Even schrikken....

Stel je voor: Elise is naar bed, Steffie en Rob zijn met de Jossen op stap dus vader heeft een moment voor zichzelf –lekker ’s avonds op het terras met een boek, luisteren naar de stilte (nee, geen gehamer en geslijp zo laat)......

..en toen keek ik even om me heen. En keek vooral naar wat daar op het laken zat dat in verband met stof en zo over de stoel lag naast me.

Meer dan 10 centimeter van het ene pooteinde naar het andere: een spin. Een hele grote.

Omdat ik niet wist wat voor eentje, ben ik direct in de modus gegaan die de mensheid zo siert: if you don’t know it, kill it. Het zekere voor het onzekere, dood kan-ie in ieder geval geen kwaad. Na een paar doses Baygon legde hij het loodje.

Nou ben ik er geen fan van om beesten dood te maken als daar geen gegronde reden voor is, dus vanmorgen ben ik op de onvolprezen Internets aan het zoeken gegaan. En naar alle waarschijnlijkheid heb ik een Huntsman Spider (Sparassidae) naar dat Grote Spinnenweb in de hemel gejaagd. Terwijl Huntsman Spiders helemaal geen web maken maar (de naam zegt het al) actief op jacht gaan, in plaats van lui thuis hun eten af te wachten.

En hoog op het menu van een Huntsman staat........de kakkerlak. Zo'n spin is een heel nuttig beest!

Ze doen niets, worden tot 20 centimeter groot (kijk, hier ligt er eentje lekker op z’n rug te zonnen) en ik biedt hierbij mijn excuses aan aan de overledene en zijn nabestaanden. Ik zal er nooit meer eentje dood maken.

Dit is mijn vriendje.

Hij heet Paco.

Paco is op dit moment mijn allerbeste kameraad. Weet je waarom?

Omdat de stroom hier regelmatig uitvalt. En dan vooral uitvalt op het moment dat ik:

1) 99% van een download klaar heb, die de afgelopen 3 uur alle bandbreedte heeft ingepikt. Voor niets, want ik kan opnieuw beginnen;

2) met veel pijn en moeite een b-r-i-l-j-a-n-t stuk (voor mijn doen dan) heb geschreven dat ik helaas nog niet heb opgeslagen;

3) eindelijk op level 35 ben van een on line game dat niet tussentijds bewaard kan worden;

4) bezig ben met het uploaden van foto’s voor het weblog;

5) een backup aan het maken ben.

Die laatste maak ik overigens heel regelmatig. Daar was ik heel blij mee omdat als de stroom eens nìet uitvalt, het elektriciteitsnet hele andere dingen doet. We hebben hier namelijk 220 Volt, maar dat getal moet je echt zien als een gemiddelde. Gemiddeld: het midden tussen 150 en 290 Volt, ongeveer. Soms nog minder, soms nog meer.

Computers kunnen daar niet tegen. Daarom hebben mensen hier een spannings-stabilisator tussen hun stopcontact en hun PC. Behalve ik, want ik wist dat niet en voor de hoofdprijs die wij mochten betalen voor een van de “Golden Villas” (what’s in a name?) kon de eigenaar natuurlijk niet een Stabivolt neerzetten. Of me waarschuwen. Pats: logical board van mijn anderhalf jaar oude Macbook Pro, net uit de garantie, naar de knoppen. Niet meer te repareren, alle daarop opgeslagen informatie weg. Maar ik had een recente backup!

Paco is zo’n stabiliser. En niet zo maar eentje: Paco heeft doorgestudeerd en heeft nu ook de titel UPS behaald. Dat betekent Uninterruptible Power Supply; als de stroom hier uitvalt gaat Paco gewoon door. Een half uur lang hebben we dan nog stroom op de computer, zodat alles netjes kan worden opgeslagen – en met een beetje geluk is de stroom binnen 30 minuten weer terug, zodat up- en downloaden niet wordt onderbroken.

Genoeg over Paco – er is natuurlijk veel meer. Zo is Elise afgelopen maandag met Mat&Mit op stap geweest , samen met hun moeder Donna. Aussies, erg leuke mannekes die Elise bij terugkomst “een beetje stil” noemden.

Elise? Stil? Ja. Vergeleken bij deze twee boys wel. Ze zijn ook nog muzikaal, wonen in de buurt en hebben vakantie – dus ik denk dat we deze mannen de komende tijd nog wel veel vaker zien.

Robrecht is veel weg. Zijn Balinese vriendinnetje Winda is gisteren geopereerd aan haar schildklier, dus is hij regelmatig met zijn maat Mau (mau apa?) in het Sanglah ziekenhuis te vinden. Naar ik begrijp woont haar hele familie daar nu ook en koken ze eten in de gang van de afdeling.

En wij zijn iedere dag doodop – er is veel te doen, gisteren zijn we in Kuta bij Ace spullen wezen kopen (onder andere nieuwe etensbakken voor Chica met hondenpootjes in de rand gestanst, Paco hierboven, een tuinslag op een haspel en nog veel meer razend-interessante spullen) en dankzij verschillende weg-opbrekingen (ja! Ook hier!) deden we daar best wel heel erg lang over.

En de verhuis-stress zal ook wel meehelpen denk ik. Hoe mooi het ook is/wordt: het is toch allemaal nieuw en anders, iedere dag beginnen de bouw-geluiden om half zeven en echt alleen zijn we dus nooit – gezellig, maar niet rustig....

Maar dat komt nog wel. Ooit. Eens.

Drie Dagen Duikkamp (deel 2)

Ik kwam dus van de WC en toen bleek het dat we eigenlijk al meteen naar beneden moesten om lunch te eten. toen ik beneden kwam met Lena, mochten we aan een tafeltje gaan zitten met 2 leraren (Mr. Matt Campbell en Ms. Lisa Wallace, die dus getrouwd is met Mr. Daniel Wallace) en toen moesten we luisteren naar een Franse duikinstructeur die bijna geen woord Engels sprak.
"hello everybody! i Juan. I will be your diveinstructor for the followink tree days."
"hi Mr. Juan"
"are all exited?"
en dan nog van die bladibladibla over waar we gaan duiken... ik was niet echt aan het luisteren... maar ik was niet de enige.

toen Juan eindelijk klaar was met die bladibladibla mochten we opscheppen (als in eten opscheppen) van het buffet. ik had... RIJST(ik hou van rijst maar daar het tegenovergestelde van!)! en toen ik helemaal vol zat, bleek het NATUURLIJK weer dat er french fries (frietjes) waren. ik had jammer genoeg geen honger meer...

toen gingen we een bezoekje aan het strand brengen. zwart zand dus ik had wel een beetje pijn aan mijn voeten. ja, ook met mijn slippers aan. lekker een half uurtje liggen...

toen moesten we weer naar boven om onze zwempakken aan te trekken en dan nog een kwartiertje of zo om te settelen. Kon ik eindelijk de kamer bekijken: koelkast met snacks erin waar je voor moest betalen, twee eenpersoons bedden, een terras met uitzicht op het zwembad en bergen, een tafel, een sofa, een gigantische kleerkast, een badkamer met een hele grote badkuip, toilet en wasbak met spiegel erboven en naast ieder bed een nachtkastje. Jammer genoeg moesten we snel weer naar beneden…

we waren in twee groepen verdeeld: groep één en groep twee. ik zat eigenlijk in groep twee maar omdat ik dan het enige meisje zou zijn mocht ik in groep één gaan met Lena. we moesten eerst twee tests doen: één in het water en één op papier. Groep één mocht in het water beginnen. Voordat we in het water mochten moesten we natuurlijk de duikpakken en zo passen:
- eerst de duikschoenen passen. We moesten onze Amerikaanse schoenmaat opgeven. Ik had zeven maar die was er niet. Gelukkig paste vijf mij ook. Check!
-Life jacket. Medium was te groot, junior ook, small ook maar extra small was wel goed. Check!
-snorkels/maskers. De eerste paste meteen. Medium dus. Check!
-flippers. Makkelijk! Maatje vijf dus. Check!
-het ergste: wet suits. De eerste was heel moeilijk aan te trekken en toen ik na 20 minuten klaar was, bleek het te groot te zijn. De tweede duurde maar een kwartier om het aan te trekken omdat ik het al een beetje onder de knie had. Perfect! Check!

Wet suits en duikschoenen aan en onze maskers rond onze nekken, in het water! Hé! Wat een diep zwembad! Dat zwembad was dus een van de diepste zwembaden op heel Bali.

En als je wil weten hoe het verder gaat moet je maar wachten tot ik deel 3 op het internet heb gezet!
Word dus vervolgd…

Elise

Robrecht is thuis

Gisteren hebben we (Elise en ik) met Gede de reis naar het vliegveld weer eens afgelegd.

Met Gede? Niet met de Toyota?

Euh..nee. Die staat weer op zijn vaste plekje in de bengkel, waar we zo heel af en toe de auto meekrijgen en dan een paar dagen later weer terugbrengen met een nieuw probleem. Deze keer is de elektronica perfect, dus was het tijd voor iets nieuws: de synchromesh is versleten, daardoor is er een tandje afgebroken van de prise-as en dat afgebroken stukje heeft een reis door de bak gemaakt en nu is er hier en daar iets kapot.

Maar goed: wie ook nooit bij ons thuis is en misschien nog wel langer dan de Toyota, is Robrecht. Tot gisteren dan toch, want hij zou om 11 uur aankomen. Om 3 uur 's nachts opgestaan......dacht ik.

Na zo een tijdje wachten verscheen hij inderdaad om met een brede glimlach te melden dat hij weer weet wat "tunggu sebentar" betekent: even geduld alstublieft en dat geduld moet je hier inderdaad in grote hoeveelheden hebben. De printer voor de visa was weer eens stuk - daar zijn er meer van, maar zodra er één kapot gaat stopt alles bij de immigratie omdat ze met z'n allen naar die printer moeten staan kijken - dat schijnt te helpen, dan repareert die printer zichzelf. Stille Kracht, weet u wel?

Maar goed: op mijn vraag of het een beetje meeviel, dat opstaan om 3 uur, volgde uiteraard het antwoord "och, ik ben maar niet naar bed gegaan". Met daarna een verhaal dat als ingrediënten vrienden, blue berry pancakes, meisjes, kroeg, andere vrienden, bier mee naar huis, andere meisjes die hem naar het vliegveld brachten had.....kortom het leven van een serieus student.

Opvallend was ook dat er niet aan examens werd gerefereerd. Belangrijke zaken eerst, tenslotte!

Het weerzien met zus en moeder was hartroerend; Elise werd weer als vanouds gepest (en voelt zich daar prima bij) en Stef kan weer in dubbele hoeveelheden koken.

En ik? Ik ga vanavond naar OnOn. Biljarten met mijn zoon.

Geslaagd!

Stan (hier rechts op de foto): gefeliciteerd namens ons allemaal!

We zijn trots&blij - mogen we je handtekening?

Alleen uitpakken deze keer

Gisteren was de dag van uitpakken, maar ook de dag dat een deel van de gekochte meubels werd afgeleverd.

Ten eerste de eettafel: ruim 900 kilo! Gelukkig konden de poten apart door 4 man gedragen worden zodat het blad (toch nog een kilootje of 600) door 9 man puffend en zwetend door de tuin is gebracht. We hebben daar helaas geen foto's van - wel van de tafel en de stoelen (die bij een andere leverancier zijn gekocht). Duidelijk is te zien dat het blokje met hout in de goede kleur dat beide leveranciers van ons hadden, een vrije interpretatie heeft gekregen bij de uiteindelijke productie. Ofwel: de kleuren zijn erg verschillend. We zijn er nog niet uit wat we daarmee moeten...

Dan de zithoek: zag er heel groot uit in de showroom, past prima op het terras. Voorlopig even hier neergezet met de kamerschermen ernaast, omdat ik zelf (hahaaa! Een ontwerper!) een kast heb ontworpen die nu op de achtegrond nog net zichtbaar wordt gemaakt - weliswaar anders dan ik had bedacht, maar dat heet voortschrijdend inzicht. We hebben op het terras hier en daar nog wel een beetje plaats over dus.

Steffie en ik houden ons dus bezig met het inrichten van onze respectievelijke hobbyruimtes: de keuken (Steffie) en de studio (ikke), waar Elise nog even moet wachten op haar kasten (zaterdag) voor ze "los" kan op haar kamer. Tegelijk met Robrecht die dan hopelijk uit de kroeg in Perth hier is aangekomen.

Gisteravond konden we geen pap meer zeggen. Gelukkig deed Jos dat voor ons, Yathi had geweldige soto ayam gemaakt (vinden we lekkerder dan pap) dus konden we douchen en bij hem thuis aanschuiven - en daarna naar goed Indonesische gewoonte gelijk naar huis (SMP: sudah makan pulang) en slapen. Op. Yathi komt vandaag met Nyoman poetsen.

Had ik al vermeld dat de auto stuk is? De persnelling is deze week aan de beurt. Ik ga zometeen, voordat we verder gaan op het project, even kijken in de bengkel. Ze willen een paar tandwielen vervangen. Komt nu natuurlijk heel slecht uit, maar Gede komt zometeen om met ons de allerlaatste spulletjes over te brengen.

En vanavond gaan we voor de eerste keer slapen op ons nieuwe adres - dat gaan we vieren met de jongens van de bouw. Om 3 uur stoppen ze met werken, opruimen, mandiën, schone kleren aan - want vanaf 5 uur is er eten en drinken, vieren dat het eerste deel in vijf maanden is gebouwd. De catering komt om 4 uur, morgen hebben we foto's.

De examens zijn voorbij!

Op naar de kroeg.

Verhuisbericht

We zijn op dit moment in volle gang met het overbrengen van onze spullen en het binnen krijgen van de meubels die we hebben besteld. Één van de eerste(n?) die overgingen was Aap, die Elise van Carin en Dolf heeft gekregen. Aap zat achterop de motor, tussen Stef en Elise en had onderweg veel bekijks. Trouwens: ook nu nog op zijn nieuwe plek.

Stef heeft al één mandje in haar nieuwe kast en de fitness ruimte is al aardig gevuld. Voor de rest staat vrijwel alles nog in dozen, omdat we een klein probleempje tegenkwamen (zie bouwblog) maar dat is woensdag opgelost. Donderdag gaan we volgens planning voor het eerst slapen in ons nieuwe huis - en vrijdagmorgen komt Robrecht aan!

Komen en gaan

Zondag – hier zitten we traditioneel bij Batujimbar, ontbijten en afscheid nemen van Moniek en Wim. Na een paar weken Bali zit het er voor hun weer op hier, helaas. Jammer, want we hebben veel plezier met ze gehad – maar misschien volgend jaar weer?

Zoals we vorig jaar hier tenslotte zaten met Sonja en Gerard, die er nu ook weer zijn. Eergisteren hebben ze bij ons gelogeerd, om gisteren te vertrekken naar Legian. Maar omdat ze hier een week of zeven blijven, gaan we daar nog wel wat meer van zien...


In ieder geval hebben we met zijn allen (inclusief een uitgejetlagde Jos) vrijdagavond bij Bonsaï gezeten waar het erg gezellig was. En laat werd.

En verder domineert nu de verhuizing even ons bestaan. Wij zijn druk, Elise kan niet wachten – ze heeft zelfs haar geplande trip met haar vrienden, de tweeling Mat(thew) en Mit(chell) naar Kuta van maandag uitgesteld.

Elise is in de overgang

Dat wil zeggen: de overgang tussen grade 6 en grade 7.

Vanaf vandaag is haar vakantie begonnen en dus is ze thuis gekomen met haar eindrapport.

Even een terugblik: het laatste tussenrapport was aanleiding voor haar klasselerares om ons op school uit te nodigen. De reden: Elise leverde haar assignments te laat, onvolledig of helemaal niet in.

Wij meldden dat we vonden dat Elise wel erg weinig huiswerk kreeg en àls ze wat kreeg, was het ineens heel veel en moest het de volgende dag af.

De lerares zag dat anders: Elise had een huiswerkagenda, iedere dag huiswerk en nooit op het laatste moment heel veel: erger nog, al weken van tevoren, zodat ze iedere dag een beetje kon doen. "Elise, pak je huiswerkagenda eens?"

Je snapt 'm al: Elise kon dat ding niet eens vinden en toen ze 'm ergens uit een kast in de klas had opgegraven, stond er niets in.

Haar rapport was redelijk, maar ver onder haar kunnen.

Het laatste trimester heeft Elise enorm haar best gedaan, met geweldige resultaten: over het gehele jaar zijn haar cijfers flink gestegen, met enkel "good" en "very good" (in Nederland: 7,5 en hoger) als eindresultaat. En ze heeft er meer lol in.

Wij zijn erg trots - en haar oren staan ook weer erg ver naar achteren.

Het donkere aspect van deze dag: haar vriendinnetje Ye Seul gaat terug naar Korea en had haar laatste dag op de BIS, zodat ik een zielig huilend hoopje Elise van school moest halen.

Gelukkig komt haar Grote Broer die ze helemaaaaaaaaal niet mist, deze week aan.

Uitpakken, inpakken

Het lijkt wel gisteren dat we hier zo blij waren met de aankomst van onze spullen en dat we een hele hoop dozen zo snel mogelijk hebben uitgepakt.

Gelukkig hebben we die dozen bewaard, want nu gaat het proces in omgekeerde volgorde verder. Ik ben inmiddels aan de 18e doos met boeken bezig, Stef is de keuken aan het leeghalen. Elise is gevlucht naar school.

Als we niet aan het pakken zijn, houden we ons bezig met verontschuldigingen aanbieden voor de dingen die we niet hebben gedaan.

Aan Edy, omdat ik geen tijd had voor mijn golfles.

Aan Annelies, omdat we ons huiswerk voor de Indonesische les niet gemaakt hebben.

Aan Yathi, omdat we haar niet hebben opgezocht toen Jos in Nederland zat.

Aan Jos, omdat ik hem niet...o ja: ik heb ‘m WEL opgehaald van het vliegveld. Gelukkig iets een keertje niet vergeten.

Verder erg gelachen om dit prachtige land. Weet je nog dat ik in februari in “Proost” iets vermeldde over de problemen hier om aan (legale) alcohol te komen?

Nou, inmiddels heeft dat hier hilarische effecten gehad. Zoals te verwachten was, hebben de torenhoge accijnzen hier (verhoogd met 300%) de creativiteit van de Indonesiërs maximaal gestimuleerd – zowel de productie van illegale alcohol als van illegale accijns-zegels die op gesmokkelde drankflessen worden geplakt, is explosief gestegen.

Daarom moest er worden ingegrepen en dat is ook gebeurd. De douane, dienst accijnzen en politie hebben onlangs een razzia gehouden en vele café’s en restaurants zijn daarbij ontdaan van alle alcoholische drankvoorraad, behalve het bier.

Waarom? Omdat het best wel eens gesmokkelde drank zou kunnen zijn. Dat de betreffende bedrijven rekeningen konden tonen deed niet terzake: dan had misschien de leverancier wel gesmokkeld, toch?

Dat die in beslag genomen potentiële contrabande inmiddels via het "grijze" circuit voor de tweede keer in circulatie komt, behoeft geen betoog....

Ontspannen...

Daar komt het dus niet echt van op het moment. Niet alleen omdat we bezig zijn met de verhuisperikelen; daarnaast speelt er nog zowel het één en ander waar we op 4 juli a.s. iets over hopen te kunnen berichten.

En: op 18 juni komt Robrecht thuis! Met zijn neus in de boter, midden in de verhuizing, we kijken daar erg naar uit. Vier maanden is hij nu weg geweest, medio juli begint het volgende semester dus heel erg lang zal hij niet kunnen blijven – maar een paar weken dus wel.

Elise heeft op dit moment haar laatste schoolweek; echt leren doen ze niet meer, het is een week van allerlei activiteiten zoals muziek maken, snorkelen, schilderen, weet ik wat allemaal meer – ze heeft nog geen tijd gehad om deel 2 van haar belevenissen op het duikkamp te schrijven maar dat komt nog wel.

En we zijn spullen aan het kopen. Interessante spullen voor in huis, zoals bezems, schoonmaakmiddelen, bestek en onderzetters. Vandaag weer, dan gaan we met Monique en Wim op sjouw naar Kerobokan (zometeen al) en dan weer snel terug want er komen vandaag ook weer allerlei dingen naar ons huis – onder andere de tempel.

Als je dacht: kom, ik woon op Bali dus laten we maar eens een tempeltje aanschaffen – dan heb je het mis. Gisteren zijn we zo’n ding gaan kopen met Kadek, een assistent van Oka. En die is in overleg gegaan met Komang, degene die ook de tijdelijke tempel bij ons heeft geplaatst. Want er zijn vele soorten tempels, onder andere bepaald door de plaats waar die tempel moet staan in of bij het huis.

Kijk, en voor ons – maar dat wist jij vast al – moest er dus een Penunggun Karang komen. Met een dakje bovenop, hij mag daar niet open zijn –zoals de tempel op de foto rechts. De onze is de middelste, middelgroot (komt op een betonnen verhoging van 40 cm) en ze komen ‘m dus vandaag brengen. Ik weet nog niet waar hij precies komt te staan, we hopen maar dat de badkamer niet hoeft te worden afgebroken. Of het zwembad. We zien wel.



Tussen alle gejakker en gejaag hebben we afgelopen zondag gedrieën een vogel- en reptielenpark bezocht, trouwens. Waar Elise zich erg heeft geamuseerd, zoals je ziet. Ze wil nu per sé een python en en Komodo-varaan als huisdieren.....

Beetje knutselen met hout

Gisteren, afgelopen zondag dus, heeft Leo ons uitgenodigd om een kijkje te nemen op zijn bootje. Hij heeft namelijk op Kalimantan een scheepsromp laten maken en die is vervolgens naar Bali gesleept.

Hier wordt het schip (want dat is het met een lengte van zo’n 50 meter wel) afgebouwd en in april volgend jaar moet het klaar zijn.

Dus: wij naar Sarangan, want daar ligt-ie. Alex was en ook, en met z’n allen zijn we gaan kijken. Er moet natuurlijk nog een hele hoop aan gebeuren, maar je kunt al wel zien wat het uiteindelijk worden gaat.

Op de eerste foto zie je de romp van buiten, terwijl we erheen varen – probeer je daar nog een boegspriet van zo’n 7 meter bij voor te stellen en je begrijpt dat dit niet een schip is dat je zo even in een box vaart in de jachthaven van, pakweg, Oostende.



De motor is inmiddels geplaatst zoals je ziet – op de achtergrond zie je ook nog één van de drie generatoren die straks nodig zijn om alle elektrische functies te kunnen uitvoeren. Want het wordt ernstig luxe en daar hoort bijvoorbeeld airconditioning in alle 6 de passagiershutten (en de master cabin, en de kapiteinshut) bij, om maar iets te noemen. En compressors voor de duikflessen, de Nitrox-installatie – want dat komt er óók op! Je wilt er toch niet aan denken dat je met zo’n schip door de Indonesische archipel vaart en op de allermooiste duikstekken komt? Ik wordt daar zooooo hebberig van.......

Dat er gekookt moet worden is ook wel duidelijk – hier staan we in de keuken. Volgens Leo is die wel ongeveer zo goed als klaar; de pannen en zo zitten in die handige kisten waar Elise op zit (Siemens Modular Line) en het elektrische vleesmes is er ook al. Eigenlijk hadden we zo op reis gekund, alleen zit de ankerlier nog in de verpakking dus je begrijpt........

Na afloop van de rondleiding zijn we nog even de haven rondgevaren om te kijken wat daar verder nog lag – sommige schepen waren wrakken, andere heel erg mooi (onder andere een zeilschip van 200 jaar oud, prachtig) . Maar de grootste en straks de mooiste is toch wel de Mutiara Laut, hier achter een trotse Leo.

(Voor meer verhalen over het bouwen van dit schip kun je terecht op http://www.farelli.info/pagesmutiara/mutiara_laut.htm en op http://www.mutiaralaut.com/ is de officiële website)

Drie Dagen Duikkamp... (deel 1)

Jaaaaaaaaa!!! Ik ga weer eens een stukje schrijven!!! Ikke!!! ELISE!!!!!!!!!!!! okee... ik zal maar eens beginnen... Jaaaaaaaaaaaaa!!! Ik ga beginnen!!!

Zoals iedereen al zal weten, ben ik met school drie dagen op duikkamp geweest. natuurlijk was dat een heel groot feest voor pa en ma maar het was maar voor drie dagen... hier komt het hele verhaal:

de dag begon al goed: ik kon mijn rugzak amper op mijn rug zetten zonder dat ik achterover viel vanwege het zware gewicht. papa en mama deden er dan natuurlijk opvallend lang over om hun schoenen aan te doen en lieten ze mij met die zware tas staan wachten voor de auto. toen ze EINDELIJK klaar waren, gooide papa de tas in de auto en mij in de auto (niet gegooid, hoor, gewoon geworpen)en we waren weg.

we moesten ergens tussen half acht en kwart voor acht op school zijn en, geloof het of niet (geloof het toch maar), we moesten om negen uur met de bus vertrekken naar Tulamben. dat betekent dus geen afscheid voor de bus, maar afscheid voor de klas. toen ik met een groepje meisjes stond te praten, kwam het andere, en ook de enige vriendin die met mij op duikkamp ging, meisje met de vraag:
"did you do your homework last night?"
waarbij al die andere meisjes gingen giechelen omdat wij de enige waren met huiswerk.
"yes, I did. how long did it take for you to finish it?"
"about 4 hours... you?"
"4 and a half... so confusing... did you do everything?"
"no, 2 questions were so hard to look up to find the answers"
"why are the other girls laughing?"
"i think that they think it is funny that we are talking about homework"
"why should that be funny?"
"dunno... but you know them... they're... you know... they're them..."
"yeah..."
toen kwam een ander meisje met de vraag:
"what was for homework? i feel so bad for you guys that you had to study!"
mijn duikvriendinnetje:"i don't wanna talk about it"
ikke:"theory... stuffs we gotta do if your buddy gets in danger and stuffs"
"booooooooorrrrrrrrrrrrrrrrrriiiiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnnnnnngggggggggggg!"
"you can say that again!"


toen de bel ging moesten de mensen van het duikkamp naar binnen en de andere kinderen gingen al lekker naar de bus om te vertrekken. wij hadden een class meeting. waarom? om die andere 352 bladzijden van het duikboek uit ons hoofd te leren natuurlijk!

na een uur mochten we eindelijk naar de auto's, maar... die @#&*^$%! auto's stonden natuurlijk een kilometer verderop! weer sleuren met die tas van mij! ik was daar niet zo blij om! om nog maar te zwijgen wat ik al heb gelopen van de auto naar de klas toe! das nie niks! meer dan een kilometer hoor! toen we er eindelijk waren moesten de leraren nog komen want die waren achter gebleven om de klas een beetje netjes achter te laten. ik maar wachten met die tas op mijn rug want de leraren hadden ook nog de sleutels van hun auto.

ze waren er, tassen inladen (ik was bijna ingestort), in de auto en vertrekken maar. ik met Lena (mijn vriendin) achterin de auto, iPodje aan, lekker van het uitzicht genieten, en in slaap vallen.

toen ik na drie kwartier wakker werd en we er al bijna een kwart waren, vroeg Lena:
"how can you possibly sleep, Elise?"
toen zei een jongetje:"she does it all the time during class too, Lena, but i think you will have noticed that!"
ikke:" i´ll take that as an insult, thank you! i don´t sleep all the time! it happened only twice!"
"three times! during humanities, bahasa and science! remember?"
"..."

ik zette mijn iPod lekker harder. viel ik weer in slaap, maar deze keer voor de rest van de reis.

toen we er waren moest ik heel nodig naar de WC (net als nu) maar dan moesten we nog wachten op de sleutels van de kamers, AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!!!!!

sleutels in onze handen, bijna een kamer met een kingsize bed gekregen (maar na een tijdje zeuren bij de meester kregen we toch twee aparte bedden), de bovenste en achterste kamer van het hotel, naar boven, dat ging toch ineens een heel stuk sneller met die tas, deur open, ging niet, Lena ook boven, draait de sleutel de andere kant op, open, spullen neer gooien, en eindelijk naar de WC!!! #ZUCHT#

word vervolgd...

Zoek Elise!

Hieronder staan twee fotoos.

Één is een foto van Elise, de andere is Elise met een masker op.

Kun jij ontdekken welke van de twee de echte Elise is?

Wij zijn benieuwd!

Duiken

We hebben door de drukte (wat dan? Waarmee dan? Ik weet het ook niet) de laatste tijd geen gelegenheid gehad om te gaan duiken - dus was Elise's reis naar Tulamben een mooie gelegenheid om zelf ook weer eens natte voeten te gaan halen.

Gisteren zijn we daarom met Kleine Ketut (onze duikgids) op pad geweest - deze keer naar Nusa Penida en Lebongan, twee eilanden voor de kust van Sanur. Volgens onze logboeken was het al sinds 2005 dat we daar voor het laatst waren geweest, dus het werd wel weer eens tijd.

De eerste duikstek heette Manta Point - en inmiddels weet ik wel dat de enige manta die je ziet op dat soort plekken, de manta is die op het stempel staat dat je krijgt als je de duik gedaan hebt. We zijn al op aardig wat manta points geweest, wil ik maar zeggen - en een manta heb ik nog nooit gezien. Desalniettemin: samen met nog twee duikers (Kevin uit Singapore en Pim uit Utrecht) zijn we blijmoedig de boot in gegaan - op weg.

Maar deze keer was anders dan de vorige manta points en dat bleek al bij de walkthrough van de duik vooraf. Ketut: "In tegenstelling tot normale duiken is er geen route - we gaan gewoon omlaag, zwemmen een neter of twintig hier vandaan naar het noorden en blijven wachten op 9 meter. Na de duik wat verder zwemmen, weg van de branding en dan vanaf 15 meter diepte opstijgen. Één manta zien we altijd wel, waarschijnlijk meer want dit is een poetsstation." En met deze tekst gingen we omlaag.

(Voor zij, die niet weten wat een poetsstation is: in de onderwaterwereld worden veel, vooral grotere, vissen geplaagd door parasieten. Er zijn kleinere vissen, poetsvissen, die deze parasieten eten - en die grote (roof-)vissen gaan dagelijk bij hen langs om zich te laten reinigen. Als het druk is liggen ze netjes op hun beurt te wachten - een mooi gezicht, zo'n enorme murene die met zijn bek open stil ligt terwijl visjes zijn tanden poetsen en er achter hem een zeebaars, nog een murene, een grouper die rustig wachten tot ze aan de beurt zijn.)


In inderdaad: we zagen manta's. En veel. Na de eerste minuten wachten (waarbij ik inderdaad dacht: dit wordt weer niks) kwam er een grote schaduw uit de verte. Omdt het zich beperkt was tot maximaal 10 meter, nog niet helder. En toen nog eentje - dichterbij. En na een kleine 10 minuten twee, vlak achter elkaar. Enorme, majestueuze beesten die op hun dooie gemak aan kwamen zwemmen en vlak over ons heen kwamen - ik heb ergens geloof ik gelezen dat ze de luchtbellen uit onze automaten lekker vinden tegen hun buik maar dat weet ik niet zeker. In ieder geval: voor het eerst, na al die jaren en al die duiken, hebben we ze gezien. Manta's. Wat een prachtbeesten. Hier boven een paar foto's die Steffie gemaakt heeft.

Na een vroege luch op de boot hebben we de tweede duik gemaakt in Crystal Bay, een duikstek bij Lembongan. Mooi hoor, glashelder water en veel te zien. Maar na die manta's had ik er niet veel oog meer voor. Ik, ja - want Stef had problemen met klaren en moest snel terug.

P.S. Vanuit het SMS-verkeer met Elise maken wij op dat ze het enorm naar haar zin heeft in Tulamben - en ook zij heeft haar eerste duiken nu gemaakt. Vanavond komt ze thuis, dan volgt een uitgebreider verslag.

Onze grote, kleine meid.

Daar gaat ze dan.

3 Dagen duiken in Tulamben. Wij zijn niet jaloers.....ahum..

Waar Elise gedacht had zo naar toe te gaan om gewoon lekker te gaan duiken kwam ze gisteren thuis van school met een stevig studieboek "Open water diver".

Tot ons genoegen gaat ze duiken met The Bali Diving Academy die aangesloten is bij the Professional Association of Diving Instructors (PADI), door Peter aangeduid als "Put Another Dollar In".

Er ging nog een stevige studie aan vooraf voor ze mee mocht. Ze zal haar brevet niet in 3 dagen halen maar tegen het einde van dit jaar krijgen ze de gelegenheid om de cursus af te maken. Ondanks dat gaan we er vanuit dat ze veel plezier zal gaan hebben.

Plezier, omdat er voor dit kamp ook gekozen kon worden uit allerlei andere activiteiten zoals bergbeklimmen, yoga - en waar Elise voor gekozen heeft, uiteraard, "face your fear activity" (of zoiets). Je raad het al. Elise mag met slangen gaan spelen.......
Ik zei nog "je bent toch helemaal niet bang voor slangen?", "nee, daarom juist....mag ik echt geen slang in het nieuwe huis???, "ik trek die tanden er wel uit!".

No worries oma, ik heb nee gezegd.

Haar klas is voor deze week in groepen verdeeld; Elise en haar klasgenoten mochten uit verschillende soorten kampen kiezen, o.a. survival en music. Na zich ingeschreven te hebben voor het duikkamp hoorde ze eerst dat ze het enige meisje zou zijn. Later is er gelukkig nog een meisje bijgekomen. Dat heeft als bijkomend voordeel dat ze als enige in de groep op een 2-persoonskamer mag liggen dus ik verwacht niet dat ze veel zal slapen.

Donderdagavond gaan we het allemaal horen. En morgen gaan Peter en ik duiken bij Nusa Penida, iets dichter bij huis.