Dáár krijgen we dus buikpijn van

Eergisteren: tot onze schrik is er bij vrienden van ons ingebroken. Op klaarlichte dag. Ze zijn van huis gegaan ’s middags en kwamen een man in hun eigen garage tegen die zei dat hij hun tuinman zocht – die net een paar dagen geleden naar Java is vertrokken. Ze hebben de man uit de garage gezet, hebben de boel op slot gedraaid en zijn vertrokken. Bij thuiskomst een paar uur later bleek er erg veel weg te zijn: sieraden, videocamera, fototoestel, laptop, creditcards, paspoorten etc.

Gisteren waren wij aan de beurt. Toen ik een paar betalingen de deur uit wilde doen, bleek er geen geld meer op mijn rekening te staan. Tijdens mijn verblijf in België en Nederland, nota bene op dezelfde dag dat ik met mijn pinpas betaalde voor de autokeuring, is met een valse pas via een ATM in Denpasar mijn rekening volkomen leeggehaald.

Waarschijnlijk is bij de laatste keer dat ik in Sanur mijn pas gebruikte (bij de BNI-automaat naast McDonalds – deze is er nog maar net en ik gebruik ‘m nooit meer nu) deze geskimd: de pasgegevens en pincode uitgelezen. Dat ze de laatst ingevoerde pincode kunnen uitlezen wisten we, we voeren na afloop van een geldopname de pas dan ook altijd nog een keer in met een andere code maar blijkbaar kunnen ze de juiste pincode nu ook op een andere manier achterhalen.

In plaats van de dingen te doen die ik van plan was (namelijk: niet veel) heb ik de hele ochtend bij de politie gezeten: eerst bij de gewone, daarna bij de recherche. De rechercheurs wisten met hun vlijmscherpe analyse direct waar de dader gezocht moest worden: Steffie. Die was vast met mijn pasje naar een pinautomaat gegaan toen ik weg was. Tot ik uitlegde dat ik weliswaar een buitenlander was, maar eentje die bij wijze van uitzondering nou eens nìet getrouwd was met een Javaans hoertje.

Tevoren had ik al de bank (ING in Oud-Turnhout) verwittigd, waar ze direct de pas hebben geblokkeerd en maatregelen hebben genomen om ervoor te zorgen dat we verder kunnen. Omdat ik ten tijde van de valse opnames in België was, is wel heel duidelijk dat hier sprake is van pinpasfraude. Alles is daarom gelukkig verzekerd en het geld wordt door ING vergoed. Maar toch: leuk is het niet.

Kortom: Bali is een paradijs, maar niet geheel zonder gevaren.

Ook in ander opzicht is er sprake van buikpijn: ik heb een flinke buikgriep gehad (dinsdag), die woensdag wel zodanig genezen was dat we (Jos, Steffie, Arjuna en ik) bij Ida en Ngurah, de eigenaren van Segara Village, konden gaan lunchen. Heerlijk gegeten, gezellig ook.

’s Avonds is Robjuna mee gaan trainen met karate – en hij mag zo maar op 14 januari meedoen met het examen voor de gele band, krijgt daar ook een internationaal certificaat voor.

Donderdag: Rob en ik hebben flink getraind overdag, om hem vast wat gevoel te geven voor de kata’s en kumite’s, zeg maar: samengestelde technieken, die hij voor dat examen moet kennen. ’s Avonds kwam hij vroeger thuis dan gepland: ziek. Mijn buikgriep was verhuisd.

Vrijdag (gisteren dus): toen ik terugkwam van de politie zat hij al weer aan de keukentafel, beetje pips, maar toch al wel weer wat beter. Elise stond niet op: ziek. Buikgriep.

’s Avonds: Rob en ik zijn gaan trainen zonder Elise. Omdat het een moslim-feestdag (korban) is, waren we na de training uitgenodigd om te blijven eten. Steffie ook, maar die bleef thuis bij Elise. Toen de sensei Robje bezig zag meldde hij dat hij, als het zo door gaat, in januari niet het gele band examen hoeft af te leggen, maar met ons mee kan voor groen. Hoppa!

Bij thuiskomst: Steffie ligt uitgeteld op de bank. Buikgriep.

Kortom: het is even kwakkelen geblazen. Maar Elise heeft morgen een feestje, dus die is dan vast wel weer beter. En Steffie is opgetrokken uit gewapend beton, ze is nu toch al weer aan het ontbijt en gaat zo shoppen. Geeft niet, mijn pinpas is toch geblokkeerd.

Verder is het wel mooi weer. Het blijft overdag maar zonnig, terwijl het al bijna december is. Is het in België en Nederland ook zo mooi?

Nog even over die slang...

Die slang dus die Steffie zag, wat we even meldden in “Terug op Bali” een paar dagen geleden? Dat is dus een cobra en hij/zij woont bij ons in de tuin. Tenminste: tot 5 minuten geleden dan. Hier zie je de mango-boom in de tuin en als je goed kijkt zie je aan de onderkant van de stam, daar rechts, een hol. Hieronder dat hol nog even uitvergroot. Dat is Casa Cobra.

Kayun was gisteren wat bladeren aan het opruimen en werd toen aan het schrikken gebracht door een slag die zijn nek opblies en aan wilde vallen. Met een paar klappen met de steel van de bezem heeft-ie ‘m zijn hol ingejaagd.

En daar hebben we ‘m vanmorgen weer uitgehaald: kwestie van water erin spuiten en dan heeft het beest de keuze tussen verdrinken of naar buiten – en buiten stond de bezemsteel in de aanslag. Dood. Zielig voor het beest, maar het risico op een beet is natuurlijk veel te groot om ‘m te laten zitten. Deze is nog jong, op de foto zie je dat-ie maar een centimeter of 30 is – gelukkig, want een volwassen exemplaar zou zo maar eieren kunnen hebben en dan hebben we het geduvel over een paar weken weer. Misschien toch wel, nu ik er over nadenk.

Verder nieuws: als je dit leest hebben wij dus blijkbaar weer Internet. Op het moment dat ik dit schrijf niet, want na bijna een dag is het modem van Indosat er weer mee gestopt en ook het wisselen van een kabeltje heeft niet geholpen. We hebben er nu echt genoeg van en eergisteren heb ik GlobalXtreme gebeld. Dat is een andere aanbieder die misschien wèl kan zorgen voor een stabiele en voldoende snelle verbinding. Gisteren zijn ze geweest, vandaag komen ze een mast naast het huis plaatsen met een schotel en dan zou alles moeten werken – met mijn eigen Apple Extreme als wireless router, dus goed bereik overal op het terrein. Wij zijn benieuwd; het feit dat ze aanbieden om drie dagen kosteloos te testen of alles wel naar behoren werkt geeft wel vertrouwen. Als het werkt zet ik er nog even een foto van onze zend- en ontvangmast op.*UPDATE* En òf het werkt! Het uploaden van een 3,5 MB foto in een minuut - voor Europese begrippen nog steeds bespottelijk traag, maar vergeleken met onze ervaringen het afgelopen jaar een ongelofelijke snelheid. we gaan onze Internet-telefoon weer kunnen gebruiken. Skypen wellicht! haha!

Ook vandaag: onverwacht bezoek. Gisteren belde Steffie’s tante Jennie vanuit Kuta op, waar zij met haar man Jan een paar dagen verblijft. Vandaag zijn ze vrij en zijn ze hier op bezoek geweest; na Sumatra, Sulawesi en nu Bali vertrekken ze morgen naar Lombok.

En Sinterklaas is ook bij ons gearriveerd, en wel afgelopen zondag. Met zijn persoonlijke SS-(SpoedSint)20 in Nederland opgestegen om tussen de drukke werkzaamheden door nog even bij ons te zijn. Door het tijdsverschil merken de kinderen in Nederland daar niets van. Met een hele hoop Pieten, waaronder een kleine Zeurpiet en een Hoofdpiet die ons beiden erg bekend voorkwamen, kwam hij aan bij DoubleDutch in Sanur. Daar wachtten een heleboel kinderen op cadeautjes- behalve die van ons natuurlijk, want die zijn te groot en wilden ook niet meekomen. Ze waren al om 11 uur vertrokken, het Sinterklaasfeest begon om 3 uur en warm dat het daar was.....wàrm....niet te harden. Die Pieten hebben het zwaar gehad in hun warme pakken, om over de Sint nog maar te zwijgen. Naderhand zijn we met Mike en Donna, Mat en Mit en Robrecht en Elise (die zomaar bij DD verschenen toen de Sint al was vertrokken - wat een verrassing) om in de sfeer te blijven Mexicaans gaan eten. Bij een restaurant dat de toepasselijke naam “Borneo” heeft.

Tussen de bedrijven door heb ik nog even een dagje stevige buikgriep gehad (inmiddels alweer zo goed als voorbij, dank u) net als Chica – ik denk dat we hetzelfde hebben gegeten.

Elise en Robrecht ruziën weer als vanouds, de laatste heeft nu een staartje in zijn nek - het Aussie-inburgeren is dus echt begonnen, we wachten nu op de eerste tattoo.

Robrecht is weer thuis!

Hij kwam vanmorgen om 10.55 aan met Garuda uit Perth; door ervaring wijs geworden wisten wij dat je er dan minimaal nog een half uur over doet om door de Immigratie te geraken - en dan heb je nog geluk.

Dus toen wij (om niet wéér een uur bij de uitgang te hoeven staan tandakken) om kwart voor 11 vertrokken en om 11.10 aankwamen, 15 hele minuten na de landing, stond Robrecht daar al op ons te wachten. Al een kwartier.

Echt, ze dòen het er gewoon om.

Maar goed: in 50 minuten waren we uit en thuis en kon Robrecht het huis zien in voltooide toestand. Want het was nog maar half klaar toen hij deze zomer naar Perth vertrok.


Hier is-ie met nog iemand die hem erg gemist heeft voordat hij om 11.40 aan zijn eerste feestelijke biertje van de dag begon (want hij heeft iets te vieren, is er erg zeker van dat hij ook zijn tweede semester heeft gehaald. De officiële uitslag hoort-ie begin december, dan vieren wij mee) en daarna de douche opzocht. Je ziet 'm hier een beetje ongewassen en broodnuchter, kortom. Ik denk dat we hem ook in andere condities zullen zien – hoop en vrees strijden om de voorrang.

Ja, we zijn blij dat hij weer thuis is. Net zoals zijn gitaren dat zijn.

Klantenservice.

Het is weer eens zover. We mogen opnieuw kennis maken met de Indonesische definitie van het begrip “klantgerichtheid”.....

Wat is er gebeurd: tijdens een onverwacht snel verlopende download (dat was al te mooi om waar te zijn natuurlijk) werd de verbinding met Internet verbroken en die was met geen mogelijkheid meer te herstellen. Zo te zien had nadat de router al was gesneuveld, nu ook het modem de geest gegeven.

En dat modem (zie de foto hiernaast) is van Indosat IM2, de provider van draadloos (3G) internet. Dat is vrijwel de enige manier waarop wij kunnen internetten omdat we, ondanks dat ik vanaf hier over het Telecom-hoofdkantoor kan spugen, geen telefoonlijn hebben en ADSL dus tot de onmogelijkheen behoort.

Kortom: fluks op de motor gesprongen, gewapend met het modem en het contract – want je zal zien dat er, ondanks dat er met grote letters "Indosatm2" en “IM2” op het modem staat, er anders toch weer iemand zegt “ja maar dit modem heeft u niet van ons”. We kennen ze onderhand.

Binnengekomen werd ik direct geholpen door een lief meisje met een nog lievere glimlach. Ik deed mijn verhaal en gaf het modem. Zij stak het in haar computer, daarna stak ze het SIM-kaartje in een nieuw modem en stelde de diagnose. Je modem is stuk. Defect. Kaduuk. Kapoerem. In het Indonesisch zei ze het ook nog: rusak.

Mooi, dacht ik. Dan geef je me die andere waar mijn SIM-kaartje al in zit en dan kan ik terug naar huis – maar dat was dus buiten de waardin gerekend.

Haar antwoord: “ik kan je geen andere geven want je contract is in augustus verlopen.”

???????”Hoezo! Jullie sturen me toch echt nog steeds maandelijks een rekening en die betaal ik ook trouwhartig. Tot het modem stuk ging werkte alles!”

Zij: “Ogenblikje. Ik bel even.”

Ik: “Pompiedompiedom. Denk aan je bloeddruk Peter.”

Zij: “U moet trouwens sowieso even terug naar huis en het doosje meenemen waarin het modem zat toen u het van ons kreeg. Daar zit een langer kabeltje bij en dat moeten we allemaal hebben. Dan geven we u precies zo’n doosje weer mee terug, met ook dat extra langere kabeltje dat u nergens voor gebruikt.”

Ik: “Als u uit dat nieuwe doosje gewoon het modem haalt en mij meegeeft, is het resultaat toch hetzelfde?”

Zij:”Ja, maar daar gaat het niet om. In de procedure staat dat u het mee moet nemen en omruilen. Ik mag u overigens pas een nieuw modem meegeven als u nu een nieuw contract tekent voor nog een jaar ellende met ons. En dan mag ik u slechtere voorwaarden aanbieden omdat we zo blij zijn met u als klant. Wat dacht u van een veel lagere download-limiet en een ook veel lagere maximum verbindingssnelheid?“

Ik: “Een nòg lagere verbindingssnelheid? Jeetje, die bits die nu één voor één door de kabel komen slenteren en onderweg nog even stoppen om te kletsen met elkaar voelen zich al zo eenzaam. Als die snelheid nog trager wordt, is gewone post een supersnel alternatief voor e-mail aan het worden. Zelfs op Bali. Nee, doe maar niet. Maar kan ik ook mijn beëindigde contract opzeggen zodat jullie me geen facturen meer sturen? Want als ik dat niet doe, blijf ik betalen voor een verbinding die ik niet heb.”

Zij: “Ja hoor. Wilt u dan dit formulier invullen? En mag ik een kopie van uw paspoort?”

Ik: (driftig schrijvend) “Dat heeft u al. Die kopie moest ik inleveren bij het aangaan van het contract.”

Zij. “Ja, dat is juist. Maar als u met ons stopt, moet ik een nieuwe. Om bij die andere te doen, in het dossier. Zo wordt het lekker dik.”

Ik: “Nou, jammer dan – want ik heb geen papieren bij me.”

Zij: “Niets aan de hand hoor, dan mailt u me die kopie toch?”

Ik: “Ik kan niet mailen want heb geen Internet. Mijn modem is namelijk stuk, weet u.”

Zij: “O ja? Vervelend zeg. Nou, dan geef ik u wel een faxnummer.”

Ik: “ik heb geen fax. Ik heb ook geen vaste telefoonlijn – dat is nl. de reden dat ik tot jullie ben veroordeeld.”

Zij: “Haha, wat een grappige toestand. Waarom lacht u niet mee?”

Ik: “Geef die hele papierhandel maar hier, ik zoek wel ergens een fax en dan stuur ik het. Of ik kom het brengen.”

Zij: “Dat is goed. Zodra u het heeft ingeleverd beëindigen wij het contract dat al is beëindigd. Vind u het niet reuzeleuk in Indonesië? Hier is trouwens ons defecte modem voor u. Het SIM-kaartje hou ik hier.”

Ik: “Wat moet ik met een defect modem zonder SIM-kaart? Hou maar.”

Zij: “Goh, dank u wel. Ik zal eens kijken of het modem wel echt stuk is, want het kan natuurlijk ook het kabeltje zijn.”

Ik: “?????”

Zij: “Alstublieft. Het was het kabeltje, het modem is helemaal in orde. En u krijgt van mij zo maar een nieuwe kabel. Onderdeel van onze klantgerichte aanpak.”

Ik: "Dank u wel. En dank u voor de service en het meedenken. Ik wacht nog even met het beëindigen van het beëindigde contract, dan heb ik nog de oude, betere voorwaarden."

Zij: "Prima en graag gedaan hoor. Daar zijn wij voor."


En inderdaad: het werkt. Tot nu toe zonder mankeren, beter dan ooit.

Eat, Pray, Love

Het is het bekende vrouwen-zwijmelboek van Elizabeth Gilbert (waar Stef dus onpasselijk van werd terwijl ik het in één ruk uitlas – zo gaan die dingen) dat speelt in Italië, India en op Bali.

En het wordt verfilmd, met Julia Roberts in de vrouwelijke hoofdrol. Momenteel lopen de opnamen op Bali.

En ja, jullie mogen mijn handtekening want nog eerder dan Robrecht vervul ik een sleutelrol in een Hollywood-kraker: ik ben gevraagd om in deze film op te treden.

In welke rol? Nou, die hele belangrijke als man-die-een-souvenirwinkel-uitloopt-terwijl-Julia-Roberts-door-Ubud-fietst. (Maar dan niet zelf want ze kan/wil niet fietsen. Het is dus een stand in die van achteren wordt genomen. Door de camera.)

Inderdaad: een figurant. Gisteren vroeg Sharon of ik met haar en Heidi mee wilde om een dagje op de set rond te hangen en te figureren. Altijd leuk, dacht ik dus zei ik meteen “ja”.

Pas daarna meldde Sharon dat de opnamen om half zes ’s morgens begonnen (in Ubud!) en dat we dus om half vijf moesten vertrekken vanuit Sanur. Om vier uur opstaan! Maar ja: zo zijn George Clooney en Brad Pitt ook begonnen denk ik dus vooruit maar.

We waren er om kwart over vijf...begonnen met eerst een ontbijtje en toen vanaf zeven uur 20 keer uit die winkel lopen, terwijl andere figuranten interessante dingen deden op andere plekken in de straat die verder was afgezet.

Door die straat reed dan steeds een camera, gemonteerd op een quad, met daarachter een regiewagen. Gek genoeg filmde die camera steeds die paar fietsers die ervoor reden, ondanks mijn toch heel duidelijk gebaren dat ik uit die winkel kwam en dat er dus dáár gericht moest worden.

Dat snapten ze denk ik niet goed, we kregen alleen de opdracht niet naar de camera te kijken (lekker makkelijk, als je ziet dat ze het helemaal verkeerd doen!) en we mochten ook geen foto’s maken. Vandaar dat deze in het geniep gemaakte kiekjes niet helemaal zuiver zijn ;-). Zoals deze, waar de cameraquad op terugtocht is om take 18 te starten.

O ja: en op deze foto m’n pasje als bewijs. We mochten dat tijdens de opnamen niet om. Gek, hoe kun je dan zien wie er in de film zit als je naar die film kijkt? Hollywood. Ik zal het nooit begrijpen.

Ook begrijp ik niet (maar dat is dan veel minder erg) dat we voor een hele dag betaald werden terwijl de opnames klaar waren om 9 uur ’s morgens. Want we kregen ook nog een aardig bedrag uitgekeerd. De film gaat dan ook zo’n 70 miljoen dollar kosten, hij komt begin 2011 uit. Gaat 'm zien, en let op die man met dat rugzakje die uit een souvenirwinkel komt. Het is het sleutelmoment van de film.

Geen regen maar wel donderkoppen

Terug op Bali. De reis verliep zonder problemen, de service van Singapore Airlines is echt geweldig. En voor alle zekerheid heb ik (naast de Netgear router uit Nederland) nog een USB 3G wireless router op Changi gekocht. Als de ene het niet doet, werkt de andere misschien wel. (Onze router van een jaar oud is overleden aan de spanningsverschillen op het elektriciteitsnet en een nieuwe USB router is op Bali niet te krijgen- dus hadden we thuis geen netwerk en kon Elise niet MSN-en. Gruwel!)

Maar terugkijkend op de twee weken België en Nederland is het het oude liedje: veel te weinig tijd om iedereen te zien die ik van plan was te bezoeken. Stapelen van afspraken. Vroeg op, laat naar bed en hollen maar – het leven dat vroeger doodgewoon was. Best leuk voor een paar weken, maar even stilstaan bij wat je nou eigenlijk aan het doen bent? Geen tijd voor. We moeten verder.

Bij thuiskomst werd ik enthousiast door m’n drie vrouwen besprongen (okee, door Chica dan) nadat Steffie en Jos me van het vliegveld hadden gehaald. Even douchen, bijpraten en hup naar school om met één van Elise’s leraren te spreken over het organiseren van haar huiswerk. Elise en organiseren: het blijft een aparte combinatie. Zoiets als Geert Wilders die in een moskee voorgaat in het gebed.

Intussen lijkt er hier niet veel veranderd, behalve dan dat het groen in de tuin weer wat verder is opgeschoten. De goudvissen in de vijver (we hadden er vier en hebben er in een vlaag van “kom, we geven eens veel geld uit” er nog vier bijgekocht) doen duidelijk niet aan gezinsplanning, er zwemmen inmiddels zeker honderd jonge goudvissen rond. Kijk maar op de foto hiernaast, je ziet er best wel een paar. En hé, wat zie ik nou? Een kikkervisje? Een donderkopke, zoals ze in Brabant zeggen? Jazeker, en hij heeft al achterpootjes ook....wacht eens even, die donkere rand aan het water....dat is...dat zijn...duizenden donderkopjes! Zeker twee, eerder drieduizend van die beesten zwemmen in onze vijver en dat worden allemaal kikkers! Of padden, dat kan natuurlijk ook en ze zijn best groot. En Steffie is als de dood voor kikkers! Dan komt die slang die ze vorige week in de tuin aantrof misschien nog goed van pas...slang, vraagt u? Ja, niet zo’n grote maar dat zegt natuurlijk niet zoveel. In ieder geval was-ie snel weg.

Desalniettemin: een kikkerplaag dreigt. Nou had ik ergens gelezen dat er nog heel veel van die beesten overlijden voordat ze daadwerkelijk een kikker worden, dus we wachten maar af. En anders gaan we ze wel deporteren – ik heb altijd al achter een kruiwagen met kikkers willen lopen.

Verder is het hier ont-zet-tend warm, 32 graden en vochtig. Er is nog steeds geen regen (hier dan, in de bergen regent het al volop). Chica ligt overdag voor pampus in de studio, waar we de AC voor haar hebben aanstaan. ’s Morgens vroeg en laat in de middag op het strand gaat het goed.

Zometeen bezoek van Nederlandse ouders van Elise’s school. Vanavond voorbereiding van het Sinterklaasfeest (de Sint schijnt zijn Zwarte Pieten uit onze straat te betrekken, meer specifiek: uit ons huis) en karate, morgen nog even rust en vrijdag komt Robrecht voor twee maanden. Veel eten inslaan dus...

Het is nu zaterdag...

... en ik schrijf mijn tekst die je nu aan het lezen bent, tussen lege drankflessen; er ligt zand op tafel, half-opgegeten krentebroden op de stoelen, en er liggen nog 5 mensen diep te slapen. Dit is exclusief Yugo, die al heel lang wakker is omdat hij de toiletpot voor de zoveelste keer gebruikt om zijn maag oraal te legen. Met Pink Floyd op de achtergrond, lichte hoofdpijn, zonlicht en spaghetti als ontbijt om de kater weg te jagen, denken een x aantal mensen terug wat er die nacht van tevoren is gebeurt.

Wat is er precies gebeurt? Gisteren was er een feest in de Tav: 80's party. Welk thema het is, maakt eigenlijk geen **** uit, maar het is een goed excuus om te feesten. En aangezien de examens al lang voorbij zijn (een spreekwoordelijk eitje) kunnen we best een feestje bouwen. Dus, eerst vrienden bij ons thuis uitgenodigd, wat gedronken, wat gegeten (Yugo heeft Curry gemaakt), wat gedronken, wat jammen op de drie gitaren en de bass van Yugo, wat gedronken, funky kleren aangetrokken, wat gedronken en op weg naar de Tav.

In de Tav het gebruikelijke: drinken, feesten, zingen, brallen en drinken.

Daarna terug naar huis. Maar het was nog maar 1 uur 's nachts! Dus, de rest van het bier en andere drank weggedronken, en met wat muziek verder gefuift in de voortuin. Maar om 5 uur werd het licht, en na een korte ontmoeting met de postbode leek het ons misschien toch wel verstandig om maar te gaan slapen.

Nu? Karl heeft de nacht buiten doorgebracht. Niemand weet waarom. Luke, David en Yugo hebben samen 1 bed gedeeld, Cedric sliep op de bank, en ik sliep op de andere bank, omdat mijn bed in beslag was genomen door Tanya en Holly. De rest ging naar huis, en hebben het gehaald, godzijdank.

Tot zover, ik zal nog wat fotoos uploaden ter illustratie.

En vandaag is Michal jarig, dus hebben we weer eens iets te doen.
En terwijl ik de vorige zin schrijf, realiseer ik dat er alweer een jaar voorbij is. Verrek...

Herfst

Sinds dinsdag ben ik weer in België en Nederland. Direct bij aankomst opSchiphol was het al genieten: koud (8 graden) met regen. Maar voor de verandering ging het met de trein eens goed: zonder vertraging en direct naar Eindhoven, geen rondreis door Nederland deze keer. Voor het eerst. Dat geeft toch een apart gevoel als je leest dat de Nederlandse Spoorwegen de betrouwbaarste zijn van Europa. Want dat zijn ze blijkbaar.

Die dinsdag heb ik het rustig aan gedaan, beetje lamballen en vroeg naar bed. Woensdag aan het werk en sindsdien heeft de drukte als vanouds toegeslagen. Vanaf vandaag eet ik bijvoorbeeld geen enkele keer meer thuis tot aan de avond voor vertrek en zitten ook alle dagen helemaal vol met afspraken – als ik niet hoef te trainen natuurlijk want dat moet ook nog even gebeuren. Heel vreemd om te bedenken dat zoiets tot ruim een jaar geleden heel normaal was, vreemd ook om te zien hoe snel mijn hoofd weer in de “agendastand” gaat: proberen om verschillende dingen tegelijk te plannen, zoals a.s. maandag. Ik had een afspraak aan het einde van de dag, inmiddels is die hele dag met afspraken in Amsterdam ingevuld. Dat soort dingen.

Ondertussen nog wel tijd gehad om te Skypen met Robrecht, waar het prima mee gaat. Hij heeft zijn examens achter de rug en is dus bezig met het belangrijkste van het semester: het plannen van feesten.

En even gebeld met Steffie, die ik nu al vijf hele dagen niet heb gezien en ik moet er nog zeven voor ik weer naar Bali kan. Doorzetten maar. Met Elise gaat het in ieder geval goed, met Chica ook dus dat scheelt.

Vandaag: een mooie herfstdag, zonnig, droog en koud. Zoals je kunt zien aan de foto's hiernaast, de kersenboom in onze tuin staat weer zo rood te zijn als Jan Marijnissen. Ik ga vandaag naar Nella, naar Jappie en Inge (Jasper hier met Finnetje), naar David en Jolanda, naar Michiel en El. Want daar is ook de rest van de familie. En natuurlijk: met Hans de voorbereidingen treffen van de trek naar het Oosten, want de volgende –en deze keer langere– reis komt eraan.

En niet alleen van hem; ik denk dat het druk wordt met bezoek het komende jaar. Leuk!

The Melbourne Cup

Is een jaarlijks terugkerend evenement in Australie.
Dit houdt in, een paardenrace van 1,5 minuut.
In Australie ligt dan ook alles stil op dat moment, scholen bedrijven, iedereen kijkt en/of luistert naar de race.

Op Bali zijn het een paar enthousiaste dames geweest die in een zaal in een hotel een Melbourne Cup in het klein wisten te organiseren.
Incl. gelegenheid om te wedden, modeshow, loterijen, muziek, eten en drank, veel drank. Want dat laatste schijnt er vooral bij te horen. Vanaf 10 uur in de ochtend gaan de eerste flesjes bier open en dit gaat door tot complete laveloosheid of erger.
Ook is dit een gelegenheid om je mooi aan te kleden en een hoed te dragen.

Met Jos had ik afgesproken rond 11 uur pas te gaan want we wisten dat het een lange dag zou worden. De race begon om 12.05 uur dus veel later konden we niet gaan.

In het hotel aangekomen waren we helaas wel te laat om nog op een paard te wedden.
Er stonden 8 prachtig mooi opgemaakte ronde tafels voor elk 10 personen. Links van de zaal stond een buffet opgesteld waar later heerlijk eten (veel Australisch, dus veel vlees zoals lam, kip, beef Wellington)te krijgen was.
Aan de rechterkant een dessert buffet met taartjes, allerlei soorten mousse, fruit e.d.
Aan de voorkant van de zaal stonden uiteraard 2 gigantische schermen waar we de race op konden volgen.
En onder luid gegil en geroep begon die exact op tijd. Ongelooflijk, wat een herrie. Vooral ook omdat het publiek uit 90 % vrouwen bestond. Jos was de enige man bij ons aan tafel.
Uiteindelijk heeft paard nr. 21 met als naam "Schocking" gewonnen. Prachtig, mooi om te zien. En aan de geluiden te horen waren er ook onder ons enkele winnaars.

Tegen een uur of 2 geloof ik, vonden Jos en ik het tijd om op te stappen. De dames aan onze tafel hadden al afgesproken om nog even naar het cafe te gaan en wij spraken daar later met ze af. Ik wilde mijn hoedje even thuisbrengen en kijken of Chica nog ok was.
Elise zou na school naar Mat & Mit gaan waar hun moeder een oppas had geregeld.
Chica was ok en Jos en ik hebben de brommer gepakt om naar Double Dutch te gaan.
Daar aangekomen bleek dat er geen elektriciteit was. D.w.z. bloedheet aan de bar en geen muziek maar gelukkig voor de meesten wel bier. Het maakt ze niks uit, zolang er maar bier is.
Tegen etenstijd stelde ik voor om wat te gaan eten en zijn we met 5 dames nog naar The Cat and The Fiddle gegaan omdat daar live muziek was. Jos had het in Double Dutch opgegeven tussen al die vrouwen en is naar huis gegaan.
Volgens mij waren die 5 in The Cat and The Fiddle (incl. mijzelf!) nog de enige niet-laveloze van de dag! We hebben gezellig nog wat gekletst en naar de muziek geluisterd en zijn toen naar huis gegaan. Ik heb op de brommer de taxi van de moeder van Matt & Mit gevolgd naar hun huis om Elise op te halen.
Ik was kapot! Een dag vol indrukken, alcohol, gillende vrouwen, hoedjes en roddels en dit van 11.30 tot een uur of 21.00!
Ja, en toch was het erg gezellig en heb ik erg gelachen.