Gepakt en gezakt.

Zojuist hebben we de koffer van Elise gepakt voor haar reis naar Yogyakarta, Java met school.
Ze vertrekken dinsdagochtend pas maar maandag direct na school gaat ze al met een vriendinnetje mee om daar te blijven slapen en om dan samen de volgende ochtend (om 06.00 am!) naar het vliegveld te vertrekken.
Ik ben haar dus een dag langer kwijt :-(

Donderdagavond komen ze pas weer terug na een werkelijk overvol maar fantastisch programma;
Ze gaan de Prambanan bezoeken, een korte cursus batik van eigen ontwerp, zonsopgang over de Borobudur temple, keramiek workshop, eigen lunch voorbereiden in een lokaal dorpje, shoppen in de beroemde straat Maliboro (!!!!), Ramayana ballet bekijken in de Prambanan tempel, bezoek aan het paleis van de Sultan en natuurlijk naar Tamansari.
Daarbij logeren ze met z'n allen in het Manohara Hotel wat op het terrein ligt van de Borobudur waar het op uit kijkt.

Voor Elise zal dit de 2e keer zijn allemaal maar met vrienden en vriendinnen is het natuurlijk anders en misschien wel veel leuker.
We zijn erg benieuwd naar haar verhalen, vrijdag want donderdagavond zal ze niet veel meer kunnen zeggen ben ik bang.

En dan nog maar 1 week en dan heeft ze grade 7 alweer achter de rug.
We zijn ook erg benieuwd naar haar eindresultaten.

Mijn programma van de afgelopen week is ook erg druk geweest.

Maandagavond met Elise naar karate geweest.

Dinsdagochtend koffie gedronken met Sharon waarna we samen een bezoekje hebben gebracht aan de boot van Leo die er werkelijk geweldig en indrukwekkend uitziet.

Woensdagochtend met Moniek (nichtje van Peter) en Angelique (dochter van nichtje van Peter)naar Seminyak geweest naar een hondenaccessoire winkel, nog wat shops en heerlijk geluncht bij MennekePis, aansluitend naar Geneva waar je alles op het gebied van souvenirs maar ook meubels en stenen beelden kunt kopen.
Wim (man van nichtje van Peter) koos liever het hazepad ipv "gezellig" te gaan shoppen met 3 vrouwen.

Donderdag een koffieochtend gehad bij Heidi en Jacq (Jacq was er niet bij want die had het zelfde pad gekozen als Wim) in Saba met een boel andere vrouwen. Erg gezellig.
Heidi en Jacq gaan nl met hun 2 kinderen in Juli vertrekken naar Spanje om te wonen, ze zijn hier nog een huis aan het bouwen maar dat is voor de zomer en de winter want die willen ze steeds op Bali doorbrengen. Je kunt het slechter hebben denk ik maar, toch?

'sAvonds eindelijk samen met Hasron kunnen eten, lekker thuis. Hij was nl maandagavond aangekomen maar zat iedere dag ook vol met afspraken. Gelukkig hebben we tussendoor ook nog wel gezellig kunnen bijkletsen.
Na het eten was het voor mij weer tijd om een biljartje te gaan doen met de Jossen (1 Jos extra deze keer vanwege de afwezigheid van Peter) en Frans. Het regende de hele dag al maar daar aangekomen brak het echt los, zelden zo'n bui gezien! Zelfs hier. Gelukkig kwam Renee ook nog (drijfnat!) binnen dan waren we weer met z'n 4en want 1 Jos is niet gekomen....vanwege de regen....

Vrijdag mijn usual Mah Yongg-ochtend en ik moet zeggen het gaat steeds beter. Het is geen spel wat je een keer leert en daarna niet meer na hoeft te denken. Het blijft ook leuk en gezellig.

Daarna als een haas naar de Bali Galleria om contactlenzen te bestellen en een kadootje te kopen voor een verjaardag waar we diezelfde middag voor zijn uitgenodigd, als een haas weer terug (voor zover dat kan op de bypass) om afscheid te nemen van Hasron die al klaar zat om terug naar Jakarta te vertrekken.

Diezelfde middag dus hondjes in auto geladen en op naar het strand waar de verjaardag van de dochter van Pieter gevierd werd.
Daar hebben Django en Sari kennisgemaakt met de 2 tekkels van Pieter...........
Als eerste werd Sari achterna gezeten door de 2 luidkeffende broertjes, maar helaas, Sari is echt te snel voor hun.
Dan Django, och arme, hij moet echt niks hebben van die 2.......Overal waar hij ging waren zij ook. En maar keffen en keffen. Het enige wat hij wilde is samen met de kinderen met de frisbee spelen wat hij een geweldig spel vindt. Iedere keer werd hij weggejaagd door de broertjes terrortekkel (sorry, Pieter)
Thuisgekomen even lekker een douche genomen, dat heb je echt nodig als je 2 ongelooflijk smerige honden in en uit de auto hebt getild.
Ik heb die avond maar weinig beweging gezien nog in die hondjes.

Zaterdagmiddag met z'n 2en naar de orthodontist. "Klaar om pijn te lijden?" was Elise's tekst al de hele ochtend.
Uiteindelijk is er bij mij helemaal niets aangedraaid (want ik blijk "selfadjustabel wires" te hebben) en is Elise's veertje strakker gezet. HA, wie lacht er nu???
Later die middag Elise naar een feestje gebracht van een vriendje hier in de buurt. Een Duits/Zwitserse jongen.
Om 5 uur zou ik met de 2 Jossen naar de maandelijkse ondernemersborrel gaan in Dubble Dutch.
Daar aangekomen kwam een echtpaar binnen die mij aankeken zo van "ik ken jou". Althans zij kende mij wel maar ik moest iets langer denken. Het was een Nederlands echtpaar, Lilly en Geert, die we in Okt/Nov bij de Treobar een keer ontmoet hebben en zij waren aan het orienteren op Bali om een container te verschepen.
Nu zijn ze hier met hun kinderen en inmiddels zoeken ze alweer spullen voor een 2e container, dat gaat dus goed!

Met Donna had ik afgesproken dat Made (hun chauffeur) de kinderen (haar tweeling en mijn Elise) op zou halen van het feestje en naar het restaurant zou brengen waar wij elkaar zouden ontmoeten.
Achteraf is Donna toch nog gezellig even naar Dubble Dutch gekomen samen met haar net aangekomen zus +echtgenoot. 3 Australiers tussen allemaal Hollanders en toch vonden ze het gezellig!
Zij vertrokken iets eerder naar het restaurant met alle kids en ik moest alleen nog even betalen en dan zou ik ook komen op de scooter. Zul je altijd zien. Sta je op het punt weg te gaan, wordt je ineens aan allerlei mensen voorgesteld waar ik dan eigelijk niet veel meer tegen kan zeggen.
Maarrr, deze mensen gaan we terug zien.

In het restaurant aangekomen sloot Liz zich bij ons aan en even later kwam Monty (de jarige Job) iets brengen wat de tweeling vergeten was op het feestje en die bleef ook maar gelijk gezellig zitten.
Na het eten heb ik voorgesteld dat ik de kinderen mee naar huis zou nemen omdat Donna en haar zus een vriend moest ophalen van het vliegveld. Een apart verhaal en ik zal proberen het goed uit te leggen.
Deze vriend, hierna "Terry" te noemen, is een zeer bekende, oorspronkelijk Britse, maar al 30 jaar in Australie wonende gitarist. Hij speelde o.a. mee in de muziek van Jesuschrist Superstar.
Maar na 30 jaar niet meer het land uitgeweest te zijn (alleen New Sealand waar je voorheen geen paspoort voor nodig had)heeft hij een reis gehad waarbij onze ervaringen toen in Hongkong bij in het niet vallen.
Hij is gewoon in Melbourne in het vliegtuig gestapt en heeft gezegd dat hij naar Bali wilde met een stuk of 3 gitaren en alles wat daar bij hoort. Deze reis is zo'n ingewikkeld verhaal dat ik het nooit goed meer uit kan leggen maar je kunt het je wel een beetje voorstellen misschien.
Na hem van het vliegveld gehaald te hebben kwamen ze de kids ophalen en hebben hier nog wat gedronken natuurlijk. Ik vond het wel een reden om een fles bubbles open te trekken. Hij wilde alleen maar een koud biertje. Raar he?
Kortom erg aardige man, erg gezellig weer en ik en Elise lagen veeeel te laat in bed.
Terry gaan we ook vaker zien en hopelijk mogen we nog een keer zijn gitaarspel beluisteren.
In ieder geval a.s. dinsdag in het Jazzcafe afgesproken waar het door de week bluesavond is en waar hij onmiddelijk warm voor te krijgen was en uiteraard wil hij vragen of hij mee mag spelen.

Morgenavond La Pau met een zeer grote groep, dus ik denk dat ik maar 2 tafels ( a 10 pers.) reserveer.

Woensdag is Peter weer terug :-D

En nu is het dus zondagmiddag en hebben we net Elise's koffer gepakt en moet ik de hele tijd naar Rammstein luisteren want Elise is muziek op haar I-Pod aan het zetten voor de grote reis.....

Over werk, werk en werk

Het is nu een week geleden dat ik mijn vergunning heb gekregen (Yay!) en vanaf die dag heb ik dat elke dag tot vervelens toe met met iedereen gedeeld.

Zo ook de bouncer in de Tav. We kennen elkaar (ik kom er te vaak, zei Gabs. Maar wat weet zij nou), en van het één kwam het ander: diezelfde dag - gisteren, donderdag - was er een liefdadigheidsgala; ik ging er naartoe met Gabs, en hij (Paul) zou er werken, samen met zijn baas. Dus Paul suggereerde om met zijn baas (Trent) te praten die avond.
Dat is inmiddels gebeurd, na een kort gesprek (het was tenslotte een feest) heb ik Trent mijn telefoonnummer en email-adres gegeven. En volgend semester kan ik aan de slag! Yay!
Het is zelfs zo dat Trent mij heeft toegevoegd op FaceBook, dus dan is het wel duidelijk. En hij complimenteerde mij op mijn zwart/wit tux.

Een gala? Jawel, ten behoeve van liefdadigheid voor iets. Nu heb ik nog nooit zoveel 'fuck charity' gehoord op een avond, maar er is toch een kleine $5000,- opgestreken, en Gabs heeft mooi een fles witte wijn achterover gedrukt. Goed eten, goede champagne, goed doel (denk ik), afijn; tegen middernacht waren de eerste mensen alweer in hun onderbroek op het balkon aan het dansen. Ahhh, mensen met gevoel voor stijl.

Ook is er een nieuw theaterstuk volgend semester, en ik doe weer actief mee met de audities. Ik heb met enkele andere mensen van UDS gepraat hoe ik wat meer betrokken kan zijn, maar het blijkt dat UDS meer een hechte vriendenclub is, dus die cirkel moet ik nog zien te doorbreken.
Maar ik had nog een ander idee: waarom zou ik zelf niet een clubje oprichten (voor mensen met een lelijk gezicht, haha) en daarmee verder gaan? Ik kom hier eens dezer dagen nog op terug.

Verder komen de examens eraan. Druk druk, maar nu blijkt dat ik tijdens de examens nog een report in moet leveren, dus dat is dubbel werk, verdorie. Aan de andere kant is dat wel goed studie-materiaal.

Morgen een verjaardagsBBQ, die dag erna het EUROVISIE SONGFESTIVAL! Yay! Met zijn allen naar de kroeg, en ik zal het België en Nederland van harte en op een afstand toejuichen!

Lembongan - deel 3

’s Morgens bijtijds op – want om 9 uur zouden we ons melden bij de snorkel-boot bij de mangroves.

Ontbijten en onze kamer leeg maken was snel gebeurd, en toen weer op de brommer. Met onze snorkel-spullen: masker, snorkel, vinnen en shorties: het 3mm duikpak dat we in de tropen gebruiken, niet zozeer tegen de kou van het water (wat wil je, met 28 graden watertemperatuur) als wel tegen het verbranden als je nìet beneden bent.

Precies op tijd, om 9 uur exact (ja, we kunnen het wel hoor) meldden we ons voor vertrek. Met stuurman en gids in de boot, op naar Nusa Penida – daar, bij Nusa Penida Wall, hebben we al eerder gedoken en voor de drop off is het water een meter of 3-4 diep, met veel te zien.

Overboord – en bijna in dezelfde beweging weer terug in de boot.

Koud. Kóud. Als het 18 graden was, was het veel. Denk ik. Denken wij. We hebben het nog nooit koud gehad in het water hier, maar nu dus wel. Blij dat we waren met onze shorties!

Er was best wel wat te zien: een schildpad, trompetvissen van flinke afmetingen en verder het normale zicht van papegaai-vissen, anemoonvisjes, etc. etc.

Na een uurtje naar de volgende plek, een idyllische baai waar onder water niet zo veel te zien was, en toen naar stek nummer 3 en nummer laatst, vlak bij de mangroves waar nog een paar leuke steenvissen te zien waren (eentje staat hier rechts op de foto) – en waar de temperatuur tenminste een beetje normaal was.

Lunch op dezelfde plek als gisteren: nasi goreng deze keer, en weer met begeleiding van een vliegenzwerm.

Op de terugweg zijn we gestopt bij twee meisjes die ons gisteren al schelpen proberen te verkopen. We hebben deze keer schelpen bij ze gekocht, ze vroegen 10.000 voor een bordje vol (denken wij) maar we hebben zonder afdingen bij alledrie (ze kregen direct een collega erbij toen we stopten) één schelp gekocht voor 3 keer 10.000.

Vooral de kleinste ging uit haar dak, want die kreeg haar geld in briefjes van 1, 2 en 5 duizend rupiah – dus zij had ineens heel veel briefjes.

Ze maakten de indruk dat het ze nog nooit gelukt was om iets te verkopen. Blij en wij dus ook – al zie je van hun blijdschap op de foto niet veel. Het kleinste zusje in de witte jurk kwam er voor de foto even bij.

En toen maar eens terug naar het hotel – we moesten om 15.00 uur met de boot mee, dus een beetje op tijd zijn kan geen kwaad. Ook omdat het de gelegenheid biedt om het zout van je lijf te spoelen en min of meer schoon aan boord te gaan.

De terugtocht hebben we slapend doorgebracht. ’s Avonds bijgepraat met Hans en Elise, thuis gegeten met nasi goreng en sateh van de kaki lima’s in de straat. Vroeg naar bed.

Terugkijkend: mooie plek, dat Lembongan. We gaan zeker nog eens terug, en dan wat meer rondkijken in de dorpjes, vragen hoe dat nou zit met de zeewier-teelt en andere gebruiken – want de crematie die we zagen, maar ook allerlei graven met parasolletjes boven de grafstenen, doen toch vermoeden dat het leven er ook op cultureel gebied heel anders is dan op Bali.

Lembongan – deel 2

Eenmaal op de boot, zaken prima voor elkaar – koffie, cakejes, makkelijke stoelen. En natuurlijk even rondkijken over de haven, waar naast onze Fun Ship nog zo’n boot lag maar dan een beetje groter. Mooier ook.

Ernaast lag er trouwens nog eentje. Ze heten Ligaya en CV-9, ik heb ze nagetrokken op Internet en wat blijkt: je kunt ze huren voor weinig. Een hele week Ligaya kost maar 85.000 tot 95.000 Euro. Zeg nou zelf, een vriendenprijsje toch?

Voordat wij konden overstappen vertrok het Fun Ship echter, en zonder nou echt zeeziek te zijn geworden waren we in een goed uur aangekomen bij Lembongan. Daar bleek slechts een kleine groep aan land te gaan; de meesten bleven aan boord. Waarom? Omdat er een waterglijbaan aan boord was, je kunt er snorkelen, kajakken en heel veel meer – zoals in de Jacuzzi op het bovendek de hele dag bier drinken met dikke Australiërs. Wat wil een mens dan nog op Lembongan?

Wij zijn dus snel van boord gegaan en met een motorbootje aan land gezet. Inchecken in het hotel kon pas om 2 uur ’s middags (nu was het half elf) dus we hebben onze bagage achter de receptie gezet en zijn eerst ergens koffie gaan drinken. Steffie dan, ik had gemberthee met honing – heerlijk. Samen hadden we wel een mooi uitzicht over zee en Bali in de verte.

Terug naar het hotel, een Honda Vario motortje gehuurd en erop uit. Lembongan is niet zo groot, dus de weg volgen bracht ons vanzelf bij de mangrove-bossen. Tijdens de rit werden we wel een beetje stil van de armoede – vergeleken met Bali hebben deze mensen het toch een heel stuk slechter. Velen wonen in krotjes van een paar palen, zeildoek en golfplaten. Ze leven van het kweken, drogen en verkopen van zeewier, de geur daarvan associeer je direct met armoede, zonder je ogen open te hoeven doen. Even wat anders dan die luxejachten twee uur geleden.

Aangekomen bij de mangroves hebben we ons door Nyoman er doorheen laten bomen met zijn prauw; prachtig. De stilte, slechts verbroken door vogels die hun snavel niet konden houden.  De schitterende uitzichten. Het heldere water, waarin vissen van 10 kilo en meer rondzwemmen om over de enorme krabben nog te zwijgen. Gaaf.

Daarna tijd voor lunch – we konden wandelen naar een restaurantje, vlak aan zee waar je meer aan je tafeltje ligt dan zit, lekker hangen dus met wéér een prachtig uitzicht; het wordt langzamerhand saai, al die schoonheid. Eten, maar wat? Rijst, met sateh lilit (vis-sateh, dus). Die we, toen het gebracht werd, om hebben gedoopt in sateh lalat. Lalat betekent vliegen in het Indonesisch en daar kwamen er direct tientallen van – je moest met één hand eten en met de andere de vliegen verjagen en dan nog vlogen ze met het eten mee je mond in als je niet oplette. Maar lekker was het wel!

Met de mangrove-mensen hebben we afgesproken om morgen terug te komen en te gaan snorkelen. Maar eerst: op de motor en verder het eiland over.

Dat bracht ons naar een afgelegen strandje met de pakkende naam "Dream Beach". En dat was niet overdreven. Prachtig strand en omdat de zee hier door een vernauwing naar binnen komt, enorme golven. Er werd door Balinese kleine jongetjes dan ook flink gesurft. En er waren, inclusief ons, vijf toeristen.

Vervolgens naar de andere kant van een eiland, want daar ligt het nog kleinere eilandje Ceningan. En het schijnt dat er een brug is, die beide eilanden met elkaar verbindt. Zoeken maar...

 ...en na een tocht door verschillende gehuchten, drie keer over hetzelfde kruispunt komen en midden in een crematie-ceremonie stranden, hebben we die brug gevonden. Leuk: je moet eerst met een aanloop steil omhoog rijden om daar te ontdekken dat die brug net breed genoeg is voor 1 (één) motorfiets. Boven kun je dan zien of er iemand van de andere kant komt en in dat geval mag je recht achteruit die steile helling weer af. Tenzij je al innig omstrengeld met je tegenligger in het water beneden ligt natuurlijk. 

Ceningan is zo mogelijk nog armer dan Lembongan, vies van alle afval die er rondslingert en troosteloos. We zijn vrij snel omgekeerd en hebben de brug voor de tweede keer bestormd. Ik wilde eigenlijk nog eens op en neer, ook omdat de planken grotendeels los liggen en er enkele ontbreken - je kijkt zo maar 30 meter omlaag onder je en het geluid is fantastisch. Maar Stef wilde niet. Watje.

Terug naar het hotel dan maar, waar we de zonsondergang over de Gunung Agung op Bali hebben bekeken. Om ons heen allemaal pas getrouwde stelletjes (denken wij) die z.s.m. wilden eten om vooral maar vroeg naar bed te kunnen -  waarschijnlijk omdat ze de volgende dag heel vroeg wilden opstaan.

Wij niet, wij hebben op ons gemak eerst iets gedronken en pas bij het derde bevel van de ober om eten te bestellen gereageerd. Het hoofdgerecht werd halverwege het voorgerecht geserveerd, ze houden het tempo er wel in bij Coconut Grove. Waarschijnlijk om ons te helpen deze culinaire ervaring zo snel mogelijk te vergeten. Het eten was namelijk bagger, smakeloze prut. De kamer daarentegen prima - en morgen gaan we snorkelen! 

Lembongan - Deel 1

Dinsdagmorgen zouden Stef en ik om 8 uur worden opgehaald door de shuttle-bus van de boot waarmee we naar Lembongan zouden varen - het Fun Ship, zoals dat heet.

Omdat we inmiddels weten dat iedere chauffeur die naar ons huis moet eerst naar Jalan Pajang Sari rijdt en dan gaat bellen omdat hij ons huisnummer niet kan vinden, heb ik bij de boekingsagent een kaartje getekend: hoe kom je vanaf de Bypass naar Jalan Bajang Sari?

Ik weet: het scheelt maar een letter maar het maakt echt een enorm verschil in de praktijk.

Uiteraard verdwijnt zo’n kaartje dan naar een onbekende bestemming en werden wij om acht uur gebeld door de chauffeur: hij stond zoals afgesproken in Jalan Pajang Sari en kon ons huisnummer niet vinden.

Vrolijk verbaasd (”Goh, dat gebeurt anders nooit!”) hebben we hem naar ons huis in die andere straat geloodst en zijn we gezamenlijk de andere passagiers gaan ophalen.

Waarbij de eerste twee oudere Nederlanders waren, en de vrouwelijke helft net iets te vriendelijk met de volgende mededeling kwam:

- “We zouden om vijf voor acht opgehaald worden en nu is het al kwart over acht. We hebben wel twintig minuten zitten wachten.” (Joh! Echt? Op Bali? Waar alles strak tot op de seconde geregeld is? Ik zou klagen bij het reisbureau. Dit kan echt niet.)


- “We zeiden al tegen elkaar: hij moet vast eerst andere mensen halen en die zijn natuurlijk nog niet klaar. Daar moet hij dan op wachten en zo komen we nog te laat ook.” (Goed gezien Sherlock. En zo meteen laat ik ‘m nog even stoppen bij een ATM, Stef wil nog boodschappen doen bij Hardy’s en naar de kapper. Geeft niets, jij hebt toch alle tijd want vakantie. Toch?)
En dat met een blik van “ik lacht wel vriendelijk maar jij bent de schuld van alle ellende, klein kaal patsertje!”

Ik heb vriendelijk teruggelachen en geknikt. Volgende week mag u weer lekker voordringen bij Albert Heijn.

Na deze heerlijke hernieuwde kennismaking met de Nederlandse losheid, haalden we het derde stel mensen op. Ook Nederlanders, die èn nog niet klaar waren toen we ze vijftien minuten te laat kwamen ophalen èn nog even langs een ATM wilden want ze hadden geen geld bij zich.  God straft onmiddellijk.

Stef en ik hebben niet gelachen, maar de temperatuur in de auto daalde tot onder het minimum van de AC. Het was kortom lekker fris. Zo’n hoop lol en de reis moest nog beginnen, dat belooft wat.

Ruim op tijd kwamen we bij de Fun Ship, die ondanks het herhaald geïrriteerd op het horloge kijken van onze Nederlandse ontspannen vakantiegangster te laat vertrok – wel 10 minuten.  Op naar Lembongan!

Eindelijk...

Het is er!

mijn beveiligingsvergunning is net aangekomen, nu kan ik (eindelijk) op zoek naar werk!

Nogmaals wil ik mijn dank betuigen aan Jos, Alex, David en Nella: zonder jullie was het echt niet gelukt, ik dank jullie hartelijk.

Fear me, losers!


Ik heb mijn license number wel even weg ge-photoshopped wegens gerechtelijke redenen; dank voor jullie begrip.

Een vrije periode op school

Ja, op school heb ik nu een vrije periode en ik dacht: "hee! Nu kan ik eens lekker voor het blog schrijven!" Ik moet zeggen... Ik heb absoluut niks to zeggen.
Nouja, mama denkt dat ik niet goed Nederlands meer kan schrijven omdat ik het niet zoveel meer doe. HA! Dan zal ze wel op haar neus kijken als ze dit leest! WHAHAHAHAHA!!
Op school heb ik het goed, en het is snikheet in deze kamer nu... Terwijl een Indo-Duitse jongen naast mij alles in het Engels zit te vertalen wat ik nu schrijf, zitten nog meer mensen te vragen wat ik aan het doen ben...
Heb ik ook wat interessants te vertellen? Nee.
DOEI!
-Elise

Even stilte...

...want Stef en ik gaan morgen en overmorgen naar Lembongan. Elise en Hans blijven thuis, de honden ook - maar wij knijpen er even met zijn tweetjes tussenuit.

Intussen zijn Wim en Moniek met hun dochter Angelique aangekomen, net op tijd voor de aswolk waardoor Schiphol is afgesloten - over mazzel gesproken.

En Lisa is vandaag vertrokken naar Nederland en zal waarschijnlijk stranden in Kuala Lumpur - over pech gesproken.

Of Hans vrijdag terug kan naar Nederland is nog de vraag, maar hij maakt niet de indruk dat hij daarmee zit - over relaxed gesproken.

Of ik maandag weg kan naar Nederland is net zo de vraag trouwens. Maar ja, maandag......dat is nog zó ver weg. Eerst een paar dagen eiland-trippen. Een verslag volgt.

Jeetje alweer donderdag

Al dagen niets op het blog gezet - en toch gebeurt er wel het een en ander.

Natuurlijk was het gisteren Galungan, het Balinese Nieuwjaar (maan-jaar dan wel te verstaan). Al dagenlang waren de voorbereidingen aan de gang, penjors overal, veel koken (lawar vooral, lekker) en gisteren was alles uitgestorven. Vandaag trouwens nog steeds.

We hebben 2,5 dag geen Nyoman, buitengewoon vervelend: zelf je bed opmaken, afwassen.....een mens kan er aan wennen, aan je handen vooral niet uit de mouwen steken.

Dinsdag zijn de masten geplaatst op de boot van Leo (hier links), de Mutiara Laut. Daarvoor is de boot eerst van Sarangan naar Benoa gevaren - want daar lagen de enorme masten te wachten.

Ze zijn op deze plek in elkaar gelast uit onderdelen die uit Nederland zijn gekomen. Door gecertificeerde Javaanse lassers, volgens Lloyd's specificatie. Precisiewerk dus, ik was even honderd jaar terug in de tijd toen ik nog werkte met Lloyd's en de RTD.

De masten waren daar niet alleen, maar samen met een kraan die uit Surabaya is gekomen omdat ze op Bali geen kranen hebben die groot genoeg zijn om deze twee enorme masten te plaatsen.

Het is een vrij zenuwslopend gebeuren geweest, maar het is wel gelukt. Voor mensen met hoogtevrees was wel het ergste wat je op de volgende twee foto's ziet: de zeel waarmee de mast omhoog werd gebracht moest er na plaatsing vanaf gehaald worden. Een man is op het takelblok van de kraan gaan staan en heeft zich een dikke dertig meter omhoog laten brengen om vervolgens, zonder gezekerd te zijn, hangend aan een zwaaiende mast die zeel los te maken. Wij hadden het water is onze handen staan.


Ook weer een mooi staaltje Indonesische folkore: terwijl de kraan staat te wachten moeten de teakhouten planken van het kraaiennest van de tweede mast nog worden gemonteerd. Op het aller-, allerlaatste moment dus. We hebben met verbazing staan kijken hoe, zonder enige stress en zonder elkaar in de weg te lopen, een man of vijftien dat in no time voor elkaar bracht.

Waarna ook de tweede mast in no time is geplaatst.

Maandag is Sari gesteriliseerd, ze had er inmiddels de leeftijd voor en bovendien begon Django Jack de Vries-achtige bewegingen haar kant op te maken. Voorkomen is beter dan genezen dachten wij, dus sex tussen deze twee is uitsluitend recreatief vanaf nu. Er zijn tenslotte al genoeg honden op dit eiland. Wel mag Sari nu een paar dagen niet rennen of wild spelen; Django ligt met zijn snuffert pal tegen zijn aangelijnde vriendin aan, te wachten tot het over is en ze weer mee mag doen.

En vandaag en gisteren is er niet aan het zwembad en de vijver gewerkt - volgens mij zijn ze ongeveer klaar en moet alleen de balanstank nog in verbinding gebracht worden met de overflow. Ik heb voor de vijver inmiddels een pomp gekocht en geïnstalleerd, eentje met een capaciteit van bruto 8,5 kubieke meter water per uur dus we kunnen forellen gaan houden. Of raften in onze eigen tuin, ook leuk.

Steffie is overigens niet zo'n klein beetje chagrijnig - door haar beugel kan ze niet eten, alles moet eerst zo ongeveer gepureerd worden voor ze het naar binnen krijgt. Heel zielig eigenlijk, als dat zo een jaar door moet gaan weegt ze minder dan 40 kilo als het ding eindelijk uit mag. En Elise heeft nergens last van....

Beugeljong en Beugeljong Getrouwd

Hypo had het er vorige week in zijn reactie al over: bij Beugeljong hoort een vervolg. Dat vervolg is er vandaag bij ons ook gekomen, want na Elise heeft Stef (die, zoals jullie weten, getrouwd is en nog wel met de leukste vent van dit halfrond ook) sinds vandaag ook een beugel.

Beide beugelbekkies bij deze op een foto. Zij kunnen nog lachen. Ik niet, de pijn in mijn portemonnee is daarvoor te intens. Maar ja: wie mooi wil zijn, moet haar man / vader pijn laten lijden. Of zoiets.

In ieder geval gaan ze er zo een jaartje bij lopen, en dan nog een half jaar met zo’n stabilisatie-ding om te zorgen dat het allemaal blijft staan zoals de bedoeling is. Ik ben benieuwd.

Het voordeel is wel, dat ik Stef nu niet meer hoef te roepen – een magneet is voldoende.

Er is nog meer goed nieuws: de zwembadwerkzaamheden naderen het einde, de jongens zijn bezig met afwerking en schoonmaken – nu de verbinding naar de balanstank nog openen (en de twee laatste gaten in de wand, zie foto, dichten) en dan kunnen we het resultaat gaan bewonderen.

Ook de vijver die nogal groen was, niet vreemd voor een vijver die veel zonlicht krijgt, hebben we meteen maar aangepakt: een buis verbindt nu beide uiteinden en aan de ene kant gaan we een mechanisch / biologisch filter aanleggen met een vijverpomp aan de andere kant.

Aan de hand van de foto, waar Gatot de laatste hand legt aan het muurtje in de vijver, ga ik je uitleggen wat de bedoeling is.

Onder aan dat muurtje zie je grote gaten. Daar komen straks ruwe filtermatten in, die er dus ook weer uit kunnen om schoon te maken – want die matten vangen het eerste, relatief groffe vuil op. Denk aan vissenpoep en zo.

Achter die matten komt een laag actieve kool te liggen. Die kool zorgt voor een tweede filtering: mechanisch en biologisch. Zoek maar eens op op Internet, het is prima spul voor een vijver.

En dan komt de derde filtering: biologisch, omdat op en achter de kool substraat komt te liggen met veel planten. De wortels van die planten zorgen straks voor de laatste reinigingsslag, omdat de vervuiling die nog over is zodra de substraat bereikt wordt, dient als voedsel voor de planten.

Aan de achterste rand van de vijver (je ziet daar de leiding al uit de muur komen) achter het muurtje gaan we op de bodem PVC buizen leggen met honderden gaatjes – daardoor wordt het nu schone water gelijkmatig verdeeld opgezogen die leiding in en aan de andere kant van de vijver teruggepompt.

Een bacteriecultuur die we in het water stoppen doet de rest, hopen we. Geen algen meer, schoon en helder water en vissenpoep die sneller wordt afgebroken dat de vissen kunnen produceren. Zoiets.

O ja: en planten natuurlijk, maar deze keer in potten met substraat want de potten met zwarte grond – dat is geen succes met gravende goudvissen.

Hoe moeilijk kan het zijn?

Ik vroeg alleen maar: “Elise, ik wil even een foto van je maken. Mag dat?”

Als ratten in de val....

....zaten er gisteren een paar ratten in de val.

De reden: al enige dagen zagen wij vanaf ons terras verdachte activiteit op het terras van Hans, als de laatste bij ons zat – en daarmee zaten de honden hier dus ook. Het leek er uit de verte verdacht veel op dat een paar grote hagedissen of ratten bezig waren om steeds een beetje voer uit de bak van Sari te pikken en mee te nemen naar een plek achter de tempel.

Op een dag zat Hans te lezen op zijn eigen stek en keek op toen hij iets hoorde en ja: geen twijfel mogelijk, een rat zat hem aan te kijken.

Nu zijn wij al niet zo heel dol op die beesten, maar ratten hebben hier een extra risico: ze trekken cobra’s aan. En daar zitten wij nou helemaal weer niet op te wachten.

Ik ben dus op zoek gegaan naar een winkel die rattenvallen verkocht en na mijn urenlange omzwervingen in Denpasar ben ik onverrichter zake teruggekeerd. Bij ons om de hoek nog even voor de vorm gevraagd of de winkel in visserijbenodigdheden misschien ook rattenvallen verkocht en ik kreeg er daar zo twee uit de stapel mee....zucht.

Wel lekker geluncht in Denpasar, gelukkig.


De vallen gezet met verse ham als aas. Niets gevangen. De volgende dag brood met pindakaas en pats! Twee stuks. Mannetje en vrouwtje, dus wij denken een enorme bevolkingsexplosie in Ratagonië te hebben voorkomen. Want de ratten zijn nu dood. Ik ben er een dag beroerd van geweest want het doodmaken van beestjes, enkel omdat ze doen wat de natuur hun ingeeft en wij daar dan een beetje last van hebben, dat voelt heel slecht. Toch heb ik het gedaan.

Andere dingen voelen wel goed: zoals de voortgang bij het zwembad, bijvoorbeeld. De overflow-goot is af en waar ik verwachtte dat er een extra laag zandsteen op de zwembadrand zou komen op het stuk waar het niet mag overstromen, wordt het veel mooier:
de oorspronkelijke zandsteen is voorzichtig verwijderd, een laag bakstenen verhoogt de rand die is voorzien van nieuwe tegels aan de zwembad-zijde. En daarop worden nu de oorspronkelijke zandsteen-tegels teruggeplaatst.



Ook zijn de jongens nu bezig de oude gaten in het zwembad waardoor het water wegstroomde te dichten, zodat als alles klaar is het waterniveau een centimeter of tien stijgt en daadwerkelijk over de rand stroomt.

Afsluitend komt er nog een pijp tussen de twee vijver-uiteinden, zodat we het water daarvan kunnen filteren en rondpompen – dat zou de vijver een stuk helderder en gezonder moeten maken.

En hoe het met ons gaat? Prima. De honden zijn gezond en hebben geen last meer van teken (ze hadden er tientallen per dag!) na een injectie-kuur en het behandelen van ons huis en tuin tegen juist: die teken, anders raak je er nooit vanaf. Één volgezogen teek produceert zeker 1000 eitjes, waaruit weer nieuwe teken komen die op je hond kruipen dus ingrijpen in die cyclus moest wel. Ik heb daar veel minder moeite mee dan met ratten, eerlijk gezegd.

Had ik al gemeld dat ook duizenden kikkervisjes inmiddels ruw in hun ontwikkeling zijn gestoord? Jawel dus. Ja, heb ik ook gedaan. Nee, geen spijt - nou ja: een beetje dan. Maar als je nachtenlang wakker ligt van het bronstige gekwaak van kikkers in je tuin, ontwikkel je toch een zekere wreedheid tegen ze. Ik tenminste wel.

De honden spelen de hele dag samen, houden echt van elkaar en om er voor te zorgen dat dat geen consequenties krijgt wordt Sari a.s. maandag gesteriliseerd. Ja, wij leren wel, al is het langzaam.

Elise gaat nog iedere dag met frisse tegenzin naar school – en over een paar weken naar Java. Ze wil mee met een excursie naar Yogyakarta, de Borobudur en het Prambanan voor een paar dagen. Leuk he? Dan is ze net op tijd terug voor haar volgende karate-examen, want in juni gaan wij op voor de 3e kyu – donkerblauwe band.

Hans redt zich hier inmiddels ook goed, met boeken, computer, de honden, er op uit in het dorp, bridgen etc. en Stef en ik net zo (maar dan geen bridge, wel bijvoorbeeld Mah Yongg en golf) – wel gaan wij tweetjes de volgende week een paar dagen naar Lembongan, daar zijn we zelf nog nooit geweest verdorie en dan hebben we ook even tijd met en voor elkaar.

Leve de keunigin

Dat was dus gisteravond: een receptie op het Nederlands consulaat in Kuta, ter ere van Koninginnedag – ofwel Hari Ratu.

Wij (Stef en ik) hebben ons in ons goeie goed gehesen, schoenen gepoetst en zijn er met Jos per taxi heen gegaan. Het gebeuren was in de tuin van het consulaat – hoge muren er omheen en een tentdak erboven, dus lekker warm.

Hotemetoten genoeg: de consul uiteraard, diverse consuls van andere landen, de 1e assistent-gouverneur van Bali en de Nederlandse ambassadeur in Indonesië. Plus ruim 350 Belanda’s en Indonesische partners. Weet je meteen waarom de receptie pas nu was: op de 30e was de ambassadeur op de receptie op de ambassade in Jakarta, 1 mei in Yogya, 2 mei in Surabaya en nu bij ons. Dan nog Medan en Balikpapan – of andersom. Je zal maar ambassadeur zijn...

Na het met meer of minder enthousiasme meebrullen van de volksliederen van Indonesië en Nederland (schrikbarend overigens om te horen dat de eerste twee regels van het Wilhelmus nog wel bekend zijn, maar dat daarna bij velen zowel tekst als melodie in het Meer van Alzheimer zijn verzopen) kwamen de speeches.

En degenen die toen nog wakker waren konden aan een enorme berg eten beginnen – van frites, knakworst en bitterballen, de Nederlandse haute cuisine dus, tot aan martabak, sateh, lumpia’s, risolles, etc. kortom: het platte voedsel uit onze voormalige koloniën. ;-)

Best gezellig, beetje formeel, wat oude bekenden ontmoet en wat nieuwe mensen. Typisch een receptie dus. Wel met een fan-tas-tisch-e tango-uitvoering, zowel vocaal als visueel: zang en dans was tranentrekkend mooi.

Ook tranentrekkend (vond ik dan) was de speech van de Nederlandse ambassadeur (hier met Alex en mij op de foto) – niet persoonlijk, hij verwoordt in zijn officiële rol tenslotte het standpunt van de Nederlandse regering, maar de heer Van Dam nam de stelling in dat Indonesië niet mag verwachten dat hier woonachtige Nederlanders het Indonesische volkslied meezingen – wij worden geacht alleen het Wilhelmus te kennen.

In deze tijd van integratie-perikelen een aparte gedachte: probeer zo min mogelijk kennis te nemen van en mee te doen met de gebruiken van je nieuwe woonland, want integratie hebben wij als Nederland liever niet.

Bij deze wil ik maar aangeven dat wij ons daar niets van aantrekken. Morgenavond bij de beginceremonie van de karateles declameren wij weer uit volle borst “Ketuhanan Yang Maha Esa” uit de Pancasila en “Setia Kepada Bangsa dan Tanah Air Indonesia”. Gewoon, omdat wij blij zijn dat we hier mogen zijn.

P.S. Sorry voor de slechte foto-kwaliteit. Ze zijn met de iPhone gemaakt, bij slecht licht nooit een succes.

Alweer maandag...

...en FC Twente is landskampioen voetbal geworden in Nederland, naar wij begrijpen. Felicitaties aan de Tukkers zijn wel op zijn plaats, bij deze dus.

Hoe is het hier gegaan? Nou, er wordt nog stevig geklust. En vrijdag zijn we naar het feest van Carin en Dolf geweest: Dolf is 70 geworden, ze waren onlangs 20 jaar getrouwd en kort daarvoor vierde Carin haar 25e verjaardag (OK, ex BTW misschien). Kortom: reden genoeg voor een feestje. Balen dat ons kleine fototoestel kapoerem is, foto’s ontbreken dus maar het was wel erg gezellig.

Koninginnedag? Ja, we hebben uiteraard de vlag en wimpel gehesen onder het zingen van het Wilhelmus (NOT!), maar verder is één en ander hier ongemerkt voorbij gegaan. Dat komt vandaag wel.
Zaterdag, de Dag van de Arbeid, hebben we uiteraard in gepaste ledigheid doorgebracht – ook van koken is niets gekomen, we hebben op het strand gegeten.

Zondag: van alles wat, ’s middags met de Aussies op het strand gezeten en bijgepraat, ’s avonds ein-de-lijk weer nasi goreng gegeten van de kaki lima op de hoek. De beste nasi goreng van Sanur (vertel het niet verder) maar we hebben het een paar weken moeten missen omdat de kok terug naar Singaraja moest. Ze (man en vrouw) hebben Stef moeten beloven voortaan niet langer dan een week weg te blijven en vooraf toestemming aan haar te vragen.

En dan is het nu maandag...druk geweest met van alles, he is nu vier uur en over een paar uur gaan we naar het Nederlands consulaat in Kuta. Een borrel drinken op de gezondheid van H.M. de K. En bitterballen, die schijnen er ook te zijn. Ik ben benieuwd....

Elise’s beugel werkt blijkbaar, ze is even terug geweest om een draadje dat uitstak te laten afknippen en ze konden al een verschuiving van haar tanden zien – binnen een paar dagen! Is er toch iets dat snel gaat bij Elise ☺ .