Verbouwen!

Zoals al vermeld: het zwembad wordt aangepast aan onze oorspronkelijke wens, een overflow-bad. Het idee is als volgt: eerst wordt er een goot langs de rand van het bad gemaakt, in de vijver dus eigenlijk.

Vervolgens wordt de zwembadrand die niet aan de vijver grenst en waar dus ook geen goot komt te lopen, een paar centimeter verhoogd – want straks mag het water niet de tuin in stromen over die rand van witte stenen.
Als dat allemaal klaar is, wordt de goot verbonden met de balanstank en worden de foeilelijke gaten waar het water nu door wegstroomt, dichtgemaakt.

Daardoor stijgt de waterspiegel in het zwembad en het bad stroomt over (het zgn. “overflow”-effect) in de nieuwe goot. Waardoor de optische overgang tussen zwembad en vijver veel mooier wordt, tenminste: dat hopen we.

Maar een veel belangrijker verbouwing heeft gisteren plaatsgevonden! We zijn met Elise naar de orthodontist geweest (we: dat wil zeggen dat Steffie bij Elise is gebleven want ik ben heldhaftig gevlucht omdat er een tand getrokken ging worden), waar ze een beugel heeft gekregen.

Dus nu, 82 jaar nadat het boek van Anna Hers uitkwam dat mijn moeder nog heeft gehad, hebben wij ons eigen Beugeljong. (Overigens: die rode vlekken in Elises gezicht zijn niet het resultaat van volkomen verdiende corrigerende tikken, maar van een virale infectie waar ze medicijnen voor krijgt en die volgens planning volgende week verdwenen is.)

Elise is er erg blij mee (met die beugel, niet met de vlekken), want ze is nu eindelijk lid van de vereniging “Brace Faces” op haar school, waarop op twee na al haar klasgenootjes lid van zijn (en eentje volgt binnenkort). Je raadt het al: om een volwaardige Brace Face te zijn is een beugel een vereiste. Dat haar tanden en gezicht recht gaan staan is eigenlijk bijzaak, lijkt het wel.

O, en een nagekomen berichtje: Gatot heeft een hondje aangeschaft – Chico, hier is-ie met Stef op de foto. Een assertief baasje die Django en Sari best partij kon geven.

Kon, ja. Want hij zat buiten achter een hekje en is door een passerend Balinees jongetje meegenomen. Verwacht dus geen nieuwe foto’s meer van ‘m, maar deze met Stef vond ik wel erg leuk. Chico: veni, vidi, foetsi.

Afvallen is niet moeilijk, met de mond vol tanden staan ook niet

Ik ben al een paar kilo kwijt in slechts enkele dagen. Dankzij iets verkeerds gegeten misschien, maar wat? Geen idee. In ieder geval: Hans had wat last van zijn buik een paar dagen geleden en de volgende dag ik ook.

Niet ernstig, beetje koorts en heel veel slapen – tussen de bezoeken aan de Porseleinen Tempel door dan, waar ieder uur gebeden werd tot Sint Catharsis.

Veel belangrijker: afgelopen zaterdag hebben Stef, Elise en ik een bezoek gebracht aan de lokale smoelsmid. In ieder geval voor mij een hele prestatie, want ik heb een pathologische angst voor mensen die hun brood verdienen met het grasduinen in andermans mond op zoek naar gaatjes. Brr. De dames hebben daar beduidend minder last van.

Maar goed: op een eiland waar de stand van de techniek toch over het algemeen heel wat minder is dan in Europa, had ik me voorbereid op een tandartsstoel zoals één van de twee hiernaast met bijbehorende instrumenten. Zo’n stoel waarin je wordt vastgebonden. Kaakklemmen. Een koelie op een hometrainer die de boor aandrijft, dewelke wordt bediend door een sadistische dr. Fu Manchu.

Maar nee! Weliswaar gevestigd in weer zo’n groezelig pand in een zijstraat van Jalan Teuku Umar in Denpasar (tot zover klopte mijn angstbeelden) bleek bij binnenkomst de boel gestoffeerd met aardige mevrouwen en konden wij, na invullen van onze namen op een nagelnieuw patiëntendossier, meteen doorlopen naar de dokter.

Niet eens een Chinees, maar een ook weer aardige Indonesiër die op het oog dezelfde spullen had als onze tandarts in Eindhoven, zo niet nieuwer. Onder het motto: “dan ook maar meteen!” stortte ik me nog voor de dames in de stoel voor een checkup. Geen gaatjes, alleen schoonmaken....erg genoeg, met die gillende slijptol in je mond. Maar de verrassing kwam daarna: een veiligheidbril op (???) waarna het gebit nog even werd gezandstraald, zo leek het tenminste. Wit en glad in no time.

Voor Steffie gold hetzelfde, Elise kreeg niet eens een poetsbeurt want dat was niet nodig. Wel stelde Stef de vraag of Elise misschien een beugel zou moeten. De tandarts dacht van wel, maar daar zou een orthodontist beter naar kunnen kijken.

Je denkt dan: doorverwijzing, afspraak, wachtlijst, drie maanden verder....maar binnen vijf (VIJF!!) minuten zaten we bij die orthodontist en 8 mei krijgt Elise haar beugel.

O nee: vandaag, want gisteren belden ze op dat het eerder kon.....

Simpele dingen duren hier een eeuw, maar dit kan dan wel weer zo razendsnel....

Bij de weg: aan ons zwembad zijn ze begonnen. Ik heb er nog geen fotoos van, want ons mooie nieuwe kleine toestel is al weer kaduuk. Maakt wel foto’s, maar volkomen overbelicht. Grom.

Verjaardagsfeestje

*** It's my birthday ***
*** No one here day ***
*** Very strange day ***
*** I think of you day ***
*** Go outside day ***
*** Sit in the park day ***
*** Watch the sky day ***
*** What a pathetic day ***
*** I dont like this day ***
*** it makes me feel too small ***
*** I dont like these days ***
*** They make me feel so small***
('birthday' - Blur)

Waar blijft de tijd? Die ene dag in het jaar waar je als kind een week niet van kon slapen; die ene dag waar de hele wereld om de jarige job draaide, en waar kadootjes en slagroomtaart de dag vulden.
Nu is het helaas een dag als alle anderen, met als enig verschil dat eens per jaar Hein de Maagere aan het raam komt kloppen en lachend zijn knokige duim opsteekt.

Zo ook afgelopen maandag: een lab report ingeleverd, rekeningen betaald en boodschappen gedaan. Wel die dag naast Gabriela wakker geworden, die mij heeft getrakteerd op twee zakken Australische drop, een fles Baileys en haarzelf. Ik voelde me toen stiekem toch wel een beetje jarig.

En gelukkig bleef het daar niet bij, want deze vrijdag was het FEEST! Met een paar vrienden de stad ingegaan en de volgende ochtend werd ik wakker met een kater en een roze haarband op mijn hoofd.

Maar het hoogtepunt van die avond was toch wel heel zeker: De vrolijke pizza-burger! Eigenlijk een fusie tussen de vrolijke pizza en de pizza-burger, en ik moet zeggen: het was helemaal niet slecht. Maar 1 vrolijke pizza-burger was meer dan genoeg voor vier personen. Hopelijk spreken de foto's voor zich.

Hoe simpel kan het zijn.....

Gisteren was weer zo’n dag waarop ik op micro-niveau werd geconfronteerd met de hardnekkigheid van een westers denkkader in een oosterse omgeving.

En niet alleen ik: ook Steffie.

Om met de laatste te beginnen: eergisteren ging Stef naar de Honda-garage omdat haar blauwe scheurijzer een servicebeurt moest hebben. Ze kon worden geholpen, moest alleen twee uur wachten omdat er een aantal mensen voor haar aan de beurt waren.

Daar had onze Steffie geen zin in, ze sprak daarom af om ’s middags om twee uur terug te komen – dan had ze dus een servicebeurt op afspraak en hoefde niet te wachten maar zou meteen worden geholpen. Dacht Stef.

Kortom: na de nasi bungkus sprong Stef op haar motor, riep enthousiast “tot straks” en was na vijf minuten terug.

“Dat was snel!” probeerde ik nog, tot ik haar verzengende blik zag die schroeigaten in mijn achterhoofd veroorzaakte.

“Ik moest nou verdorie twee-en-een-half uur wachten! En ik had nog wel een afspraak! En toen ik dat zei, kon hij allen maar schaapachtig lachen en zei dat er intussen weer een hele hoop andere mensen waren gekomen! Ik heb ‘m gezegd dat hij die afspraak in zijn %#&* kan steken en dat ik morgenochtend om 8 uur op de stoep sta, &$%#@!!”

Tja...in een land waar voordringen de nationale sport is (schrik niet als, wanneer je je spullen in een winkel bij de kassa neerlegt, er nog iemand onder je arm doorduikt om vast geld aan de cassière te geven en zo eerder dan jij geholpen te worden), in zo’n land dus, verwachten dat ze jouw afspraak respecteren als er mensen binnenlopen...dat is westers denken.

Intussen had mijn motor een lekke band, dus ik ermee naar de bengkel in onze straat om ‘m te laten repareren. Zonder afspraak. Gezellig, en het zelfgemaakte vulkaniseer-apparaat waarmee het lek is gerepareerd vond ik zo mooi dat ik er maar een foto van heb gemaakt. In die onderste bus brandt een vuurtje, de geplakte band wordt stevig tegen de metalen plaat op die bus gedrukt en zo zorgt de warmte voor een rubber-verbinding tussen band en plakkertje. Kost alles bij elkaar een half uurtje gezellig OH-en en 65 cent.

Terug naar dat westerse denkkader: voor het onderhoud aan de pergola en überhaupt: om op het dak te kunnen komen, hadden we een andere ladder of trap nodig dan de aluminium trap die we hebben. Die is gewoon niet hoog genoeg. Die ladders zijn wel te koop, bij Ace had ik er al eentje gezien maar die was ook maar 4 meter en we dachten toch een halve meter meer nodig te hebben.

En wat doe je dan? Nou? Lastig he?

Maar inderdaad: in de Indonesische denkmodus ga je dan naar de bamboe-boer en je laat er gewoon eentje maken. Van bamboe, veel mooier dan aluminium, hardstikke stevig, 4,5 meter lang. En het kost een fractie van de import-ladders.

Maar hij wordt niet thuisgebracht want hij is te groot voor de vrachtwagen van de fabrikant.

En omdat wij inmiddels toch al in die juiste denkstand waren, gaven wij dat niets om: waar een wil is, is raffia. We zijn met de Toyota naar de bamboeboer gegaan en hebben daar voor zijn deur de linkerrijstrook van de Bypass geblokkeerd – uiteraard in de avondspits, want zo doen Indonesiërs dat ook. Iedereen moet er wel wat aan hebben.

En we hebben de ladder op het dak gelegd, met raffia aan voor- en achterbumper bevestigd, ook nog even raffia door de portieren links en rechts, en op naar huis. Niemand die er van opkijkt, behalve misschien die motorrijder die ineens iets over zich heen ziet zwaaien. En kijk: daar staat-ie nu. Mooi he? Hasan staat er op terwijl ik dit schrijf, hij is bezig om de klimop te temmen.

En gisteravond zijn Stef en ik nog even met Jos bij Frans wezen poolen. Om veel geld, zoals je ziet: 2000 rupiah inleg per persoon. Stef en Frans hebben gewonnen, verdorie. Vandaar dat ik deze foto moest plaatsen. Snel vergeten.

Tijd voor een rondje emancipatie.

Wat nou Aletta Jacobs? Nee, het is vandaag 21 april, de Dag van de Vrouw in Indonesië want de geboortedag van Raden Ajoe Kartini, (Jepara, 21 april 1879 - Rembang, september 1904). En ik dacht: eens even kijken wie die Kartini nou eigenlijk was en ik ben behoorlijk onder de indruk....de onderstaande tekst over haar komt overigens grotendeels uit Wikipedia. En wat de bijgaande fotootjes betekenen, lees je op het eind.

Kartini werd geboren in een aristocratische Javaanse familie. Haar vader, Raden Mas Sosroningrat was regent van Jepara, een stadje in centraal Java noordwestelijk van Semarang. Haar moeder was zijn eerste vrouw, maar niet de belangrijkste: in deze tijd was polygamie een normaal gebruik onder de aristocratie. Kartini maakte daarom uit de eerste hand kennis met de conflicten en het lijden die van polygamie het gevolg kunnen zijn.

Ze werd geboren in een tijd dat vrouwen weinig of geen onderwijs ontvingen. Kartini mocht de (Nederlandse) lagere school bezoeken tot ze 12 jaar oud was. Ze leerde onder andere goed Nederlands spreken, iets wat voor Javaanse vrouwen in die tijd heel ongebruikelijk was. Na haar 12e jaar werd zij thuis afgezonderd, een normale praktijk om jonge meisjes op hun huwelijk voor te bereiden. Het was een vorm van opsluiting: de meisjes was het niet toegestaan om alleen uit te gaan tot zij gehuwd waren en het gezag over hen werd overgedragen aan hun echtgenoten. (Voor mij interessant, want met Elise gaan we uiteraard hetzelfde doen.) De vader van Kartini gaf haar overigens wel wat privileges in deze tijd, zoals borduurlessen en het bezoeken van speciale gebeurtenissen. Voor Elise denken wij aan drumlessen en eens in de maand mee op zondagmorgen naar Batujimbar.

Doordat Kartini Nederlands kon spreken, kon ze thuis verder leren uit Nederlandse boeken (Nederlands was destijds voor geletterde Indonesiërs de enige toegangspoort tot de Westerse cultuur) en corresponderen met Nederlandse penvriendinnen. Eén van hen, een meisje met de naam Rosa Abendanon, was een fel verdedigster van Kartini en zorgde ervoor dat haar prachtige en soms in-trieste brieven, die haar meningen bevatten tegen de oneerlijke behandeling van vrouwen, werden gepubliceerd in Nederland.

De ouders van Kartini huwden haar uit aan de burgemeester van Rembang die al drie vrouwen had. Dit was tegen de wil van Kartini maar zij stemde uiteindelijk toe om haar ziekelijke vader te kalmeren. Haar echtgenoot bleek gelukkig vrij liberaal, voor die tijd dan.

Op 13 september 1904 beviel Kartini van een zoon, maar overleed enige dagen later op de leeftijd van 25 jaar. Niet ongebruikelijk in die tijd, bevallen was een riskante gebeurtenis: Eduard Douwes Dekker verloor bijvoorbeeld drie vrouwen in het kraambed.

De correspondentie van Kartini met Rosa Abendanon en enkele andere Nederlandse vrienden werd gepubliceerd in het boek "Door Duisternis tot Licht" (Habis gelap terbitlah terang), dat heel inspirerend heeft gewerkt op de Indonesische intelligentsia en vrouwenbeweging. Zij verkondigde het standpunt dat geestelijke ontwikkeling een fundamenteel recht is, ook voor vrouwen. Zij had waardering voor de positieve kanten van de Europese cultuur, ook al had zij kritiek op het eigenzuchtige materialisme waardoor een groot deel van de koloniale heersersklasse werd gekenmerkt. De brieven bevinden zich op het KITLV te Leiden.

Tot zover het veel te korte leven van Kartini en haar nalatenschap. Bij Londoh is er een uitgebreider stuk over haar te lezen, en ook over het ter harer nagedachtenis opgerichte Kartinifonds waarmee particuliere scholen voor meisjes mogelijk werden gemaakt.

Vandaag is het dus Hari Kartini, een dag waarop veel vrouwen en meisjes (en jongens!) hier ter nagedachtenis aan haar zich traditioneel en dus heel mooi kleden – en daar wordt dan de fraaiste Kartini uit gekozen.  Zoiets als de Elvis-verkiezingen in las Vegas, maar dan veel mooier. Vind ik dan. Oordeel zelf maar op basis van de foto's in deze tekst.

Dat een dergelijke "modeshow" (in ieder geval in mijn ogen) weinig met het indrukwekkende gedachtengoed van Kartini te maken heeft, is wel helder maar ook dat is weer zo typisch voor hier: precies het omgekeerde te zien krijgen van dat, wat je in Nederland zou verwachten. Het is in ieder geval weer eens wat anders dan lesbische tuinbroeken met harige oksels die scanderen dat mannen de bron zijn van alle kwaad op de wereld.

Lees die brieven, of in ieder geval de allereerste, zo mooi...

Het regent....

Al dagen. Meestal begint het ’s middags zo rond een uur of half vier en gaat dan lekker door tot ergens ’s nachts, maar daarnet hebben we een bui van epische proporties mogen beleven vanaf acht uur ’s morgens – het is nu vijf uur later en het gaat nog steeds door.

Groot voordeel: ik heb daarstraks onze bouwvakkers kunnen uitleggen dat de reparatie van het dak de afgelopen week weliswaar effect heeft gehad, maar niet het juiste: op de plekken waar het lekte lekt het inderdaad niet meer, maar nu wel op plaatsen die voorheen droog bleven.

Misschien zou het toch een aardig idee zijn om die aanwezige maar per ongeluk dichtgesmeerde regenpijpen te openen, zoals ik nu al een maand of vier vraag.

Maar ongetwijfeld gaan ze eerst iets anders proberen. Iets met raffia of zo.

Geen nood: het is nog steeds gezellig. Gisteren zou men beginnen aan het zwembad, we wilden toen we aan ons huis begonnen een overflow zwembad maar na realisatie bleek dat toch iets anders te zijn geworden. Met een niet heel grote ingreep (zelf bedacht, ja ja) kan het allemaal alsnog voor elkaar komen en op maandagmorgen zou de bouwploeg aantreden om onze wens in vervulling te laten gaan.

Ooit komt die maandagmorgen er. Denk ik. Het is nu pas dinsdag dus is er nog niemand.

Maar dat overflow-karakter is inmiddels automatisch gerealiseerd: dankzij de regenval is er bijna geen verschil meer tussen tuin, vijver en zwembad. Het loopt allemaal mooi in elkaar over, tenminste toch bijna.

En het is koud. Het is maar 25 graden en ik zit te sterven van de kou, met een vest aan. Herfst in Nederland. Maar dan erger.

Elise en Stef 2 weken op familie en vriendenbezoek in NL/B. (best van onder naar boven bekijken, sorry)

We hebben genoten van onze trip samen. Maar Robrecht en Peter hebben we wel gemist hierbij.





Peter, deze foto hebben we speciaal voor jou gemaakt. Ben je nou niet blij??


Ok, wie geniet hier het meest??



Hoort ook bij de familie; door elkaar praten onder begeleiding van een gitaar....keigezellig!



Euhhhhhhh......


Paasgourmet met de familie bij Michiel thuis.


Tja, wat zal ik zeggen...?

Je bent 13 en 14 jaar en je moeders zijn alleen maar aan het kwetteren, wat doe je dan......?

Ook uniek. Ans op de foto zonder glas in haar hand ;-). Hihi. Bedankt meiden, het is altijd quality time met jullie ! X

Unieke foto. Shirley in de keuken aan het koken......Elise en ik voelde ons wel heel speciaal. 't Was heerlijk, meid. Bedankt!

Deze foto koester ik. Vriendinnen met een meer dan overvolle agenda die gewoon voor mij tijd hebben gemaakt voor een gezellige lunch in Turnhout. Ik heb ontzettend genoten!

Geweldige brillen, toch? Wie had gedacht dat ik in Belgie nog voor iets zou moeten afdingen?

Lekker ouderwets gekeuveld met vriendinnen en zus uit Turnhout onder begeleiding van (ongeveer) een fantastisch glaasje cava en lekkere tapas.

Heerlijke asperges gegeten en weer veel gelachen bij "stoze biefmoeder" Helma ;-).

Sterke verhalen van Elise met een paar hockey-vriendinnen.

Elise gezellig aan de Vlaamse fritten met haar oude hockeyteam in Oud-Turnhout.


Gezellig bij broer en schoonzus in hun voor ons "nieuwe huis" waar ze inmiddels al ruim een jaar wonen en zelfs al prachtig verbouwd is.


2 Nichtjes herenigd.

kleine update

Even vlug tussendoor.

Ben druk bezig om mijn lab report af te werken: over empathie en hoe dit wordt beïnvloed in mensen. Hoeft maandag pas af, maar ik wil het voor zaterdag af hebben, omdat er dan een toga-party is, en om met een kater zoiets af te werken is niet zo fijn.

En ik kreeg net te horen dat ik ook ben uitgenodigt voor een pyjama party voor morgen. Als ik flink doorwerk heb ik dat verslag morgen af, en is alles goed. Alleen wat correlaties doorvoeren, uitleg erbij, en klaar komt Kees.

Ik heb nog andere dingen te doen, namelijk een laboratorium verslag van Statistiek (die op de een of andere manier ook van belang is in de psychologie) en over 2 weken moet ik een "draft" inleveren voor creative writing. 2000 woorden, een eitje.

Tot zover Unie. Verder is alles (nog steeds) okee. Ik heb vanwege het werk wel Gabriela voor een heeeeeeeeeele week niet kunnen zien. Maar morgen gaan we weer samen... eh... studeren.

Ze is trouwens (helaas) gezakt voor haar rij-examen een paar weken terug. Wisten jullie trouwens dat het hier in Australia ruim twee en een half jaar duurt voor je eindelijk je rijbewijs krijgt? Daar blijft het niet bij een paar lessen en een examen, nee; 6 maanden nog onder toezicht rijden met een minimum van 25 uur, dan nog een 'hazard perception' test, daarna twee jaar (zonder toezicht) met P's rijden - waar P staat voor Pupil - en DAN krijg je pas je echte rijbewijs. Lang leve bureaucratie.

Nu, ik ben ondertussen ook druk bezig om mijn muziek flink uit te breiden. Ik ben sinds kort een vaste klant bij JB hi-fi waar ik CD's koop. Voor de kenners, ik heb nu flink wat meer muziek van:Blur, Death Cab for Cutie, Disturbed, Dragonforce, Foo Fighters, Goo Goo Dolls, Nirvana, the Offspring, Radiohead, Rage Against the Machine, the Strokes en the White Stripes.
Maar er zijn nog veel meer CD's, en de meeste zijn niet eens zo heel duur.

Het weer is van de een op de andere dag omgeslagen. Een paar dagen terug was het nog warm en zonnig, nu is het kil, regen en harde wind. En dat laatste komt niet door mij.

En nog maar vier nachtjes slapen.

Business as usual...

De dames zijn terug, Elise heeft maandag nog een snipperdag genomen maar vanaf dinsdag neemt de dagelijkse routine hier weer zijn intrede: om half zes de wekker, naar het strand met de honden, om zeven uur is Steffie in de keuken en...hee wacht? Wat nu? Elise al om kwart over zeven aan het ontbijt?

Jazeker. Ze heeft, nadat Steffie gestopt is met haar ’s morgens met de zweep achterna rennen, het gepresteerd om in de laatste weken van het vorige semester niet één keer meer op tijd op school te komen en staat nu onder verzwaard regime van diezelfde school: iedere dag een kwartier eerder komen. Een minuut te laat wordt zwaar bestraft.

Dus is de routine van om half acht “Elise je moet ontbijten”, gevolgd door “waarom heb je je haar nog niet gekamd, je bent al een uur op”, en “vooruit, tanden poetsen anders ben je te laat” en “ik breng je wel naar school want lopend haal je het al niet meer” veranderd in een – voor mij althans – stressloze vroege ochtend. Benieuwd hoe lang dat duren gaat....

De honden zitten uiteraard nog steeds in hun leertraject; met name Django heeft grote moeite met het niet mogen graven van een nieuwe kanaaltunnel naar Lombok, waarvan de ingang zich volgens hem in onze tuin zou moeten bevinden. Luisteren en komen als ze dat moeten op het strand, gaat daarentegen steeds beter. Ik zou overigens ook erg blij zijn zodra Django zijn bench niet meer ziet als urinoir; hij houdt het echt op tot hij moet gaan slapen en begint dan pas te plassen. Gek word ik ervan.

De bouwploeg is weer terug. De gaten voor de afvoer van regenwater in de dakgoot achter zouden worden geopend, nadat ze tijdens het bouwproject abusievelijk waren dichtgesmeerd. Ik ben nog niet wezen controleren, maar volgens mij is uitsluitend de rand van die dakgoot opgehoogd. Geen stress, de eerste keer dat ze hier doen wat je vraagt moet ik nog meemaken. Vriendelijk ja knikken en vervolgens iets heel anders doen, dat is the Indonesian way. Na anderhalf jaar verbaast me dat niet alleen niet meer, ik geef er ook niets meer om. Het is gezellig en dat is veel belangrijker.

Op de foto trouwens (tweede van links) Gatot, onze bewaker. Hij is terug van Java, waar hij met zijn Balinese vriendin Wayan is getrouwd. Ze wonen nu samen in de bediendenwoning in ons huis.

We hebben nog meer inwoners erbij, denk ik. Op de foto, tweede vaas van rechts, zie je iets lichts – uitvergroot op de volgende foto zie je dat dat een soort van nest is. Ik weet niet waarvan, dat ga ik nog uitzoeken want ondanks urenlange observatie heb ik er niets in of uit zien kruipen.

En vandaag onze laatste Indonesische les. We zijn er doorheen, grammaticaal zou deze taal voor ons geen geheimen meer moeten hebben – de rest is oefenen, conversatie met Indonesiërs vooral. Woordenschat uitbreiden, dat soort dingen. Toch jammer, het was gezellig met Stef, Martha en Annelies.

Ze zijn weer thuis….

Vannacht om kwart over twaalf kwamen Steffie en Elise aan op Ngurah Rai.  Eindelijk. Twee weken die wel een half jaar leken te duren.

Naar ik begrijp is de reis goed verlopen, hoewel de KLM-definitie van “rechtstreeks naar Bali” in hun geval betekende dat er in Kuala Lumpur een tussenstop was en er in Jakarta overgestapt moest worden in een vliegtuig van Garuda.

 Om kwart voor één thuis, hebben we tot vier uur op het terras zitten praten. Behalve Elise en Hans, die wat eerder afhaakten dan, en de honden die zich bezig hielden met het blaffen naar andere honden in de buurt.

De samenvatting: ze hebben het leuk gehad en erg druk. Fijn om veel mensen weer te zien, spijt dat het niet van gekomen is om anderen óók te zien vanwege de vele afspraken. En fijn om weer thuis te zijn, ook al is het nu dan toch wel weer even wennen aan de warmte.

De dames slapen nu (half 11) nog; zodra ze bij kennis zijn ga ik ze vragen om even een stukje op het blog te zetten.

We zijn genept...

Dachten we een Rottweiler te hebben, blijkt het een overgespoten labrador te zijn.

Maak kennis met Django, de enige Rottweil  Retriever (of is het Labraweiler?) ter wereld. Een paar Balinese jongens speelden met een bal aan het strand - en toen ruim een uur met onze jongste. Een paar foto's....