Aanslagdreiging

Een uur geleden is het bericht gekomen dat er dreiging is van een of meerdere aanslagen op Bali. Inmiddels zijn er kruispunten afgesloten en zijn er veel controles. Wij zijn wel aangekomen op ons feestadres gelukkig maar naar het schijnt zijn de restaurants leeg waar ze vol hadden moeten zitten.

We hopen dat er niets gebeurt maar de eerste slachtofffers zijn er dus al.

*UPDATE* Half drie en de enige knallen naast het vuurwerk waren die van champagnekurken. So far, so good. Nog vier-en-en half uur te gaan, maar om dat wij dan nog op één oortje liggen: we wensen je fijne jaarwisseling en een mooi 2010!

Morgen is het blauwe maandag

??Blauwe maandag??

Ja. Morgen is het Blauwe Maan,  d.w.z. de tweede keer volle maan in één kalendermaand.

Volle maan, dat betekent dus Purnama – de ceremonie waarbij de Balinezen in het wit gekleed zijn en een flink deel van nacht doorgaan met bidden en zingen.

En dan is het (kleine bijkomstigheid) ook nog eens Oud-en-Nieuw, wat stevig gevierd gaat worden door de bulehs en uiteraard de Chinezen want als die er vuurwerk bij mogen afsteken  doen ze altijd mee aan een feest, al is het Poerim, Pasen of Nationale Gehaktdag.

Kortom: het zal een speciale Nieuwjaarsviering worden denk ik. Sowieso omdat het onze eerste hier is.

Qua vuurwerk worden we al dagenlang getrakteerd op heel veel knallen, net als in Nederland. Met dit verschil dat er geen vuurwerk naar passanten wordt gesmeten, maar dat er prachtige romeinse kaarsen, vuurpijlen enzovoort worden afgestoken. Dat gaat maar door, al vanaf eerste kerstdag en dat doet ons ook het ergste vermoeden ten aanzien van wat ons om 00:00 morgenavond te wachten staat. Wij zijn dan met een grote groep mensen bij Leo en Martha thuis overigens, foto’s volgen zeker.

Dat ongetwijfeld heel veilige vuurwerk wordt, tezamen met de meest fantastische toeters (waar je dus ook heel veel lawaai kunt maken) verkocht door mannen en vrouwen die met enorme stellages waar die toeters aan hangen door de straten lopen – in hun ééntje dus! Kijk maar eens even hier, wat daar allemaal aan hangt.

Maar goed. Morgen volle maan. Of was het nou volgende week?

P.S. Gisteravond trof Elise in de studio deze huntsman-spin aan. Om  je een idee van de grootte te geven: de iPod ernaast is géén mini, maar het gewone grote exemplaar met een lengte van  10,5 centimeter.  Zie je die doodskop-tekening op zijn rug? Mooi hè?

En weer gezinsuitbreiding....

Ja. We lijken wel konijnen.

Nadat Sari hier de gelederen is komen versterken werd het wel weer eens tijd voor een nieuw gezinslid.

Sari, die overigens steeds beter met Chica op kan schieten, ze spelen heel gezellig met elkaar. Sari, die steeds slechter met mij op kan schieten omdat ze gaten graaft alsof ze een konijn is. Waar Chica nog enigszins subtiel haar ideeën over de tuinarchitectuur uitdraagt, gaat deze kleine er vol enthousiasme in - jeugdig elan, zeg maar. Ik ga morgen Valium door haar eten doen.

Maar goed, over konijnen gesproken: we hebben nu ook een echte. Een kleintje, die Steffie en ik een paar dagen geleden op de vogeltjesmarkt aan de Jalan Veteran in Denpasar als Kerstcadeautje voor Elise hebben aangeschaft. Het beestje is pikzwart, met één wit pootje en een wit neusje en hij/zij (want dat weten we nog niet) heet Keesie. Met één “s”.

Keesie is al behoorlijk tam, eet de hele dag door en heeft een eenvoudig wereldbeeld: je hebt aan de ene kant worteltjes en sla, en aan de andere kant alles dat geen worteltjes en sla is. De eerste groep is interessant, de tweede een stuk minder.

De honden laten Keesie met rust, als het een beetje wil en Keesie wat groter is zou hij/zij bij Chica en Sari moeten kunnen, los in de tuin – maar Sari is nu de wereld nog aan het ontdekken door overal haar tandjes in te zetten dus daar wachten we voorlopig nog even mee. In ieder geval: Keesie is niet bang en de dames zijn niet agressief.

Kerst hebben we overigens thuis gevierd, met kalkoen en andere lekkere dingen – afsluitend met de fles port uit 1966 die Steffie voor haar 29e verjaardag in 2006 van Eric en Maria heeft gekregen. Die fles hadden we meegenomen hierheen voor een speciale gelegenheid en ons eerste kerstfeest in ons nieuwe huis op Bali leek ons wel zo’n moment. Die fles is nu leeg, helaas – want wat was die port lekker. Met franse kaasjes erbij, uiteraard.

Gisteren en vandaag: rustig, we doen niet zoveel behalve wat spelletjes, een beetje sporten en ik ben anderhalve dag bezig geweest om een vreemde fout die optrad bij de uitbreiding van ons interne netwerk op te lossen – en dat is gelukt. Overal hebben we nu goed bereik!

Kerstavond

Uit een hilarische mail van Eric en Maria begrijpen wij dat Nederland een Witte Kerst heeft. Zó wit, dat het vrijwel onmogelijk is om het eigen huis te verlaten en op bezoek te gaan bij familie en vrienden want er rijden geen treinen, geen bussen en zelf achter het stuur kruipen wordt ook afgeraden. In België schijnt het nog enigszins mee te vallen, maar toch. 10 jaar Witte Kerst is in één keer uitgedeeld.

De ene helft van de familie zit dus te kijken met een enorme kalkoen en geen gasten, waar de andere helft zuchtend het laatste blikje sperciebonen opentrekt om dat met een glaasje gesmolten sneeuw weg te spoelen.

Alle geiten worden afgemaakt, alleen Noud Wellink blijft bokkig op zijn plaats zitten.

Hier is dat anders. Hier is het 32 graden, drukkend warm en erg zonnig. En druk. Heel druk. Het eiland is overspoeld met Indonesiërs uit vooral Jakarta (kunnen wij zien aan de met een “B” beginnende nummerplaten van  auto’s. Balinese auto’s uit de omgeving van Denpasar hebben allemaal “DK” aan het begin) en waar één of andere Egyptische imam vorige week heeft opgeroepen tot een verbod op Kerstmis, trekken de moslims hier zich daar niets van aan. Ze vieren gezellig Kerstmis mee. Op Bali.

Voor Kerstavond waren wij uitgenodigd door Alex en Mariël. Alex en ik kennen elkaar uit Singapore en bij onze laatste ontmoeting had hij al verteld dat hij een borrel ging organiseren in zijn tweede huis op Bali. “In de buurt van Canggu” – en dat hebben we geweten.

Om te beginnen zijn alle wegen rond Kuta verstopt, vanwege die eerder genoemde enorme toevloed van Javanen. Dus “even” via de vierbaans Jalan Sunset naar Canggu cruisen zat er niet in – met Gede zijn we daarom bijtijds vertrokken om een route binnendoor te nemen. En dat is op Bali echt “binnendoor”, we reden bij wijze van spreken bij mensen door de huiskamer.

Moet ik nog melden dat ook die wegen gezellig druk waren?

Kort en goed: uiteindelijk kwamen we op de doorgaande weg voorbij Canggu terecht, op weg naar het gehucht waar de villa stond – en we hebben dat gehucht ook gevonden. Niet het huis. Alex dus maar gebeld en hij zou ons wel even komen oppikken. Nadat we elkaar
diverse malen hadden gepasseerd, heeft hij ons teruggebracht naar de plek vanwaar we hem belden (inmiddels waren we een half uur verder) en daar bleek een smalle inrit bij een tempel geen inrit te zijn maar een weg. Nou ja, weg....in Burkina Faso zouden ze zich er voor schamen. Diep. Maar daarom staat deze weg misschien op geen enkele kaart van Bali.

Deze weg / dit pad / deze slordige verzameling stenen, modder en gras / dit rotsgebergte / deze smalle sawah mondde na een kilometer of twee uit in een klein stukje bewoonde wereld – een paradijsje, dat zoals het echte paradijs pas bereikt kan worden na veel ontberingen. Omdat alles nieuw is, is de weg nog niet helemaal klaar werd ons verteld maar dat hadden we al begrepen.

En toen werd het heel gezellig. Leuke mensen, meest Nederlanders maar ook Australiërs, een Deense, een Singaporese en allemaal werkend in Hongkong, Singapore, Vietnam en dat soort oorden en voor deze dagen hier. Fantastisch eten en drinken, een clown voor de kinderen, schitterend huis, prachtig uitzicht....ik hoop dat de foto’s een klein beetje een indruk geven. Het was de rit meer dan waard.

Sari

Dat is het dus geworden. Het Balinese woord voor "mooi". Sari.

Ze heeft vannacht niet zo heel erg hard gepiept, toen ze in haar nieuwe slaapplaats zat. En vanmorgen lag ze op een poot van Chica, daar is ze niet bang meer voor. Verder is ze erg op ontdekkingstocht, zet overal haar tandjes in en valt om de haverklap in slaap. Foto's maken is lastig, want ze wil niets liever dan in het fototoestel bijten.

Toch hebben we er een paar. Bij deze.

Gezinsuitbreiding

Bali heeft als bijnaam “Het Eiland van de Honden” en dat is niet zomaar. Hoewel er momenteel aan de lopende band honden worden doodgeschoten (en het lijkt er op dat de hond waar Rob voor zorgde inmiddels ook is gepakt, ik kon ‘m tenminste niet meer vinden) zijn er nog steeds een hele hoop.

In Ubud is een rehabilitation centre, waar zwerfhonden en honden die bijvoorbeeld door een auto zijn aangereden en hun achterpoten niet meer kunnen gebruiken, worden opgevangen - en daar zoeken ze dan weer een baasje voor. Maar: er zijn zoveel zwerfhonden dat zoiets een hele toer is, dat zal duidelijk zijn.

Vanmorgen zijn Robrecht en ik naar Ubud gereden en hebben ze bezocht. En direct bij binnenkomst viel ons oogt op een puppy, net binnen gebracht, dat ons aankeek en waar wij meteen verliefd op waren. Ze is helemaal zwart, sprekende ogen en ongeveer 2,5 maand oud.

Kortom: die puppy hebben we direct geadopteerd, achter op mijn motor in een kooitje gezet en meegenomen en nu woont ze bij ons. Eerst heeft ze een half uurtje onder de stoel van Hans gezeten, maar nu is ze al heel actief de tuin aan het verkennen en aan het spelen. Chica vindt haar erg leuk, maar zij is nog een beetje bang voor die grote hond – wij denken dat dat heel snel goed komt.

Een naam hebben we nog niet. Maar dat komt wel.....

Battle of the Bands

Ja, het was zover. Gistermiddag.

De afgelopen weken was er al een run op kaartjes. Het bekende beeld van slaapzakken bij de voorverkoop-adressen, gillende en vechtende fans die elkaar bij de loketten verdrongen. Niet meer dan twee kaarten per persoon. Uit de hand gelopen zwarte handel. Op Internet werden jaarsalarissen, echtgenotes, huizen en zelfs CD’s van André Hazes aangeboden in ruil voor maar één kaartje.

Battle of the Bands. De straten van Sanur al dagenlang verstopt, is het niet met bussen vol fans dat zijn het wel de vrachtwagens waarmee de geluid- en lichtinstallatie wordt aangevoerd. Alle hotels volbezet, zelfs de goedkopere. De nacht bestaat niet: wie kan er nu slapen met zo’n evenement voor de deur?

Vandaag: het eenmalige optreden. Zenuwachtige security, ondanks de ordetroepen die eergisteren al zijn aangekomen en met tanks de kruispunten hebben bezet. Overal controles en fouilleren, de angst voor aanslagen zit er goed in. Al vanaf twee straten voor de ingang van de concertlocatie hermetische afsluitingen: paspoort en toegangskaart verplicht, anders volgt onverbiddelijke weigering.

Telefoons, eten en drinken, camera’s, opname-apparatuur, scherpe voorwerpen ja zelfs haarspelden: alles wordt in beslag genomen. Zelfs de schoenen moeten uit om door een scanner gecontroleerd te worden. Maar de sfeer blijft goed: wij zijn tenslotte de exclusieve uitverkorenen die een kaartje hebben weten te bemachtigen. Hahaa!!

Dan het wachten om eindelijk de Heilige Plek te mogen betreden: de aula van de BIS. Buiten worden hot dogs verkocht, maar niemand eet. Niemand kan eten, de stress heeft onze magen volledig in haar macht. Een beetje water in de mond, droog van spanning, meer krijgen we nie6t naar binnen.

De deuren gaan open! Natuurlijk is er direct een run op the pit, de ruimte voor het podium waar straks uitzinnig gedanst gaat worden – de jongste benen winnen deze wedstrijd natuurlijk en daar zitten die van ons niet bij. Geeft niet, zitplaatsen op de tweede ring zijn wel bereikbaar en die hebben wij dan ook met gebruik van ellebogen en het laten struikelen van andere mensen weten te veroveren.
Battle of the Bands. Het publiek wordt opgewarmd door een bandje van de Primary School leerlingen: leuk, maar daar zijn wij natuurlijk niet voor gekomen. Na hun optreden houden de twee presentatrices ons nog enkele minuten in een welhaast ondraaglijke spanning, maar dan is het toch zo ver: Elise! Ze is het echt!

Ongelofelijk....je stelt je er van tevoren al zo veel van voor en dan nòg is de realiteit 1000% mooier dan de meest optimistische verwachting. Die uitstraling. Die moves. En vooral: die stem!

Vooral “In the Sunshine of Your Love”, vroeger zo prachtig gespeeld door the Cream met Eric Clapton, zal nooit meer hetzelfde klinken in de originele uitvoering. Want vanaf nu is er maar eentje, die van Ripstix, de band van Elise. Zet je speakers zo hard mogelijk, steek een spons in je mond en luister. En geniet.......http://www.youtube.com/watch?v=ySiHquDulC8

Tijdens deze auditieve reis door dimensies waarvan je het bestaan nooit hebt geweten, kun je bijgaande foto’s ter illustratie bekijken. Matt en Mit speelden na Elise – ze waren keigoed, maar het niveau van hun voorgangster hebben ze nooit kunnen evenaren. Dat hoeft ook niet, op de spits van de absolute top is tenslotte niet veel plaats.

De volgende bands; eentje was een tegenvaller, er waren ook enkele goede – waarvan vooral bij de laatste band de absolute virtuositeit van de drummer opviel. Hij sloeg zoals Elise zong. Meedogenloos.

Battle of the Bands. Moe en voldaan keerden wij huiswaarts, in de wetenschap dat de Koningin van het Slagveld de naam Herfkens draagt. Net als wij. Dat wordt weer wekenlang handtekeningen uitdelen.

De laatste der Mohikanen

Vanmorgen liepen Chica en ik zoals gewoonlijk over het strand. En het was daar toch wel erg rustig, geen Balinese honden zoals we gewend waren....of toch wel: in de verte zat de hond die door Rob, een Nederlander die in het Respati-hotel vakantie houdt, min of meer is geadopteerd voor de duur van de vakantie.

Dat wil zeggen: hij heeft deze hond, die er slecht aan toe was, laten castreren/steriliseren, vaccineren en voert hem nu ieder ochtend.

Rob was niet blij. Niet alleen omdat hij morgen weer terug gaat naar Nederland en deze hond moet achterlaten zonder dat hij daar permanent onderdak voor heeft gevonden – maar ook vanwege het volgende verhaal.

Gistermorgen rond 10 uur, het tijdstip waarop het strand lekker druk begint te worden, kwamen ze. Met zijn drieën, gewapend met geweren. En ze begonnen de honden dood te schieten. Gewoon, tussen de badgasten door. De kadavers op een kruiwagen gesmeten. Honden met of zonder halsband, het maakte niet uit: ieder hond die niet was aangelijnd, werd doodgeschoten. Rob heeft deze hond aan zijn halsbandje (van Rob gekregen) vast en bij zich gehouden tot de slachting voorbij was. Het is de enige overlevende. Zijn vriendinnetje, een heel mooi teefje dat nogal schuw is en ook niet meteen komt als je haar roept (zij is door Michelle voorzien van sterilisatie en vaccinatie) kon hij niet pakken en die is bij het tweede schot geraakt.

Het zal duidelijk zijn dat deze actie, gericht op het terugdringen van rabiës waardoor er al veel doden op het eiland zijn gevallen, niet echt in goede aarde is gevallen bij de toeristen. Dat er iets aan de zwerfhonden moet gebeuren, dat sommige er ook slecht aan toe zijn en uit hun lijden verlost moeten worden, oké.

Maar waarom kom je dan niet om 6 uur het strand op, als het nog doodstil is (no pun intended)? Nee, niet in de gedachtenwereld van een Balinees. We wachten tot het vol zit met buitenlanders die met deze fijne herinnering hun vrienden kunnen vertellen hoe mooi Bali is, en hoe vriendelijk de mensen. En dat het veilig is voor je spelende kinderen, want er is er niet eentje geraakt terwijl de kogels rondvlogen. Kunnen ze zien hoe goed ik kan mikken.


Deze hond leeft nog. Als enige. Hij speelt graag met Chica en ik heb Rob beloofd een beetje op ‘m te letten. Iedere ochtend als ik met Chica daar loop, een bakje voer geven doet al wonderen.

Weer een cobra

Gisteravond hebben we een nachtelijk concert gehad van flinke kikkers - vanmorgen heb ik daarom Kayun gevraagd om die beesten te elimineren. Ze maken echt een enorme herrie, en bovendien: waar kikkers zijn, komen cobra's, zo was me verteld.

Nou: dat klopt en het gaat sneller dan je denkt. Vanmiddag zaten we aan de lunch toen Kayun aan kwam rennen. Er zat een cobra in de tuin, en deze keer was het een grote. We hebben het beest met zijn tweeën gedood, met bamboestaken om 'm op afstand te houden - want uiteraard vindt een cobra het niet fijn om aangepakt te worden dus viel hij aan, zoals je op de foto's kunt zien.

Ik heb het kadaver in het gras gelegd en Robrecht heeft er met lichte tegenzin bij geposeerd, omdat de slang nog stuiptrekkingen vertoonde. Hij had trouwens ook al twee kikkers op (de cobra, niet Robrecht), als je goed kijkt kun je de bobbels in zijn helaas beschadigde lichaam nog zien (van de cobra, niet van Robrecht).

Het blijft toch zielig, zeker omdat hij zich zo inspande om het kikkerprobleem op te lossen (de cobra dus).

En toen ging er een lampje branden.....

Motorrijden is en blijft een interessante ervaring hier. Niet alleen omdat Balinezen zo hun eigen ludieke interpretatie hebben van verkeersregels (zie http://herfkenslog.blogspot.com/2008/08/het-verkeer.html en http://herfkenslog.blogspot.com/2008/12/de-vuurproef.html), maar ook omdat verkeer en religie op Bali harmonieus samengaan.

De meest opvallende variant is het periodiek zegenen van vervoermiddelen, die vervolgens beladen met offertjes zich vol goede moed terugstorten in de strijd op het asfalt.

Letterlijk veel minder in het oog springend is de angst voor boze geesten, die zich vertaalt in het zo onopvallend mogelijk motorrijden ’s avonds en ’s nachts. En dat betekent: snel rijden maar vooral zonder licht. Op die manier kunnen de boze geesten je niet zo makkelijk zien.

Deze gewoonte heeft ons al heel wat momenten bezorgd waarbij je beseft: “goh, leven en dood liggen best dicht bij elkaar.” Het feit dat ik dit nu kan typen geeft ook aan dat het tot nu toe voor ons nog goed is afgelopen, maar dat kan lang niet iedereen zeggen.

Maar de Balinese politie heeft besloten om per 1 december jongstleden iets te gaan doen aan de rituele mensenoffers op de wegen. En daarbij hebben ze geen halve maatregelen getroffen. Neem bij het volgende lijstje als referentiekader dat 95% van de Balinezen maximaal rond 1 miljoen rupiah (ca. 70 Euro) per maand verdient, de meesten zitten daar nog wel enkele honderdduizenden onder.

In dat perspectief: het lijstje met boetes.

Overdag rijden zonder licht: 100.000 rupiah boete of 15 dagen gevangenisstraf.

’s Avonds geen licht op je motor: 250.000 rupiah af te dragen aan oom agent. Zo niet, dan is het alternatief 30 dagen verblijf in het 0-sterren Hotel Kerobokan.

Geen geldige nummerplaat? Daar staat 500.000 rupiah op of twee maanden onbetaald verlof in het altijd gezellige Pension Traliezicht.

En voor de zware criminelen die geen geldig rijbewijs kunnen laten zien hanteert Vrouwe Justitia een standaard-tarief van 1 miljoen rupiah, eventueel inwisselbaar voor vier maanden logeren. Wel zelf voor je eten en drinken zorgen, want het verblijf is all exclusive.

Zoals altijd zal de soto hierbij ook wel minder heet gegeten worden dan dat-ie wordt opgediend. Maar we verwachten de komende tijd regelmatige aanhoudingen door breed glimlachende agenten die met deze onderhandelingspositie toch wel wat meer uit buitenlanders denken te kunnen persen dan voorheen.

Oppassen dus.

Laika. 14 juni 2006 - 30 november 2009

Hier met haar grootste vriendin Chica. Laika is maar drie jaar oud geworden.

Even bijpraten

Woensdag. Met Jos, Willem en Carla de bergen in, Gede rijdt ons. Willem en Carla? Ja, twee Nederlanders die hier op vakantie zijn. Hele leuke mensen; bijvoorbeeld 8 jaar zeilend rond te wereld, overal geweest dus vol prachtige verhalen. De bedoeling is om via Kintamani naar Besakih te gaan en dan via Klungkung weer terug. Prachtige rit, onderweg kopi luak gedronken die volgens ons geen kopi luak was, maar op diezelfde plek wel iets anders geproefd waar ik meteen en ter plaatste een flinke verslaving voor heb ontwikkeld: teh sereh. Citroengrasthee dus; ik heb meteen een pak gekocht. Het is poeder, een theelepeltje in een kop heet water is genoeg om de lekkerste thee die je ooit geproefd hebt te krijgen.

Purah Besakih was een teleurstelling: betalen om te parkeren, om uit te stappen, om voor de slagboom te staan, om er onderdoor te mogen lopen...en al die tijd hingen de sarong-verkoopsters als vliegen om ons heen. Weg dus, lunchen in een dorpje een eindje verderop – dezelfde rip off, 40.000 rupiah betalen voor 1,5 portie nasi campur en één flesje teh botol (Carla en ik, Jos en Willem zijn niet van die lunch-eters). Waar Gede om het hoekje bij dezelfde tent uitgebreid zat te eten met een fles cola voor 15.000; ik heb de eigenares iets toegevoegd over harga buleh (speciale prijs voor buitenlanders), ben bij Gede gaan zitten en heb met hem de prijspolitiek van bepaalde Balinese warung-houdsters doorgenomen. De eigenares heeft me niet meer gegroet, ik haar natuurlijk uitgebreid wèl, met een glimlach. Een beetje lol voor je geld mag je tenslotte hebben, nietwaar?

Maar goed: op naar Klungkung en de pasar umum. Daar zit een gereedschapsverkoper die van alles heeft, da’s interessant voor Willem – maar helaas: we waren hier te laat, de meeste kraampjes waren al dicht. Ik heb nog wel een mooi overhemd weten te scoren.

Donderdag: druk met van alles, onder andere het vervangen van 15 defecte halogeenspotjes in het huis. Dan zijn die 4 meter hoge plafonds net iets minder fijn, kan ik je melden. En natuurlijk om vier uur Hans ophalen, die hier een maandje komt logeren.

Vrijdag: Elise is aan het repeteren bij een vriendinnetje thuis en zal pas zaterdag thuiskomen. Repeteren doet ze als zangeres, want naast haar rol als drumster in een band zingt ze nu ook nog in een andere. De 16e december vindt de “Battle of the Bands” op haar school plaats en zij neemt daar dan twee keer aan deel. Wij zijn intussen lekker bij Batujimbar wezen koffie drinken, waar we Willem en Carla weer tegenkwamen.

’s Avonds zijn we met z’n allen (behalve dus Elise) naar Treo bar gegaan, want die bestaat drie jaar en bovendien is John, de mede-eigenaar en vriend van Elizabeth, vandaag 50 jaar geworden. Mooi feest, heerlijk gegeten en (te) veel gedronken, thuis op het terras nog tot in de kleine uurtjes met Steffie zitten kletsen en daarom pas om half tien opgestaan op zaterdag. Gelukkig was Steffie er al even met Chica uit geweest; Chica die deze zaterdag ook niet veel heeft weg te geven want ook voor haar was het erg laat. Bovendien zit ze nu vrijwel constant bij Hans, sinds hij er is tellen wij niet meer mee.

Het regenseizoen is begonnen!

Eindelijk. Na veel te weinig hele suffe buitjes is dit weekend dat toch het regenseizoen in volle hevigheid losgebarsten. Nee: méér dan in volle hevigheid.

Niet alleen viel het water uit de hemel of er een rivier leegstortte, het geheel ging ook nog eens gepaard met een flinke wind – die bovendien steeds draaide zodat het water van alle kanten kwam, maar in ieder geval horizontaal. Met onweer.

Dat had een paar aparte consequenties:

1) regengoten die hier en daar in het dak verwerkt zitten, liepen door deze ongewoon zware buien over – op zich niet zo erg, maar pas nu bleek dat de dakdekkers die dingen niet hadden afgekit en dat is wèl erg: het water liep in stromen over het plafond, dat op één plek ook naar beneden is gekomen en op andere plaatsen nu flinke vochtplekken vertoont.


2) de regen spoot dwars over het terras – we hebben daar alle elektriciteit afgesloten (want dat kunnen we, met iets dergelijks hadden we wel een beetje rekening gehouden), de TV afgedekt en we zijn in de studio gaan zitten – de enige droge plek. Alle meubels, kussens, etc. waren doorweekt, het water liep in stromen over het terras.


3) één van onze inmiddels toch stevig gewortelde palmbomen lag in het zwembad. Hij kon gelukkig zwemmen.

4) De kikkers uit de vijver (want de kikkervisjes zijn aan het puberen) hebben bezit genomen van ons huis: het was overal lekker nat, dus we treffen de kleine springers nu echt overal aan. Honderden.




Inmiddels hebben we voor zover mogelijk daar wel het nodige aan gedaan. De dakenboer is geweest om de gaten te dichten, het plafond wordt na de volgende zware bui (om te checken of alles nu ècht dicht is) hersteld en opnieuw geschilderd. De palmboom staat weer fier overeind, maar deze keer met bamboe gestut – dat blijft een paar maanden zo, tot de wortels diep genoeg zitten.

En de kikkers worden het slachtoffer van een uitroeiings-oorlog. Niet dat wij daar nou zo dol op zijn, ik had ze liever gevangen en buiten gezet – maar dan komen ze weer terug vanwege de vijver waar ze geboren zijn. En dan komen er ook weer slangen, de eerste cobra heeft zich al weer gemeld. Dus Kayun is bezig ze in grote aantallen om te brengen, helaas niet op zeer humane wijze maar door er een maat 43-met-slipper op te zetten.

Is er verder nog iets gebeurd? Och...Yanuar, de tuinarchitect, is geweest om foto’s te maken want onze tuin komt op zijn website. En op zijn aangeven hebben we de muur aan de overkant verder opgeleukt, deze planten worden ongeveer anderhalve meter hoog en dat staat toch wel een stuk beter.

Het is overdag nu echt heel warm, als we niet op het strand onder een paar bomen zitten drijven we in het zwembad (watertemperatuur 32 graden) of zitten te lamballen. Zelfs de Balinezen klagen over de warmte. Chica niet, maar ’s morgens is ze de zee niet uit te krijgen en overdag ligt ze in de AC van de studio.

Elise gaat naar school, Robrecht naar zijn vriend(inn)en, we luieren vooral veel en hebben het intussen toch heel druk met van alles – andere tuinspots installeren bijvoorbeeld omdat de oude uitbranden (Chinese troep), zonneschermen voor het huis laten maken – en o ja, een aardige: we hebben een stootzak voor in de fitness-ruimte gekocht (zodat we onze stoot- en traptechniek voor karate kunnen trainen), en daar moest een ophanghaak bij om het ding aan de muur te bevestigen.

In geen enkele winkel zo’n haak kunnen vinden, hoe kan dat nou?

En toen viel het kwartje / frankske/ rupiaatje: omdat je die hier niet koopt maar gewoon op maat laat maken natuuurlijk! Op elke straathoek is er wel een Bengkel Las, dus ik erheen met een tekeningetje en een dag later was-ie klaar. Dit is het resultaat. Mooi hè? Dan hoeft Elise niet meer op Steffie te oefenen, maar kan het hier. Wel jammer omdat de geluiden vanuit de keuken dan niet meer zo grappig zijn....