Een hele rustige week.

Inderdaad: er is erg weinig gebeurd deze week, maar toen we het zo even op een rijtje zetten viel het eigenlijk best mee....

Om te beginnen: vorige week vrijdag hadden we geen karate-les, maar zouden we gaan eten met z’n allen in de dojo bij de sensei thuis. Iedereen zou wat meenemen, wij (Elise en ik) zouden zorgen voor bier en fris.

Die avond was meteen de start van Ramadan of Bulan Puasa, zoals dat hier heet; er waren daarom voor ons onverwacht nogal wat mensen meer dan alleen de leerlingen, ook echtgenotes waaronder Steffie (die ik moest bellen want daar stond de vrouw van de sensei op) en vrienden. Heel gezellig, erg lekker gegeten ook en op de 21e moeten (ja: Moeten) we terugkomen om Idul Fitri te vieren. Weer eten dus.

En zaterdag stond Sukur op de stoep. Hij is weer terug van Java en had al begrepen dat er nog een paar nagekomen werkzaamheden waren aan het huis; dat klopte ook wel. Niets ernstigs, maar een paar vijverranden moeten echt wel wat hoger als we in de natte tijd geen modderpoelen willen hebben in plaats van vijvers, en zo waren er nog wel wat punten. En een hele belangrijke: de ventilatiegaten aan de achterkant van het terras moeten dicht, want onze achterburen hebben hun familietempel daar vlakbij staan en zij moeten geen last van ons hebben als ze daar bidden, vinden wij.

O ja: en niet te vergeten een muurtje voor die $^*&(() stabivolt naast de teevee.

Zondag nog even absoluut lamballen want vanaf maandag is de tent weer gevuld met onze bouwvakkerts. Gezellig.

Dinsdag zijn Stef en ik voor de verandering weer eens naar meubels wezen kijken en we hebben iets gevonden waar we zo enthousiast over waren dat we het meteen hebben gekocht: twee hele grote zit/hang/ligbedbankdingen voor midden op het terras, met ingebouwde tafel en kastje aan de zijkanten: dat moet de plek worden om lekker ontspannen te ngobrollen (=ouweh...ren) met vrienden, te lezen, computeren, en heel belangrijk: in slaap te vallen na de lunch. Een soort bale dus eigenlijk en over drie weken, nog voor Idul Fitri, worden ze gebracht want ze worden op maat gemaakt.

Woensdag: bezoek uit Nederland! Frans, notaris en oud-collega van Steffie, stond met Ingeborg (zijn vrouw) en drie kinderen op de stoep. En dat niet alleen: ook nog met een fles cognac en een steengoed boek. Heel gezellig, vanavond doen we dat nog eens over bij de Japanner. Ook leuk voor Elise, weer eens in het Nederlands met leeftijdsgenoten kunnen kletsen.


Over Elise gesproken: hoewel het zaterdag is, is zij vanmorgen vroeg naar school gegaan. Ze had nog een opdracht meegekregen tijdens de schoolvakantie en die had ze niet uitgevoerd dus moet dat vandaag: onze kleine Rembrandt mag vandaag schilderen. Muren, om precies te zijn. We zijn benieuwd / bevreesd hoe ze straks terugkomt....

*UPDATE* Dat valt dus nog best een beetje mee, zoals je ziet. Een paar vlekken in de kleur van de verf ("a very sick child's vomit" om met Elise te spreken) en het is allemaal nog milieuvriendelijk ook: de basis van deze verf is modder. Hoe bestaat het....

*UPDATE 2* Hierbij de foto van ons allemaal bij Batujimbar, voordat we de Japanner gingen bestormen. Het eten was daar weer als vanouds goed, de bediening ook weer dienovereenkomstig slecht. Maar we hebben ons niet laten kisten, het was enorm gezellig.

De ochtendstond...

...heeft inderdaad goud in de mond maar op sommige dagen is het nog mooier dan anders.




Vandaag was er weer zo eentje. Uit de slaapkamer komend kreeg ik dit beeld, even later op het strand (de foto is minder want gemaakt met m'n telefoon) nog zoiets.

Iedere dag anders, maar altijd mooi....

Helemaal vergeten

Vorige week zondag liep het Sanur festival af, dat de woensdag daarvoor was begonnen. Naast allerlei muziek- en dansvoorstellingen (en natuurlijk de onvermijdelijk ontstellende hoeveelheid eten) was er ook aan het strand een prachtige vliegervoorstelling, waar we van alles de lucht in hebben zien gaan – koeien, bakfietsen (met draaiende wielen!), de raarste dingen.





Onze favoriet was een blauwe octopus, die hier ergens ook op een foto staat. Maar er was natuurlijk veel meer fraais.

Wat ook vliegt, maar niet zo fraai is zijn vleermuizen. Dat wil zeggen: we hebben niets tegen die beestjes, maar op het moment zijn de nangka’s in onze boom overrijp en daar zijn die vleermuizen dol op, merken we. Naast de herrie die ze tijdens het eten maken in de boom doen ze nog meer: ze vliegen over ons terras en kakken daar de hele boel onder.

’s Avonds moeten we nu lakens over de banken leggen en kussens naar binnen halen; de vloer ziet er ’s morgens niet echt heel fris uit op sommige plekken en dat moet snel worden opgeruimd. Anders zorgt de zon ervoor dat het opdroogt en daarmee niet meer weg te krijgen vlekken in onze tegels veroorzaakt.

Om een idee te geven van het producerend vermogen van deze schatjes: op de muur op deze foto zie je de oogst van twee weken vleermuis-bezoek. In de rest van de tuin en het huis is het schoon, ze zitten echt om de boom heen – en vandaag gaan we de nangka’s daar eens uithalen. Die vleermuizen zoeken maar een ander restaurant.

*UPDATE* We zijn een dagje verder. Kayun heeft de nangka's uit de boom gehaald en het was gisteravond stil. Ook vanochtend hebben we geen vleermuizenpoep aangetroffen; probleem 1 is dus opgelost. Wel zijn de manga's die op de grond zijn gevallen vannacht gewoon weer aangevreten, maar aan de bijtsporen te zien zijn dat muizen of ratten geweest. Da's ook niet fijn, want waar die beesten zijn komen gegarandeerd slangen en we zitten niet te wachten op een python in de slaapkamer. Behalve Elise, die natuurlijk wel. Het wordt tijd voor een kat. Eens zien of we een jonkie kunnen vinden - ook leuk voor Chica.

Het is geel en het....

...zit om Elise en mij. Jawel: na slechts twee maanden fanatiek trainen hebben wij gisteren op Perumahan Kodam IX Udayana Prajaraksaka, een kazerne in de buurt van Sanur, tezamen met zo’n 40 militairen examen gedaan voor onze gele band. Niet alleen zijn we geslaagd: Elise heeft nog eens de derde plek veroverd bij het tonen van inzet tijdens de lessen en heeft ook daar een prijs voor gekregen.

Het examen heeft ongeveer de hele dag in beslag genomen: we (Stef, Alex, Jos en wij tweeën) meldden ons netjes om 8.30 en vervolgens kregen we eerst.......militaire drill.

???????WTF?????

Kom je karate-examen doen, gaan ze eerste de routine van naar rechts richten, in de houding springen, groeten, plaats rust met je doornemen....omdat de kazernecommandant een toespraak houdt. En dat was nog maar de eerste verrassing.

Na de toespraak volgde het opwarmen van de spieren en toen de tweede WTF-ervaring: naar buiten en op onze blote voeten hardlopen over gloeiend asfalt, afgewisseld met kiezelsteentjes. Ik kan je vertellen: dat is niet leuk. Na één rondje over de kazerne waren we terug, en toen mochten we stoppen. O nee: alleen de kleintjes, wij gingen nog een rondje door. Inmiddels ben ik erg bedreven in het tijdens het hardlopen lospeuteren van scherpe steentjes uit mijn voeten zonder een pas te missen.

Daarna een tweede warming up die geen warming up was maar gewoon een zware training. Één van de examinatoren leidde die training en ik zal nooit meer, nooit meer een vooroordeel hebben tegen dikke kerels met een zwarte band om. Want wat was deze vent lenig, in een split en spagaat zakken of het niets was en dan ook nog voorover zakken met zijn gezicht op de grond. Opdrukken op één arm. Enzovoort.

En toen eindelijk examen, onderbroken door een lunch. Kata’s, kumites en ook nog een stukje theorie – in het Indonesisch verklaren van Japanse termen, gekker moet het toch niet worden. Die lunch was trouwens rijst (hè? Rijst? Ja, rijst. Eten ze hier vaker) met kip en een hoeveelheid sambal waar de firma Conimex een potje omheen doet. En heet! Heet....gelukkig kregen we er ook water bij – want de ochtend mochten we wel sporten, maar niets drinken.

Daarna een wedstrijd kata lopen waar alleen de militairen aan meededen, een demonstratie van de twee kleinkinderen van de sensei (zijn kleinzoontje van ca. 9 heeft een bruine band, zijn kleindochtertje van 10 sinds eergisteren de 1e dan dus de zwarte band) en toen eindelijk de uitreiking van de banden. En de bekers voor de leerlingen die het meest hun best hebben gedaan, waarvan Elise dus de derde was. Putu, mijn sparringsmaat, was eerste (hier staat-ie met mij op de foto) en Kadek, Elise’s giechelmaatje, was tweede. Vier uur, we mochten naar huis...met de gele band en een certificaat en een pasje erbij, ook nog.
Vandaag doen alle spieren pijn en vanavond hebben we weer training – maar die training bestaat uit samen eten en bier drinken (de kleintjes cola neem ik aan) dus dat is te overleven. Elise heeft haar zinnen op de volgende band (oranje) gezet, dus ik vrees dat we over zes maanden weer hetzelfde gaan meemaken – maar dan iets zwaarder. Waar zijn we aan begonnen?

Poopdeck Party Part 2

Een tafereel buiten...


...en binnen. Het is natuurlijk onvermijdelijk: er werd "Pirates of the Caribbean 3" gedraaid.


Seone (zeg maar Shaun) die zich al vroeg erg happy voelde, en zijn vriendin.


Drink up, me hearties, yoho!


AARRRGG!! I'm Yugo, with the most yellow bandana across the seven seas, ye scurvy scallywags!


Eh...dinges... en Mac. Net ontmoet, en wilden per se op de foto. Bij deze dan.


Oh ja. Ailee en Sara, op zich twee leuke meiden; en David, die voor de nodige censuur zorgt. Shiver me timbers...


Aahh... het vult mijn piratenhart met trots om enkelen van de dappere 'crew of miscreants' te zien, die het toch maar tot diep in de nacht vol wisten te houden: David, Ailish, what's-her-face, Luke, Rosie en Yugo.


Nou, nog een laatste foto dan, voor we gaan...


...en yours truly. Ja, je ziet het goed: een roze bandana, omdat-ie goed past bij mijn roze onderbroek. Aye matey!

Poopdeck Party Part 1

Wat dan? Waar?
Helaas helaas, de internetverbinding van mijn provider ligt eraf doorheen heel de staat, en is maandag pas 'up and running'. Dus gebruik ik nu de verbinding op campus, die niet de snelste is. Dus zullen de foto's moeten wachten tot maandag. Sorry.

Dan pak ik nu even de kans om het verbale gedeelte te doen: De poopdeck party is een feest in the tav (de kroeg op campus), met een piratenthema. De foto's (die er nog niet zijn) zouden voor zichzelf moeten spreken.

Maar het was op een donderdag, dus eerst acteerlessen. een klein probleem was wel dat die om 9 uur afgelopen zijn, en het feest begon om 8. Dus ik (Yugo deed niet mee; hij ging rechtstreeks naar the tav) in piratenoutfit Shakespeare promoten.

Daarna op naar het feest waar iedereen het leuk had. Ik ga niet alles vertellen; minderjarigen kunnen tegenwoordig ook lezen. Laten we het erop houden dat mensen ook kanten hebben die ze niet altijd laten zien op het eerste gezicht.
(Interesse? Ga dan NU naar Skype(tm) en voeg mij (arjubrecht) toe aan je vrienden! Terms, fees and conditions apply)

en nu... tja... hier zit ik achter de laptop met een kater, mezelf om de oren watsend omdat ik toch meer aan drank heb uitgegeven dan zou moeten.

En daarmee een mooie brug gemaakt naar werk: nee ik heb nog niks, maar tijdens dat feest heb ik 3 crowd controllers gesproken en om info gevraagd waar zij precies hun security license hebben gekregen. Zo ben ik tenminste weer een klein maar zekere stap verder. Ik houd jullie op de hoogte.

P.S.
kleine opmerking: ik heb, meerdere malen zelfs, gemerkt dat wanneer ik iets op het blog zet, de woorden "ik" en "mij" ongemakkelijk vaak voorkomen. Excuses hiervoor. Robrecht is ook maar een mens...

P.P.S
trivia:
1 op 2 australiërs heeft overgewicht.
Australische mannen zijn de slechtste partners ter wereld.
1 op 3 australische vrouwen blijft liever single dan te trouwen met een australiër.
Desalniettemin zijn australiërs een van de meest open, gastvrije en vriendelijke mensen ter wereld.

Twee dagen crematieceremonie achter de rug.

Afgelopen dinsdag hebben Stef en ik ons in ceremoniële kleding gehesen en zijn naar Keramas gereden, meer specifiek: banjar Maspait, de banjar waar Nyoman oorspronkelijk vandaan komt en waar haar vader die vorige week zondag plotseling overleed, zal worden gecremeerd.

Die dinsdag werd vooral gevuld met dat, waar Balinezen heel goed in zijn: eten, kletsen, eten, offertjes maken en op de grond kwatten. Daar hebben wij vrolijk aan meegedaan (behalve dat spugen dan); we hebben kennis gemaakt met Nyoman’s moeder, haar broers en zussen en hebben daar in ons beste Indonesisch flink op los mee zitten ngobrollen (=kletsen, ja). Made, haar man en Made, haar dochtertje kenden we natuurlijk al.’s Middags zijn we vertrokken met de belofte ook woensdag van de partij te zijn want dan zou daadwerkelijk de crematie plaats vinden.








Woensdag terug dus en op tijd, want na 10.00 uur zou het lastig worden om de straat nog in te komen. Aangekomen stond de ceremoniële stier, waar vader al een paar dagen in lag, buiten vergezeld door Made, onze kleine vriendin. En een clubje jongens zat indachtig het oude punk-adagium “iedereen kan f***-ing muziek maken” er al vrolijk op los te spelen.

Ik ook, want ik kreeg iets te drinken aangeboden dat brem (spreek uit: brum) bleek te zijn, Balinese wijn. Gelukkig wel verdund, maar helaas was het verdunningsmiddel arak dus na één glas was ik reuze muzikaal. Tot ze mijn trommeltje afpakten dan toch. Dan maar naar binnen, met Made op de foto en koffie drinken. En ngobrol, natuurlijk.

Na een uurtje werd de stier met vader erin (en op zijn rug een klein jochie) opgehesen en wild door de straat gedragen, onderweg flink natgegooid met water (net als de dragers) en begeleid door het orkest dat er nu pas echt zin in kreeg. Vervolgens naar de purah, waar met water gegooid en bier gedronken werd. En tenslotte naar de crematieplaats waar het erg druk was, want er waren meer mensen op het idee gekomen om vandaag eens iemand te verbranden.

Het was inderdaad een volgens de hindoe-kalender goede dag voor een crematie: er stonden 4 koeien/stieren klaar voor de ceremonie, tezamen met nog een drietal kistjes met resten van mensen die al eerder waren begraven tot er genoeg geld was voor deze toch behoorlijk dure plechtigheid. Hoe duur? denk aan 40 tot 50 miljoen rupiah, inclusief het voeden van de familie de dagen voorafgaand aan de verbranding. Dat is zo'n 3000 tot 3500 Euro; een enorm bedrag als je weet dan een maandsalaris hier hoogstens 70 Euro is. Dat bedrag moet door de zoon/zonen worden opgebracht, omdat de (getrouwde) dochters in een andere familie zijn opgenomen.

Dat was om ongeveer 12 uur; de volgende uren hebben we in de brandende hitte gekeken naar priesters die allerlei ingewikkelde dingen deden met offers, geluisterd naar gebeden die van lontars (bamboe-bladen, vaak al heel erg oud) werden opgelezen door een andere priester die dat elektronisch versterkt deed (denk aan een muezzin die oproept tot het gebed vanaf een minaret, maar dan veel harder en afgewisseld met binnensmonds maar niet minder hard gemompel, dan heb je een beetje het sfeerbeeld te pakken), geluisterd naar muziek van de gamelan-van-dienst, nieuwe gebeden, nieuwe muziek.....uren-lang. Dat niet iedereen dat volhoudt, na al dagenlang dag en nacht in touw te zijn geweest, kun je wel zien.

Om half drie moesten wij echt weg, want Elise moest natuurlijk ook nog van school gehaald worden. Op dat tijdstip was men net bezig om de feitelijke crematie voor te bereiden – waarschijnlijk zo om een uur of vijf zou er dan toch eindelijk mee begonnen worden. Wij waren daar niet meer bij, helaas.

En vanmorgen om 5 uur is het hele gebeuren vervolgd met het verstrooien van de as in zee, waarmee na 10 dagen ceremonie de crematie is afgerond. Toch wel even wat anders dan die pakweg twee uur die men in Nederland heeft voor het afscheid van een dierbare.

Ook hebben we weer een hoop meegekregen over de manier waarop Balinezen met elkaar omgaan en hoe je in alles ziet wat het belang is van de familie in het leven van de mensen hier. Centraal punt in het huis is bijvoorbeeld de bale gede, bij de familie van Nyoman een hele grote met 12 pilaren. Deze bale is de plek waar alle belangrijke dingen in het leven van een Balinees gebeuren: het vijlen van de tanden, het huwelijk, het opbaren na het overlijden. Deze schitterende bale is al meer dan 100 jaar oud, inclusief de prachtige houtsnijwerk-Garuda. En, niet verbazend: al vele toeristen hebben ‘m willen kopen om mee te nemen naar huis. “Real Balinese, you know, they serve the meat of their enemies in that thing”. Je hoort het ze zeggen in Texas.

Al met al een paar mooie, maar wel heel vermoeiende dagen.

En die werden afgerond met:

Een stroomstoring van een paar uur in onze wijk, waarbij onze genset niet blijkt te werken en Mahnab met Gatot de hele avond aan het werk is geweest – nu werkt alles een beetje, maar nog niet goed genoeg, zaterdag gaan ze verder.

Een karateles, gevolgd door een woeste rit op zes motoren door Denpasar omdat Made-mijn-vriend-de-beroepsmilitair ons na afloop meenam naar de kazerne waar o.a. Elise en ik volgende week examen gaan doen. Met onze witte karatebroeken aan en stapvoets rijdend met de koplampen uit moesten we daar naar de slagboom, omdat er anders wel eens gedacht kon worden dat we terroristen zijn en dan reageert de wacht nogal assertief. Met kogels, blijkbaar. In ieder geval: we weten nu waar het is en de volgende keer (overdag) mogen we binnen.

Geweldig land, Indonesië. Nooit saai.

Het kan altijd nog erger

Weet je nog dat ik een paar maanden geleden zo uit mijn dak ging omdat de “heren” van de PLN hadden gemeend de elektriciteitsmeter op een afgrijselijke manier te moeten ophangen?

Lekker vol in het zich op een absoluut storende plek?

Met de kabels niet door een gat in de muur maar “half werk is gauw klaar” los door een ventilatie-opening getrokken?

We hebben geprobeerd om dat provisorisch op te lossen met een kastje er omheen.

En ze zouden terugkomen om de meter wat lager te plaatsen en de kabels op een wèl professionele manier te trekken.

Ze zijn geweest.

En weer vertrokken.

En hebben alles gelaten zoals het was.

Maar het maakt niet meer uit.

Want vandaag zijn de mannen gekomen die de stabiliser hebben aangesloten, het apparaat dat er voor zorgt dat we 220 Volt op de stopcontacten en de lampen krijgen – want de netspanning wil hier, eufemistisch gezegd, nog wel eens variëren. Tussen 180 en 250 Volt is heel normaal, maar grotere fluctuaties komen ook voor en daar kunnen lampen niet tegen maar veel belangrijker: computers, televisies etc. al helemaal niet.

Die stabiliser dus, die is een meter hoog en is voorzien van bijdehante LCD-displays en hele dikke kabels en een extra schakelkast waarmee je ‘m aan en uit kunt zetten.

En dat staat nu dus ook in onze gezellige televisiehoek.

Dit is het resultaat. Mooi toch? Een combinatie tussen minimalistisch, hard core industrial en romantisch. Motörhead goes Chopin in een arrangement van Herbie Hancock. Of: lekker eten in een steenfabriek in vol bedrijf. Je aanstaande ten huwelijk vragen tijdens een treffen van Ajax- en Feijenoord-fans in Beverwijk. Een fles St. Pétrus leegdrinken bij McDonalds. Osama Bin Laden op een Bar Mitzvah. Zo’n soort harmonie hebben we nu bereikt.

Inderdaad: dàt hadden we beter even van tevoren kunnen bedenken en eerlijk is eerlijk: hier had ik geen rekening mee gehouden. Bij het ontwerp was ik er van uitgegaan dat “op zijn Belgisch/Nederlands” er een meter- en stoppenkast in de garage zou komen. Die hangt er overigens ook, maar de grootste siert dus onze woonkamer. Gezellig samen met de stabiliser. En de TV. En ons.

Één voordeel: ik hoef nu niet meer veel bier te drinken om over mijn nek te gaan.

Een blik op de TV hoek is genoeg.

Nog wat fotoos van het huis

We hebben het bouwblog dan wel gesloten, dat wil nog niet zeggen dat er aan het huis helemaal niets meer is veranderd intussen.
Om te beginnen natuurlijk de voorkant: daar zijn ter plaatse betontegels van 1x1 meter gefabriceerd. Dat scheelt met het leggen een hernia of twee. Daarna is er gras geplant tussen de tegels en plantjes tegen het huis aan, nu maar wachten tot het flink gaat groeien.

De poort en wachters nog even in detail; die twee stenen wachters(die derde zwarte die steeds door het beeld komt lopen tel ik even niet mee) lijken hetzelfde maar omdat ze handgemaakt zijn, is dat als je in detail kijkt niet zo. Let maar eens op hun gezichtjes! Boven ons huisnummer zie je trouwens de officiële IMB-plaat: het bewijs dat het huis met een vergunning is gebouwd en dus niet zo maar platgebuldozerd mag worden.

Als je door de garage naar binnen wandelt is dit ongeveer de eerste indruk. De vijver zit nog niet vol, de planten moeten eerst een flink stukje groeien anders verdrinken ze. Verder verdwijnt er momenteel een 1000 liter water per dag uit die vijver, waarvan als ik goed reken er ongeveer 200 toe te schrijven zijn aan de consumptie door de planten en verdamping. De rest verdwijnt door een lek, waarvan ik hoop dat het een slechte afsluiting is van één van de afvoeren – nog een puntje voor de nazorg.

Vanaf het terras ziet het er dan weer net zo uit(Kayun is aan het stofzuigen trouwens), maar heel anders omdat het vanaf de andere kant is. Als je op je hoofd gaat staan is het trouwens wéér anders, dan is het zwembad boven en de lucht onder – en toch valt er geen water uit! Heel apart, maar ik denk dat het komt omdat we hier aan de andere kant van de wereld zitten – in Nederland of België zou dat vast niet werken.

Tenslotte het binnen-vijvertje: daar staat nu een air mancur, water wordt opgepompt naar de bovenste schaal en loopt via de onderste weer terug de vijver in. ’s Avonds met een lamp erop een mooi gezicht, net zoals Ganesha die er achter in een nis zit trouwens. Het gras er omheen was niet helemaal volgens de landscaping filosofie van Chica, die bezig is om er in fasen een Zwitserse alpenweide van te maken: veel bergen en dalen en hier en daar nog wat gras. Over een maand of drie kunnen we skiën in onze eigen achtertuin als het aan haar ligt.

Verder hebben we deze week onze derde en laatste electriciteitsmeter gekregen. Heel apart, niemand schijnt hier zo’n ding te krijgen omdat men nog wachtende is op de nieuwe generatie prepaid-meters, maar wij wel. In ieder geval: nu kunnen de stabilizers worden aangesloten om in huis overal 220 volt te hebben en niet te variëren tussen 170 en 270 volt.

N.B. Ik weet niet of het in Nederland bekend is, maar gisteren konden we op de TV live meegenieten van de belegering en dood van Noordin M. Top, de terrorist die verantwoordelijk is voor de bommen op Bali en in het Ritz Carlton en Marriott. Hij en zijn kornuiten waren bezig om met 500 kg springstof de volgende aanslagen voor te bereiden, o.a. op de president. Een groot succes voor Densus 88, de Indonesische antiterrorisme-eenheid. We zijn benieuwd of de controleposten met mitrailleurs op alle plekken waar buitenlanders komen nu snel verdwijnen.

Osh!

Dat is de begroeting bij karate en het woord wordt ook gebruikt om “ja” of “begrepen” te zeggen tegen de leraar.

Gisteren is Steffie met Elise en mij mee geweest naar de karate-training. Enerzijds omdat ze de route naar deze toch best wel lastig te vinden school moest weten, voor als ik een keer niet met Elise mee kan; anderzijds omdat ze gewoon nieuwsgierig was. Het fototoestel ging mee.

Zo’n training is in grote lijnen altijd hetzelfde: de opening, met declamatie van de 10 geboden van karate in Indonesië, groeten. Het opwarmen, losgooien van de spieren en natuurlijk de buikspieroefeningen. Stoten en traptechnieken. Intrainen van kumites, series technieken waarin een verdediging wordt omgezet in een aanval – we moeten er zes kennen voor het examen op 20 augustus.

Trainen van een kata, het uitvoeren van 21 technieken in een vast patroon – dit kata heet “kata dua” hier, lijkt heel veel op het Kihon-kata dat ik duizenden keren gedaan heb en na dertig jaar nog steeds kan dromen – maar het is helaas net even anders dus op de automatische piloot gaat het fout, ik moet blijven nadenken. Verdikkeme. Ellise kon 'm na drie keer zien moeiteloos.....

En tenslotte trainen we nog vier kumites waarin jiu jitsu met karate wordt gecombineerd. Hier zie je Wayan, mijn vriend de beroepsmilitair, die met iets gooit. Buitengewoon gemeen, dat jiu jitsu. Wat een smerige sport is dat, ik ben blij dat Elise daar aanleg voor heeft. Nog twee jaar trainen en ze breekt armen voor haar ontbijt. Zolang het maar niet die van Stef of van mij zijn, dan.

De training eindigt met het ceremonieel afgroeten van de sensei en vervolgens op graad van de hogere banden – en helemaal op het einde elkaar dus, als witte band-beginners. En dan nakletsen en naar huis. Duurt alles bij elkaar een uur tot twee uur, omdat men in dit land niet zo op de tijd let. Had ik daar al iets over gezegd?

Examen op 20 augustus? Ja. Dan is het examen voor de gele band en omdat wij niet zo’n klein beetje fanatiek zijn mogen we meedoen al na minder dan twee maanden les: van mij niet zo’n prestatie, ik ken het meeste nog, maar van Elise wel! De sensei (leraar) is ook erg trots op haar. We gaan naar een kazerne in Denpasar om samen met 50 militairen dat examen af te leggen.

Osh!