen ziektes met zich mee, hij wordt ook geassocieerd met stormen. Hij wordt gevreesd, dus er worden offers aan hem gebracht om plagen en rampen te voorkomen. Maar: Rudra is ook de god van genezing en medicijnen, waarbij een ander aspect van zijn verder afschrikwekkende natuur zichtbaar wordt.

Gewelddadige uitbarstingen als storm en besmettelijke ziektes wordt toegeschreven aan Sanghyang Widhiwasa die optreedt als Rudra.

De naam Pura Luhur Uluwatu betekent: de tempel boven de steen aan het einde, en dat is ook zo – boven op een rots op het uiterste puntje van Bali staat-ie.

Kijk, en daar kun je dus met de auto komen. Mooie rit, Bali is hier hoog, dor en droog, het lijkt er wel wat op de Costa Blanca in Spanje.

De tempel bezoeken betekent; bereid je voor op hitte, heel veel hitte, apen (die met dat blauwe truitje hadden we zelf meegenomen) en de prachtigste uitzichten. Erg mooi. De fotoos zeggen denk ik wel genoeg.






















’s Avonds hebben Dani en Jos ons uitgenodigd in Kayu Manis, perfect gegeten! En gezellig, uiteraard!

Donderdagochtend moesten ze (veel te snel vinden wij) al weer door naar Singapore. De rest van de dag hebben Jos, Hans en ik het nodige gedaan aan Playducation (tenslotte zijn we het bestuur en als je dan bijeen bent moet er wel wat gebeuren) waarover op een later moment meer. En we hebben nog zo wat geregeld, gezwommen...en ingepakt. Want ’s avonds is Hans vertrokken naar Geneve.

En is het nu dus stil: Elise op school, Rob op Sumatra, Steffie op Indonesische les.