Hairy Saturday

Voor het eerst in heel lange tijd weer eens op stap geweest, alvorens a.s. maandag de reis naar Nederland weer eens te ondernemen. Samen met Jos, we hebben alle verkeerde kroegen weer afgeschuimd, veel bier gedronken en om half drie was ik thuis zegt Stef die niet meeging. Gezellig was het wel, hoewel het duidelijk laagseizoen is: vrij rustig overal.

Vandaag ben ik vroeg opgestaan (zo rond kwart over elf) en ben samen met mijn gisteravond aangeschafte behoorlijk harige kater bij Stef en Hasron gaan zitten – Hasron logeert een paar dagen bij ons, hij gaat morgen weer naar Jakarta. Gezellig en goed voor ons Indonesisch! De foto is van vanavond, tijdens het ngobrol ngobrol: slap kletsen.

Verder deze week: ik ben met Jos met de brommer op pad geweest, o.a. naar een vreemd gebouw in de buurt van Keramas, aan het strand: het lijkt een soort heidense tempel, heel luguber maar het schijnt toch een inmiddels in verval geraakt bouwsel van een of andere buleh te zijn. Mooi, maar met een heel vreemde uitstraling – ik voelde me daar niet op mijn gemak bij. Gek eigenlijk, maar ik ga toch eens uitzoeken wat het verhaal daar achter nu eigenlijk is.
En zien dat ik wat foto's van de binnenkant kan maken. Hierbij alvast een beetje een indruk van het bouwwerk en de er omheen liggende en staande beelden - of de restanten ervan.


Daar zagen we ook een andere kant van Bali. Mensen die in de hitte van de dag op het zwarte strand kiezelstenen zoeken en op kleur sorteren. Hier komen dus de donkere kiezelstenen vandaan die wij op de oprit hebben liggen. Op vergelijkbare wijze zijn de stenen in de vijver bij elkaar gezocht - en de stenen die ook in de wanden van onze badkamers verwerkt zijn. Stuk voor stuk, met de hand door straatarme mensen in de brandende zon.

Met Steffie samen naar het Bali-museum, en nog heerlijk geluncht bij Ikan Bakar in Renon. Pepesan, veel te veel eigenlijk – we hadden ieder een hele vis en dat waren geen kleintjes. Maar lekker was het wel, beter nog dan bij de Bengkel en dat wil wat zeggen. Op de foto yours truly trouwens in de Aziatische Toeristenpose: iedere Indonesiër, Koreaan, Japanner of Chinees hier gaat in deze houding staan zodra er een fototoestel in de buurt is: mobieltje in de ene hand, V-teken in de andere. Waarom? Geen mens die het me kan vertellen.

Steffie is helemaal into MahYongg, vrijdagochtend is ze weer vroeg vertrokken om tegen de avond thuis te komen (okee, een uur of vier) dus het lijkt er op dat ze het daar helemaal getroffen heeft met haar vriendinnen (ze zei al iets over “het begint hier op Oud-Turnhout te lijken”).

Elise (hier aan haar ontbijt, helemaal vrolijk en blij dat ze naar school mag) speelt nu in een band met Matt en Mitt – ze hebben gisteren hier geoefend. Hard rock. Volgens vader Mike is er na 1990 niets meer op muzikaal gebied gebeurd wat de moeite waard is, ik ben het daar natuurlijk hartgrondig mee eens (uitgezonderd Rammstein) en aangezien er maar één muzieksoort is die het waard is om te spelen kom je dan al snel uit op Led Zeppelin. Rustig, melodieus en toch subtiel klateren de klanken stiekem door de geluidsisolatie heen de tuin in. Daar zijn de vogeltjes inmiddels met geheven middelvingertjes vertrokken, de tjitjaks vallen van de muren omdat ze niet tegelijk kunnen klimmen en hun oren dicht houden en het zwembad heeft een echte branding gekregen. Heerlijk, ik ben benieuwd wanneer de banjar-vertegenwoordiging hier aan de deur komt met de vraag of ze de band kunnen boeken voor een optreden.

Op Sumatra.

Of er nog nieuw van Robrecht is? Ja hoor. Hij SMS-te vandaag dat zijn psychologie-examen best wel goed gegaan is. En de 20e november kunnen we onze Verloren Zoon weer in de ouderlijke armen sluiten want dan komt-ie twee maanden vakantie vieren bij ons.


O ja: nog even een foto van een zonsopgang op het strand. Gewoon, omdat-ie mooi is.

Van Mah Yongg naar een “Hen’s party”.

Op vrijdagochtend mag ik sinds kort deelnemen aan een spelletje Mah Yongg in een club van dames van zeer verschillende afkomst. Het is nog wel zo dat Australië de overhand heeft en natuurlijk Engels de voertaal is.

In België had ik al een keer gezegd dat me dat een erg leuk spel leek en zo waar, weet ik nu dus, wordt dat hier op Bali iedere week gespeeld. En inderdaad, ik vind het erg leuk. Maar vooral als beginneling moet ik me nog erg concentreren.

Onder luid gekakel en het over en weer gooien van de laatste roddels zit ik nog ineengedoken met 2 handen aan mijn hoofd goed rond te kijken wat er allemaal op tafel wordt gegooid en probeer ik op te vangen wat er dan gezegd wordt want je moet hardop melden wat je op tafel gooit en het gaat snel, erg snel. Mij is alleen de basis uitgelegd en vervolgens ben ik gewoon voor de leeuwen gegooid. “Stef, it’s your turn.” “Oh, I’m sorry, already?”. Het is niet makkelijk maar wel leuk. De puntentelling, daar waag ik me nog maar niet aan.

Gelukkig zijn ze allemaal erg geduldig met mij. Maar toen ik vroeg of ik de eerste keer mee kon spelen voor “bacon and beans” begrepen ze raar genoeg niet wat ik bedoelde.

Dit gebeurt in een restaurantje aan het strand dat is uitgekozen vanwege de ideale vierkante tafels (we bezetten er 3 en soms 5) en het mooie uitzicht. Geen slechte manier om een dag te beginnen.

Vorige week werd ik van te voren al gebeld. Of ik iets roze aan wilde trekken want een van de dames gaat deze week trouwen en er is een “Hen’s party” georganiseerd voor haar bij iemand thuis. Eten, drinken, alles was al geregeld. Om 12.30 ná Mah Yongg zouden we vertrekken. Eerst mijn brommer nog even thuisgebracht want ik zou met iemand meerijden en wat wijn opgehaald.

Het huis waar het feestje plaatsvond was prachtig roze aangekleed van binnen. En wat bij een Hen’s party hoort zijn condooms in alle kleuren en natuurlijk een mannelijke opblaaspop met de toepasselijke naam “Peter Pecker” (ik zeg niks…).

Maar niet alleen dat, eten en drinken in de goede kleuren, zó veel, iedereen had wat meegenomen. Van verschillende soorten roze cupcakes tot pasteitjes, rode gelei met rum, kalkoen, verschillende salades, lasagna’s, kip, kazen, broden, noem maar op. En wat de drank betreft, gooi er cranberry juice in of desnoods alleen een kers en het is een health drink dus mag je zo veel drinken als je wilt. Dit is overigens typisch Australisch. Het werd dan ook steeds gezelliger en luidruchtiger.

Er werd nog een spel gespeeld waarin we 10 vragen moesten beantwoorden over de toekomstige bruid. Deze heb ik dik verloren want de bruid in wording zag ik toen voor de 2e keer en wist dus niets over haar. Maar nu ken ik haar dus wél dankzij die vragen!

Tegen 18.00-18.30 waren we nog met z’n 4en (uiteraard ondergetekende ook weer als laatste) en besloten we om nog naar een café in Sanur te gaan om wat te drinken want we hadden tenslotte nog niks gehad! De toekomstige bruid was al vertrokken met een aantal maar toen we in het café aankwamen was er nog maar 1 van de grote groep over, de rest had het opgegeven. Jammer, maar het was toch nog gezellig, eventjes, want ik ben naar huis gegaan terwijl de rest van ons nog naar een andere bar ging (en zelfs nog naar een discotheek daarna, hoorde ik de volgende dag). Voor mij was het genoeg. Vanaf 09.00 in de ochtend al aan de gang (en in dezelfde jurk, ik voelde me zó vies!)

Kortom, een geweldige ervaring. Ik heb in 1 dag minstens 20 andere vrouwen leren kennen en niet eens allemaal moeders van de BIS maar van verschillende (Internationale) scholen.

Een gevolg hiervan? De Melbourne Cup volgende week, hét evenement van Australië. Hierover later meer.

Er is mij al gezegd dat ik iedere ochtend mee moet gaan joggen waar ook steeds verschillende vrouwen aan mee doen, en ieder weekend zitten ze in een tentje aan het strand met alle kinderen waar dus de kinderen elkaar ook kunnen leren kennen van verschillende scholen.

Ik zie het wel. Het is een gezellige club, maar 7 op 7? Het is in ieder geval goed te weten dat ze dat doen.

Eerst maar eens Mah Yongg leren.

The Spirit Is Gone

Dat klinkt natuurlijk best een beetje zwaar en het slaat ook niet op ons maar:

een favoriete hang out van ons op zondagmiddag was Spirit Café. Dit was de plek aan het strand waar Elise met haar vrienden en vriendinnen graag kwam. De plek waar Chica iedereen kende en trouwens met ontelbaar veel mensen op de foto is geweest. Een plek ook waar heerlijke soorten koffie werden gemaakt (en dito cocktails trouwens), de sfeer erg Australisch en dus "no worries" was, waar wij met vrienden dus ook regelmatig heel lang bleven zitten: dat Spirit Café is sinds vandaag, na een stormachtig leven van vijf jaar, opgehouden te bestaan. De reden: de grond is eigendom van het naastliggende hotel (Segara Village) en dat hotel wil gaan uitbreiden.

Gistermiddag was het afscheid, waar Liz (de eigenares, hier zie je haar tijdens haar mooie en emotionele speech - ik heb zwaar getatoeëerde Aussies zien huilen) ons voor uitnodigde en waar we met z'n allen nog eens hebben genoten van de zang van Donna, het gitaarspel van Mike, Matt en Mitt en waar we ook wat andere, heel enthousiaste maar toch niet helemaal toon- en tekstvaste stemvirtuozen hebben mogen (of was het: moeten?) aanhoren. Donna en Liz zie je hiernaast een duet zingen, Mike en the Blue Diamonds doen de instrumentale begeleiding.

En zo, met een biertje erbij...en een barbeque...en lekker weer...en een grote menigte altijd gezellige Balinezen die de dag na Kuningan vieren op het strand...een mens kan op slechtere plekken moeten zitten.

We gaan het missen, Spirit. Maar er komt een opvolger, zoveel is wel zeker.

Oh ja

Even een klein en snel berichtje.
Het is hier namelijk een drukte van jewelste, met examens in de eerste plaats. Psychologie en engels. Vanaf volgende week. Bleh.

Daarnaast ook nog een nieuw onderkomen zoeken; Yugo gaat naar... eh... naar... ergens anders naartoe, dus ben ik dan ook genoodzaakt te verhuizen, daar ik de rente niet alleen kan veroorloven. Maar ik ben samen met Shaquil (nee, niet O'Neil) al op wat goede deals gestuit: midden in de stad, dus dat wordt leuk. ALS we een geschikt onderkomen vinden. We houden onze vingers gekruist.

Verder de laatste feestjes af om het einde van het semester te vieren.

Druk druk druk.

Waterbom

Yup. Elise en Matt in Kuta, vorige week - en om precies te zijn in Waterbom, het water-recreatiepark in Kuta dat zo'n toepasselijke naam heeft - wie zegt er dat Balinezen geen gevoel voor humor hebben?

En omdat Elise niet wil dat we deze foto op de weblog zetten en wij vinden dat de familie best mag weten dat ze het hier slecht naar haar zin heeft: de foto.

Vandaag is het trouwens Kuningan, de laatste dag van Galungan: Sanur is praktisch uitgestorven, iedereen is naar Sarangan voor de ceremonie - naar schatting 100.000 mensen hier uit de buurt. Wij blijven een keertje lekker thuis, het is veel te warm om in zo'n menigte rond te sjouwen.

Museumstukken

Gisteren: met Jos naar de Mutiara Laut geweest, de boot die Leo aan het bouwen is. Na het laatste bezoek met Steffie is er heel erg veel veranderd, het ruwe casco van toen begint steeds meer op een prachtig schip te lijken. Dat schijnt ook wel de bedoeling te zijn, maar toch: er wordt in een rustig tempo (wat wil je met die hitte) wel heel veel werk verricht. Hierbij een paar foto’s om een indruk te geven.







Vandaag hebben Steffie en ik eens een dag heel veel gescheiden gedaan. Wel samen ontbeten, maar daarna scheidden onze wegen: Steffie boodschappen doen in Carrefour, ik naar Rimo om te zien of ze daar Elise’s GSM konden repareren.

Dat kon, het zou twee uur duren dus in die tijd ben ik Denpasar maar eens gaan verkennen: gewoon een stuk rijden en maar zien waar je uitkomt. Erg lekker gegeten bij een keurig nette Padangse warung, en op een gegeven moment kwam ik uit bij het Bali Museum. Daar was ik nog nooit geweest, maar ’t is wel een aanrader.

Weliswaar veel al bekend, maar de tentoongestelde stukken hadden een goede uitleg (in Indonesisch en erbarmelijk Engels maar dat is hier de gewoonte) en van vuistbijlen van 2 miljoen jaar oud tot geweren uit 1908 en alles ertussen, een beeld van de religieuze ontwikkeling, weeftechnieken, kleding – en zowaar ook nog wat over ceremonies! Ja, want die hebben ze hier blijkbaar ook.

Na het ophalen van Elise’s telefoontje thuis gezwommen – het water is in deze tijd zo warm, dat je er zwetend uit komt. Bij wijze van spreken dan, maar van even opfrissen is eigenlijk geen sprake.

Daar Steffie weer tegengekomen (hoi!) en zij is met Chica naar Hoek van Holland gegaan. Apart weer, want ik was nog niet klaar met iets wat ik Jos beloofd had en zo kwam ik later op de brommer.

En bij het vertrek had ik daar best spijt van, want na 15 maanden kwam ik m’n eerste cobra tegen. Net terwijl ik dacht “maar niet over dat smalle paadje want daar zouden wel eens slangen kunnen zitten” zag ik ‘m recht voor me. Stoppen kon niet meer, ik ben achter hem langs gereden met twee benen in m’n nek. Daarna nog even gestopt om te kijken: inderdaad een cobra, geen twijfel mogelijk. Maar goed: niets gebeurd. Net zoals bij Stef die vorige week een grote, volwassen schorpioen in de badkamer heeft geëlimineerd. Leuk joh, de tropen.

Vanavond erg gelachen met Elise, en haar verhalen over school. Ze heeft beloofd om hier op het blog daar wat over te schrijven – snel.
O ja: het is avond dus de foto’s hierbij komen morgenochtend vroeg. Iets met trage internetverbinding.....

En morgen gaat Steffie - weer alleen - naar een Hen's party met haar Aussie vriendinnen. Dat start al na het MahJonggen, dus vroeg. Ze moest een trouwfoto meenemen dus voilà: nog een museumstuk...

Thuis!

Na ruim een week toch “eindelijk” weer thuis, maar dat kan ook van de reis van in totaal 31 uur gelegen hebben: zondagmorgen om half zeven trok ik de voordeur bij mijn vader dicht, pas gisteravond om half acht Balinese tijd liep ik hier de tuin binnen en kon ik in volgorde mijn drie vrouwen in de armen sluiten: eerst Chica, toen Steffie en Elise.

31 Uur dankzij een onderbreking in Singapore, waar nog steeds heel druk gebouwd wordt. Ongelooflijk, wat een stad is en wordt dat.

Maar goed: weekje Nederland. Veel mensen gezien en gesproken en nog veel meer nog niet – dat moeten we in november maar eens trachten voor elkaar te krijgen.

Een training gegeven, waarbij de deelnemers gedurende 5 dagdelen nauwelijks aan oefenen zijn toegekomen – gewoon 20 uur luisteren, ik liep af als de spreekwoordelijke wekker.

In Den Haag de ontruiming van het Plein meegemaakt: ik was daar toch en bevond me ineens tussen een meute krakers en een peloton ME. Ik ben maar achter de ME gaan staan, letterlijk.

Daar ook nog iemand ontmoet die sterk leek op de moeder van een vriend in België maar het niet was – en toen ik haar aansprak bleek haar zoon hier, in ons huis op Bali, op bezoek te zijn geweest! Hij is getrouwd met de dochter van vrienden hier. Kleine wereld....

Genoten van het verkeer: geen brommertjes, niet met vieren tegelijk op twee rijstroken voor het verkeerslicht, veel ruimte op de weg, geen kuilen direct achter een bordje “Hati Hati! Ada Galian!”, geen upacara’s....

Aan de andere kant: de agressie, het koste wat kost voorrang willen nemen, al die borden en strepen, controles, camera’s...

En hier is het nu warm. Erg warm. Gisteravond kwam het me als een natte deken tegemoet, vandaag is het hetzelfde. Je hoeft niets te doen om te gaan zweten, voor het eerst zit ik nu met de airco aan in de studio.

't Is maar stil....

Logees naar huis en Peter in Nederland.
Morgen en overmorgen is Nyoman er ook niet en Kayun is er alleen morgen niet.
Morgen gaat Elise met vrienden op pad dus dan blijf alleen ik nog over thuis.
Ik weet nog niet wat ik ga doen....

Het is morgen n.l. Galungan en de straten worden weer prachtig versierd met penjors. Nyoman is hierom ook eerder naar huis gegaan vandaag want er moet nog hard gewerkt worden thuis bij haar. De schat heeft heerlijke sayur nanka en pepes voor Elise en mij achtergelaten zodat ik niet meer hoef te denken wat te eten vanavond.

Afgelopen vrijdagavond toen Peter naar Nederland vertrok ben ik met Elise op de motor gestapt en ben met haar naar karateles gereden. Gewapend met een boekje om de 1,5 uur door te komen kwamen we daar aan. Sensei Rudi vond het geweldig dat ik nu Elise kwam brengen en werd dan ook verwend met thee en koekjes.
Er worden weer nieuwe spandoeken gemaakt dus er werden weer flink foto's getrokken en toen zag ik weer hoe trots Sensei Rudi is op zijn klas. Vooral de jongsten die ook veelvuldig op de foto moesten maar niet voordat hij de kleding perfect recht had getrokken en de haren van o.a. Elise goed had gelegd. Mooi om te zien.Deze week geen karate vanwege Galungan en Kuningan.

Zaterdag met Elise afgesproken om niet te laat in de ochtend naar Kuta te gaan om een beetje te shoppen. Onze dame begint n.l haar kinderlichaam te verliezen en "vormen" te krijgen. I.p.v. dat broeken te kort worden, worden ze nu te klein op de heupen. Heeft ze nooit gehad, heupen. Een kont trouwens ook niet en er zit nu toch echt iets onderaan haar rug waar vroeger (vorige week?) alleen een spleet zat.
Maar goed, nieuwe kleren dus. Uiteindelijk is dat een spijkerbroek en een t-shirt geworden want voor iets anders is ze niet te porren.
Oorspronkelijk had ik met een paar Australische vrienden afgesproken na het shoppen om ergens wat te drinken aan het eind van de middag maar Elise heeft vakantie dus komt ze pas tegen 11 uur uit haar bed en zijn we dus te laat vertrokken om dan ook te laat terug te zijn.
Ons diner bestond uit sate ayam met lontong van hier uit de straat en tegen 10 uur ben ik op de brommer gestapt want 's morgens is Jos uit Limburg komen koffie drinken en vroeg of ik zin had om 's avonds naar Angel's te gaan. Een gezellig cafeetje in Sanur van een jonge Nederlandse jongen en de hang-out van de plaatselijke Balinese Harley Davidson Club.
Andere Jos zou er ook zijn en uiteindelijk heeft de groep zich uitgebreid met, hardstikke leuk, Maureen (de vrouw van Jos, ook indo)en een boel anderen.
As usual hebben we de luiken weer dicht mogen doen bij TKS, een ander cafeetje waar we de avond eigenlijk altijd afsluiten, en dat heb ik geweten de volgende ochtend want Chica moet er uit 's morgens, 't is niet anders.

Zondagmiddag zijn Elise, Chica en ik naar het strand getogen om bij Spirit wat naar de gitaarmuziek te luisteren van Elise's vriendjes Mat(thew) en Mit(chell).
Ook dat was weer gezellig en hoe graag ik ook wilde koken, 's avonds zijn we toch maar (met Jos trouwens)bij de Italiaan wat gaan eten.

Maandagavond maar weer eens uit want dat was al zo lang geleden.
Waar anders naar toe dan naar een tentje met leuke muziek. Verrassende nieuwe nummers en zoals daar vaker gebeurd kregen we deze keer een verrassend optreden van een professionele Japanse danseres. Ik was geweldig onder de indruk. Moeilijk te beschrijven. Ik heb met open mond genoten van dit optreden. Een mix van cultureel en moderne dans op een prachtig nummer gespeeld door de "huisband".

En nu, nu is het dinsdagavond.
Ik ga een boek uitzoeken voor morgen, heerlijk..............denk ik.

Een slapeloze nacht en niet helemaal zuivere koffie

Gisteravond om een uur of 12. We lagen al lekker te slapen toen ik wakker schrok van een harde bons: de ruiten tussen de slaapkamer en de studio trilden ervan. Uit bed, kijken: Chica lag in de studio heerlijk te snurken (fijne waakhond) dus die was het niet die zich tegen de ramen had gegooid. En verder was er ook niets te zien....nou ja, terug naar bed dan maar weer.

Later vannacht weer dat geluid, minder hard. Ik ben blijven liggen. En om vier uur nog eens, weer harder deze keer en nog wat gestommel er achteraan. Inbrekers? Ik heb me zonder licht te maken aangekleed, een golfclub (ijzer 7) gepakt en ben heel zachtjes de slaapkamer uitgeslopen. Weer niets te zien in het heldere maanlicht (het was eergisternacht volle maan), ook niets te horen – behalve een priesteres in de verte, er werd nog druk geupacaraat blijkbaar.

Ik ben even blijven wachten en toen hoorde ik gekrabbel en gepruts aan de poort die we in de achtermuur hebben, naast Robrechts slaapkamer. Die poort is stevig vergrendeld, dus als daar een inbreker staat kan-ie er niet in. Aan de andere kant: ik moet van deze kant ook eerst de grendels met de sleutel openen en dat kan niet geluidloos, dus de mogelijkheid om de poort ineens open te gooien en de inbreker te verrassen met een paar doorslaggevende argumenten van die ijzer 7 is nihil.

Wat nu? Omlopen, onderweg vast even oefenen met de horizontale swing? Lawaai gaan maken en het licht aandoen? Terwijl ik de alternatieven aan het afwegen was, kwam er wéér die bons –en nu zag ik ook iets bewegen. Bovenop de muur, op de aluminium nok van het dak, verscheen de veroorzaker van het lawaai. Het leek een rat, maar dan veel groter, die snel over het dak heen liep en uit het zicht verdween – maar niet voordat ik hem in het maanlicht nog eens goed had gezien.

Het was een luwak of Maleise civetkat (Viverra tangalunga), een dier dat in tegenstelling tot zijn naam niet behoort tot de katachtigen, maar een apart geslacht van roofdieren vormt. Met de 4 -5 kilo die dit exemplaar volgens mij toch wel woog (ze schijnen volgens de ene bron 7, volgens de andere maximaal 11 kilo te kunnen worden), kan hij natuurlijk een leuke dreun op het dak maken als hij daar op springt en dat hadden we dus gehoord. Gelukkig, geen menselijke inbreker. Terug slapen dan maar.....nou ja: om 5 uur ben ik maar weer opgestaan en ben ik met Chica in het donker naar het strand gereden, waar we gezellig samen de zon op hebben zien komen. En daarna ben ik maar eens gaan uitzoeken wat zo’n luwak nou eigenlijk is.

Een luwak is, weet ik nu, best een nuttig beest behalve als-ie achter je kippen aan gaat natuurlijk. De reden: ze eten slangen die ze door hun ongelooflijke snelheid te vlug af zijn. En ratten, muizen, fruit trouwens ook, hagedissen....ze zijn speels en erg agressief als ze in gevaar komen. Je schijnt ze als huisdier te kunnen houden.

Een andere mooie eigenschap is, dat ze koffievruchten eten en de koffiebonen die daarin zitten vrijwel ongeschonden weer uitpoepen. Nou ja, ongeschonden: door de inwerking van het maagzuur en de enzymen in hun darmen verandert er wel wat aan die boon. Mensen verzamelen die bonen daarom om ze, nadat ze licht geroosterd zijn, te verkopen als exclusieve koffie, kopi luwak. Van deze speciale koffiesoort wordt maar 225 kilo per jaar geproduceerd, de smaak schijnt fris-zoet te zijn met een chocolade-accent.

En omdat het produceren vrij arbeidsintensief is (niet voor de civetkat maar wel voor de verzamelaars van de bonen) kost het een paar centen: bij Jalan Sulawesi in Denpasar wordt het verkocht voor ongeveer 20 Euro. En dan heb je precies genoeg voor één kopje. No shit.

Kortom: wij gaan hier nu koffievruchten neerleggen en een civet-toiletje bouwen. Of zullen we eens kijken wat er gebeurt als we die bonen door Chica heen halen?

Afscheid

Het is nu maandag en dit weekend was het afscheid nemen geblazen. Ten eerste op zaterdag van Judith en Roel, die na drie weken Bali terug moesten naar Nederland. En gisteren van Hans en Saskia, die de reis naar Zwitserland mochten gaan maken.

Met Judith en Roel zijn we overigens Menadonees gaan eten – want dat kan hier nu ook! Warung Bunaken heet het restaurant heel origineel, het heeft een klein keukentje en één pan of zo dus als je met zeven personen vers wilt eten moet je even geduld hebben maar lekker is het wel.

Tja, en Hans en Sas hebben in hun laatste week hier een rondreisje over Bali gemaakt: naar het noorden via Tabanan en de prachtige rijstvelden bij Pupuan, ze zijn de volgende dag in Singaraja bij de banjar van Gede geweest waar men druk in de weer was met een....upacara (jaja, die heb je hier af en toe) en via een mistig Kintamani en Bangli weer naar Sanur. Verder wat korte trips, ik ben met Saskia bijvoorbeeld nog naar Purah Uluwatu en Nusa Dua geweest, en het onvermijdelijk shoppen.

Wijzelf hebben het hier voor de verandering eens een beetje rustig gehouden; beetje werken, want volgende week moet ik naar Nederland. Beetje sporten. Beetje lamballen. Beetje naar het strand. Beetje golf. Beetje Indonesische les.

Maar wat niet zo’n beetje was, was de aardbeving in Padang. Een zware van 7,6 en naar we begrepen nog eentje van 8,2. Veel (slecht gebouwde) gebouwen ingestort, en hoewel het officiële dodental nu op 608 staat schatten we in dat het er uiteindelijk zeker 10 keer zoveel zullen worden – alleen al in de Chinese wijk van de stad liggen nog 3000 mensen onder het puin!

In eerste instantie dachten we dat de familie van Hasron er heelhuids van af was gekomen, hij SMS-te dat naar ons – maar nu blijkt, dat hij nog geen contact met ze heeft kunnen maken en hun dorp ligt wel in het getroffen gebied. We wachten dus is spanning af. In een ander dorp was een bruiloftsfeest aan de gang met 400 genodigden en dat dorp is totaal verdwenen, inclusief de bewoners. “Ik blijf je trouw tot de dood ons scheidt”, op zo’n manier is die belofte wel makkelijk na te komen. Verschrikkelijk.

Enige positieve noot: de huidige president, Susilo Bambang Yudhoyono (SBY in de volksmond) is niet te flauw bij het aanvaarden van hulp uit het buitenland dus de Zwitserse reddingshonden waren er in no time. Nu maar hopen dat er nog op tijd een hoop mensen kunnen worden bevrijd, voordat ze sterven van honger en dorst.

*UPDATE* We hebben bericht van Hasron: hij heeft contact kunnen leggen met zijn familie en iedereen is ongedeerd. Gelukkig.