Zie ginds komt de zeilboot - de aankomst van Sint Nicolaas

Jazeker! Ondanks de drukke bezigheden van de goedheiligman in de Lage Landen heeft hij toch nog tijd gevonden om de Nederlandse kindertjes op Bali te bezoeken.

De reserve pakjesboot (Zijne Sints Zeilboot “Bonnebonnebonnetjeverlorenjadanwordternietgeruild”) heeft op weg hierheen de Somalische piraten in de straat van Hormuz met een list verslagen. Het pepernoten-kanon was voor de gelegenheid geladen met noten van èchte peper; het eerste salvo is volgens plan direct bij de piraten in het verkeerde keelgat geschoten.

Een tweede salvo was dan ook niet nodig; brullend om bier hebben de schurken het haaienpad (dat is een hazenpad op zee) gekozen. Gelukkig maar!

Vanmiddag zijn Stephanie, Jeroen/Upe en ik daarom in Benoa Harbour naar de aankomst gaan kijken. De kinderen konden helaas niet mee; zij hadden een afspraak vanaf één uur tot vijf, en de Sint komt om drie uur. Jammer.

Boze tongen beweren dat Arjuna als hulppiet zou optreden en Elise als leerling-Piet (Arie: “Elise, dan moet je onhandig zijn en slecht luisteren en alles verkeerd doen. Wees dus gewoon jezelf.”). Maar dat is natuurlijk vuige laster.

Desalniettemin: om 3 uur stonden wij in een bloedhete Marina tussen vele tientallen andere Nederlanders te kijken naar de Sint, die met 4 Pieten kwam aanvaren om het kroost eens ferm te tuchtigen – en de enkele schaarse braverik te belonen met cadeaus.

Helaas! De Sint bleek, door zijn voortschrijdende leeftijd waarschijnlijk, veel milder dan opvoedkundig gewenst. De lokale belhamels werden geprezen voor hun goed gedrag, de door hen gepleegde moorden werden afgedaan als “ongelukjes”, het stuitende stelen uit moeders portemonnee mocht ook op geen vermaning rekenen, zelfs het aan de haren trekken van kleine zusjes (waar ook een Piet zich aan bezondigde!) werd onder de noemer “Kleine Criminaliteit” niet verder vervolgd.

Er was kortom geen zak te zien. Ouders, die een jaar lang hebben moeten lijden onder de terreur van hun nageslacht, heb ik huilend van teleurstelling hun toevlucht zien nemen in drank en bitterballen. Geen verheffend gezicht.

De fotoos spreken verder wel voor zichzelf.

Op naar Tenganan!

Vrijdag – Upe, Jos, en ik zijn naar Tenganan gegaan met Winda en Gede.

De reden: Upe wil graag een film maken over geringsing, een speciale soort batik die via de zogenaamde “double ikat’ methode wordt gemaakt, waarbij zowel zowel de schering als de inslag voor het weven met de ikat=bindtechniek worden geverfd.

Dit is een moeilijk en tijdrovend proces; buiten Tenganan wordt het verder alleen op enkele plaatsen in Japan en India toegepast. In Indonesië verder dus nergens en het zal duidelijk zijn dat deze stof enorm duur is. Hoe ouder, des te mooier het trouwens wordt!

Kortom: een film moet er komen en Jos had met de kepala desa (de burgemeester) een afspraak gemaakt. Winda mee voor de vertaling als we er niet zouden uitkomen, Gede als chauffeur en yours truly als reserve voor het geval het mocht gaan regenen en er iemand een paraplu vast moest houden.

Tijdens de afspraak, bedoeld om toestemming te krijgen en vervolgens een datum te prikken voor de opnames, bleek dat we net binnen de november upacara waren geland: de vorige en komende dagen waren en zijn gevuld met allerlei ceremonies, maar op maandag zouden we kunnen interviewen en filmen. En vandaag gewoon blijven, want er zou een grote ceremonie zijn en die mochten we ook opnemen. In beeld en geluid, want het gamelan orkest zou helemaal los gaan en daar zijn mooie opnames van te maken. Alleen niet van het openingsnummer, want dat dient om de goden op te roepen en dat stuk is heilig en mag niet worden opgenomen.

Zo gezegd, zo gedaan – en we waren dus erg laat thuis.

Kortom: het ging allemaal een stuk beter dan verwacht – weliswaar nog geen opnames van de fabricage van geringsing, maar wel van degenen die het dragen tijdens ceremonies. En tijdens het gesprek kregen we nog heel wat informatie, zoals over de omgang met de stoffelijke resten van overledenen.

Want zoals in februari (Het leven van een Balinees deel 3) al aangegeven, cremeert heel Bali hun doden.

Heel Bali? Nee, in de bergen biedt een dorpje hardnekkig weerstand. Niet tegen de Romeinen deze keer, maar tegen de vorm van Hindoeïsme die door de Majapahit-dynastie vanaf Java is meegenomen. En dat dorpje heet Tenganan.

Nou ja, één dorpje: eigelijk zijn er drie dorpen die nog bewoond worden door die oorspronkelijke Balinezen (Bali Aga): Tenganan, Trunyan bij het Kintamani-meer in de bergen en Sembiran, bij Singaraja in het Noorden.

Waar het overgrote deel van de Balinezen de Shiva-sekte van het Hindoeïsme aanhangt en het vuur als belangrijkste element (vandaar het verbranden), is Tenganan van de Indra-sekte en begraaft haar doden – want zij hebben aarde als belangrijkste element. In Trunyan is men trouwens van de Bayu-sekte – Bayu is de god van de wind en dus worden de doden daar onder een grote banyan-boom gezet en waaien hun overblijfselen weg, d.w.z. vergaan ze in de open lucht. De botten worden daarna gedumpt. Stinken, zegt u? Nee. Onder deze boom gaat dat reukloos......

Afijn: die Bali Aga van Tenganan begraven niet alleen hun doden, Bali Aga kennen ook geen kaste-systeem. Want ze hebben een hekel aan mensen die hen vertellen wat ze moeten doen. Kortom: een leuke opgave voor een filmmaker, tenzij hij kiest voor ‘go with the flow’ tijdens opnames. Wat Upe wil doen.

Upacara

Gisteren, een upacara op het strand van Sanur. Deze, ter ere van Melasti, komt maar één keer per jaar voor en het was een grote - 20 banjars deden mee. De meeste andere doen het een paar dagen voor nieuwjaar (Nyepi).

Melasti heeft als doel, tezamen met de goden onzuiverheden, verdriet en dergelijke in zee weg te laten drijven en gezegend te worden met tirtha amertha, helig water uit de zee.

Upacara (vervolg)

Weer een afscheid...

Woensdag – vanmiddag gaan tante Nelly en Yoke terug naar Nederland.

Maandag hebben de dames doorgebracht met shoppen in Denpasar en Kuta; ’s avonds gingen de voetjes van de vloer in LaPau (met excuses voor de slechte kwaliteit van de fotoos).









Dinsdag is het shoppen doorgegaan in Kuta, maar wel in een andere shopping mall.Gisteravond zowaar niets op het programma, omdat de koffers moesten worden gepakt (=gepropt).

Op dit moment worden de voorbereidingen gedaan voor de laatste inkopen, naar ik begrijp mogen de winkeltjes in Denpasar zich verheugen in een bliksembezoek van nog een paar uur voordat het duo naar het vliegveld vertrekt.

Daar willen ze wel op tijd zijn, wan dan hebben ze nog een paar uur om de winkels van het vliegveld grondig te verkennen.

We gaan ze missen. De lokale middenstand ook.

Gisteren is Jeroen aka Joep aka Upe aangekomen. We gaan aan het werk, een vol programma (nou ja...) met natuurlijk ook weer leuke dingen. In ieder geval hebben we hem tot 2300 uur wakker gehouden – de beste remedie tegen jet lag.

En ik heb ontdekt dat de Toyota na een lang verblijf in Indonesië lokale trekjes begint te vertonen. Hij doet liever niet teveel tegelijk, zoals èn verlichting aan èn airco èn de motor draaiend. Dus of het licht moet uit, of de motor, of de airco. En de radio en de ruitenwissers hebben hetzelfde.

Het aardige is, dat als de motor stopt omdat de airco aanstaat (meestal net voor een bocht) ook de stuur- en rembekrachtiging wegvallen. Leuk! Ik heb al weer heel wat aanstormende muren gezien, maar tot nu toe is nog alles heel. Toch denk ik, dat we het maar moesten laten repareren.

poco poco

spreek je uit als potsjo potsjo en het klinkt ook als "potje potje".

Het is, naar ik inmiddels denk te begrijpen, de nederlands-indische variant van line dancing. En tante Nelly is er gek op.

Gisteravond was er poco poco in restaurant Jepun - we laten de fotoos voor zichzelf spreken. 87, en niet van de dansvloer te krijgen.....prachtig.

Zaterdagmiddag.

Ik ben net terug van Mango Beach Café, waar we met z’n zessen hebben geluncht. Tante Nelly, Yoke en Stef zijn vanmorgen naar het strand gegaan voor pedicure / manicure werkzaamheden, massages en shoppen. Met dat laatste zijn ze nu nog bezig, dan gaat het in één ruk door naar Hoek van Holland. En dan naar Jepun, een restaurant hier, waar op zaterdag poce poce (de Indo-variant van line dancing, naar ik begrijp) op live muziek muziek gedaan wordt. En tante Nelly doet natuurlijk mee!

Gisteren zijn beide dames met Gede op stap geweest: Goa Lawa, Amlapura, Tirtagangga, Klunkung – ’s morgens om 9 uur weg, ’s avonds thuis en op naar het volgende restaurant.

Morgen gaan ze naar Denpasar, want voor die dag is de agenda ook helemaal vol gepland. Hoe ze hadden gedacht ook nog “even” twee dagen naar Lombok te gaan, is mij een raadsel – dat wordt straks echt uitrusten van de vakantie voor ze, als het zo doorgaat.

Eergisteren had Yoke trouwens het geweldige idee om een durian te kopen. Uiteraard weigerde de taxichauffeur in eerste instantie om hun bagage te accepteren; de durian was goed verstopt maar hij vond ‘m toch. Zou het de stank geweest zijn?

In in ieder geval: uiteindelijk heeft hij de AC uit gezet en de ramen open en zo zijn ze toch met het ding thuis gekomen. Waar we na het avondeten buiten zijn gaan zitten (want een durian komt ons huis niet in) en er daar van hebben gegeten.

Achteraf had ik daar spijt van – want een durian gaat gisten in je maag, dus ga je boeren en dan eet je hem wéér. Op zich nog niet zo erg, maar je stinkt dan dus ook vreselijk uit je mond. Aangezien ik met Arjuna en Jos wilde gaan biljarten....juist.

Arjuna, die trouwens de pool-koning van het biljart veegde (“ik sta te trillen op mijn benen” zei hij na afloop eerlijk) door in één keer vijf ballen weg te spelen en de zwarte daarna ook. En vervolgens met twee dames (schoonheden allebei, echt) naar Kuta vertrok. Op hun uitnodiging. Jos en ik mochten niet mee. Het zal de durian geweest zijn.

Zojuist zijn tante Nelly en Yoke aangekomen.

Bepakt en bezakt, na eerst een paar weken Java zijn ze nu even hier – “even”, omdat er direct woeste plannen werden gesmeed om ook nog “even” Lombok aan te doen.

Wel met een overnachting, want in één dag op en neer was wellicht een beetje veel van het goede. Tante Nelly is tenslotte ook geen 85 meer.

De beide globetrotters staan hiernaast op de foto, met Arjuna.



Gisteravond zijn we (Arie, Stef, ikke) met Barbara, Bert en Anneke naar James Bond geweest – en deze keer lukte het wel, omdat Barbara al ’s middags kaartjes had gekocht.

Ons was aangeraden om vooral goed aangekleed te gaan, omdat de airconditioning in (overigens heel mooie) Indonesische bioscopen polaire temperaturen bereikt. Er zijn gevallen bekend dat het daarbinnen is gaan sneeuwen tijdens een voorstelling.

Deze keer niet – want de airco was defect. Ik laat de rest aan jullie verbeelding over, maar de Indonesier naast me had op een gegeven moment nog maar zo weinig aan dat hij zwaar in overtreding was op de nieuwe anti-porno wet. (Okee, daar is niet heel veel voor nodig, maar toch).

Verder vielen me een paar dingen op aan het bisocoopgedrag van Indonesiers:

- Als je altijd te laat komt (en dat doet hier iedereen), dan doe je dat ook in de bioscoop. Als de voorstelling begint, ga je eerst nog even een sigaretje buiten roken, beetje praten met je matties, je auto wassen of op familiebezoek. Tijdens de voorstelling kom je dan, bij voorkeur op een spannend moment, binnen om aan de andere kant van de rij te gaan zitten dan die waar je begint. Dan kan iedereen voor je opstaan en als je staat zie je het beter, dus eigenlijk bewijs je daar iedereen een dienst mee.

- Omdat je nooit goed hebt opgelet in de Engelse les, zegt die melding op het witte doek aan het begin van de film: “telefoons uit en niet praten tijdens de film” die in het Engels is opgesteld, je geen fluit. Trouwens, je kon die melding niet zien omdat je zat te SMS-en. Dat blijf je uiteraard verder ook tijdens de film doen, zodat je nog een paar keer terug moet om hem helemaal te zien. Die SMS-jes wissel je uit met die leuke meid twee rijen voor je, die zij dan weer aan haar vriendinnen kan laten lezen. Lachen! Vanzelfsprekend krijg jij weer SMS-jes terug (leuke ringtone!) die je aan je vrienden kunt laten lezen. Niet aan die chagrijnige buleh naast je, die niks anders doet dan naar die stomme film staren.

- Op de momenten dat je iets van de film meekrijgt, geef je daar natuurlijk commentaar op. Omdat het geluid zo hard staat, kun je dat uiteraard niet zachtjes. Geeft niks.

- Film is familievermaak. Kleintjes die nog niks begrijpen van de Teletubbies, kun je daarom met een gerust hart meenemen naar James Bond. De dialogen zijn niet wezenlijk diepgaander en er gebeurt tenminste nog eens wat! Ooit Tinkie Winkie met een machinegeweer Lala en Po te lijf zien gaan? Nou dan! Aan geluiden van de kleintjes te horen, leven ze zich lekker in in het verhaal.

Kortom – en dat meen ik echt – het is een gezellig en sociaal gebeuren, zo’n bioscoop. Net het verkeer, maar dan nog nèt een klein beetje dichter op elkaar.....

Even snel

Het is woensdagochtend en om een uur of 11 gaan we tante Nelly en Yoke ophalen in hun hotel hier vlakbij.

Gisteravond zijn ze blijkbaar al langsgeweest bij ons maar wij waren naar de nieuwe James Bond film in de bioscoop. Ze hebben een briefje achtergelaten, maar we gaan ze gauw zien.
Nyoman is weer lumpia's aan het maken en ik ga kijken of ik straks een appeltaart kan bakken alhoewel we nog spekkoek, kue mangkok e.d. hebben. Kue genoeg!
Volgende week komt Upe. Dat betekent dat we bijna tot aan onze reis naar België bezoek hebben. Ik vind nie erg!

Peter is op dit moment nog even terug naar een van de stukken grond die we gisteren hebben bekeken, ook om de omgeving een beetje te verkennen.
Zaten ook weer leuke stukken bij. We gaan het weer zien. Op dit moment reken ik nergens meer op.

Dus, ik ga nu snel even douchen en dan een taxi regelen voor tante en nicht om ze op te halen want ik vrees dat onze Toyota veel te hoog is voor tante Nelly. Voor mij is het al een geklim om erin te stappen!
Wordt vervolgd.

Zoals dat blijkbaar af en toe eens moet gaan.....

...zat het ons gisteren niet helemaal mee.

Voor mijn vertrek naar België hadden Stef en ik een perfect stuk grond gevonden, waarvan de eigenaar het graag aan ons gunde. Alles klopte, en ik ben vertrokken in het vertrouwen dat het dan deze keer toch echt zou gaan lukken.

Gisteren (zondag) zouden we er een klap op geven, deze week tekenen bij de notaris en dan aan de slag! Bouwen maar!

Mooi niet dus. Volgens onze tussenpersoon was er weer eens geen sprake van één eigenaar, maar van 5 broers waarvan er 4 accoord waren maar eentje niet – omdat hij geld had binnen gekregen van de verhuur van een ander stuk grond en het nu dus niet nodig had.

Of het waar was of er tussen de eigenaar(s) en de tussenpersoon misschien een probleem was ontstaan met betrekking tot de af te dragen commissie – we weten het niet, maar in ieder geval gaat het niet door en zijn we wéér terug bij af.

Niet getreurd, we hadden voor alle zekerheid contacten met andere mensen niet afgeblazen en gaan dus vrolijk verder – maar op dit stuk hadden we toch echt onze zinnen gezet.

En de auto doet het ook niet. Waarschijnlijk is het niet ernstig, het lijkt er op dat de dynamo de accu niet bijlaadt, maar vervelend is het natuurlijk wel. Vandaag (…….) komt er een monteur naar kijken en de zaak naar ik hoop repareren. Het kan natuurlijk ook morgen worden. Of volgende week.

Wèl weer leuk: Steffie heeft de kokkin van een restaurant / warung in de buurt gevraagd naar het recept van tuturuga, een Menadonees gerecht dat ze daar een keer hebben klaargemaakt. Deze kokkin heeft het haar in het Indonesisch uitgelegd, maar onze Stef vreesde toch dat ze niet alles goed had begrepen.

Niet erg: ze is gisteren bij ons gekomen en heeft voor ons gekookt. Omdat Stef daarbij stond om het te leren, kan zij het nu dus ook. Geweldig toch? En lekker!!

Robrecht is nu bij drie universiteiten aan het inschrijven en bij alle drie in nog eens drie richtingen. Als het nu niet lukt, weten we het niet meer – en hij is nog op tijd, de inschrijvingen sluiten half december. De inschrijvingsformulieren scannen we dus maar in en sturen ze, behalve per post, per e-mail. Omdat de Indonesische post net zo betrouwbaar is als snel: niet dus.

Inmiddels hebben we er al vier afleveringen van Gooische vrouwen opzitten! Wat een trut zeg, de Tante Cor van Martin. En we missen Willemijn. Cheryl wordt per aflevering meer ordinair, Anouk is te ranzig om met blote handen aan te pakken en Claire vinden we steeds leuker worden.

Ja, de belangrijke zaken houden we hier heus wel bij!

Update: de inschrijvingsformulieren van Robrecht zijn weg, Wayan de monteur en ik hebben de auto voorzien van een nieuwe accu want dat was het probleem, vanavond gaan we lekker uit eten en morgen is er een nieuwe dag.

Hij is er!

Onze auto dus. Helemaal heel, gepoetst en keigaaf. Met een stereo erin waarmee je een gemiddelde rave party van geluid kunt voorzien, vet kewle wielen en banden, een geweldig motorgeluid (4,2 liter en zes cilinders in lijn, dat wil wel) en dito benzineverbruik (1 op 4 hebben ze ons uitgelegd, zonder muziek – 1 op 3 met). Als ik er niet in hoef te rijden, is-ie helemaal te gek.

Toen we hem ophaalden heeft Stef ‘m naar de benzinepomp gereden op de Bypass en daar hebben ze hem vol gegooid. Na een minuut of vijf ben ik eens onder de auto gaan kijken of er een benzineplas stond, maar nee hoor. Na nog wat extra tijd was het zo ver. 88 liter, dank u wel. Zoveel heb ik in 4 maanden nog niet in de motor verstookt, dit zal neem ik aan in een week op zijn.

Voordeel is wel, dat 88 liter maar 35 Euro kost.

Maar goed: na het tanken is Stef naar de parkeerplaats bij Jalan Mertasari gereden en toen moest ik achter het stuur. Eerst even oefenen, daarna terug naar huis. Langs Pacific World, waar ik de vorige keer twee auto’s had opgevouwen (zie 4 oktober).

En er stonden er wéér twee te wachten! Stapvoets, hartslag 200, ben ik er langs gekropen. En door naar huis, de smalle binnendoor route waar natuurlijk ook tegenliggers waren. Maar het is gelukt!

In de loop van de komende weken hoop ik van mijn traumaatje af te komen. Stef rijdt (natuurlijk) als een scheermes met deze auto, in een vorig leven is ze waarschijnlijk vrachtwagenchauffeur geweest.

Verder? Verder heeft onze Rob een domper opgelopen, want hij is niet toegelaten op de universiteit van zijn keuze. We vinden dat natuurlijk enorm rot voor hem. Omdat hij (zie zijn eerdere bijdragen) weigerde om over alternatieven na te denken vooraf, moet hij dat nu gaan doen. Heel erg laat, we hopen er het beste van – maar in ieder geval heeft hij nu drie andere universiteiten benaderd, dus wie weet. Hij komt binnenkort wel in de lucht hier met een toelichting; voorlopig heeft hij het ook nog druk met upacara’s, zoals je ziet.











En de Arbowet bestaat hier niet. Zie bijgaande fotoos; deze man heeft nog vriendelijk naar Steffie teruggezwaaid toen ze hem in haar naakte niksje vanuit de badkamer bezig zag met het verwijderen van kokosnoten.


Tenslotte nog een action pic van Elise, bezig met haar kilometer sponsor-zwemmen. Ze heeft er dik een half miljoen (rupiah hoor) mee opgehaald, dat is maarliefst 3,5 cent per meter; in totaal goed voor 100 goede warme maaltijden, bijvoorbeeld.

Overigens is de bewaking van haar school nog zwaarder geworden na de executie van de 3 terroristen die de bom in Kuta hebben geplaatst. Net als bij de hotels etc. Geeft toch wel een prettig gevoel....

We zijn weer thuis

Ongelofelijk. Twintig minuten nadat de wielen van het vliegtuig de grond raakten op Ngurah Rai Airport, stond ik al buiten de aankomsthal met Steffie en Jos. Twintig minuten voor de paspoort- en visumcontrole, de bagageband, douanecheck..... normaal duurt dat twee uur!

En dan moest – zoals altijd – mijn koffer ook nog open voor een uitgebreide controle. Waarbij de volgende dialoog tussen de douanier (D) en mij (P) zich ontspon. En waarbij, dat is belangrijk, beiden geen spoor van een glimlach op het gelaat hadden.

D: “wilt u uw koffer openen? Heeft u daar iets in zitten wat u aan moet geven?”

P: “Nee. Alleen 1 fles alcoholische drank”. (opent koffer, waar direct bovenop twee stukken kaas zichtbaar zijn)

D: “Kaas. Dat mag dus niet.”

P. “Ja, weet ik, maar het is een cadeautje van oma voor haar kleinkinderen.”

D:” U heeft daar heroïne in verstopt.”

P: “Dat klopt, maar dat heeft hun oma gedaan.”

D:”Alleen voor de kleinkinderen?”

P: “Ja.”

D:”Dan is het goed. Fijne dag verder.”

Achter de douanier hing een poster met in grote rode letters de melding dat op drugssmokkel de doodstraf verplicht wordt toegepast....

Kort en goed: Na twintig minuten dus buiten, Stef en Jos als welkomstcommissie – Arjuna was naar Elise, die op school aan het sponsorzwemmen was. Ze heeft daar een kilometer door het water geploegd om geld op te halen, niet gering!

De rit naar huis was weer even wennen aan de Balinese verkeersmores. Steffie heeft in de afgelopen weken heel wat kilometers gemaakt en rijdt nu als een lokale taxichauffeur, ik ben stikjaloers en nog steeds bang.

Thuisgekomen Nyoman begroet (en een doos originele Belgische pralines gegeven) en dan is het douchen, wat eten en wachten op de kinderen.

Die zich vol op hun vader en nog voller op de meegebrachte drop hebben gestort, want naast de kiloos die op Schiphol zijn achtergebleven had ik ook nog een lading van Puck bij me. (En van Roger een voorraad speelkaarten waar we wel een jaar of wat mee voort kunnen, Elise leert haar klasgenoten straks om te pokeren voor veel geld)

Daarna Hoek van Holland, om het vierde seizoen van Gooische Vrouwen uit te brengen (dank aan Mark en Denise van allemaal) en naar Ryoshi met z’n vieren.

De Man met de Hamer kwam om 22.00 uur.

Dinsdag zijn Stef en ik naar onze nieuwe auto wezen kijken. Die is vrijdag klaar, ziet er weer schitterend uit. Ik durf er alleen niet in te rijden. De huurauto hebben we teruggebracht, de termijn zat erop en een paar dagen zonder auto is geen probleem. Dacht ik.

Vanochtend heb ik Elise op de motor naar school gebracht. De eerste keer in een maand tijd niet met de auto. En dus ook de eerste keer na twee maanden dat het begon te regenen toen wij weg wilden. Elise bleef gelukkig droog, achterop. Ik niet.

Ik ga over een kwartiertje golfen, ook met de motor. Donkere wolken pakken zich al weer samen, ik denk dat het nog 10 minuten droog blijft. Vrijdag komt de auto, dan is het vast weer droog.

Onderweg!

Maandagochtend kwart over zeven op het vliegveld van Kuala Lumpur. De eerste etappe zit erop; over een paar uur ben ik thuis. Zondagochtend vroeg vertrokken, Hans heeft me gebracht = storm en regen voor het vertrek, op één of andere manier is het dan niet erg om te vertrekken. Gek hè?

Tja, thuis.....de afgelopen weken heb ik in ons “oude” huis gewoond, maar zo op je eentje is dat niets. Het lijkt wel of de geest uit een huis verdwijnt als het leeg staat, het was heel vreemd binnen komen. Alles vertrouwd, maar toch zonder Steffie, Robrecht, Elise, Chica.... maar wel met onze vrienden, gelukkig. Koffie drinken met Jasper, bijvoorbeeld. Op woensdagmiddag het nieuwe hockey clubhuis bewonderen. Stappen in Turnhout en Eindhoven. Chica opzoeken en uitlaten, Chica die het prima naar haar zin heeft maar die ik enorm mis en die me gelukkig herkent en toch blij is om me te zien.

Maar zonder de rest van het gezinnetje. Home is where your heart is. Dat blijkt nu wel.

En nu gaan we weer eens vrolijk onthaasten. De laatste weken zijn druk geweest, de allerlaatste week een regelrecht gekkenhuis. 4 tot 5 uur slaap per nacht, hollen en rennen van de ene afspraak naar de andere – ik kan me niet voorstellen dat ik dat tot een paar maanden geleden ook zo deed, maar als ik diep in mijn zwarte zieltje kijk vrees ik toch van wel. Wat erg!

En dan heb ik ook nog nog lang niet alles gedaan wat ik wilde / moest, mensen niet gezien, afspraken moeten afzeggen, laatste moment acties zoals het kopen van een paar kilo boerenkaas en twee kilo gemengde drop van Jamin – en dat heb ik bij de incheckbalie op Schiphol mogen achterlaten, want ik had een paar kilo teveel bagage. Ik heb het maar aan de incheckmevrouw gegeven, Maar alle moeite dus voor nix, verdorie.

Dan denk ik toch dat het Balinese tempo me beter ligt. Maar eens gaan kijken of dat zo is; hup het vliegtuig in en naar Denpasar. Tsjakkaaa! (O nee: perlahan, perlahan)

Halloween

Het is niet te geloven hoe snel de tijd hier gaat....normaal gesproken....als Peter hier zou zijn. In deze periode dat hij in België zit gaat het maar bar-langzaam.

In ieder geval is het alweer November en zitten we al 4 maanden op Bali.
Ik begin me er een beetje van bewust te raken dat dit misschien wel leven zou kunnen zijn. Iedere dag maak ik zó bewust mee. En ik heb het idee dat de kinderen dat ook doen.
Zelfs zo'n dag als vandaag dat ik met een zeer zwaar hoofd ,van het Halloweenfeestje gisteren én van de tijd daarna in de kroeg, met de kinderen een ouderwets gezellig potje Monopoly heb zitten spelen. Alles doe ik onbewust bewust. Snap je? Het is moeilijk uit te leggen.
In België ging de tijd ook snel maar kon ik aan het eind van de dag nooit precies zeggen wat ik die dag gedaan had. Hier wel. (misschien ook wel omdat er voorlopig nog veel niks bij zit?)
Heb ik al verteld dat ik weer lees??!!

Halloweenparty.
Het Ritz Carlton Hotel in Jimbaran had laten weten i.v.m. Halloween een party te organiseren bij een van hun restaurants. Zwarte kleding gewenst.
Nu moet je weten dat de locatie van dit hotel en met name de locatie van het feest bijna onbeschrijfelijk was.
Aan de rand van een prachtig overflowzwembad waren tafeltjes en stoeltjes opgesteld. Aan de kop van het zwembad was een gigantisch tvscherm opgesteld waar een Batman-film op werd afgespeeld. Het zwembad en het restaurant ernaast is gebouwd tegen rotsen aan die in de zee uitkomen. Ik kan me dus voorstellen als je bij daglicht in dat zwembad ligt je het idee hebt dat het zwembad geleidelijk overloopt in de zee terwijl die een stuk lager ligt. Prachtig.......en dat was alles.
In de 1ste plaats moesten we te veel betalen om überhaupt binnen te mogen. Daar kreeg je wel een gratis cocktailtje bij die je snel op moest drinken anders was het beetje vocht wat in je glas zat al vervlogen.
Wijn was te krijgen voor het 3-dubbele van de prijs van die in de winkel waar het al niet goedkoop is hier!
Voor iedere scheet die we bestelde kregen we een prachtig in leer ingelegde rekening die meteen betaald moest worden.
Er waren misschien 40 gasten en het dubbele aan personeel. Die 40 gasten zijn er niet allemaal tegelijkertijd geweest wat ook n iet kon want de ruimte naast het zwembad was véél te krap. Tafeltjes stonden zelfs half ín het zwembad.
Wachtende op de "echte" dj moesten we luisteren naar house-danceachtige-monotone (of ben ik al zó oud?)muziek. De "echte" dj was rond 21.30 uur nog aan het eten en is dat nu nog aan het doen volgens mij.
En dit alles nadat je eerst de Mount Everest af moest dalen op je hoge hakjes om er te komen met het idee dat je die ook weer moest beklimmen om naar huis te gaan. Douchen, make-up, die leuke glitters op de armen van Yuni en mij, het was allemaal voor niks geweest.
Onze Rob was in ieder geval helemaal de man want hij kon zijn two-face pak weer aan en deze keer paste dat ook nog helemaal in het thema.
Waarom ben ik gegaan?
Dit wist ik natuurlijk niet van te voren. Dat het duur zou zijn had ik me wel al bedacht. Maar ik was in een leuk gezelschap en ik ben in het Ritz Carlton geweest!
Wanneer kom ik daar nou?
In ieder geval in die omgeving liever niet al te veel. Ik ben blij dat Sanur wat dat betreft veel meer gemoedelijkheid heeft en veel minder mensen met veel poeha.

Gisteren Elise ziek van school gehaald.
De schoolnurse had mij al eerder die dag gebeld dat Elise klaagde over hoofd-en keelpijn maar op dat moment wilde ze nog op school blijven. Een paar uur later belde ze weer dat Elise toch graag naar huis zou willen en dat haar keel rood is van binnen en geirriteerd.
Ik zat op dat moment in de auto dus ik ben maar doorgereden naar school om een klein slap hoopje Elise op te halen. Want zo is het wel. Als Elise niet naar school wil, en zeker als ze die dag haar eerste dramalessen na school heeft waarvoor ze zichzelf had opgegeven, dan is ze écht ziek. Gelukkig geen koorts.
Thuisgekomen heb ik nog de gigantische pompoen die we van Yuni hadden gekregen uitgehold (waar onze Nyoman heerlijke soep van heeft gemaakt!)en een gezicht uitgesneden die Elise erop had getekend. Met een kaars erin op de rand van de jacuzzi geeft dat een leuk effect.

Arjuna gaat intussen van de ene uitnodiging naar de ander.
Gisteren heeft hij moeten kiezen tussen een nachtclub in Kuta of Halloween vieren. Het laatste is het dus geworden.
Afgelopen week had hij nog een verjaardag en zomaar een gezellig etentje met vrienden (bij KFC weleenswaar dus toen hij thuis kwam heeft hij nog even echt gegeten).
Vanavond gaat hij naar een feest van alle PA's van de Asian Beach Games, god weet waar. Als ik een straat moet weten ergens tussen Nusa Dua, Kuta, Denpasar en Sanur vraag ik het aan hem want hij is inmiddels overal al geweest.

Van de week ben ik nog met Jos en Yati naar de Carrefour gereden want jos moest een wasmachine bestellen en ik wilde een elektrische tandenborstel kopen die overigens op waren. Gister naar Mata Hari en de Makro dus ik mag wel zeggen dat het autorijden al heel aardig gaat. Alleen Kuta is nog een te grote psychische drempel waar ik overheen moet. Het verkeer daar is 3x zo erg als hier. Tenminste dat denk ik.

Morgen een nieuwe uitdaging, Planet Hollywood. Waar dat dan ook mogen zijn.
Schijnt weer een andere shoppingmall te zijn. Elise heeft iets voor school nodig en dat kun je alleen daar krijgen.
Wordt vervolgd.