Rustig weekje...

Dat was het. Een week van weinig activiteit, of het zou moeten zijn dat Steffie een paar keer met haar vriendinnen op expeditie is geweest naar de Balinese binnenlanden. Beladen met spullen is ze terug gekomen – spullen vooral bestemd voor het opleuken van de keuken. Houten appels, houten chili’s, houten bananen, dat soort spul. Volkomen nutteloos maar het staat wel leuk.

Vrijdagavond op stap geweest met Jos en Barbara – eerst naar een nieuwe tent “8”, die ze beter “4” hadden kunnen noemen want dat was precies het aantal gasten dat ze hadden. Wij dus. Mooie lounge bar hoor, alles prachtig verzorgd – maar geen klanten. Dat zou iets te maken kunnen hebben met hun prijspolitiek;  minimaal het dubbele van andere gelegenheden in Sanur.

Dus snel door naar een andere tent, waar een geweldige band optrad – en waar ook publiek was. Daar hebben we de hele avond verder gezeten, genieten geblazen – vooral toen ze “Rock and Roll” van Led Zeppelin speelden. Volgende week wil ik wel weer terug....

Gisteren met andere Jos naar de Mutiara Laut. Daar was ik wel erg nieuwsgierig naar, van Leo had ik al begrepen dar er flinke voortgang was dus tijd voor een paar foto’s. En inderdaad; aan dek is het al een enorm verschil. Het  dek zelf ligt er inmiddels op, de ankerlier staat, de patrijspoorten zitten er in en de betimmering is voor 90% klaar.

Onderdeks gaat het ook vooruit, maar daar is de enorme elektrische installatie natuurlijk niet zo maar aangelegd. Jos (die van Barbara) was er ook bezig;  wat ze precies aan het doen zijn weet ik niet maar het zag er reuze interessant uit.

Kortom: prachtig, de bijgaande foto’s geven hoop ik wel een indruk. Interessant puntje: zie je dat ronde glazen ding in het dek? Dat is een prisma, dankzij het licht dat daar opvalt wordt de hut eronder overdag voorzien van een enorme partij daglicht. Handig! Elke hut krijgt zo’n ding.

Met Elise gaat het intussen prima hier, via FaceBook krijg ik tenminste van haar af en toe berichten. Zien doe ik haar weinig de laatste dagen, ze zit verscholen tussen twee computers in de studio van alles te doen  wat erg interessant schijnt te zijn. In ieder geval maakt het veel herrie, wat zij muziek noemt.

De hondjes hebben het samen uitstekend naar hun zin; vanmorgen hebben ze op het strand weer voor een hoop onrust gezorgd door hun onophoudelijk “ik-ren-achter-jou-aan-en-daarna-moet-jij-achter-mij-aan-rennen”-spelletje. Uiteraard het liefst over mensen heen die daar lekker zitten.

En Stef en ik? Ook wij hebben het samen naar onze zin, alleen rennen wij niet zo vaak achter elkaar aan. Te warm.

Aussie aussie aussie...!

Is een veel gehoorde kreet de 26ste van januari.

Waarom?

AUSTRALIA DAY! Jawel, de meest speciale dag in Australië, waar de mensen vieren dat ze australiërs zijn! Eerlijk gezegd, een nogal omslachtige reden om nog eens even een biertje te pakken, maar kom.

Ook in het studentenleven kon men er niet omheen kijken, rekening houdend met de vier aussie B's: Booze, babes, barbeques en brawls. Veel lawaai, het centrum overvol met dronken, hele vrolijke (of allebei) personen en 's avonds prachtig en groots vuurwerk.

Een negatieve zijde, echter: naast de "brawls" zijn er ook echte vechtpartijen geweest; gelukkig geen doden, maar wel veel gewonden. Voornamelijk veroorzaakt door Aboriginals, omdat vanuit hun oogpunt hun nederlaag wordt gevierd. In feite hebben ze gelijk, Australia Day wordt soms ook bij wijze van cynische grap 'Invasia Day' genoemd. Geen wonder dat de oorspronkelijke inwoners van Australië zich beledigd en vernederd voelen.

Helaas.

Verder wel alles goed, de laatste maand voor het nieuwe jaar begint heeft zijn loop genomen. Ben zelf volop bezig om een nieuw huis te zoeken, beetje bijpraten met vrienden, en mijn tijdschema voor volgend semester opstellen.

Eerlijk is eerlijk: In het begin had ik het wel moeilijk. Van het zorgeloze Bali naar het terug-naar-de-onbetaalde-rekeningen-en-andere-verantwoordelijkheden-die-ik-na-twee-maanden-niet-meer-gewend-ben Perth viel nogal hard. Dat gepaard met een ongemakkelijke stilte in huis nu Yugo er niet meer is, zorgde ervoor dat ik in een depressie viel. Ik heb er helaas twee of drie dagen last van gehad, maar het gaat nu wel wat beter. Hoop ik. Of ik raak eraan gewend, dat kan ook.

Ja, er is ook leuk nieuws (poeh poeh): met een paar vrienden de stad verkennen voor het een en ander (ik ben niet de enige die een nieuw onderkomen zoekt), biertje hier en pizza-burger daar (zeer goed gelukt, al zeg ik het zelf; foto's volgen) zorgt toch voor die ene routine die studenten eigen zijn/is.

En mijn bed ruikt naar parfum en aardbeien. Maar dat bewaar ik voor de volgende keer; dat is een onderwerp op zich...?

Opgepastt! Er is een gat aan het graven.

Wat daar staat in de titel? Gewoon één van de prachtige teksten die je hier regelmatig in het Engels aantreft. Bij wegwerkzaamheden staan schitterende borden, waarop naast de Indonesische waarschuwing een expert in de Engelse taal zijn kunde demonstreert: “Be carefull! There is digging a hole!”

De afgelopen tijd heb ik van de mooiste een foto gemaakt. Het grappige is, dat iedereen hier enthousiast met Engels bezig is maar niemand, maar dan ook echt niemand, het in zijn of haar hoofd haalt om ergens na te vragen of het wel klopt wat hij / zij opschrijft. Gezichtverlies, dat kan natuurlijk niet.

Dat gaat zó ver, dat (illegale) copieën van Engelstalige films hier van Engelse ondertitels worden voorzien, naast de Indonesische. Voor slechthorenden, zeg maar.

Hoe moeilijk kan het zijn? Luister naar de Engelse tekst en zet die in de subtitle, zou je zeggen. Maar dit is Indonesië. Hoe gaat dat dan?

Oorspronkelijke tekst: “You know?” zegt de filmacteur.

Indonesische vertaling: “Tahu?”

En nu gaat het genie aan het werk die “You know?” moet ondertitelen. Hij zoekt “Tahu” op in het Indonesisch / Engels woordenboek en....ja hoor! De enige juiste ondertiteling van “You Know?” verschijnt in beeld.

“Soybeancake?”

Echt, ik neem je niet in de maling. We hebben het al tientallen keren gezien, Engelstalige acteurs hebben een pathologische voorliefde voor tahu / tofu. Volgens de ondertitels.


Maar niet alleen daar, ook verder in het dagelijks leven leren wij continu bij. Wij weten inmiddels dat “Chicken Golden Blue” de enige juiste schrijfwijze is voor kip Cordon Bleu. Dat “Live Umpluge” betekent dat er ergens een bandje zonder elektriciteit optreedt. En dat ons favoriete restaurant KKN terecht voor alle personeelsleden shirtjes heeft laten maken waarop we kunnen lezen dat de specialiteit Seaffood is. (Op de voorkant van de shirts staat een hartje met “I love you full”. Prachtig...)

Dat Hardy’s heel duidelijk wil maken dat het ze spijt dat onze boodschappen zich niet zo comfortabel bij ons voelen – het is ze vergeven. Tenslotte zijn zij de enigen die gemalen muizen door hun rundvlees doen, een delicatesse die als “Miced Beef’ in de vitrine ligt.






De Makro adverteert met een producten-lijn die elders ter wereld niet verkrijgbaar is. Kunststof huishoudelijk keukenondergoed, met levenslange garantie. Het heet Underware.




Maar iets wat ik ab-so-luut nog eens moet ontdekken is Angel’s massagesalon. Waar ze naast exotische zaken als facials en blows de keuze aanbieden tussen temporary straightions en permanent straightions.









Dat laatste moet ik tijdens een etentje maar eens met Stef bespreken. Maar waar te eten? Naar Kudai, waar ze overheerlijk Trully Indonesian Food serveren? Of toch maar naar Ubud, voor de onovertroffen Seafood Flatter?


Never a dull moment hier. Oh, pardon: a dulling short time.

Een Indonesische bruiloft

Gisteren, zondag, waren we uitgenodigd voor de bruiloft van Victor, de zoon van Elizabeth die weer de eigenares is van de Treo bar. En niet alleen de bruiloft van Victor: het was ook nog eens de bruiloft van Yanti, zijn vrouw. Dubbel feest! Door alle opwinding ben ik wel vergeten om een fototoestel mee te nemen, dus de bijgaande foto’s zijn van mindere kwaliteit dan we zouden willen – ik heb ze met m’n iPhone geschoten.

Om zes uur werden we verwacht op de receptie: “we” zijnde een heel grote delegatie van Hoek van Holland, een nog veel grotere groep Indonesiërs, nog wat loslopende bulehs en uiteraard de personeelsleden van Treo. Die laatsten bijna onherkenbaar soms, zo mooi in traditionele klederdracht. Kijk maar eens. De linker dame op deze foto is Alit, die je in het vorige stukje naast Made zag staan. Verschil, niet?
Omdat de goden even moesten laten weten dat ze niet waren uitgenodigd en daar behoorlijk de pé over in hadden, viel op het moment dat de band wilde gaan spelen de stroom uit. In heel Denpasar. We hebben nog een drie kwartier in stilte (nou ja....) gezeten in de invallende schemering en toen was er een aggregaat: stroom, licht, muziek. Hoppa!

Vervolgens kon het officiële gedeelte beginnen: legong danseressen, gevolgd door de intocht van het bruidspaar. Apart: een christen die trouwt met een moslima, met hindoe-rituelen op de receptie. Zo kan het dus blijkbaar ook.

Zo’n bruidspaar heeft aan een receptie zelf niet zo veel hier, ze worden nog meer geleefd dan in Nederland: staan en handjes geven aan alle gasten, taart aansnijden, champagne in een toren van glazen gieten, witte duiven loslaten, zitten en glimlachen terwijl de gasten zich rond eten, foto’s maken met iedereen afzonderlijk, handjes geven.....als de hele dag zo gegaan is, zijn ze doodop aan het einde en bestaat een huwelijksnacht uit vooral veel slapen.

By the way: Yanti is inderdaad in verwachting, zoals je misschien op de foto’s kunt zien. Ook dat is hier de gewoonte: voor het trouwen even controleren of alles wel werkt en je kinderen kunt krijgen. Anders heeft trouwen niet zo veel zin en kijk je beter om naar een andere huwelijkspartner. Praktisch...

Afijn: toen het bier langzamerhand op begon te raken (we hebben met een groep HvH-ers aan een tafel echt schandalig bier zitten hijsen, en verschrikkelijk gelachen ook trouwens) zijn we maar eens vertrokken. Willem en Tineke hebben ons thuis gebracht, ook bij ons was geen stroom maar het aggregaat werkte prima, en thuis hebben we gevieren nog wat gedronken en nagepraat. Het was een mooie dag.

En nog eens afscheid?

Ja, het lijkt niet op te houden. Maar deze keer van een heel ander kaliber: we raken één van onze favoriete plekken aan het strand kwijt, en wel de Treo bar – de locatie waar ook de stamtafel van Hoek van Holland staat.

Gisteren hoorden we dat binnen een maand alle winkeltjes, barretjes en restaurants die daar zijn gebouwd, moeten worden afgebroken. Opnieuw valt een stukje van het oude Sanur-strand weg om plaats te maken voor een groot hotel. Inmiddels is er van het strand zoals ik dat kende de eerste keer dat ik hier kwam niets meer over: je kunt nergens meer door een stukje bos naar de zee komen om daar in de natuur aan het strand te zitten en in dat bos bij een warung of een kaki lima wat te eten.

Ook van wat daarna kwam, de zelf getimmerde winkeltjes en restaurantjes, vaak onooglijk maar wel gezellig en veelal van en voor de mensen uit de buurt, is het meeste weg – dit stukje strand is eigenlijk het laatst overgebleven. Tot nu dan.

Alles is straks bezet door grote hotels, voor de lokale bevolking is geen plaats meer.

Je ziet hier wat foto’s van de plek waarom het gaat: het is op dat moment donderdag, rond 13.00 uur. Als je hier op zondagen of feestdagen komt, zitten er honderden Balinese gezinnen, enorm gezellig...maar over een maand dus niet meer.

De hoop die we nog hebben: de banjar schijnt het nog niet eens te zijn met de voorgenomen plannen van de gemeente, dus wie weet komt er uitstel. Het blijft tenslotte Bali.

De sluiting van Treo betekent ook dat Made en Alit, hier op de foto, hun baan kwijt zijn tezamen met hun collega’s. Vooral voor Made zit het allemaal niet mee: ze is vorige week gebeten door een dolle hond en moet nu een half jaar spuiten krijgen die veel geld kosten, wat ze dadelijk dus niet meer verdienen kan. Letterlijk een zaak van leven en dood, want zonder die vaccinaties zal ze aan hondsdolheid overlijden – zoals al twintig mensen vóór haar inmiddels op Bali aan rabiës zijn gestorven...

...hetgeen het verlies van een stamtafel wel weer wat in perspectief zet, niet?

Is er dan ook goed nieuws?

Ja. Elise is weer naar school, en heeft het daar weer erg naar haar zin. Steffie is weer aan het Mah Yongg-en, met hetzelfde resultaat. Rob is helemaal heel in Australië aangekomen. De honden hebben het leuk met elkaar. En ik ga nu naar Jos, leuke dingen doen.

Aan alles komt een eind.

Dus ook aan de vakantie van Robrecht. Vanaf vanmorgen kwart voor elf schudt hij tijdelijk zijn Arjuna-identiteit af, want dan vertrekt zijn vliegtuig naar Ozziestan en heet hij weer Robbo.

Naar wij begrijpen gaat hij dat vanavond vieren door een pizzaburger te maken.

(Voor de culinaire barbaren die niet weten wat dat is: men neme twee pizza’s en legge die in de oven. Terwijl de pizza’s gaar worden, bak je een kilo gehakt in een pan – dat gehakt, en dat is heel belangrijk, gelijkelijk over de bodem van de pan verdelen maar houdt het wel in één complete schijf. Vervolgens één pizza op een bord, gehaktschijf daar bovenop, daarop de andere pizza omgekeerd en klaar. Heerlijk. Serveren met een paar flesjes bier en ketchup. Eten met je handen.)

Gisteravond hebben wij met gepaste droefenis bij zijn aanstaande vertrek stilgestaan, door in The Village een net iets mindere maaltijd dan het bovenstaande tot ons te nemen. Italiaans, geweldig – maar dat is het daar altijd.

Desalniettemin: het zal weer een stukje stiller worden, we waren helemaal gewend aan de gitaren, de drums en sowieso aan de gezelligheid. Het samen biljarten, de snelheid waarmee de koelkast leegraakt, het gegil van Elise... voorlopig is dat weer van de baan. Zeker tot half juni.

Maar goed: hij heeft nog een paar weken om een nieuw huis te vinden, dus die tijd in Perth heeft-ie ook wel nodig.

Afscheid....

Ja, Robrecht is er al weer bijna twee maanden dus het tijdstip van vertrek naar Australië nadert. En dat betekent afscheid nemen. Het eerste deel daarvan was gisteravond: zijn laatste karate-les. (Wat? Alwéér dat gezever over karate? Ja, maar na nu echt voor een paar maanden niet meer. Erewoord.)

Die les viel letterlijk in het water: net toen wij de straat binnen kwamen rijden gingen de sluizen boven vol open: bats, binnen drie seconden door- en doornat. We hadden gehoopt het nog te halen (want als imitatie-Indonesiër krijg je er letterlijk een neus voor: je ruikt gewoon wanneer er alleen maar een paar spetters dreigen of een wolkbreuk) door alle verkeersregels nog meer aan onze slippers te lappen dan anders, maar het mocht niet baten.

Secondenwerk....maar helaas net niet genoeg.

Kortom, binnengekomen konden we gelijk zien dat het zó hard regende dat ook het dak van de dojo begon te lekken; en tussen de emmers trainen op een spekgladde vloer is ook niet zo gezond. Eerst dus foto's kijken en foto's maken in het droge deel en nadat de bui was gestopt toch maar trainen.

En toen dus het afscheid van Robrecht. We hebben flink wat foto's gemaakt ("we" zijn de wijzelf maar ook sensei Rudy) en verder hebben de bikkels in tranen om elkaars hals gehangen. Nou ja....in ieder geval heeft Robrecht niet alleen in sportief, maar ook in relationeel opzicht een goede indruk gemaakt en laat hij hier vrienden achter. Voorlopig, want uiteraard is hij deze zomer wel weer voor een tijdje terug. Bijgaand een paar foto's ter illustratie.

Zo. Vandaag is hij met een paar vrienden op pad, Elise en Steffie zijn nu (15.00 uur) met de honden naar het strand en ik ga dat zomestraks ook doen. En vanavond ga ik Robrecht vergezellen tijdens zijn afscheidstoernee langs de verschillende literaire ontmoetingsplekken: een OnOn, een TKS, een Angel's en wellicht een Bintang Club, een nieuwe tent hier om de hoek die om 5 uur 's middags opent en om 7 uur 's morgen sluit.....

Blauw, blauw, blauw....

Donderdag 14 januari. Eindelijk is het dan zo ver.

Het is vandaag hari hujian, d.w.z. dat we weer naar de kazerne mogen om een karate-examen af te leggen. We: Elise, Robrecht/Arjuna en ik, onder begeleiding van Steffie (moral support, food and beverage) en Jos (film crew).

Het wordt een spannende dag: niet alleen mogen Elise en ik een graad overslaan (we hebben nu de 6e kyu, gele band en gaan examen doen voor de 4e kyu, blauwe band – de groene slaan we over) – Robrecht is de eerste leerling ooit die in één keer van de witte band de sprong kan gaan maken naar de blauwe.  Dat heeft-ie deels te danken aan zijn Nim Po achtergrond, maar ook aan zijn fanatieke inzet de afgelopen bijna twee maanden.

En uiteraard aan het thuis veel kunnen oefenen met zijn zus en oude vader, sprak de laatste bescheiden.

Aangekomen wachtte ons nogal een verrassing. Een enorme poster van zeker 4 meter hoog en een meter of zes breed hing in de sportzaal; prominent op die poster...Elise en ik. Ik heb dat detail hier nog even uitvergroot. Iemand die minder bescheiden zou zijn dan wij, want die bescheidenheid is één van de vele positieve eigenschappen die ons zo siert, zo iemand zou zich daar op laten voorstaan. Wij niet. Ons hoor je daar niet over. Wij zwijgen. Maar klik gerust even op die foto, je kunt 'm uitprinten en thuis ophangen zodat je ook in bewondering naar ons kunt kijken. Doe maar, we begrijpen dat best.

Verder was de start net als de vorige keer; militair vertoon, een toespraak van de kazernecommandant. Wel bleef het hardlopen over de kazerne achterwege, mogelijk omdat er nu ook een stuk of vijftig leerlingen van de lagere school examen deden, tezamen met ons klasje en een groep militairen die we nog kenden van het vorige examen.

De openingsceremonie was een spannende voor Elise; iedere opening van een training of examen begint namelijk met het groeten en met het declameren van de 10 geboden van de KKI, de Indonesische organisatie van Kushin Ryu Karate. En Elise was uitgekozen om dat te doen (d.w.z. zij roept een gebod, de andere deelnemers zeggen die haar na en dat dan 10 keer). Een Nederlands meisje die dat dus met zo'n 150 aanwezigen (deelnemers, toeschouwers, militairen) moet doen. in het Indonesisch. En dan moet je weten dat veel van de Indonesische karateka's die geboden niet eens foutloos kunnen repeteren zonder hulp...maar het ging perfect!Daarna het eerste deel: een aantal militairen plus Cung, Putu, Robrecht en ik moesten breken: door een betonnen balk slaan (maar gelukkig was die niet gewapend). Voorafgaand deden we het Sanchin-kata,  bedoeld om energie te focussen en toen mocht Arjuna  als eerste de balk te lijf. De foto’s zie je hier onder: niet alleen kwam hij er in één klap doorheen, hij liet er niets van over.

Vervolgens waren de anderen aan de beurt, waarbij ik als laatste mocht en door twéé van die balken mocht gaan. Even denken aan een belastingcontroleur: boem. Dubbele balken-ende. Kunnen ze in de Tweede kamer nog wat van leren.

Daarna de examenstof: jiu jitsu technieken, kata’s (aanvals- en verdedigingstechnieken in een voorgeschreven volgorde) en kumite’s (technieken waarbij een verdediging wordt omgezet in een aanval). Bij aanval hiernaast zet Robrecht biologische wapens in, zoals je ziet... yech!





Lunch! Nasi campur, heerlijk. En ontzettend leuk om die koppies te zien van de kinderen daar....

Wedstrijden kata’s, waar onze klas niet aan meedeed omdat we die gisteren al gedaan hadden – de militairen hadden een onderlinge wedstrijd en de school had er vier: kleintjes, groten, jongens en meisjes. Daar ging dus wel wat tijd in zitten, die we konden gebruiken voor het maken van wat foto's.

Uiteindelijk de uitreiking van de banden: we hebben ‘m! En dat niet alleen: Elise heeft de eerste prijs van de junioren, ik van de senioren kata’s. Robrecht een prijs voor bijzondere prestaties overall. Met excuses voor de foto's hiernaast - Elise met een normaal gezicht op een foto zetten is onmogelijk, Robrecht lijkt net een hele bijzondere sigaret te hebben gerookt. Het zij zo...


Wij zijn desalniettemin trots. En niet zo’n beetje!

UPDATE ...en nu nog een beetje trotser. Bijgaand artikel staat in de Bali Pos van vandaag. Rechtsboven op de foto staan Elise, Robrecht en ik. Samenvattende vertaling: 78 karateka's (20 van het leger, 46 van de lagere school en 12 van dojo Wijaya Kusuma , wij dus) hebben examen gedaan. Bladibla over de examinatoren, welke examens het waren, en de namen van de winnaars van de kata-wedstrijden.