Gelukkig kerstfeest!

Dit jaar geen kerstgroet van ons gezinnetje als geheel want we zitten verspreid over drie continenten: Robrecht in Australië, Steffie en Elise in Europa en ik in Azië.

Maar niet getreurd: met dank aan David en Jolanda deze kerstwens.....

 Overigens kreeg ik gisteren onverwacht bezoek: Chris Hilling, samen met zijn vriend Jan en diens vrouw Mary. Hard core Indonesiëgangers alledrie (niet zo vreemd natuurlijk als je weet dat zowel Chris als Mary Indo’s zijn en Jan een Indo kesasar) die hier nu al een week of zes rondbanjeren. Gezellig: ngobrol2 en  makan nasi bungkus. Van De Drukke dus lekker petis. (Als je de woorden niet kent: hier vind je de vertaling).

En morgen is De Wedstrijd: Indonesië in de finale tegen.........Maleisië, het buurland waarmee “we” letterlijk op voet van oorlog verkeren op het moment. Dus dat belooft een mooie vertoning te worden. Ik hoop dat het sportief blijft en dat men zich op de tribunes een beetje kan beheersen maar eerlijk gezegd vrees ik, en niet alleen ik, het ergste.

Maar wij moeten natuurlijk wel winnen. Weet ik als Nederlander ook weer eens hoe dat voelt, een finale winnen. Na 22 jaar.

We staan in de finale!

Jawel: de koorts heeft nu helemaal toegeslagen. Was het bereiken van de halve finales al een hele gebeurtenis, maar nu is het helemaal een gekkenhuis geworden. Voetbal, het lijkt langzamerhand de grootste wereldreligie geworden.

Voor wie (hoe kàn het, maar toch) niet weet waarover ik het heb: Indonesië heeft in de halve finales van de Aziatische Kampioenschappen Voetbal (let op de hoofdletters) gewonnen van de Filippijnen. Deze halve finales worden in twee wedstrijden gespeeld en beide keren is de wedstrijd in 1-0 voor Indonesië geëindigd.

Het winnende doelpunt is de tweede wedstrijd is gescoord door Christiano Gonzales.

Christiano Gonzales? Is dat een Indonesiër dan?

Nee. Een Uruguayaan. Maar omdat hij getrouwd is met een schone uit Medan en nooit voor Uruguay is uitgekomen, is hij gerechtigd om voor Indonesië te spelen. En hij heeft een werkelijk prachtig doelpunt gescoord, dat we inmiddels al zo’n duizend keer in de herhaling hebben mogen zien. En interviews met zijn vrouw, met haar moeder, haar vader, met de overburen, met daar weer kennissen van, met iemand die op school heeft gezeten naast degene waar Christiano Gonzales ooit schoenen bij heeft gekocht, met dáár weer de vader en moeder van – je begrijpt, dat de totale gekte hier heeft toegeslagen. Het lijkt Nederland wel.

Natuurlijk is er ook nog ander nieuws. Zoals de reacties van mensen die De Wedstrijd op televisie hebben gezien in een café in Balikpapan. Omdat de vader van een andere speler, Koko, daar tussen zat. Een interview met de president, Yudhoyono, over de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea...o nee, over wat hij dacht bij het doelpunt van Gonzales, want hij zat uiteraard ook in het stadion.

 

Ik wil niet weten wat er gebeurt als de finale ook nog eens gewonnen wordt. Stel je voor...

Maar nu over naar nieuws dichter bij huis. Steffie en Elise zijn inmiddels afgereisd naar België / Nederland, en hebben zich door de sneeuw een weg weten te vechten van Schiphol naar het zuiden. Gelukkig niet met de trein, want de NS liet het zowaar eens afweten wegens sneeuwoverlast (we spreken hier over wel 10 centimeter) maar met de auto was het uiteraard ook geen pretje. Dat betekent dat het hier op Bali nu behoorlijk stil is, temeer daar Robrecht met Kerstmis ook niet naar huis komt – hij heeft het namelijk verschrikkelijk druk met de werkzaamheden voor zijn (nieuwe) security-werkgever. En terecht kiest hij voor plicht boven plezier – vooral als die plicht bestaat uit het gratis kunnen bezoeken van een U2-concert op vertoon van zijn security pas.

Maar we hebben Django nog, die wel zorgt voor leven in de brouwerij. Samen met Max, de hond van onze bewaker Gatot, die geen mogelijkheid onbenut laat om via de garage onze tuin binnen te glippen en daar met Django een feestje te bouwen. Het zijn twee schatten van honden maar jongens, wat gaan die tekeer als ze samen zijn. De tijden van Django en Sari herleven....bijna.

Verder hebben zowel Elise als ik inmiddels onze tweede kyu binnen – dat is de (licht-)bruine band bij karate. Ons volgende examen gaat voor de eerste kyu (donkerbruin) en dan volgt de nachtmerrie van het 1e dan-examen: de zwarte band, waarvan ik nu begrijp dat we daarvoor naar Jakarta moeten. Maar dat is van later zorg. Voorlopig ben ik bere-trots op Elise en ook een beetje op mezelf, met nogmaals dank aan de mensen van SDF Friends in Nuenen waarbij ik mocht meetrainen in de maanden in Nederland.

Weer thuis!

Twee maanden Nederland en België – ze zijn omgevlogen en een heleboel dingen die ik vast van plan was te gaan doen, zijn er niet van gekomen. Bij deze excuses aan de vrienden die ik nog had willen bezoeken, het is niet gelukt door de overvolle agenda. Ik schaam me diep, echt waar.

En die volle agenda was – eerlijk is eerlijk – wel weer een mooie verrassing. Ruim twee jaar weg uit Nederland en dan zo snel weer opgenomen in de mallemolen van het jachtige leven, de ene (zakelijke) afspraak na de (privé) andere....leuk hoor. Alleen weet ik nu weer dat je zaken moet plannen als je er aan wilt toekomen. Van de ene dag in de andere leven, zoals op Bali, betekent dat je niet toekomt aan datgene wat je van plan was. Ik heb niet eens kaas kunnen kopen, geen tijd.....

En ja, de kop van ons blog is veranderd. Dolf en Carin waren hier en Dolf heeft een schitterende panorama-foto gemaakt en die siert de kop vanaf nu. Een extra exemplaar staat hiernaast, zoals je ziet.

 

Verder kom ik hier tot de ontdekking dat de Indonesische keuken een stuk lichter is dan de Europese. Ik krijg namelijk commentaren als “hee, je ziet er gezond uit” (vriendelijke versie), “wat heb jij een dikke kop gekregen” (duidelijke versie) en ik krijg sommige broeken niet meer dicht (confronterende versie). 

Hierbij slechts enkele foto’s die ik bij sommige gelegenheden heb gemaakt van heerlijk eten – en weet, dat er nog veel meer zijn die ik niet heb gemaakt, van ont-zet-tend lekkere (en gezellige!) maaltijden maar ook met desastreuze gevolgen voor mijn stroomlijn. Flink trainen dus maar.

Ja, en dan na twee maanden thuis komen. Wennen aan de warmte, aan de chaos in het verkeer, aan de rust daarbuiten. Stef en Elise weer zien en natuurlijk Django, die helemaal gek werd en nog steeds een beetje is. Elise’s neuspiercing, waar ik helemaal niet blij mee ben.  Haar optreden woensdag bij Battle of the Bands, waar we allemaal heel nieuwsgierig naar zijn.

En straks het weerzien met de vrienden van de karateschool. Ik heb trouwens in de afgelopen maanden mee mogen trainen bij SDF Friends in Nuenen waar mijn trainingsmaatjes van vroeger les geven in Kyokushinkai-karate, m’n oude liefde.  Dank daarvoor mannen, het was super!

Vanaf nu ga ik het blog dus weer bijhouden. Want er gebeurt veel. Erg veel. En één van die dingen komt uit Australië, en heb ik dus voor het laatst bewaard: ROBRECHT IS GESLAAGD VOOR ZIJN TWEEDE JAAR! Voor beide studierichtingen is hij "door", en begint dus straks aan zijn derde jaar waarna hij -als alles goed gaat - zijn Bachelor's Degree op zak heeft. Stoer hè?

Badkamerperikelen

Het is nu wat rustiger in huis en ik vond dat het tijd werd de badkamers eens goed onder handen te nemen. Dus samen met Nyoman heb ik de handen uit de mouwen gestoken en om te beginnen alle douche-koppen eraf gehaald om ze eens goed te ontkalken. Dat is mooi gelukt, ze glimmen weer en we hoeven niet meer heen en weer te springen tijdens het douchen om nat te worden.

Dan is het toch tijd voor de douchemuren en de vloer.

Samen met Hans gezellig naar Ace (soort "Karwei")geweest en geweldig spul gekocht om voorgoed af te rekenen met de kalk, roest en zwavel , dat laatste zit hier veel in het water.

Samen met Nyoman heb ik een paar plekjes voorgedaan hoe ze met dat spul om moet gaan want het is nogal agressief. "Gebruik het maar alleen voor de moeilijke plekken, want de rest krijgen we wel met Vixal schoon, wat ze altijd gebruikt, heb ik gezegd". Voornamelijk in de douches dus. De vloer buiten de douches mag nog gewoon met Vixal, maar nu even een paar keer goed schrobben zodat het echt schoon wordt.

Onze badkamervloer zag er toen zo uit.

De Vixal heeft ze in prachtige krullen "uitgestrooid" over de vloer..........en is toen naar huis gegaan.

Maar de volgende ochtend kon ze me verzekeren dat als we er over blijven lopen met vieze voeten dan zou je er niks meer van zien.

Zelf heb ik 2 dagen geprobeerd het eraf te krijgen maar helaas, het zit er echt in. Ons meisje dacht, "ik laat het er goed intrekken en dan ga ik morgen schrobben". Helaas, niks mocht baten.

De volgende dag was ik vroeg weg voor een dagje Ubud.

Toen ik terug kwam had onze vloer weer een ander uiterlijk. N.l.

Nyoman had verf meegenomen van thuis en thinner en is begonnen de vloer wit te verven.....@#$%^&*^%$#&*

Voorzichtig heb ik haar duidelijk gemaakt dat dat ook niet echt werkt en zeker niet mooi is.

En niet alleen heb ik die avond in een verflucht moeten slapen maar toen die lucht er eindelijk uit was de volgende dag, vanmorgen, werd er voor een heerlijke nieuwe verse thinner-lucht gezorgd.

Ze had onze voormalige bouwleider, die naast ons bezig is, erbij gehaald en met zijn hulp is de verf er nu afgehaald met thinner, uiteraard met de deuren dicht anders gaat het buiten zo stinken....@##$%%^&*$

Dus is dit is het laatste uiterlijk en als je goed kijkt zie je de mooie krullen Vixal nog.

Begrijp me niet verkeerd. Ze bedoeld het allemaal goed en wil ook alleen maar goed doen ma

ar ook dit is Bali.

Misschien gaan Hans en ik maar eens kijken naar hogedruk-reiniger.

De deuren heb ik maar even open gedaan en de kipas op maximaal en ik denk dat ik vanavond ook zo ga slapen.

Btw: Exuses, de eerste foto is up side down.

Zijn ze er nog?

Ja, we weten het - het is al langere tijd angstaanjagend stil op ons weblog.

Geen nood: met ons persoonlijk gaat het goed, er is ook van alles gebeurd maar we hebben in de hectiek van de afgelopen weken niet de tijd genomen om daar op het blog verslag van te doen.

In een notendop: Met onze Rob gaat het prima in Australië, we begrijpen van hem dat hij tussen het feesten door ook nog tijd kan vinden voor zijn werk.

En voor zijn vriendin.

En zelfs voor zijn studie!

Elise gaat ook prima, relaxed door het leven en ze heeft overigens een prima schoolrapport - met een 10 ("excellent") voor Engels nota bene, wat voor een niet native speaker toch wel als heel bijzonder mag worden beschouwd. Vinden wij als trotse ouders.

Stef is met mooie dingen bezig maar daar moet ze zelf maar verslag van doen als de tijd daar rijp voor is. Ik vind het in ieder geval kei-gaaf.

Hans is op dit moment een twee-eiîge tweeling met Django: waar de één is, vind je de ander.

En dat komt weer omdat ik in Nederland zit. Nu al bijna een week en dat gaat nog bijna  twee maanden duren, want er is werk aan de winkel hier. Aan de ene kant heel fijn, want ik merk er moeite mee te hebben stil te zitten. Aan de andere kant: ik miste Bali al toen ik nog moest vertrekken en dat missen gaat nog steeds door. Hopen maar dat het goed komt.

Dat wil zeggen dat de komende periode het uploaden van foto's en verhalen van de Balinese kant door Stef zal gebeuren, als ze daar tijd voor heeft. Ik zal met enige afstand (ca. de halve wereld) ook nog wel schrijven, maar dan vooral over dat wat in zijn algemeenheid de laatste twee jaar is opgevallen aan dat prachtige eiland. En wat opvalt in Nederland en België, als je daar een tijdje weg bent.

Pas in december gaat het weer "los"zoals voorheen....

Surabaya

Ze zijn alweer bijna een week terug naar huis: Shirley en Giacomo, en Shirley en Jac. 12 Dagen zijn ze op Bali geweest en tussendoor mocht ik samen met hun 2 dagen naar Surabaya.

De reden om naar Surabaya te gaan was helaas een droevige, maar aan de andere kant geweldig dat Shirley de gelegenheid had om het as van haar pas overleden moeder uit te strooien op het militaire graf van haar resp. opa/vader. Emotioneel en mooi moment. Dank dat ik er bij mocht zijn Shir! Ze is nu thuis....

Vliegen naar Surabaya vanaf DenPasar is een fluitje van een cent. 35 Minuten om precies te zijn. Uiteraard krijg je wel wat te eten maar je moet wel erg snel eten anders wordt het al weer opgehaald voor de landing. 

In het hotel ( incl. prachtig dakterras waar je over heel Surabaya kunt uitkijken) aangekomen hebben we via de receptie een fantastische chauffeur kunnen regelen die ons 2 dagen overal naar toe heeft gereden in een keurige auto,"Poedji" genaamd, een ontzettend aardige man die het ontzettend leuk vond dat wij "indo's" zo konden genieten van het eten in het restaurant dat hij voor ons had uitgekozen. O.a. roedjak voor Shirley, tjendol voor de andere Shirley en tahu-telor voor ondergetekende. Alles wilden we wel proberen maar op een gegeven moment kun je niet meer, tenminste gewone mensen niet....'kleine' Shirley ging gewoon door en ging uiteindelijk met o.a. 3 (DRIE) tjendols achter de kiezen naar buiten. Petje af voor Giacomo die mulut sapi (koeielip!)heeft gegeten wat in de roedjak zat. En heet, heet! Heerlijk!!

Daarna het ouderlijk huis zoeken van Shirley, de straat hadden we gevonden maar over het huis zijn nog twijfels, er is natuurlijk verschrikkelijk veel veranderd in al die jaren. Dan ook nog het ziekenhuis bezocht waar Shirley geboren is, heel speciaal allemaal. En natuurlijk ben je niet in Surabaya geweest als je niet hebt geshopt. Tunjungan Plaza wilde we voor de volgende dag bewaren omdat dat echt hardcore shoppen is en veel tijd kost vanwege de omvang. Dus vroegen we de chauffeur een wat kleinere shoppingmall. Die was er wel. Sogo. Uiteraard gebouwd tegen de chique wijk van Surabaya waar veel chinezen wonen.

Maar goed, het kerkhof hebben we als eerste bezocht en vrij snel gevonden, wat er keurig netjes verzorgd uitzag.

Het is dat wij zo verstandig waren herkenningspunten te onthouden want ook in deze mall had je na zoveel meter vertakkingen naar links rechts enz. Kortom, de volgende dag in Tunjungan Plaza konden we niet echt beoordelen of Sogo nou echt kleiner was (of waren ze nou met elkaar verbonden?). Verdwalen deden we in allebei. Wat voor ons, dames, niet echt een probleem was zolang we maar schoenenwinkels tegen kwamen.

Verder nog naar de kust geweest vanwaar we de brug naar Madura konden zien en waar een erg leuk marktje was, waar we heerlijk verse "kue leker" hebben gesnoept. Een klein dun pannekoekje met klein gesneden banaan met stroop erin en dan warm, hmmm. En of dat "leker" was! Gezellig was het daar.

Eind van de eerste dag in het hotel lekker gedouched, nieuwe schoenen aan en heerlijk dineren op het dakterras met fantastisch uitzicht.

De volgende dag ontbijten met bihun, kare, bubur hitam e.d., maar ook fruit, toast, pancakes enz. en na een bezoek aan de Sampoerna sigarettenfabriek, nog wat shoppen op naar het vliegveld en terug naar Bali.

Wat een rot leven!

De 10 dagen die ze op Bali hadden hebben ze ook niet bepaald stil gezeten.

Weekendje Lembongan, dagje Ubud, tripje Klungkung, eten op het strand Jimbaran, shoppen in Kuta,

shoppen in Sanur enz enz.

En deze laatste foto?

Dat is Shirley (met tasje) in een apotheek met 6 (zes!) verkoopsters. Wel makkelijk, zo hoeven ze niet meer aan elkaar door te geven waar die "orang asing" voor kwam...

Kiaaaiii!!!!

Elise heeft haar eerste karate-toernooi er inmiddels opzitten: de Open Balinese Kampioenschappen.

Vrijdag begon het feest met een openingsceremonie. Wij moesten om kwart over zeven ’s morgens aanwezig zijn en stom stom stom: dat deden we dus ook.

Stom, omdat we wéten dat je vervolgens anderhalf uur voor nop rondhangt – want de geplande opening was om 9 uur.

En dat werd dus kwart voor tien, zodat we maar tweeëneenhalf uur uit onze neuzen hebben hoeven picknicken voordat de ceremonie eindelijk begon. Elise met de vlag van de school, tezamen met nog zo’n 300 andere deelnemers.

Eindeloze toespraken, de gouverneur deed de opening maar uiteraard moest iedereen die microfoon even vasthouden en eindeloos leuteren. En wat dan wèl weer heel leuk was: Legong-dansen. Na anderhalf uur zitten was het ruim over elven en toen kon eindelijk het toernooi beginnen.

Dat bestond uit twee delen: vrijdag kata en zaterdag plus zondag kumite.

Voor de leken: een kata is een aantal voorgeschreven gevechtstechnieken (kihon)  in een vaste volgorde; feitelijk een schijngevecht tegen denkbeeldige tegenstanders. Elise kent er vijf, waarvan ze –zo was ons verteld vooraf – er twee moest laten zien. De jury let op perfectie van techniek, timing, en de energie waarmee één en ander wordt uitgevoerd. Ze had flink getraind op haar gekozen twee kata’s.

Dus wie schetste onze verbazing toen we zagen dat de deelnemers die startten, twee volledig andere kata’s uitvoerden – het zesde dat Elise aan het leren is en nog een voor ons volkomen onbekend kata. Kortom: blijkbaar een vergissing en omdat deze twee kata’s verplicht waren kon Elise niet meedoen.

Jammer. En wie schetste onze verbazing toen later op de dag alsnog de kata’s die Elise kende werden gevraagd? Foutje in de organisatie, dat verwacht je hier natuurlijk niet J.

Zaterdag: kumite. Ook wel: een potje knokken. Een gevecht duurt anderhalve minuut, bij gelijke stand volgt verlenging van een minuut, eventueel nog een halve minuut en als dan de stand nog steeds gelijk is, beslissen de scheidsrechters.

En hier zagen we de resultaten van het enorme afzien van Elise de afgelopen weken. Want anderhalve minuut lijkt niet lang, maar als je – zoals je hier in dit filmpje van haar eerste gevecht ziet  – constant in beweging bent in deze warmte is daar een goede conditie voor nodig.

We hebben de één na de ander letterlijk in elkaar zien zakken na een wedstrijd, niet in staat om nog te blijven staan – laat staan vechten. En als je dan direct daarna wéér een wedstrijd moet, loopt dat niet goed af.

Elise had er totaal geen last van. Omdat ze tijdens de trainingen zwaar heeft afgezien maar ook thuis dagelijks touwtje sprong, aan de fitness-apparaten zet en met mij geen anderhalve minuut, maar drie keer drie minuten sparring deed, was een echte wedstrijd conditioneel een eitje.

De eerste won ze, de tweede helaas niet – verdedigend is ze goed op orde, het harde doorslaan en trappen waarmee je punten haalt moet nog wel een stukje beter.

Maar het belangrijkste: ze vindt het leuk, baalde dat ze niet direct nog een derde wedstrijd mocht vechten  - want in het knock out-systeem ben je klaar na je eerste verliespartij.

  

Kortom: de eerste ervaring is er, ze weet nu waarop ze moet trainen om de volgende keer verder te komen en ze kan niet wachten op het volgende toernooi. Dat is in december op Oost-Java.

...en de tent zit weer vol!

Vrijdag kwamen ze aan: Shirley en Giacomo.

En als verrassing namen ze Shirley en Jacq mee, onze vrienden uit Tilburg. Gezellig!

Omdat ze hier “maar” twee weken zijn en veel, heel veel willen doen heeft het stel een druk programma in elkaar gezet. Ik kan me voorstellen dat ze na hun vakantie aan rust toe zijn,  ik word al moe als ik naar de lijst kijk...

Maar goed: de verkenningen van Sanur, Kuta, Ubud zijn achter de rug – nu nog naar Lembongan, maar morgen eerst twee dagen naar Surabaya samen met Steffie. Elise moet naar school dus ik blijf hier.

En: Giacomo is, zoals je op de foto kunt zien, stevig getatoeëerd en dat heeft me doen besluiten om mijn twijfels te overwinnen en maar eens een dagje door te bijten. Zaterdag bijna 10 uur in de stoel, maar het resultaat is er dan ook naar!

Steffie vindt het geweldig en wil dat ik de andere arm ook laat doen – maar voorlopig is het wel even mooi zo, dacht ik. Benieuwd wat jullie er van vinden!

Vanavond hebben we de laatste bijeenkomst van de karateschool, vrijdag gaat het “los”.  Inmiddels heeft Elise haar wedstrijdspullen binnen (neus- en gebitsbeschermer, handschoenen, scheen- en voetbeschermers en een body-protector) dus ze is er klaar voor – ook conditioneel, ze wordt per dag sterker. We zijn benieuwd!

Intussen is het rustig op Bali: de één miljoen Javanen zijn naar huis, dus ook onze Hasan en Gatot. Heerlijk in het verkeer, maar we moeten nu wel zelf de bladeren in de tuin bijeenharken.

Goedemorgen

Een goede morgen...die begint met een rondje strand. Deze keer kroop ook Stef letterlijk voor dag en dauw haar bedje uit en zijn we met zijn drieën (Stef, Django, ik) en een fototoestel naar het strand gegaan.

Steffie had een vooruitziende blik – iedere dag is de zonsopgang mooi, maar vandaag toch wel een beetje extra – ze heeft geweldige foto’s geschoten, hier staan er een paar. Het was echt vuurwerk met de stralen van de opgaande zon over de wolken, prachtig gewoon. En dan die stilte...

Ook gisteren was ze trouwens heel vroeg op: Elise moest om 6.30 ’s morgens weer aantreden op Padang Galak voor een conditietraining en deze keer ging Stef mee om wat foto’s te maken.

Cok, de Sadistische Gehaktbal, had de leiding van de training dus er is weer flink gezweet. Vrijdagavond hadden we ook al een flink zware training van hem, daar heeft Elise na afloop nog een half uurtje met hem lopen sparren – we konden haar uitwringen, maar haar techniek gaat wel vooruit en daar gaat het tenslotte om!

Wat ook wel weer iets is om even bij stil te staan: terwijl zij trainen lopen er ook mensen rond daar die het duidelijk wat minder goed getroffen hebben, zoals dit meisje met haar broertje – allebei onder de schurft en weinig reden tot lachen.

Verder is vorige week vrijdag de Mutiara Laut weer aangekomen na een enerverende reis vanaf Surabaya; de kinderziektes die je altijd tegenkomt zijn naar ik begreep tijdens deze overtocht in groten getale uitgebroken: mazelen, bof en rode hond tegelijk, aangevuld met waterpokken (pun intended). Maar men is veilig terug om de laatste hand aan het schip hier op Bali te kunnen leggen.

Gebeurt er dan verder nog iets hier? Nee, op het moment is het eigenlijk heel rustig. Dat wordt vanaf vrijdag anders vrees ik, als Shirley en Giacomo hier aankomen met hun vrienden.

En die rust wordt natuurlijk ook ingegeven door het “pulang kampung” fenomeen: de Javanen hier op het eiland gaan naar huis, iedere dag vertrekken er weer duizenden, veel op de motor, anderen met de bus of het vliegtuig. Op de wegen van Bali is dat goed te merken, maar ook hier in huis: over een paar dagen veertrekken ook Gatot en Hasan met hun gezinnen. Op de motor ja, maar gelukkig niet verder dan Banjuwangi en Malang. Er zijn er genoeg die helemaal naar jakarta gaan op de motor, dagenlang met vrouw, kinderen en bagage op één motortje – er vallen dan ook ieder jaar weer honderden doden, verschrikkelijk.

O ja, dat vergeet ik nog bijna: ons huis hier is inmiddels praktisch onverkoopbaar geworden, want Jos is hiernaast komen wonen. Zijn huis is klaar, de tuin begint langzamerhand steeds groener te worden en dat betekent dus dat we niet ver hoeven te gaan om koffie bij elkaar te drinken.

En afsluitend nog een foto van Dolly, het (mannelijke!) hondje van Gatot, onze bewaker, met het poesje dat ze hebben. Dolly en Max, hun andere hondje, spelen daar mee. Als kat en hond samenleven, het kan dus ook op een harmonieuze manier.

Singapore revisited

Ja, het was weer zover, we moesten het land uit omdat ons visum nog niet in orde is en erger nog: waarschijnlijk moeten we in september wéér.

Op naar Singapore, maar deze keer met beter weer gelukkig. Zodat we nu eens niet ons heil moesten zoeken in overdekte shopping malls, maar er gewoon op uit konden trekken.

Bij aankomst om half tien (ja ja: om vier uur opgestaan vanmorgen om maar op tijd te zijn voor het vliegtuig van 7 uur) hebben we direct weer een dagkaart voor de MRT-trein gescoord en zijn we naar de Singapore Flyer gegaan.

Je weet wel: dat reuzenrad met 28 cabines, dat 165 meter hoog is en waaruit je Indonesië kunt zien liggen (Batam) maar ook over de stad het prachtigste uitzicht hebt.

Dan moet je natuurlijk geen hoogtevrees hebben. Zoals bekend: ik heb dat wel, een diep soepbord boezemt me al doodsangsten in, maar desondanks ben ik met de beide dames meegegaan. En het was de moeite waard!

De buurt waar het ding staat is al heel apart: er wordt veel en vooral hoog gebouwd. In Rotterdan staat dan een Delftse Poort aan het Weena, je weet wel: die twee torens waarvan de hoogste 125 meter is. In Singapore staan dus drie torens naast elkaar van meer dan 160 meter hoog en daar bovenop is dan, laten we het eufemistisch zeggen, een dakterras gelegd waarop palmbomen entc. Het kan ook zijn dat ze daar een golfcourse op hebben aangelegd, we zijn er niet in geweest maar imposant is het wel - en dat is dan nog maar één van de heel veel architectonische en bouwkundige hoogstandjes daar.

Kortom: we hebben genoten en hier staan een paar plaatjes die Stef heeft geschoten; er zijn er veel meer maar dit geeft al een aardige indruk denken we.

Toen naar Chinatown, waar we heerlijk hebben geluncht in de kelder van een Chinese shopping mall – daar was een food market, je gaat naar een stalletje en wijst aan wat je hebben wilt, afrekenen en ergens aan één van de lange tafels jezelf tussen andere mensen in wurmen en eten maar.

Je moet wel opschieten met aanwijzen: Stef kwam met een volgeladen bord en een grote pruillip: ze had nog veel meer gewild maar de jongen achter de vitrine had haar bord al bij de kassa gemikt en was de volgende klant inmiddels aan het helpen....tempo, daar gaat het om!

Daarna verder Chinatown in: veel is in het kader van de modernisering van de stad al gesloopt, maar gelukkig is de regering nog net op tijd bij zinnen gekomen om een deel van de oude Chinese wijk in stand te houden en daar is het ook verschrikkelijk leuk: winkeltjes waar ze werkelijk van alles verkopen, allerlei eettentjes waar we direct zouden zijn gaan zitten als we al niet net hadden gegeten (en ook een tentje waar we dat zeker nìet zouden doen: een moddervette Duitser verkochte daar braadworst!), en een prachtige tempel: Boeddhistisch, daar wordt een tand van Boeddha als relikwie bewaard.

We mochten van de ruimte waar die relikwie bewaard wordt geen foto maken, maar een schrijn van meer dan een kubieke meter omvang van puur goud, vloertegels van goud.... je weert niet wat je ziet. Ook verder prachtig, bijgaande foto’s ter illustratie; we keken er scheel van, zoals je ziet.

Dan naar Little India: we dachten daar in een parkje te gaan zitten om even te lezen, een dutje te doen en zo maar bij het uitstappen bleek dat het was gaan regenen – niet hard, maar toch. Het was een heel andere wijk dan Chinatown, we waren er toch wat minder op ons gemak, maar uiteindelijk hebben we op de bovenste verdieping van weer een mall (deze keer een ecologische, klimaatneutrale – echt waar) lekker kunnen zitten lezen met vruchtensapjes.

Toen wilde Elise eten. En in Singapore, de stad waar je de heerlijkste dingen uit Azië vers kunt eten, waar op iedere vierkante meter iets exotisch te krijgen is wat er geweldig uitziet, ga je natuurlijk een Whopper halen bij de Burger King. Elise dan, wij hebben gepast. Gadverdarrie.

Daarna met een relaxte noodgang terug naar Changi Airport; we kwamen net op tijd (de gate was al aan het sluiten) door de boarding procedure en toen op naar huis. Kapot aangekomen, om twaalf uur ’s nachts. Maar wel voldaan, zoals dat heet.

Andere ontwikkelingen: ja, Elise is zoals bekend hard aan het trainen. Afgelopen zondagmorgen om zeven uur al op het strand conditietraining, dat was verschrikkelijk leuk (voor mij) en ongelooflijk vermoeiend (voor Elise)maar omdat ik geen goede foto’s kon maken wegens batterij leeg komt dat verhaal volgende week – want a.s. zondag gaan we terug, gna gna gna....maar wel vast hierbij een fotootje van Elise tijdens één van haar partijtjes sparren tijdens de normale trainingen.

En vanavond eten we thuis (Stef is op dit moment de laatste hand aan de Tuturuga aan het leggen, lekker!) met Jos, Chris en Willemijn (hier op de foto) die gisteren zijn aangekomen – de laatsten hebben een fles Corenwijn meegenomen, ik vrees voor morgenochtend dus het ergste....