Ook even voorstellen

Gisteren is Stef is fotoos wezen maken van de bouwploeg. 83 man heeft ze kunnen vastleggen, de 15 die er gisteren nog niet waren volgen vandaag. Een paar van deze fotoos zie je hier.

Deze mensen werken nu al zes weken lang, sommigen al twee maanden, onafgebroken. 7 Dagen in de week, 8 uur per dag in de bloedhitte. Geen vrije dagen, want ze worden per dag betaald en kunnen geen dag missen. Van het geld dat ze verdienen gaat aan het einde van de week het meeste naar Java of Lombok, waar hun familie woont. Als ze die familie op hun zwerftocht op zoek naar werk niet bij zich hebben. In de bouwploeg zitten maar twee Balinezen.

Op veel van deze gezichten zie je hoe zwaar het leven hier is als je geen geld heb en met een heel gezin moet leven van 3 euro per dag voor onderdak, kleding, voedsel,...... dan is 30 cent voor een liter petroleum om te koken een luxe-uitgave en 60 cent voor een pakje sigaretten onbetaalbaar.

Even voorstellen?

Langzamerhand worden het vaste bewoners dus wordt het wellicht tijd om ze eens voor te stellen: Jut en Jul, onze vogels-waarvan-wij-dachten-dat –het-kuikens-waren-maar-ze-blijven-zoals-dit.

Wat het zijn: het lijken wel kwartels, met onhandig grote poten en ze zijn ook schuw. Maar evenzogoed hardstikke nieuwsgierig. Vliegen kunnen ze niet, maar ze klimmen we in struiken en kunnen daar heel stil blijven zitten. En onze tuin is hun tuin, zoveel is wel duidelijk: ze wonen hier en vinden dat best leuk.

Op bijgaande foto zie je Jut (of is het Jul?) maar dat maakt niet veel uit want Jul (of Jut?) ziet er precies hetzelfde uit.

Of er verder nog iets gebeurd is? Och....Steffie en ik zijn samen met Jos op onze motorfietsjes naar Sukawati gereden om in Batuan, een dorpje daar in de buurt naar meubels te gaan zoeken. Dat zit daar allemaal dicht bij elkaar, lekker makkelijk. Typisch Indonesisch, trouwens. Niets “verspreiden en naar je klanten gaan”, maar gewoon gezellig dicht met je concurrenten bij elkaar blijven zitten. Voorbeelden?

- alle beeldhouwers (tuinbeelden en zo) zitten bij elkaar op de weg van Denpasar naar Tabanan
- alle tuincentra zitten bij elkaar in Renon
- Kijang is een razend populair automerk hier. Het is eigenlijk Toyota, in Indonesië geproduceerd. Als je een Kijang dealer zoekt, zl je die vrijwel nergens in Bali vinden. Want de twee Kijang-dealers voor heel Bali zitten allebei in Denpasar. In dezelfde straat. De rest van Bali heeft er geen.
- U zoekt een flinke plastic kiepauto voor uw (klein-)kind? Nee, dan kunnen we u op Bali niet helpen. Maar in Solo, aan de doorgaande weg naar Yogya, vindt u wel een winkel. Of tweehonderd, want daar verkopen ze kilometers lang niets anders.

En voor mooie grote houten tafels en stoelen moet je dus naar Batuan – als het massief moet zijn, want samengesteld houten meubelen komen van Java en daarvoor moet u naar de Bypass Ngurah Rai, tussen Sanur en Kuta. Snapt u?

Tegels? Jalan Teuku Umar, Denpasar. Natuursteen ook? Nee, alleen tegels. En sanitair. Natuursteen is ergens anders, namelijk ..........aaaaarrrgggghh!

Maar leuk is het wel – en voorlopig zijn we nog niet klaar........

De eerste officiële dag op de Uni

Gewapend met mijn broodtrommeltje, goede studiehouding en een appel voor de meester ga ik vlot beginnen aan mijn studies.

Wens me succes. =)

O-day (foto's)

O-day

Is de grootste gebeurtenis op de UWA. Hier komen op een groot grasveld allerlei tentjes (echt heel veel tentjes) waarin alle clubs, societies worden vertegenwoordigt; met als doel studenten te laten inschrijven.

Deze clubs zijn zeer gevarieerd; Van verschillende sportclubs tot clubs per land; maar ook religieus getint, of met een apart thema. Zoals:

- The relevance of marxism in the 21st century
- Tournaments in the Middle Ages
- Dentistry
- Pantomime
- Engineering
- The debating society
- Students under water
- etc. etc.

Ikzelf ben nu ingeschreven in de UDS (University's Drama Society) en een club met de naam "The Psycho's". Geen flauw idee wat het is, maar de naam is cool!

Dit alles wordt ondersteund door plaatselijke bands (zowel DJ's als samba bands) en gratis frisdrank, ballonnen, en mensen in rare kostuums.

Maar natuurlijk niet voordat de vice-chancellor zijn oersaaie speech heeft gehouden. Ze zijn overal hetzelfde.

De foto's van O-day spreken voor zichzelf. =)

Wat een hondje....

Een paar weken geleden zag ik een jong, praktisch uitgehongerd hondje op het strand. Heel langzaam en wankel lopend, brood- en broodmager.

We hadden haar als kleine pup gezien, nog vrolijk rondspringend en nu, een paar weken later, was daar niet veel meer van over.

Chica, schat als ze is, had geen bezwaar tegen een kleine donatie dus heb ik van haar de volgende dag een zakje brokken meegenomen. Het hondje (een teefje) had daar wel wat moeite mee en verdween na een stuk of wat brokken – om even later terug te komen met haar moeder, die ook wel wat eten gebruiken kon. Ik heb het voer eerlijk tussen ze verdeeld met het idee om dat de volgende keren ook te doen.

Kort en goed: dat bleek na een paar dagen niet meer nodig, want onze kleine begon er per dag beter uit te zien en had ineens zomaar een halsband om – blijkbaar geadopteerd door iemand.


Gisteren was een man aan het zoeken naar iets (schelpdieren? Krabbetjes?) op het strand, zat daar bij de waterlijn te wroeten. Onze nieuwgierige vrolijke jongedame zag dat zo eens aan en dacht ”hé, daar is vast iets te halen!” En begon voortvarend mee te graven, een eindje verderop.

Ze komt er wel.

Proost!

Zoals je misschien weet, is er in Indonesië momenteel een probleem qua drankvoorziening. Waar vroeger een fles wijn makkelijk te krijgen was en bovendien niet al te hoog geprijsd, is dat sinds een paar maanden volledig afgelopen.

Er is bijna niets meer en wàt er is, is schreeuwend duur. Reken op 30 euro voor een flesje Château Pis de Chat dat je in België voor 3 euro in het rek laat staan. Voor echte wijn betaal je astronomische prijzen van 65 euro en meer. En het zelfde geldt voor whisky, gin, etc.

Wat is er nog wel? Lokaal bier, lokale wodka en gin(industriële alcohol met smaakstoffen), arak en lokale “wijn”. Hatten heet dat spul, toeristen kunnen er thuis griezelverhalen over vertellen.

En natuurlijk kunnen we via duistere kanalen, via kofferbakken die in tochtige parkeerkelders door ongeschoren en hoestende mannen in regenjassen worden opengetrokken, nog wel wat krijgen voor een beetje meer normale prijzen. Het voordeel van hier wat langer wonen.

Maar: hoe komt dat nou eigenlijk? Ik ben daar eens ingedoken en de resultaten zijn ronduit schokkend. Als je niet van cijfers houdt, kun je nu beter ophouden met lezen. Anders zou ik zeggen: riemen vast!

Indonesië is een grotendeels moslim-land. Dat betekent dat er relatief weinig wordt gedronken, zou je denken. Dat valt tegen! En omdat er veel Indonesiërs zijn, leidt dat tot een alcohol-consumptie van, schrik niet, ruim 156 miljoen liter alcohol per jaar (bron: World Health Organisation).

Pure alcohol, wel te verstaan. Één liter daarvan staat gelijk aan 8,6 flessen wijn of 3,5 flessen gedestilleerd (40%).

Hoe komt al die drank bij de consument, waar komt het vandaan, is dan de volgende vraag.

Nou: 21 miljoen liter wordt in Indonesië gefabriceerd (lokale wodka, gin etc.) en nog eens 90.000 liter geproduceerd door de lokale wijnboeren. En 10,1 miljoen liter wordt legaal geïmporteerd door het enige (staats-)bedrijf dat dat mag doen.

Er was nog een ander staatsbedrijf dat die import deed, maar dat is opgeheven nadat de belasting ontdekte dat ze voor 330 miljoen dollar accijns hadden ontdoken.....het blijft hier natuurlijk wèl Indonesië.

Het Ministerie van Financiën, dat de accijns op drank onlangs met 300% heeft verhoogd trouwens, kent deze cijfers natuurlijk ook. En als de consumptie 156 miljoen liter is, waar er maar maximaal 32 miljoen officieel bestaat.......waar komt die rest dan vandaan?

Inderdaad: smokkel. En daar is dat Ministerie nu vol op gedoken. Sinds een half jaar is het toezicht van de douane draconisch verscherpt; die enorme hoeveelheid illegale alcohol staat namelijk gelijk aan ca. 57.000 containers per jaar!

Volgens de Jakarta Post staan er nu 17.000 in beslag genomen containers met drank in de haven van Surabaya. Doodzonde.......

Een glas wijn in een restaurant kost hier nu 3,5 euro, meer dan een dagloon voor een indonesiër.. En de bierproducenten boeken een omzetstijging van 11%.

Blijft dat zo? Ik denk van niet. Maar tot die tijd is het nippen in plaats van drinken. Proost!

En weer een stapje verder...

Het is nu 11.22 uur, dinsdag 17 februari. Dag nummer 5 van de orientation week op de Uni.

En ik hoor jullie al denken: "Wat doe je dan thuis, achter je computer?"
Simpel; Ik ben bij de Uni gaan informeren waar ik precies moest zijn voor deze dag die, volgens het programma vol stond met leuke activiteiten om de staff en andere studenten beter te leren kennen. Na mijn vraag was hoongelach echter mijn deel. "You don't want to be there. Everyone stays at home, it's too boring, not important at all. Even for a fresher like you."

En verder?
Het weekend was tamelijk rustig, niks bijzonders. Afgezien dat ik me op een site voor werkgelegenheid heb aangemeld, want alleen studeren is ook maar saai. De dag erna (eergisteren) kreeg ik al bericht, of ik wilde werken in een Private Nude Bar.
Serieus.
Maar na een beetje doorvragen bleek dat ikzèlf dus aan een chromen paal moest gaan hangen en mensen (mannen, vrees ik) vermaken op deze mag-wel-zeggen welbekende manier.
Ook serieus.
Dus ik heb maar gezegd dat ik er niets voor voelde. Dat is eigenlijk niet waar; ik voelde wel wat: een golf van ingebeelde viezigheid stroomt nu nog door mijn gedachten. Yech....

Maar er waren ook normale reacties: Deze maandag ga ik naar een workshop/sollicitatiegesprek voor eh... iets met handel. Samenwerken met entrepreneurs, meer details volgen dan wel.
Ik heb alleen nog geen flauw idee waar ik moet zijn.

Voor zover werk; Ik ben ook bezig bij de plaatselijke bank (WestPac) voor een TaxFileNumber (een nummer waardoor ik minder belastingen op mijn salaris heb), en een nieuw bank account.

Even tussen haakjes: Ik heb een prachtige penthouse gezien, waar ik mijzelf later wel zie wonen, als ik rijk, succesvol, beroemd, geliefd en welbesproken ben. Zeer onder de indruk, maar waarschijnlijk ook ONT-ZET-TEND duur. Hier enkele foto's...



Qua sociaal leven gaat het ook wel stukje bij beetje beter. Gisteren wezen bowlen, vanavond naar een openlucht-film; En elke keer met dezelfde groep mensen (stuk of 16, schat ik). Allemaal Aziaten, van Singapore, Maleisië, Japan...

Maar Australiërs zijn ook erg aardig. Zo heb ik in een bushokje met een Australische (ook hier, inc. tattoos, bierbuik) zitten praten over hoe vies het hokje wel niet was, en dat vroeger alles beter was, en dat ik praatte met een licht Brits accent, en dat zij met een Duitser is getrouwd, en dat alle buschauffeurs "friggin' arseholes" zijn.

En ze zijn allemaal zo. Geweldig toch?

Er is er één jarig.....

En dat is Elise. Gefeliciteerd met je 12e verjaardag meid!

Vanmorgen vroeg hebben we voor haar gezongen en heeft ze de cadeautjes van Robrecht (mooie kettingen met een draak en een doodshoofd, helemaal Elise), van Winda (meisjesdingen waar ik de naam niet van weet) en van ons (kewle stereo voor op haar nieuwe kamer, waar ze haar iPod bovenop kan inpluggen) in ontvangst genomen.

Vervolgens zijn Stef en ik de verjaardagstaart gaan ophalen die Stef in Denpasar had besteld – en wàt voor een taart.......Sponge Bob en zijn vrienden!

Ontbijten met Jos in Batujimbar, thuis taart eten (en zoet, zòet....onze tanden verkleurden blauw en groen, klik rustig de foto van Jos even aan om te zien hoe erg) en 's middags vrij. Rammstein schalt uit de boxen. 's Avonds zijn we naar The Village gegaan, waar Elise door het personeel verrast werd met nòg een taart. En, als het lukt: woensdag gaat ze het vieren in Kuta Waterboom met haar vriendinnen.

Een andere zaterdagmorgen...

Terwijl mijn familie op Bali het er eens even lekker van neemt, is het in Australië ontzettend druk voor ondergetekende. Om bij het begin te beginnen:

Ik ging met nieuwe mensen in de avond nog iets drinken, en daar heb ik veel nieuwe contacten kunnen leggen. Zo heb ik mezelf al aan kunnen melden bij een toneelclub op de Uni via iemand die daar bij zit; Ik zou in een band moeten spelen bij een paar jongens als drummer (gitarist hadden ze al); En dit wetende kwam iemand (uit Singapore) aan mij vragen of ik niet eens drumles aan haar wilde geven.
En verder heeft iedereen ook gewoon gezellig met elkaar kunnen praten alsof ze elkaar al jaren kenden, dus dat zat wel snor.

De volgende dag moest ik naar UWA om de vakken te kiezen, studentenkaart op te halen, en te laten registreren dat ik echt besta. Dit alles natuurlijk op de zeer bekende Kafkaëske wijze: Eerst dit formulier invullen, dat samen met een kopie van dat aan die meneer geven, maar niet voordat je bijlage ik-weet-niet-hoeveel hebt aangevraagt aan mevrouw Hustefluts die zich bevindt aan de andere kant van de campus, etc. etc. etc. In dat opzicht is het overal hetzelfde, en het duurde ook niet langer dan 5 uur, voor ik goed en wel klaar was. Maar het is gelukkig geregeld.
Oh ja, mijn vakken voor dit semester zijn: - Psychologie
- Filosofie
- Engelse literatuur
- Taalkunde/communicatie

Daarna werd ik thuis opgehaald om met diezelfde nieuwe vrienden te gaan shoppen. Leuk idee, enkel waren deze twee stoethaspels die voorin zaten in de auto totaal de weg kwijt, zodat we, na 2 uur rijden, uiteindelijk alleen nog tijd hadden om vlug iets weg te werken voor de hele shoppingmall sloot. Daarna gingen we nog naar een bescheiden feestje in de Curtin University, waar een vriendin van iemand net was afgestudeerd. Aldaar kreeg ik zelf ook al visioenen die begonnen met: "Ooit zal ook ik daar staan..."

De volgende dag (gisteren) had de Uni een tour rond de stad Perth gepland voor alle internationale freshmen (eerstejaars), om 12 uur. Ik kwam wat eerder, omdat ik in de Guild (Ik denk een soort van algemene studentengemeenschap binnen de UWA) nog met iemand wilde praten over de toneelclub. Er blijken er zelfs 2 te zijn, en ik kan mezelf op allebei annmelden.

Wat ik ook van plan ben.

De tour zelf was hartstikke saai.
Het duurde 4 uur, maar wat ik heb gezien is een bos en een haven. voor de rest alleen maar op de weg rondrijden. Jammer maar helaas. Voor de lunch typisch Australische Fish 'n Chips gegeten; Ook voor de laatste keer. Afgezien daarvan was het wel leuk om weer eens nieuwe vrienden te maken, want daar was het ook wel een beetje voor bedoelt.

Die avond weer eens uit eten met (alweer) dezelfde vrienden, bij een Italiaan; waar de porties GIGANTISCH waren. Daarna, omdat het vrijdag, en dus nog vroeg was, naar het huis van een vriendin gegaan om daar bij te komen. Met de Wii gespeelt, gekaart (raad eens wie er 2 keer won van de 3?) en zeer interessante informatie gekregen wat betreft op jezelf wonen.

Nu?
Ik ga vandaag wat boodschappen doen, even naar de bank voor financiële zaken en een fiets aanschaffen. Dan kan ik daarmee de bustour nog eens dunnetjes overdoen. En dan misschien 's avonds naar het strand. Niet alleen uiteraard.

Zaterdagmorgen.

Het is kwart over zeven. Om half zeven opgestaan, de zon stond al stevig zijn best te doen; zonde om te blijven liggen.

Gisteren zijn Steffie en ik op pad geweest om een cadeautje voor Elise te kopen. Natuurlijk ook nog naar tegels voor de vloer van het nieuwe huis gekeken, boodschappen gedaan bij Carrefour, wat gelezen, bouwvergadering, afspraak met Yuni wiens telefoon ik in Nederland heb laten unlocken, even naar het strand – en ‘s avonds gegeten bij Bonsai, op het strand.

En dan merk je toch hoe gewoon alles lijkt te worden, hoe belangrijk het is dat je goed blijft kijken.

De zoveelste avond op een prachtig tropisch strand, ruisende golven, heerlijk eten (Elise de onvermijdelijke hamburger, Steffie sateh vanaf haar eigen komfoortje, ik verse vis in palmblad: ikan pepes) en dan zien we de toeristen met bijna open mond genieten van al dat moois, groot en klein, dat nu onze dagelijkse realiteit is en niet over drie weken eindigt in het vliegtuig naar huis:

- de leguaan in de tuin, die in een holle palmstronk was gekropen en er niet meer uitkon – we hebben hem net op tijd kunnen redden;
- de plensbuien van10 minuten, gevolgd door stralend weer;
- de talloze ceremonies;
- het verkeer wat zo chaotisch leek maar nu, na een paar maanden, een heel eigen en niet uit te leggen harmonie kent waardoor alles veel ontspannener en socialer beweegt dan in Europa, met al zijn regels;
- de twee meerkoet-kuikens, zwart en op onhandig grote poten waarmee ze wel hard kunnen rennen, die in onze tuin zijn komen wonen en stik-nieuwsgierig zijn;
- de net zo nieuwsgierige Balinezen waarmee je rustig de hele dag kan zitten kletsen over eigenlijk helemaal niets;
- en vooral: geen enkele stress...

Dat genieten, elke dag opnieuw, dat is niet gewoon. Maar je kunt er wel aan wennen.

Leven wij ook nog?

Ja hoor. Terwijl onze Rob de laatste dagen hier het blog vult doen wij dat op ons bouwblog http://balibuilding.blogspot.com/ een beetje. Want dat vreet nu wel even aandacht zeg....

Verder (hoezo: verder?) gaat het leven hier zijn gangetje - gisteren speelde Elise haar eerste thuiswedstrijd basketball, dus moest er gesupporterd worden. (fotoos volgen). En is ze zondag jarig. En hebben Steffie en ik Indonesische les, vanmorgen mijn eerste en Steffies tweede (eerste had ik gemist door een spoed-bouwvergadering). Leuk, en ook wel hard nodig merk ik - het oppoetsen van woorden die ik vroeger wel gebruikte en nu niet meer omdat ik ze vergeten was. Wel had ik huiswerk moeten maken en het niet gedaan; Steffie en Martha dus weer wel. Het is weer net zoals op de middelbare school.

En heb ik Jeroen en Eric beloofd stukken klaar te hebben voor het einde van deze week dus dat moet dan ook gebeuren, willen we nog gaan duiken, heb ik Jos beloofd dat we weer gaan golfen, liggen er nog een paar boeken te wachten die ik per se wil lezen......

Dat is drie keer “moeten” in twee alinea’s. Hmmm.......daarvoor waren we dacht ik niet hier gekomen.

De laatste dagen regent het veel - schijnt met de cycloon bij Australië te maken te hebben. Balinezen hebben het nu erg koud, door de harde wind lijkt het wel een ijzige 26 graden. brrrrr.

En vandaag hebben we met Robrecht kunnen Skypen! Het is in Perth nu een uur later dan hier (zomertijd), dus 8 uur later dan in België en Nederland, hij heeft ons een rondleiding door zijn homestay gegeven (handig, zo'n MacBook) en we hebben wat kunnen bijkletsen. Tenslotte is hij al drie dagen weg, nietwaar?

Zo. Borreltijd. Op ons Robje. Proost man!

Dag -10

Vandaag was het de eerste dag van de Orientation week (10 dagen) op de unie.

HET WAS HELEMAAL TE GEK!!

Veel speeches (ook onder de vorm van lectures, was wel cool) over wat te doen en laten als internationale student. Hartstikke aardige mensen, met een paradijselijke locatie (op de achtergrond zie je de zee :-) ).


Ik kan niet wachten tot de lessen écht beginnen. Maar morgen moet ik nog mijn vakken kiezen (units, in engels; weet ik veel hoe dat heet in het nederlands), en vanavond ga ik met nieuwe vriendjes en vriendinnetjes naar het Terrazza (?) iets drinken om te socializen. Morgenavond ga ik met ze shoppen, dus ik heb al genoeg te doen.
Deze week (alleen morgen dus, vrijdag vrij) de administratie; Volgende week staat vol met activiteiten op de Uni; De week daarna begint het echt.

HET WORDT HELEMAAL TE GEK!!!!

P.S.
Oh ja, ik kan ook al alleen met de bus reizen. Maar ik pak in de nabije toekomst toch maar de fiets. Veel betrouwbaarder.

De stad verkent

ik ben vanmorgen opgestaan in mijn kamer.


Daarna ontbeten met Genevieve, veel gepraat over van alles en nog wat. Daarbij ook nog zeer handige tips meegekregen over het maken van notities en studeren, dus nu wordt alles wel heel makkelijk voor mij. Maar wie had gedacht dat Perth, een stad aan de kust, ontzettend hoge prijzen rekent voor vis? Dat verbaasde mij wel.

Zo zie je maar weer, de vis wordt duur betaald. (HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!)

Om 11 uur opgehaald door Abdul, de andere huisgenoot, om de stad te verkennen. Hij had eerst nog school. Hij studeert engels als voorbereiding voor Murdoch, een andere universiteit.

Als eerste het reizen met de bus uitgelegd. Ik moest een speciaal buspasje halen, dat werkt als een soort creditcard, om busreizen af te schrijven. Zeer handig systeem, misschien als alternatief voor een fiets? Dat weet ik nog niet.

Daarna Naar de Unie gegaan, om te zeggen dat ik er was. Indrukwekkende bouwwerken daar, uiteraard vergeten om foto's te nemen.

Uiteindelijk de binnenstad ingegaan, een beetje rondlopen, toeristenfoldertjes gehaald en dan weer naar huis.

Al met al moet zeggen dat het centrum veel leuker is dan erbuiten. Het gebied waar de homestay gelegen is bijvoorbeeld, is zo uitgespreid, geïsoleerd en je ziet niemand op straat. Het geeft mij wel een verlaten en alleen gevoel. Als je daar nog bij bedenkt dat ik nog nooit in Australië of Perth ben geweest, dan is dat wel vervelend.

Maar het centrum is leuk. Zeer gezellig, straatmuzikanten, iedereen is vriendelijk, open en behulpzaam;
Een paradijs (naast Bali dan).
Ik heb een man geholpen met nummers uitkiezen voor de loterij, en hij beloofde mij 50-50 van de hoofdprijs als hij won. Ik bedoel maar. Ook mooie meiden. Sommigen zijn een beetje ordinair, de meesten heel erg ordinair.

Nu zit ik thuis, mezelf voor te bereiden voor morgen, want dan begint de oriëntatie-periode voor alle nieuwe eerstejaars. En de mevrouw van de International Student Office heeft mij al met een vriendelijke grijns gewaarschuwd dat ik het druk ga krijgen.

Ik kan niet wachten.

...En ik ben er!

Hiermee de eerste brief aan jullie, 5 minuten na mijn aankomst.

Het is hier (nu al) hartstikke gezellig. De reis verliep voorspoedig, En Australiërs zijn echt ontzettend leuke mensen. Een voorbeeld: In het vliegtuig liep een vent (uiteraard met tattoos en het onmisbare "bintang"-hemdje) door het toestel heen chocolaatjes uit te delen met de tekst "can't get rid of 'em". Verder praat iedereen met elkaar alsof ze allemaal familie zijn, dus het wordt hier vast een gezellige boel. Een last valt van mijn schouders.

Het landschap is gewoon saai. Een troosteloze woestijn van rood zand met hier en daar en weg en een huisje.

De dame van mijn homestay is de gezellige dikke dame Genevieve, 54, en studeert ook.
De andere kamergenoot heet Abdul Rahim, en beloofde mij morgen te helpen met het wegwijs worden in Perth.

Ikzelf had het idee om morgen even de toerist uit te hangenan de stad te verkennen, op mijn laatste vrije dag; Daarna begint het leven als student.

Ik ga zo eten, we hebben lasagna. Het klinkt gek, maar ik voel me nu al thuis.

Groetjes aan iedereen, morgen komen er foto's

Hij is vertrokken..

Vanmorgen hebben we onze Rob weggebracht samen met Hasron en Jos.

Elise heeft om 7.30 al emotioneel afscheid van hem genomen. Ze hebben gewoon een paar minuten lang in elkaars armen gehangen. Het enige wat er bij Elise uitkwam was; "heb je deodorant op? Ruikt lekker". En na een paar wijze adviezen van Robrecht zoals "doe je best op school" is ze redelijk sip bij Peter achter op de motor gesprongen om naar school gebracht te worden.

Inmiddels is hij ingechecked en hoefde maar 500.000 Rp. te betalen voor een beetje bagage-overgewicht.
Persoonlijk heb ik het er best moeilijk mee. Het zal wel met die navelstreng te maken hebben. Whatever. Het is een slimme en vooral heel zelfstandige vent, hij loopt zeker niet in 7 sloten tegelijk.
In Perth gaat hij een wereldtijd tegemoet waar we allemaal jaloers op zijn. En gelukkig heeft hij er erg veel zin in.
Maar ondertussen mis ik nu al dat eeuwige gepingel op die gitaar in huis....enzo.

Gisteravond heeft Peter videobanden tevoorschijn gehaald van Robrecht toen hij nog klein was. We hebben erg genoten van dat kleine manneke.
Het enige wat we nu kunnen doen is hopen dat we hem voldoende bagage hebben meegegeven en hem de gelegenheid geven een eigen leven op te bouwen.

Vent, het ga je goed!
Een zwarte dag voor Bali, Perth here he comes!!!!

De Blauwe Engel

Daarmee werd voor mij meestal direct de relatie gelegd naar die film van Josef von Sternberg waarin Marlene Dietrich met hoge hoed en lange benen (Godfried Bomans: “Ach, had mijn vrouw maar één zo’n been....”) haar wereldberoemde “Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt” zingt.....

.....maar nu niet meer.

Want Steffie heeft haar Honda Vario gekregen, een hele mooie blauwe. Hij is gisteren door de goden voorzien van een verzekering, dus kan ze er tegenaan!








Een half jaar geleden nog door Vlaanderen toerend in haar blauwe Daimler, scheurt ze nu over Bali op twee wielen. Met nog geen 3% van de cilinderinhoud van haar auto, maar net zo blauw en minstens even hard.

Zodat Balinezen zichzelf nu met een blik van doodsangst in de ogen in de greppels naast de weg werpen zodra de waarschuwing “Binatang Biru!!” klinkt: het Blauwe Beest is in aantocht.

De Hells Angels hebben haar al benaderd om een Indonesisch chapter op te richten; ze heeft dat nog in beraad omdat ook de Gipsy Jokers uit Perth haar hebben gevraagd en aangezien Robrecht daar gaat studeren.......

Robrecht, die inmiddels zijn visum heeft en morgen gaat vertrekken. Het zijn voor zijn vertrek de laatste dagen bij ons maar ook de laatste dagen met zijn vriendinnetje Winda, dus zijn de prioriteiten helder. Gisteravond heeft hij voor haar gekookt; ons werd vriendelijk verzocht het huis te verlaten en pas laat te bellen met de vraag of en wanneer we weer naar binnen mochten. Dus hebben we op het strand gegeten – ook niet echt een straf.....

Maar stil zal het vanaf morgen wel worden. Elise, die van de zenuwen al drie weken lang ruzie maakt met Robrecht, zal haar maatje nog het meeste missen: tenslotte waren ze vrijwel onafscheidelijk.

Ook in OnOn, waar we met Jos vrijdag voorlopig voor het laatst samen hebben gebiljart en Robrecht de slechte smaak had om mij maar één keer en Jos helemaal niet te laten winnen, vinden ze het jammer dat hij gaat – en terecht, natuurlijk.

Ook Hasron is weer een paar dagen hier; hij heeft een groep toeristen uit Nederland in Sanur afgeleverd en logeert bij ons tot hij morgen naar Jakarta gaat. We brengen dus eigenlijk niet één, maar twee gezinsleden weg.

En verder is het hier drukkend warm. Het regent de laatste dagen niet veel meer (goed voor de bouw!) maar de luchtvochtigheid is nog steeds hoog (slecht voor ons).

Steffie is Rob aan het helpen met pakken. Ik ga maar eens zien of ik nog een handje kan toesteken.

Studentus Interruptus

Waar zal ik eens beginnen.....och, waarom niet bij het begin?

Zoals bekend: Robrecht wilde Performing Arts gaan studeren aan de Edith Cowen University in Perth. Hij had zich daar aangemeld en met de eigenwijsheid die hoort bij de leeftijd geweigerd om na te denken over alternatieven.

Alternatieven? Ha! Die lui op Edith Cowen mochten zich gelukkig prijzen dat hij überhaupt de moeite wilde nemen om zich in te schrijven!

Uiteindelijk dachten ze daar op die universiteit toch net een tikkeltje anders over; hij werd niet aangenomen en stond met lege handen, terwijl er niet veel tijd meer was om zich elders aan te melden.

Ik moet zeggen: hij heeft zich prima herpakt en na het verwerken van de teleurstelling zich ingeschreven bij 3 andere universiteiten, en per universiteit nog eens in drie richtingen....9 alternatieven dus!

Met de ervaringen bij Edith Cowen achter de rug denk je dan als bezorgde vader: àls er dan tenminste maar eentje, eentje maar, doorgaat......

En natuurlijk volgt dan het diarrhee-effect : eerst gebeurt er niks, maar als je een beetje duwt komt ook echt alles tegelijk.

Kortom: Robrecht werd niet op één, maar op alle drie de universiteiten aangenomen en in elke richting die hij wilde. Hoppa! Kan in het bakkie, denk je dan....maar dan begint de ellende dus pas.

Hij koos voor de beste van de drie (en, naar zijn oude vader al in februari vorig jaar van Perthenaren had begrepen, ook beter dan Edith Cowen maar welke 18-jarige luistert er nou naar zo’n ouwe zak): the University of Western Australia (UWA).

Toen moest hij een studentenvisum gaan aanvragen. En de Australische ambassade neemt die aanvraag in behandeling zodra je de formele aanstellingsbrief van de universiteit hebt gekregen; daarvoor moet je een "enrollment letter" die je krijgt ondertekenen en terugsturen.

Robrecht kreeg die enrollment letter pas nadat de definitieve inschrijvings- en betalingstermijn bij de UWA al was gesloten. Ze hadden ‘m te laat verstuurd......

Hij moest een kamer hebben op de campus – en daar nemen ze je aanvraag in behandeling zodra je een studentenvisum hebt aangevraagd, wat je kunt doen als je een formele aanstelling hebt, die je krijgt als je een enrollment letter op tijd hebt teruggestuurd. Leuk he?

De behandeltermijn voor een visum is trouwens 14 (veertien!!! Waar komen die ambtenarengrappen toch vandaan?) "werk"dagen, waardoor hij als alles meezat alleen de eerste dag van de introductie zou missen àls:
- hij alsnog zou mogen inschrijven en betalen;
- deze betaling met de snelheid van een Balinese bromfietser zou worden verwerkt;
- van de ambassade snel (hahahahaha) bericht zou komen dat hij een visum heeft aangevraagd zodat hij achter een kamer aan kan;
- er nog een kamer voor hem zou zijn ergens, geeft niet waar - want je studentenleven beginnen, wonend in een kartonnen doos onder een brug in Perth is eigenlijk geen optie.

En toen:

- betaalde zijn vader met spoed een hele hoop dollars aan de UWA;
- waarvan de financiële wizards vervolgens meldden dat het geld niet binnen was en vroegen of Robrecht zich misschien ergens anders had ingeschreven want zijn naam kwam nergens voor;
- en, na diverse mailtjes van pa, ontdekten dat het geld er wel degelijk was, maar dat ze zelf in de verkeerde database (“4e jaar studenten”, echt waar) hadden gekeken;
- kwam de bevestiging en kon Rob’s visum-aanvraag (te laat) starten;
- waren er geen kamers meer op de campus (“yeah, sorry mate but life is so good there that we can’t get people out once they’re in. No worries, hahahahahaha” *click*)
- en ook niet meer in de stad
- o ja, toch nog één en een hele goeie want een reservering is ingetrokken nu meteen ja zeggen anders is-ie weg “JAAAA” okee je hoeft niet zo te schreeuwen hoor

Dus leek alles geregeld: ingeschreven, kamer, nu nog even wachten op het visum en dan de 11e weg...te laat weliswaar, maar toch.

De 11e? De 11e? Wat is er toch met die 11e.......denken, denken, denken.....

Aaarghh! Omdat Rob oorspronkelijk de eerste februari dacht te vertrekken, is hij op een Visa on Arrival (30 dagen verblijf toegestaan) binnengekomen, op 12 januari.

Hij moet dus uiterlijk op 10 februari het land uit van Indonesië maar kan dat niet omdat zijn paspoort op de Australische ambassade ligt en niet eerder dan de 10e, waarschijnlijk de 11e, terug komt. Hij moet dus het land uit maar kàn er niet uit omdat hij geen paspoort heeft.

…...en toen kwam tot overmaat van ramp het bericht van de overwerkte Australische ambassade dat er een week vertraging was opgetreden: niet eerder dan de 16e zou Robrecht zijn visum hebben.

Kun je je voorstellen dat hij gisteren een gestresste dag had bij de Indonesische Immigratiedienst om te soebatten dat hij niet de bak in zou draaien als hij een week te laat het land zou willen verlaten? Dat is ‘m gelukt, overigens.

En snap je dat hij de pest in had vanwege zijn gemiste intro-week?

Vandaag heeft hij de hele dag gekotst. Hij zegt: door de PizzaHut, ik zeg: door de stress.

En….raad eens wat…..vanmiddag kreeg hij bericht van de ambassade: bij nader inzien komt je visum toch op tijd namelijk a.s. zaterdag al (de 7e!). Is-ie tòch op tijd om de hele introductie mee te maken. .....en blij, blij.....

Ceremonie!

Om te beginnen zit ik hier alweer met een brede grijs, want Internet is weer in de lucht – vanaf zaterdag hadden we geen verbinding meer maar nu marcheert ’t weer.

Vorige week schoot Komang, de zoon van de eigenaar van onze grond me aan- hij is offers aan het brengen op de grond voor ons, maar er staat nog geen tempel. En, nog belangrijker: moet er niet iets gebeuren om ervoor te zorgen dat de fundering van het huis en de muren die daar op staan, voldoende stevig zijn?

Kortom: het was tijd voor GodenKracht.

Wij waren accoord en zaterdag kregen we een SMS-je: de priester had de kalender eens bekeken en maandag (gisteren) was een uitstekende dag voor de ceremonie. De volgende goede dag zou nog heel lang duren, dus het was nu of nooit. Tenslotte moet de zegening gebeuren voordat de fundering ligt, en om nou het project een paar weken stil te leggen leek ons een heel slecht plan.

Maandag moest het daarom worden. En omdat we geen tijd meer hadden om nog een baju upacara, ceremoniële kleding, te kopen mochten we die lenen van Dolf en Carin: bagaian deftig, zogezegd.

Om acht uur zou het beginnen. Inmiddels worden wij langzaam wijzer en zijn daarom om half negen vertrokken naar het land. Waar we om kwart voor negen aankwamen en tot half tien op de pemangku, de priester, hebben gewacht. Nog steeds te vroeg, verdorie.

Maar: Komang en Wayan, zijn neef die bij ons het zwembad schoonhoudt, kwamen ook eerder – want er moest nog een (tijdelijke) tempel gebouwd worden, de banten (offers) gebracht enzovoort.

En wat we nou zo mooi vonden: de moslim bouwvakkers zagen dat zo eens aan en een aantal van hun liet hun spullen vallen en bouwden een mooie stevige hindoe tempel, beter dan Komang en Wayan het zelf zouden kunnen.

Zo staat er voor een ex-katholiek en een agnosticus een hindoe tempel, gebouwd door moslims. Waarom kan dat nou overal niet zo, vraag ik me dan af.

De pemangku kwam, deed de gebeden en de offers (waaronder twee verpakte bakstenen, kokosnoten etc.) zijn op de strategische plaatsen in de fundering geplaatst. Alles bij elkaar toch nog drie kwartier werk.

En, je gelooft het misschien niet: het regende in Sanur, maar niet bij ons. Pas toen de ceremonie voorbij was begon het.


En ondertussen kwam Carin toevallig langs en maakte fotoos (een paar staan hierbij), kent Steffie inmiddels de overbuurvrouw (Reny, die ik al kende van een bezoek met Jos), hebben we kennis gemaakt met de buren daar weer naast (Wayan en Wayan, lekker makkelijk) en hebben we koffie gedronken bij de warung die in no time is gestart naast de bouwplaats – een impuls voor de lokale economie is geleverd!