Sappelen in Sanur

Bij gebrek aan een betere naam heet-ie voorlopig zo: ons sub-log waar we de bouwperikelen bijhouden. Je vind 'm hier: http://balibuilding.blogspot.com/

Er staat nu één nieuw bericht op, en een paar oudere.

Verder hebben we het nu druk. Erg druk. Gisteren dachten we even te ontspannen met een film met John Travolta en Halle Berry, maar die film hadden we in de Discovery Mall gekocht. Daar verkopen ze geen DVD's, maar GVD's (volgens Carin): halverwege de film stopt-ie ermee, of wil helemaal niet starten, heeft slechte beeldkwaliteit (film illegaal opgenomen in een bioscoopzaal in Spanje oid). Dus plezier van korte duur, het was trouwens sowieso een heel slechte film. Goedkope Video Disc, jawel. GVD.

Goedemorgen Zoë!

Zoals beloofd, weliswaar een beetje laat, een stukje tekst speciaal voor jou.
Heb je je koffie en je sigaretje?

Gisteren hebben we gedoken. In Padang Bai.

Onze eerste duik van het seizoen. Dat betekent voor mij altijd veel stress. Zodra ik mijn hoofd onder water heb is het altijd over, en dat weet ik ook maar dan toch is die stress er altijd.

Peter heeft het altijd zwaar te verduren dan. Och arme, hij wordt dan afgesnauwd en rond gecommandeerd door mij, en kan dan niks goed doen voordat ik in het water lig.

Wat het precies is is voor mij heel duidelijk. Lange tijd niet gedaan, ken de instructeur/gids/situatie nog niet, onbekend gebied nog enz. enz. Maar na de 1e duik kan ik de hele wereld aan. Niemand is zo goed als ik dan.

De 2e duik gaat altijd fantastisch. Kan zuinig met mijn lucht omgaan en ben weer vertrouwd genoeg om ontspannen rond te kijken.

Moet zeggen, deze keer viel het reuze mee. Leuke lui bij de duikschool, de zee was lekker rustig en we doken gezellig met z’n 3en, duikgids, Peter en ik. Het was een bootduik(2 duiken vóór 13.00 uur!) en het bootje was zo’n traditioneel Balinees smal bootje met die bamboedrijvers aan de zijkant, erg leuk en gelukkig werden we goed geholpen met onze spullen aantrekken want zo’n bootje is net zo smal als een persoon kan zitten.

Back roll in het water en kijken maar. Eenmaal onder bleek dat er een stevige stroming stond waar onze gids geen rekening mee gehouden had. Hij wilde ons een shark cave laten zien (ook alleen als het bovenwater rustig was want we zwommen daar in het kanaal van de Ferry van en naar Lombok en als zo’n waterreus boven je vaart ben je niet blij!) maar daar konden we vanwege de stroming niet komen. Je kan wel proberen tegen de stroming in te flipperen maar dat is sterk af te raden want ik kan je vertellen dat is heel snel zeer uitputtend. En een uitgeputte duiker is ook snel een dode duiker als je niet oplet. Voor Peter was het dubbel vermoeiend omdat hij door het zwemmen lichter werd (veel zuurstof in je bloed!) en dus te weinig lood had. Hij moest dus daarbij ook nog flink zwemmen om beneden te blijven en omdat hij naar boven bleef gaan hield hij er een flinke hoofdpijn aan over vanwege het jojo-effect.

Van deze duik heb ik op mijn rechterpols nog lelijke plekken overgehouden. Waarschijnlijk ben ik onder water tegen ronddrijvende alang alang (soort gras) aangezwommen en er zijn dus soorten die dit soort plekken veroorzaken. In het begin een prikkende pijn en later op de dag een afschuwelijke jeuk. Vannacht zelfs 3x wakker geworden van de jeuk. Ik moet er niet aan denken anders krab ik mijn hele arm open. Het ziet er niet uit en Peter zei al heel bemoedigend dat het misschien wel lepra is. Nou is lepra heel besmettelijk dus als dat zo is gaat hij er morgen ook zo uit zien!

De 2e duik daarentegen was mooi. Veel gezien waaronder 2 kreeftjes en veel prachtig gekleurde naaktslakken. Een duik van ruim 3 kwartier.

Onze duikgids was ook een leuk ventje. Vrij jong nog en hij noemde zichzelf Ketut kecil (kleine Ketut) omdat de manager ook Ketut heet (samen met héél héél veel andere Balinezen). Door ons natuurlijk meteen omgedoopt tot “Kaka”.

Tussen de 2 duiken door vind ik het ook altijd gezellig. Drijvend op zee, een beetje kletsen, drinken (van duiken krijg je een enorm droge keel), en kijken naar de wal die er vanaf zee toch heel anders uitziet.

Onze “bootman” , degene die aan boord blijft en onze bubbels in de gaten moet houden en naar ons toe komt als we weer boven komen om ons op te pikken maar die in het echt natuurlijk de gelegenheid pakt om te vissen of om een uiltje te knappen, had tijdens onze rust (ong. 50 minuten totdat ons stikstofpeil weer genoeg gedaald was) 4 sepias gevangen gewoon door een nylon draadje met aan het eind een felgekleurd nepvisje in het water te gooien. Hierbij natuurlijk de bootmannen van andere boten flink uitlachend omdat die nog niets hadden. Deze sepias waren zodanig gestresst toen ze in de boot lagen dat ze onze duikuitrusting flink onderspoten met zwarte inkt. En terecht, zou ik ook doen. Peter en ik vonden het een beetje zielig voor de beestjes.

Terug aan wal even douchen, aankleden en lunchen. Bij de warung aangekomen kwam er al iemand aan met 2 bakjes voor ons waar een sandwich e.d. inzat. “Do you want sandwich, bu?”. “No. Tidak ada nasi goreng?”. Jammer zoals er vanuit wordt gegaan dat “die toeristen”wel liever een boterham lusten. Waarom zouden wij een droge boterham eten terwijl de hele duikcrew lekker aan de nasi zit? In ieder geval vonden ze het wel leuk dat wij nasi goreng aten en zaten dan ook goedkeurend naar ons te kijken met daarna natuurlijk de gebruikelijke vragen. “Dari mana?” “Kemana?””Kenapa?””Tinggal di mana?””Berapa lama?” enz.enz. (waar kom je vandaan?, Waar ga je naartoe?, Waarom?, Waar woon je? Hoe lang?) Gezellig weer.

De weg naar huis hebben we lekker een dutje kunnen doen in de auto en thuis aangekomen had ik in ieder geval een voldaan gevoel. Weer een leuke dag op Bali. Dus Zoë, inderdaad, het aards paradijs is geen verzinseltje maar ligt toevallig hier.

Ondertussen zijn we nog steeds druk bezig met ons nieuwe huis. Spullen uitzoeken vooral nu. Vloer, deurklinken, sanitair, kranen, wasbakken, toiletpotten, koelkast, tv, meubels, dakbedekking, verlichting enz.enz. Het houdt niet op. Best leuk, hoor, maar er zijn ook dagen waarin ik er ook wel eens niet aan wil denken. Het is erg veel. We zijn net terug van het kijken naar vloertegels en kranen en we zien door de bomen het bos niet meer. Er is zó veel, en we vinden zó veel mooi (maar ook lelijk).

Vanmorgen zijn we even naar de bouwplek wezen kijken. Ze zijn begonnen met het graven voor de buitenmuur. Allemaal met de hand. Het zand wat uit de geul komt wordt weer gebruikt om de rest van het land op te hogen. Op verschillende plekken wordt gegraven met op elke plek 3 jongens. Een maakt het zand los, een ander schept het eruit en een derde verdeelt de uitgegraven grond.

Het betonijzer voor de muren wordt ook ter plekke gemaakt. Het bestaat uit allemaal vierkanten van met de hand gebogen ijzer. Het ijzer wordt gebogen op houten plankjes waar spijkers in zijn geslagen waaromheen het ijzer met een tangetje (óf met de hand) tot een vierkant wordt gebogen.

En nóg zijn huizen hier sneller klaar dan in Europa.

Op het land zijn een paar eenvoudige bale’s gebouwd overdekt met een plastic zeil en in de hoek is een dapur (keuken) gemaakt die bestaat uit een gat in de grond voor een vuurtje en een paar stenen waar een pannetje op kan staan. Een aantal van deze mannen slaapt ook op deze plek zolang het nodig is of kan. Allemaal vrolijke jongens die het ook leuk vinden als je weer komt kijken.

Onze eerste echte bouwvergadering met de architect erbij hebben we zondag gehad. Bij ons thuis. De architect dus, onze ontwerper (Dolf), aannemer, hoofduitvoerder, gemeenteambtenaar en iemand van de bouwpolitie waren er in ieder geval bij. Allemaal rond de maquette en druk in discussie. We gaan dit op regelmatige basis doen zodat we alles goed in de hand kunnen blijven houden. Het is een heel project. Zo meteen weer es naar Dolf voor de nieuwste ontwikkelingen en daarna misschien weer even bijkletsen op het strand.

Onze Rob ligt te slapen met waarschijnlijk een griep. Het is een graad of 30 en erg vochtig en klam en hij ligt met een vest aan. Niet goed, maar gaat wel over. Hij moet goed op krachten komen vooraleer hij vertrekt naar Aussieland.

Met Elise zijn we zondagmiddag gaan shoppen in Kuta. Ik wilde wat dvd’s kopen en mevrouw wilde een korte broek hebben. We zijn thuis gekomen met een zwart rokje, een zwart hemdje en een zwart t-shirt. Oké dan, alle drie met een héél klein beetje roze. Is heel wat voor haar doen dus ze loopt er relatief fleurig bij.

Ze heeft het nog steeds over piercings, tatoos en gekleurde lenzen maar tot nu toe hebben we haar daar nog aardig vanaf weten te praten.

O ja, ze heeft net Engels spelling gehad op school en guess what? Ze was de beste. Van de 49 woorden had ze er 2 fout. En dat tussen kinderen van wie Engels de moedertaal is. Sorry, als ik te veel opschep, als trotse moeder moest ik dit even kwijt.

Hoe brei ik hier nou een einde aan? Zo dus.

Zoë, je dag kan nu beginnen….

Steffie

Een jaar lang weblog

Vandaag een jaar geleden hebben Steffie en Denise dit weblog vorm gegeven en opgestart. In februari en begin maart hebben we er drie weken lang veel aan gedaan, toen een paar maanden niet, vanaf juli weer wel. We zijn in dat jaar (eigenlijk dus in 8 maanden activiteit) in totaal 13.630 keer virtueel bezocht door mensen uit België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Zweden, Italië, Spanje, de Verenigde Staten, Zwitserland, Chili, Argentinië, Brazilië, Maleisië, Indonesië, Singapore, Hong Kong, China, Nieuw Zeeland, Mexico, Canada, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen, India, Cyprus, Griekenland en Turkije.

Da's best veel en dan krijg je van Google de vraag om advertenties op de site te accepteren, waarbij ze zelfs betalen als iemand daarop klikt. De wondere wereld van de internet-economie....

Dat is natuurlijk leuk, net zoals het leuk is om te schrijven “voor later”: er gebeurt zoveel dat je gewoon dingen vergeet en dan is zo’n dagboek toch wel handig.

Hoe gaan we verder? We hebben afgesproken dat zodra Arjuna verandert in Robbo, dus na zijn vertrek naar Australië, we het blog gaan gebruiken om elkaar op de hoogte te houden: een briefwisseling. Met dien verstande dat echt privé dingen (“mam, Sheila is zwanger, mijn geld is op en ik ben van de unief getrapt omdat ik zat te blowen tijdens college”) per e-mail gaan.

En omdat we ook wel snappen dat het niet interessant is voor de meesten om te lezen dat er wéér een muurtje overeind staat, gaan we waarschijnlijk een aparte site bijhouden voor de voortgang van de bouw. Ook omdat we het dan zelf ook een beetje kunnen scheiden van de rest van ons bestaan. Een link naar die site komt wel weer op het blog.

Duiken in januari

Als David vertelde over de Nieuwjaarsduik, bij voorkeur onder het ijs, liepen bij ons in meer dan één opzicht de rillingen over de rug. IJskoud, guur, slecht zich, gevaarlijk......laat maar.

Maar: gisteren hebben Steffie en ik dan toch gedoken in januari en ik moet zeggen: dat valt mee. Het water is eigenlijk nog best lekker (26 graden), het zicht is redelijk (metertje of 10) en met de guurheid van het weer, als je je weer aan moet kleden vooral, is het ook niet zo slecht gesteld - maar dat kan komen omdat het zonnetje zich even liet zien.

Dus, David: je hebt er een paar fanatiekelingen bij. Mits we duiken op Bali, natuurlijk.

We hebben geen fotoos gemaakt, maar de eerste duik gebruikt om –zeker is tenslotte zeker – het nieuwe onderwaterhuis van Stef’s camera te testen op waterdichtheid: zonder camera, met tissues erin en die zijn droog gebleven. Volgende keer dus wel fotoos.

Verder (we doken in Padang Bai, oost-Bali) mooie dieren gezien, groot en klein: een grote pijlstaartrog, verschillende sepia’s en een paar kreeften als meest opvallende, naast een flinke tandbaars die zijn gebit liet reinigen door poetsvisjes. En heel, heel veel andere “oude bekenden”.

’s Avonds probeerden we in Renon te gaan eten – maar dat konden we, omdat het Chinees Nieuwjaar is, dus mooi vergeten. Ze hingen met de benen buiten zogezegd, zodat we uiteindelijk in Sanur uitkwamen bij het Starcafé. Daar zaten alleen maar toeristen, meer specifiek: OBI’s.

Obi’s? Zoals in Star Wars Obi Wan Kenobi? Nee, erger: Overwinteraars Bali Indonesië. Oudere Nederlanders die gedurende de wintermaanden in roedels Sanur onveilig maken. En dat gaat dan ongeveer als volgt:

- taxi stopt voor de deur van het restaurant waar jij net een bestelling doet
- oudere mevrouw met bij voorkeur blauw permanentje en keurig Hollands “we gaan vanavond uit” gekleed stapt uit
- ....en positioneert zich tussen jouw tafeltje en de ober die je bestelling opnam
- “doe joe hef a teebel forfor?” komt er erg luid uit – tenslotte kan die ober wel eens net zo doof zijn als zijzelf, nietwaar?
- en bevestigende knik van de ober wordt gevolgd door “JA, HET KAN HOOR!!!!” richting de taxi, waar haar drie zussen, vriendinnen, buurvrouwen uitgeladen worden
- zij houdt de ober vast (tenslotte is het nu háár ober, wij vinden wel weer een andere) terwijl de taxichauffeur met muntjes wordt betaald die netjes worden uitgeteld, met een snoepje als fooi
- gewapend met onze ober en een vriendelijk knikje naar ons ”goedenavond” zoeken zij een plekje, waar ze vervolgens de volgende gespreksonderwerpen aansnijden:
o het is hier duurder dan bij die andere
o je moet hier geen water drinken, ook niet uit een flesje want die vullen ze zelf uit de kraan
o heb je dat gehoord dat zij met die ordinaire smaak met een van de gastheren......
o mijn kleinzoon is pas 18 en al chirurg
o aan de andere kant; hier zijn de tafeltjes wel schoner
o ook de vruchtensap vertrouw ik niet zo
o je kon het al zien zodra ze het vliegtuig binnenkwam
o heeft-ie van zijn vader, mijn zoon is briljant zeggen anderen, ik niet natuurlijk want dat kun je van je eigen kind niet zeggen
o ....maar geen hollandse muziek
o ik hou het maar op coca cola, da’s altijd goed
o ze keek al zo naar die purser maar dat was een homo haha
o maar het is wel lastig hoor, mensen gaan toch anders naar je kijken

enzovoort. En maar kijken naar ons: hoe kan dat, er is geen school vakantie in Nederland en toch zitten die lui hier – schandalig, dat spijbelgedrag tegenwoordig.

En zo voelt het ook wel hoor: spijbelen. Nog steeds een beetje. Another day in paradise.

26 januari 1935 - 14 mei 2006

Vandaag zou Riet 74 zijn geworden. De vrouw van Hans, de moeder van Saskia en mij. Wat is het jammer dat ze dit niet heeft kunnen meemaken.

Warm....

Het is zaterdag 10 uur en drukkend warm – bewolkt, klam en zweterig.
Gisteren is Dolf met Wayan de laatste maquette komen brengen; dwz dat het huis waarschijnlijk in deze vorm gebouwd gaat worden. We hebben ook een maquette gekregen van een prachtig zwembad, meer een rivier die door de tuin loopt met aan ieder eind een poel. Baantjes trekken van 30 meter is dan geen probleem meer, maar we zijn er nog niet uit – het is wel heel veel.

Wat ook veel is, is de projectie van Elise’s kamer. Ze wilde graag een “jungle-kamer” en dat heeft geresulteerd in een kamer met een grote vide, oerwoudbehang en kunstgras als vloerbedekking. De kamer van Robrecht is weliswaar even groot, maar heeft die vide niet en lijkt nu dan ook klein......gelukkig heeft hij nog een kamer in Perth, zodat het vloeroppervlak in totaal weer meer is dan van Elise. Dat scheelt discussies!

Het land is nu bouwrijp, het graven voor de fundering van de buitenmuur is begonnen. Morgen komt de architect om de uiteindelijke tekening te maken, die nodig is voor de aanvraag van een bouwvergunning. En hij gaat de berekeningen van het dak doen, want dat wordt waarschijnlijk van aluminium (heel licht en koel, en door de coating ook stil bij regen) wat enorm gaat schelen in de zwaarte van de dakconstructie.

Maandag gaan we duiken. Schandalig maar waar: dat hebben we eerder nog niet kunnen doen hier, eerst vanwege de spullen die nog in de container onderweg waren en daarna omdat Steffie er niet over wilde beginnen. De eerste duik van het jaar is altijd stressen voor haar, tenminste totdat ze onder water is – dan is het over. Maar nu dan toch maar de knoop doorgehakt.

De prijzen voor een duik hier zijn hoog, ik heb dus verschillende goede duikscholen gemaild met de vraag om een goede prijs voor reserve-Balinezen met een Kitas zoals wij. Uiteindelijk hebben we nu een heel behoorlijke korting gekregen, ca. 30-40% goedkoper dan de geadverteerde prijzen van de meeste duikscholen hier, terwijl we kunnen duiken wanneer wij dat willen – ook als we alleen maar met z’n tweeën zijn. En, wat nog mooier is: we hebben kunnen afspreken dat deze prijzen ook gelden voor de mensen die ons komen opzoeken en mee willen duiken. Reken op € 25 per duik voor twee duiken in Padang Bai, Tulamben, Amed of Menjangan, €30 per duik voor Nusa Penida en €15 per duik voor Sanur. Het verschil zit 'm uiteraard in de reisafstanden.

En over 17 dagen is Robrecht vertrokken naar Perth. Terwijl hij gisteren nog op zijn groene driewielertje door de kamer crosste in Geldrop.

Wat gaat-ie eigenlijk doen?

.....want dat zijn we in de drukte dus vergeten.

Bij deze: Robrecht gaat Arts studeren.

Hij *wordt* dus geen arts, maar hij kan er straks eentje spelen. Of zoiets.

En hij komt maar een paar keer thuis, hebben we uit de studiekalender kunnen opmaken. In april, in juli, in december.

En in 2012 nog een keer.

......

Een verhaaltje

Na een goed uitgeruste doch koude vakantie in België is het weer tijd om aan de slag te gaan. Er zijn, heb ik nu begrepen, heel wat paperassen nodig om een studenten Visum te maken, en uiteraard gaat niet alles van een leien dakje. Anders zou het te makkelijk gaan en dat mag niet.

Dus, om te beginnen heeft Pap vanuit België voor documenten gezorgd in verband met de bank. De dag nadat we op Bali arriveerden bij Edlink (het agentschap die mij helpt) ingeleverd – “Ok, dankjewel” – En daar ook tevens een Letter of Offer opgehaald van één van de universiteiten. Dat is in grote lijnen een brief waarin een persoon wordt uitgenodigd om daar te studeren. Goed om even door te kijken, en afgesproken met Winda (een vriendin) om met mij de volgende dag naar een plaatselijk ziekenhuis te gaan voor de medische controle.

Zodoende, ik dus speciaal voor die dag een onderbroek aangetrokken. Sterker nog, een SCHONE onderbroek. Jaja mensen, voor Australië wordt geen moeite bespaard. Dus naar het ziekenhuis en daar werd een ogentest gedaan, gewicht en hoogte gemeten; X-ray gedaan (“cool!”) en een urinetest. Wat voor mij zeer verbazend was, ik hoefde helemaal niet. Maar toen ik mij eenmaal in toilet bevond, wel. Toeval?
Er werd mij daar ook gemeld dat ik zeker een bepaalde hoeveelheid moest hebben. De zuster wees het desbetreffende streepje op het potje aan, en ik dacht: “dat haal ik nooit.” Het tegendeel was het geval. Dit potje vulde zich zeer snel met mijn pies, en terwijl het potje overstroomde en de urine over mijn hand liep, dacht ik: “hmm…ik heb mijzelf onderschat.” Dit was dan ook de portie actie van die dag. Verder moest ik op een bed liggen om mij in de ogen te laten kijken, in de oren, en op mijn buik geklopt; maar niet de tekst: “Doet u de broek maar even uit.” Dat blijkt namelijk alleen voor permanente verblijfsvergunningen te zijn, dus niet voor mij. Dus ik kon de dokter niet mijn mooie schone onderbroek laten zien. Helaas.

Ik had ook van een andere unie een Letter of Offer gekregen via de e-mail, van de University of Western Australia (UWA). Ik zou graag op deze universiteit ingeschreven staan, dus deze heb ik ook doorgestuurd naar Edlink. Een optimistisch iemand zou nu denken dat alles goed komt.

Ik had met Winda afgesproken om mij de volgende dag om 12 uur op te halen om terug te gaan naar Edlink, te checken hoe het zit met de vooruitgang. Dus in mijn gedachten zou ze rond 12.30/12.45 voor de deur staan.

Die ochtend werd ik door Pap om 9 uur uit bed gehaald vanwege Winda. Die er al was. Met de boodschap dat de documenten uit België niet in orde waren. Dus al meteen stress, omdat die documenten speciaal uit België gehaald waren, en als die niet goed zijn, zou dat dus betekenen dat we terug naar België moeten. Een hele hoop uitleg dat er een hoop andere documenten nodig waren die het een en ander konden rechtzetten. Dat werd via het internet en e-mail door Pap geregeld, waarbij hij terecht de opmerking maakte: “Als het nu nog niet goed is, dan kom ik persoonlijk naar hen toe en schiet ik ze dood.”

Ik heb zelf nog naar de UWA gebeld omdat er ook nog iets moest worden geregeld met mijner verblijfplaats/slaapplaats. Op Internet was ik te weten gekomen dat er van de 5 campi (meervoud van campus) nog 2 waren met vrije plaatsen. Eerste campus gebeld: “Sorry, geen plaats.” Tweede campus: “Sorry, geen plaats. Misschien moet u dit nummer eens bellen, die kunnen u vast wel verder helpen.” Dat nummer gebeld, en ik kreeg een ontzettend melige Australiër aan de hoorn, die mijn ellende wel grappig vond: “I’m sorry, boy. I don’t like this either, they all want to stay, everybody likes it here. And because I’m not the boss, I can’t send them all home.” Of ik op hun website eens wilde kijken in hun ‘housing database’, over homestays e.d. Dat heb ik gedaan, maar voor mij, tevens ONTZETTEND in de stress, bleek het nogal onduidelijk. Dus de hulp ingeroepen van Edlink om mij hiermee ook uit de brand te helpen. Ik wilde de volgende dag vroeg naar Edlink, en nog vroeger uit bed, om nog eens wat info uit te zoeken.

De volgende dag sliep ik dus door de wekker heen (niet lachen) en had dus niet meer zoveel tijd over om dingen op te zoeken. Met Winda weer naar Edlink, en daar was een volgend probleem het geval.

Het bleek namelijk dat in de Letter of Offer van de UWA geschreven stond dat de uiterste betaaldatum de 13de van Januari was. En het was nu de 15de. Deze Letter werd de 14de verstuurd. Er was nog tijd, werd ons verteld, maar dan moest de betaling zo snel mogelijk gebeuren, liefst voor de 23ste. Want zonder betaling, geen bevestiging van toelating, en die hebben ze nodig om aan mijn visum te beginnen.

Nu, Dat werd door Pap geregeld met Internet-bankieren, en nu was het slechts wachten op deze Bevestiging van toelating (E-CoE) die maar niet kwam. En maar niet kwam. Zo kunnen ze niet aan de Visum beginnen, en aangezien het proces 14 werkdagen duurt zal ik misschien het begin van de oriëntatieperiode missen, die gepland staat van 11 tot 20 februari. Ik krijg het visum de 9de (op zijn Indonesisch dus misschien de 10de). Alweer stress alom.

Nu bleek dat er een misverstand was met de betaling, en toen dat werd opgelost, ging alles opeens goed.

De E-CoE kwam diezelfde dag nog aan, papieren + paspoort werden opgestuurd naar Surabaya, waar zich het Consulaat van Australië is, en ik kreeg een formidabele Homestay onder mijn neus geschoven. Of ik hierin wilde verblijven. Maar ik moest snel antwoorden, want deze was zeer in trek bij andere studenten. Als dat zo is, moet het wel goed zijn, dus ik zei “Ja.”

Nu? Ik stond vanmorgen op met het vreemde gevoel dat ik niks hoefde te doen. Ik wacht alleen nog op het telefoontje met het bericht dat mijn paspoort verloren is gegaan, dat mijn homestay is ontploft, dat ze bij de medische controle een tot nu nog onbekende ziekte hebben gevonden, dat de UWA bij nader inzien geen Nederlanders uit Indonesië mag aannemen of dat ik nu per ongeluk sta inschreven op de University of Western Arabia (UWA, vergissen is menselijk, sorry meneer Herfkens).

Ik hoop van niet.

En toen was het woensdag.....

En wat voor een week alweer achter ons. Over de perikelen rond de studie van Robjuna vertel ik hier maar even niets, dat gaat-ie zelf doen. Ga ervan uit, dat het een horrorverhaal wordt, waar ambtenarij wederom absurde afmetingen aanneemt.

Nou, alvast een tipje van de sluier: de acceptatiebrief aan Robrecht (en vele anderen) is door de universiteit verstuurd nadat de inschrijvingstermijn van diezelfde universiteit is gesloten. Wat dat voor consequenties heeft ten aanzien van huisvesting, visa etc. kun je je misschien voorstellen?

Doe dat nou nog eens in het kwadraat, vermenigvuldig dat met de filelengte in Nederland en België samen om 9.00 uur op een maandagochtend waarop het ijzelt, roer dat tot een dikke pap en zeef die door je belastingformulier.

Wat je dan krijgt, dat gaat Robrecht tot in detail beschrijven. Ga er dus gerust een uur of acht voor zitten.

Intussen hebben we ook nog andere dingen gedaan. Stef heeft een scooter besteld, want we willen van het huur-exemplaar af. Het wordt een blauwe Honda, want die is mooier en rijdt fijner dan onze Yamaha, zoals ik die laatste dan lekker voor mezelf heb. Over twee weken is-ie er. Zegt de verkoper. Wij denken zelf ergens in maart, want wij leren weliswaar langzaam maar wij leren wel!

Ik woon bijna bij Dolf, waar we blijven fijnslijpen aan het huis – en de tuin, natuurlijk, die er heel anders gaat uitzien dan op de tekening die we een paar dagen geleden hebben ge-upload. De bouwplek is nu bijna vrij van bomen. Het huis wordt steeds mooier op papier en deze week ook nog op maquette.

Gisteravond zijn we naar LaPau geweest, de eerste keer na de dood van Bobby. De band in een nieuwe bezetting (dwz met een andere zanger, die ook gitaar speelt) en vooraf en in de pauze een kroncong-ensemble. Ook met veel andere nummers, het is toch even wennen.

Elise is weer begonnen met school, ze krijgt nu ook muziekles en ze heeft gekozen voor drummen – uiteraard. Wij denken dat ze na de eerste les van school wordt gestuurd of dat het schoolgeld wordt verdubbeld. Zij heeft het erg naar haar zin; haalde voor haar Arts gemiddeld 6 op 7 dus iets artistieks zit er toch wel in. Dat heeft ze natuurlijk van haar vader.

We (Stef en ik) zijn gisteren meubels wezen kijken. En allebei nog in een staat van zintuiglijke verdoving. Wat heb je hier mooie dingen. En zulke lelijke ook, er vlak naast of er op. Ervoor. En dan weer iets prachtigs.....

Weertechnisch lijkt het al een paar dagen alsof het natte seizoen voorbij is. Kan natuurlijk niet, maar het is toch prachtig weer met blauwe lucht, zon en hier en daar een wolkje. Lekker windje, graad of 30. Droog.

En de hondsdolheid is doorgebroken van de zuidpunt van het eiland naar de rest, we hadden het al verwacht maar het is nu dan toch officieel. Deze ellende is nog niet voorbij, verdorie.

Morgen zien dat we wat fotoos opladen.......

Uit het dagboek van Bob de Bouwer

Al een paar dagen is er koortsachtige activiteit op een paar plaatsen in Sanur.

Aan Jalan Bajang Sari, een locatie waar normaal gesproken nog minder gebeurt dan op het bureau van een Nederlandse ambtenaar, zijn 20 mannen bomen aan het rooien (onder de blik van ca. 100 lokale experts uiteraard). De straat is nu net zo vol als de Colruyt op de dag voor kerstmis.

Aan de Jalan Merta Sari, bij het huis van Dolf en Carin, staat met grote regelmaat een Landcruiser waar een ventje uit komt rollen met tekeningen. Na een paar uur is-ie weg, maar nooit voor lang.

En aan Jalan Kesari staat een enorme maquette in een tuin, waar lieden met een ernstige blik naar staren, dingen veranderen en verhitte gespreken voeren.

Kortom: we zijn begonnen.

Weet je nog dat we een paar dagen geleden over de maquette zeiden: “We kunnen nu wijzigen op basis van een 3 dimensioneel beeld, het gaat nog om kleine aanpassingen.”?

Mwoehaha. Er wordt een nieuwe maquette gemaakt omdat we zo ingrijpend hebben veranderd dat het geen zin heeft om die wijzigingen op het bestaande exemplaar door te voeren. Gewoon opnieuw beginnen gaat sneller.

Als we aan diegenen die ooit een huis willen gaan bouwen één tip mogen geven: bouw vooraf een maquette, want dan zie je echt wat je gaat krijgen. Iets wat op tekening geweldig leuk lijkt, blijkt een monstrueus effect te hebben. Andere elementen blijken juist veel beter dan gedacht. Enzovoort. Uiteindelijk zijn we nu aan versie 10a (geen grap) van het ontwerp bezig en lijkt het nu toch wel een kwestie van details te worden. Vandaar dat we het aandurven om de laatste versie op het web te plempen.



Voor de rest (welke rest?) is het vrij rustig; we pakken ons ritme hier weer een beetje op, onthaasten enzovoort. In dat kader is er wel iets belangrijks te melden: de trouwe lezers weten, dat een favoriet “restaurant” van ons De Bengkel was. Bengkel betekent: werkplaats, in dit geval een Volkswagen-garage. Overdag een garage, ’s avonds de spullen aan de kant en tafeltjes neerzetten en voilà: het beste visrestaurant van Sanur, als je niet op de olievlekken op de betonvloer, de benzinedampen en het lawaai van de Bypass ernaast let en niet naar de keuken of het toilet kijkt (die strijden om de eerste plaats qua smerigheid) tenminste.

Die Bengkel is dus dicht – we weten niet waarom, maar het feest was afgelopen. Echter, inmiddels hebben de eigenaren zo’n 50 meter verderop een nieuwe plek gevonden (schoner, rustiger, eigen parkeergelegenheid, zelfs schone tafeltjes!) en daar hebben we eergisteren gegeten. Het was weer net zo goed als daarvoor, dus ze staan weer op de ATRA-lijst. (= Aan Te Raden Adressen).

Zo, nu ga ik dingen regelen. Het is eindelijk weer eens droog (de laatste dagen heel veel regen, als je erdoorheen loopt ben je binnen een seconde doorweekt – in het zwembad springen met je kleren aan, dat effect) dus kan ik weer eens op de brommer. Met de Toyota al door zulke diepe poelen gereden dat het water letterlijk tot aan de koplampen kwam, hij gaf geen krimp! Ha!

Arie goes Aussie

Even een korte update - geen fotoos want de internet-verbinding is nog trager dan Elise die naar bed moet.

Maar: gisteren heeft Arjuna de medische keuring ondergaan, nodig voor zijn toelating tot Australië. Gewassen, soort van geschoren en in een schone onderbroek is hij vertrokken - en in min of meer dezelfde staat weer teruggekeerd. En voorzien van het stempel "fit for use", goedgekeurd dus,

En: de formele toelating voor de University of West Australia, zijn voorkeursuniversiteit, is ook binnen. Hij was op alle drie de universiteiten toegelaten maar de formele brief van deze is er nu ook.

26 februari beginnen de colleges dus hij heeft / wij hebben nog voldoende tijd om hem daar goed te installeren. Eerste actie nu (denk ik) is regelen dat hij ingeschreven wordt op de campus van zijn keuze: onderdak dus. En zijn visum.

No worries.

Terug op Bali

Na drie weken België en Nederland zijn we weer terug; van -18°C binnen een paar dagen naar +31°C , verdorie weer de 50° verschil niet gehaald.

Terugkijkend op de afgelopen weken blijft er een dubbel gevoel hangen. Ik had zelf grote moeite met het wennen in België, of eigenlijk meer met het gevoel “hier ben ik ook thuis”. Een soort emotionele spagaat tussen Sanur en Oud-Turnhout, bij beide thuis dus nergens thuis. Heel moeilijk uit te leggen.

Elise heeft nog een paar dagen op haar oude school gezeten en heeft veel met haar vriendinnetjes opgetrokken; Robrecht heeft zijn oude maten ook weer gezien en Stef en ik zaten ook weer snel in het oude ritme: alle avonden vol en alle dagen eigenlijk ook. Nog een paar keer, maar natuurlijk nooit genoeg, naar onze zwart-wit-bruine kanjer geweest die het gelukkig heel erg naar haar zin heeft bij David en Jolanda.

Tekenend voor de drie weken was de laatste avond: feest bij Taxandria, uiteindelijk toch niet als allerlaatsten vertrokken, opruimen, laatste spullen pakken, twee uur slapen en gebroken naar het vliegveld. Hoppa!

De reis verliep goed – zodra we de incheckbalie voorbij waren. Als je met Malaysian vliegt, wordt je ingecheckt door KLM personeel en die doen er werkelijk alles aan om je een zo onaangenaam mogelijke start te bezorgen.

Uiteraard onder het mom “regels zijn regels”. Tot hun verdriet kwamen we niet over het toegestane maximum bagagegewicht, ook niet toen ze Steffies trolley en Robrecht gitaar hadden meegewogen.

“Die trolley is toch handbagage?” zie ik je denken. Ja, de afgelopen twaalf keer wel maar nu is-ie ineens te groot en te zwaar en moest mee in het ruim, omdat onze drie koffers niet meer wogen dan het maximum van 80 kilo.....

“Haha, extra gewicht! Stik, nog niet genoeg.” In paniek keek de grondstewardess om zich heen en ja: “die gitaar, die mag ook niet mee als handbagage maar weegt helaas niet veel. Toch proberen maar. Nee, te weinig.....zou ik het aandurven om de trolley van die kale ook...o nee, die vertelt net aan mijn buurvrouw dat zij de vorige keer zijn kaas en drop heeft afgepakt dus hij weet teveel...”

Dat Elise voor de volle mep betaalt en niets weegt is uiteraard geen argument.

Dat het vliegtuig maar voor een derde vol zit, ook niet.

Voorzien van verse beweegredenen waarom wij niet meer in Nederland willen wonen, zijn we vertrokken naar Bali. Zoals gezegd met behoorlijk lege vliegtuigen en dus ruimte genoeg om te gaan liggen slapen. En om met heimwee terug te denken aan Oud-Turnhout, Chica, onze vrienden en te piekeren waarom we nou toch zo nodig naar Indonesië moesten.

En toen we het vliegveld van Denpasar afliepen, was dat over. Echt waar.

Thuis. Allevier.

Over “thuis” gesproken. ’s Middags al zaten we bij Dolf en Carin en hebben we gezien wat Dolf heeft veranderd aan het ontwerp, op tekening en op maquette. Daar heeft hij al heel wat tijd ingestoken en het is te zien.

Wat moet ik zeggen? Overdonderend. Prachtig. Veel meer dan we hadden verwacht, in alle opzichten. Een paleis. Een dorp. Ongelofelijk.

De maquette staat nu bij ons, 2 bij 2,5 meter. We kunnen nu wijzigen op basis van een 3 dimensioneel beeld, het gaat nog om kleine aanpassingen. En daarvoor is tijd, voorlopig worden de resterende bomen op het land gekapt (op eentje na staan ze allemaal in de weg, ook de schitterende teakboom), wordt de drainage gelegd en de 4 meter hoge buitenmuur gebouwd (op 2,5 meter diepe fundering, jawel).

We gaan foto’s maken van de maquette en op de site zetten, natuurlijk. Maar nu eerst aan het werk. Robrecht wordt vandaag medisch gekeurd voor Australië, wij moeten stopcontacten, schakelaars, tegels, sanitair en ventilatoren (er komen er meer dan 30 te hangen) voor het huis gaan uitzoeken.

Althans: er eens mee gaan beginnen.