Een regenachtige zaterdag

Ja, hoe het bestaat weten we niet maar het natte seizoen dat toch in maart wel zou zijn moeten afgelopen duurt nog steeds voort. Vannacht weer enorme buien, vanochtend ook.

Als we de deskundologen mogen geloven gaat dat nog tot half juli zo door – lekker, omdat het nieuwe natte seizoen weer begint medio oktober.

Intussen zijn afgelopen woensdag Robrechts vriendinnen Marile en Malika aangekomen – leuke meiden, de ene is Frans / Pools, de andere Duits. Ze studeren ook in Perth, maar tijdelijk in het kader van een studenten-uitwisselingsprogramma. Hier zitten ze verscholen achter een paar cocktails.

En vanmiddag komt dus Gabriela aan...

Hoe is het hier gegaan intussen? Nou, natuurlijk hebben we donderdag naar Nederland – Kameroen gekeken. Omdat die wedstrijd hier om half drie ’s morgens begon, hebben we even geslapen ’s avonds en zijn we om 12 uur naar Angels gegaan. Daar verzameld met een paar trouwe supporters en rond twee uur naar SixPoints. Half vijf naar bed, en Steffie is om zes uur met de honden naar het strand gegaan. Hulde voor haar, ik trok het niet meer.

Want vrijdagavond wachtte de Bali Brawl, het MMA-evenement (zeg maar: kooivechten) in Kuta. Zes partijen, waarvan eentje tussen de twee vrouwen die je hier links ziet liggen. Erg druk, het publiek vooral Australisch en laat ons zeggen: andere mensen dan je ziet bij het gemiddelde klassieke concert. Robrecht, Marile, Malika, Acung en Mahendra en ik zijn gaan kijken.

Met het gevreesde bloedvergieten viel het wel mee, de scheidsrechters grepen tijdig in – en de laatste partij, een gevecht tussen een Australiër en een Nederlandse kickbokser (hier rechts met zwarte broek), was erg mooi. Niet in de laatste plaats omdat de Nederlander gehakt maakte van zijn tegenstander, die natuurlijk bijna het gehele publiek achter zich had. Bijna ja: er waren een paar Nederlanders die zich wel hebben laten horen. Ha!

Dat laten horen mocht ik gisteren herhalen, want de pool-competitie is van start gegaan in SixPoints. Die competitie (best of five, drie partijen winnen van de vijf) tussen mensen die de voetbalwedstrijden volgen, vindt plaats voorafgaand aan de wedstrijd van 4 uur ’s middags (dus 22.000 uur onze tijd). Stef moest om zeven uur aantreden en heeft helaas, maar eervol, met 3-2 verloren van dat menneke naast haar op de foto. Zo jong en dan al zo goed kunnen biljarten, daar komt dus niets meer van terecht.

Vanavond moet ik, voordat de kraker Duitsland-Engeland begint.

Natuurlijk doen we ook nog een hele hoop andere dingen behalve in de kroeg voetbal kijken. En het resultaat van één van die dingen zie je hier: het zwembad. Bijna klaar nu, de begroeiing in de vijver moet nog wel wat worden uitgebreid, maar dit is het resultaat geworden van de verandering.

Om te vergelijken nog een foto van vroeger – wel met mooier weer, maar qua zwembad vinden we dit een stuk beter, zeker omdat we nu het organisch idee van Dolf (“maak geen vierkante bak maar laat het bad op natuurlijke wijze opgaan in de vijver”) beter kunnen uitvoeren, die dikke rand valt met een laagje water erover veel minder op.

Bijkomend voordeel: stof op het water verdwijnt veel sneller. Wij zijn dus best wel erg tevreden.

Ook tevreden zijn we met de geluidsisolatie van de muziekkamer. Matthew, Mitchell, Elise, Robrecht en de M&M’s zijn daar nu muziek aan het maken (of iets wat daarvoor door moet gaan) en wij horen amper wat. Heerlijk.....

Compleet

Compleet wat? De afgang van Frankrijk? De totale gekte over voetbal? De nieuwe Nederlandse regering? Nasi goreng? Of de Belgische verdeeldheid?

Nee. Niets van dat alles. Maar Ons Gezin is weer compleet.

Want Robrecht Arjuna is de gelederen komen versterken. Afgelopen zondagavond is hij aangekomen, gewapend met een rugzak kleren en zijn onafscheidelijke computert, om een maand bij ons te bivakkeren.

En hij heeft een baan – crowd controller bij een gerenommeerd bedrijf, dat special events en zo doet. Hoe het met zijn studie is weten we nog niet....

Ja, en dan krijg je dus van die dagen dat je met het gezin samen allerlei dingen doet.

Nou ja, samen.....

Hoe onze dag verloopt? Nou, ik sta zoals bekend als eerste op om met de honden naar het strand te gaan. Daarna even nieuws tsjekken op TV en Internet. Na een paar uur, tegen half negen, verschijnt dan Steffie om te gaan sporten. Dan nog een uurtje of zo wachten en hee, daar heb je Robrecht – die vervolgens wat eten naar binnen slaat en voor de TV in een stoel zinkt om spelletjes te doen op de Wii. Als hij niet aan zijn computer zit.


Als laatste, zo tegen de middag, kruipt Elise uit haar spelonk en verdwijnt achter haar computers. Ontbijt slaat ze over.

Inmiddels zit dan Stef ook achter haar Apple, als ze tenminste geen boodschappen doet.

En tot eergisteren ik achter de mijne – maar die is spontaan kapot gegaan en is nu bij de reparateur, ik hoop dat-ie nog gemaakt kan worden, want nu ben ik als het ware uit het netwerk.

We communiceren wel met elkaar hoor, daar heb je tenslotte Facebook voor.

Ik denk dat ik even even paar foto’s van de tuin ga maken en aan de kinderen mailen.

En dan maak ik foto’s van ons allemaal en van de honden, die stuur ik over het netwerk naar Elise en dan kan zij er in Photoshop een virtuele gezinsfoto van maken. Zodat we er allemaal tegelijk op staan. Toevallig heb ik Robrecht en Stef even samen, kijk hier:

Nu even serieus: zondag komt Rob's vriendin Gabriela aan, zaterdag al twee vriendinnen van haar en Robrecht, maandag zijn Sonja en Gerard hier, Hasron is net een paar dagen hier geweest en komt begin juli weer terug, en a.s. vrijdag gaan Robrecht en ik met Acung, een karatevriend van ons, naar de Bali Brawl – een Mixed Martial Arts toernooi, zeg maar een vechtsport waarbij het gebruik van wapens niet is toegestaan maar verder ongeveer alles mag: een soort combinatie van boksen, karate, jiu jitsu en worstelen.

Robrecht weet nog niet dat we hem hebben ingeschreven als deelnemer, niets zeggen hoor. Hier is zijn tegenstander. Ook compleet. Compleet gestoord.

Al met al zijn we lekker bezig; de muziekkamer wordt weer gebruikt zoals-ie bedoeld is, er worden spelletjes gedaan en flink geluierd. Sari kende Robrecht al en met Django is de kennismaking ook goed verlopen.

En o ja: met enige vertraging is de laatste hand gelegd aan het zwembad - alles was klaar, alleen moest er een leiding in de balanstank worden afgesloten en de automatische kraan moest wat lager komen te liggen. Dat is gisteren gebeurd en het resultaat stemt ons zeer tevreden. Nu nog even schoonmaken (het water is een beetje groen, niet veel maar toch...) en dan zet ik hier wat foto's neer "voor" en "na". In ieder geval vinden wij dat nu het oorspronkelijke idee van Dolf met een zwembad dat "overgaat" in de vijver, veel beter tot zijn recht komt. Morgen de foto's!

Oranjekoorts- update na de wedstrijd

Ja, ook hier. Één van de redenen dat we ook deze week niet op het weblog hebben geschreven: als er niet gewerkt wordt, kijken we tot veel te laat teevee via onze mooie UHF-antenne. Zelfs Stef begint voetballen te waarderen....

En dan toch ’s morgens heel vroeg weer opstaan, met de hondjes naar het strand, zwembad schoonmaken (want Wayan is op zijn Balinees na een paar weken zomaar verdwenen. We gaan maar eens een professioneel bedrijf in de arm nemen – hoewel het allemaal niet veel werk is en ik dat eigenlijk best zelf kan), beetje werken en dan is het slapen geblazen want er wacht weer een nieuwe doorwaakte nacht.....

Ook vanavond weer: om half acht begint de herhaling van de Slag op de Javazee, waarbij deze keer Wesley Sneijder de kreet “ik val aan! Volg mij!” mag slaken – naar wij hopen wel met een beter resultaat dan Karel Doorman boekte tegen de Japanners.

Laten we hopen dat ze de contactsleuteltjes van Keisuke Honda niet kunnen vinden.

Maar goed: vanavond is natuurlijk niet de eerste wedstrijd van Onze Jongens. Nee, afgelopen maandag waren de Denen zoals bekend aan de beurt en in een niet echt geweldige wedstrijd werd het toch 2-0. Wij hebben het één en ander in SixPoint bekeken; een paar sfeerbeelden zie je hier. Wel erg leuk: ook op Bali zie je dan ineens een zee van in oranje geklede mensen, volgens mij zijn de Nederlanders echt de enigen die zo voluit gaan. Lachen.....

Over lachen gesproken: onze toch behoorlijk rustige en introverte vriend Age draagt tijdens de wedstrijden een oranje T-shirt met de tekst “As a Finishing Touch, God Created the Dutch”.

Hoe gek kan een mens zijn, nietwaar?

De wedstrijd tegen Denemarken hebben Elise en ik maar voor de helft kunnen zien trouwens: de eerste helft hebben we riant gemist omdat we onze laatste training hadden vóór het examen voor de derde Kyu (donkerblauwe band) karate afgelopen woensdag.

En, jazeker: we hebben ook deze horde genomen! We kunnen ons nu dus gaan voorbereiden op de eerste van de twee bruine banden (lichtbruin) die we nog kunnen behalen. Daarna wacht de eerste Dan, het zwarte band examen  - dat is nationaal, om de zoveel tijd ergens in Indonesië. Maar voorlopig zijn wij daar nog zeker niet aan toe.

Elise won trouwens nog de tweede prijs bij de kata-wedstrijden en bovendien mocht zij de 10 geboden declameren bij de sluitingsceremonie. Hieronder nog wat foto's.

Maar belangrijke zaken eerst: vanavond sushi maken van de Japanners. Banzaï!

*Update*

Het werd dus 1-0 na een matige eerste en een in ieder geval veel spannender tweede helft.

Frans vond het nodig om foto's te maken - dit zijn ze........

Yogya of Yognee? (Deel 1)

Dus ik ben naar Yogyakarta gegaan met school. Dat was gezellig... Hier het verhaal:

Op de laatste maandag voor kamp ben ik na school meteen naar het huis van een vriendinnetje gegaan om daar te blijven slapen en dan de volgende ochtend met haar mee naar het vliegveld te gaan. Ik kom het huis binnen (heel mooi!) en ik word aangevallen door zo'n zwart Bali-hondje... Nouja, ik word aangeblaft. Ik kijk onder de eettafel want ik dacht dat ik iets zag bewegen en ik zag een hondje van ongeveer de grootte van mijn twee vuisten tegen elkaar. Ik heb dus echt geen grote handen! Het is een Peruviaans hondje ofzo en is nooit gegroeid uit de puppy-tijd. Ik leg mijn spullen neer in Vianna's (mijn vriendinnetje dus) slaapkamer, en daar komt toch een hond op me afgerend! Voor diegenen die "Marley and Me" hebben gezien/gelezen.... zoiets dus! meteen springen en zachtjes in mijn hand bijten... Het was dus een Labrador Retriever. Een beetje zwemmen in een heel mooi zwembad met Vianna... afdrogen, douchen en lekker Modern Family kijken!!! Dat was dus de eerste keer dat ik die series zag en ze zijn hillarisch! Lekker eten (biefstuk met aardappel puree en champignon saus :P) en verder Modern Family kijken tot we in slaap vallen.

De volgende dag. Mijn wekker gaat. Ik heb de vervelendste ringtone als mijn wekker gezet zodat ik meteen klaar wakker zou zijn en ik ging meteen douchen. Ik doe de badkamer deur open en ik zie dat daar de hele nacht waarschijnlijk dat mini-hondje zat opgesloten. Naar buiten dan met haar om dat hondje gerust te stellen. Vianna sliep nog.

Ik ga douchen, doe mijn BIS Yogya Kamp 2010 T-Shirt aan die ik van school had gekregen omdat ik die aan moest en ik pak dat mini-hondje van buiten en leg die voor Vianna's neus terwijl ze nog zat te slapen. Wat een leuke manier om wakker te worden. Zij in de douche, ik mijn haar kammen, spullen inpakken, tas dichtdoen en ik was klaar om naar het vliegveld te gaan.

Oh ja, heb ik al verteld dat ik om 3 uur in de ochtend wakker ben geworden? Ik heb dat uit mezelf gedaan omdat ik er nogal lang over doe om mezelf klaar te maken in de ochtend. Om halfzes stonden Vianna en ik met een lege maag voor haar ouders om dag te zeggen. Met een lege maag brengen Vianna's moeder en haar tante ons naar het vliegveld in Denpasar.

Wij waren te laat en kregen dus van Mr. Wallace (1 van de 3 leerkrachten die mee gingen) te horen dat wij dan de toiletten mochten schoonmaken. OH NEE! Wij (de Yogya groep: Vianna, Gaia, Mei, Anna, Ella, Valentina, Alessio, Jari, Cameron, Ki Hwa, Jasper, Chloe, Taylor, Danielle, Ryan, Lachlan, Malana, Sara, Natasha, Kyle, Da Whee, Mr. Wallace, Mrs. Parr, Ibu Linda en ik) met onze tickets in onze hand rennen naar de koffer hutsefluts, mijn tas is dus heel groot en zwaar maar omdat ik hem op mijn rug kan dragen mag die mee als handbagage :(, 30,000 rupiah tax betalen en op naar de douane. De eerste scan ging goed. En dan, de tweede scan moest mijn tas open. De security guard mijn onderbroeken enz. omhoog houden en zeggen: "Oh apa ini? Ini boleh ke Yogya." (Oh wat is dit? Dit mag naar Yogya) en dan uiteindelijk zeggen dat mijn muggen spray niet mee mag. Weg ermee dan. Wij zitten dus met zijn allen te wachten tot de gate open gaat. Hmmm, lekker dutje doen...

NEE DUS! Meteen door naar de bus die ons naar het vliegtuig zou brengen. Lekker even op iedereen vallen met mijn grote tas in de bus en dan eindelijk het vliegtuig binnen. Ik zat naast Natasha (die verslaafd is aan Justin Bieber en dus haar iPod keihard zet met dat afschuwlijke liedje "One Less Lonely Girl") en naast Malana (lekker lief en rustig). Ik kon niet in slaap vallen voor een of andere reden. Wij krijgen te horen dat wij om 7 uur "Local time" aankomen op Yogya. In de ochtend dus. Na een vlucht van een uur lekker weer in een andere bus, weer staan dus, en naar het vliegveld. Na lopen voor wat wel een jaar leek, vonden wij uiteindelijk de uitweg van het vliegveld in Yogya. Buiten stond een bus op ons te wachten met, jaha, een BAGAGE RUIMTE! Yesssss! Ik kon dus eindelijk mijn loodzware tas afdoen. Pfffff... De bus in, naast Vianna zitten en SLAPEN! :D

Ik word wakker. We zijn bij de Prambanan tempel. Heel mooi... en warm. Ik kijk in mijn kleinere tas. Hee, mijn telefoon! Ik doe hem aan en zeg "Hey! Good conception!" Ja dus, ik kon mijn moesje en vadertje bellen enzo. Ik sms mijn moesje: "Ben in een of andere tempel."
Mama: "Oh, in Borobudur?"
Ik: "Nee. In Paramabambam ofso"
Mama: "Prambanan *sigh* en ofzo met een 'z'"
Okee dan... Ik en een paar andere groepsgenoten worden moe en rusten dus even in de schaduw van een tempel. Daar heb ik nog een afschuwlijke foto van, maar die komt later. Mr. Wallace komt ons halen want de hele groep mist ons, maar ik denk gewoon dat ze alleen mij misten hoor.

We gingen een van de tempels binnen. Het ruikte daar naar POEP! En het waren ook nog kei lange trappen waar we op moesten. Naar boven en meteen weer naar beneden dus. Cameron voelt zich opeens niet goed. Ibu Linda gaat dus met hem naar een of andere plaats met de rest van mijn klas die in Yogya kamp zaten en ik blijf over met Vianna. Wij dus NOG MEER lopen :(. Wij komen bij een park met zitjes en hertjes. Lekker uitrusten dus. Ik loop naar een bordje want ik wilde het lezen. "Do not feed the deer for thier healht and safety." Ik dacht: Hier MOET ik een foto van maken. Met mijn telefoon dus. Voor diegenen die niet zo goed Engels kunnen; er moest dus "Their health" staan. Hahaha. Verder lopen naar de bus, de bus in, te horen krijgen dat diegenen die met Cameron zijn meegegaan lekker in een mini-auto konden rijden en weer in slaap vallen.

Ik word wakker. De bus rijdt nog steeds. We zijn op weg naar een zilver makerij! WOEHOE! Rondje lopen... Mooi, saai, saai, mooi, saai, mooi... En dan eindelijk naar de verkoperij gaan. "Oh wat lekker goedkoop allemaal!" Zeg ik dus. Ik juichte te vroeg. Maar op een andere manier, want ik kreeg namelijk ook nog te horen dat wij allemaal 30% discount krijgen! WOEHOE! Ik kijk rond en rond en blablabla en zie dus uiteindelijk mijn ware liefde... Zilveren oorbellen in de vorm van het doodshoofd van een hert met horens en al EN een rode edelsteen in het midden! IEEEH! *kopen*

Okee, en nu iets voor mama... Ik zie een hele mooie ring. OKEE! *kopen* Ik zie een ketting met een krabbetje met een zwart edelsteentje! Mooi voor mama! *kopen* Ik hoor Ryan, een echte puber-jongen, zeggen: "Ooh! Look at these pretty earrings!" Hij klonk nogal sarcastisch. Valentina hoorde dat en kocht voor hem dus hartjes oorbellen. HAHAHAHAHAHA!!!!! Nou lekker dan. Naar buiten, straat over steken en lekker in een restaurant lunchen. Lekker buffet. Ik eet en eet en zie iets roods in mijn eten. Ik denk: "Hee! Lekker paprika!" *Hap, kauw* Dat was geen paprika... Ik hoest, hoest nog erger, hoest met een geluid dat klonk alsof ik aan het overgeven was, ik gaf uiteindelijk echt over. Naar de WC dus. Blech. Ik kom terug, ga lekker weer relaxed aan tafel zitten, heel het restaurant stil, en ik zeg: "Oh, right. Remind me to never do that again!" En ik ga lekker verder met eten...

Al het eten op, naar beneden aan de andere kant van het restaurant naar een batik-makerij. Het ruikte naar was... vloeibare was... Hele vloeibare was... Ik zag was. Ik ga naar een tafel en pak een lapje wit katoen ofzo... 'k weet niet wat voor materiaal dat was. Ik ga op de grond zitten met een potlood in mijn hand klaar om te tekenen. Ik kon op niks komen voor wat ik wilde tekenen. Een meneer vroeg of ik wat hulp wilde, ik zeg "ja" en hij gaat dus meteen bloemen tekenen :) lekker lui. Hij is klaar met de bloemen en ik neem het over om mijn naam er nof mij te tekenen in mooie letters. Klaar. Nu de was. Met een pijpje moest ik dus de was aanbrengen. Het drupte van hier tot ginder en het kwam dus uit tot bloederige bloemen met bloederige letters. Naar de plaats waar ze kleur aanbrengen. Rubberen handschoenen aan en mijn creatie in gele flats gooien. Er uit halen en in blauw of rood verf gooien. Ik koos blauw. wachten en wachten en er uit halen. Ik geef mijn blauwe hutsefluts aan een meneer die het in heet water ging doen om de was eraf te krijgen. Wachten tot de andere klaar zouden zijn met hun batik en dan de bus in terwijl de batik achterblijft om te drogen in de zon en dan worden ze opgestuurd naar het hotel waar we gingen verblijven. Slapen...

Ik word wakker. We zijn bij Manohara hotel. De bus uit, bagage mee :( en wachten op de leerkrachten die dingen regelden met de receptie. En dan, (tromgeroffel) kreeg ik te horen wie mijn kamermaatje zou zijn... Het was (nog meer tromgeroffel) Kyle! Ja, Kyle is een meisje uit mijn klas en een hele goede vriendin. Kamer nummer 7. Wij lopen, lopen, meer lopen, "Jeez, our room is so far away!" en uiteindelijk komen wij aan voor onze deur. Kyle doet de deur open. Wij komen half-slapend binnen, Kyle en ik leggen onze spullen neer, Kyle draait om en zucht van opluchting, knuffelt de televisie en zegt: "Civilization!" Ja, we hadden T.V. en ook nog 3 uur vrije tijd tot we gingen avond-eten.

Ik ging meteen douchen, andere kleren aantrekken, beetje T.V. kijken en naar buiten met Kyle. Wij zien Jasper en Alessio fietsen. Kyle: "Where'd you get the bikes from?!!" Ze werd genegeerd. Wij naar de receptie om te vragen en er was maar 1 fiets over die we konden huren voor 4,000 rupiah. Kyle dan maar want fietsen in Indonesië is niet zoals in Europa. Kyle komt terug en wil dat ik ga fietsen. Okee dan maar. Wieee!!! Wieeeeeeee!!!!!!! WIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dat was wel leuk. Cameron en Jari komen een man tegen met een fiets-becak en vragen of ze daarmee mogen spelen. Okee dan. Gratis ook nog! :D

Na lang spelen zijn we klaar met voertuigen. Wij gaan bij mensen op bezoek bij hun kamer. Naar Cameron en Ki Hwa's kamer. Cameron was de enige die zijn laptop had meegebracht. Ki Hwa en Cameron gingen weg. Kyle, Vianna en ik dus lekker op zijn computer. ITunes luisteren. Shuffle... "DO THE STANKY LEEEEG!" Kyle, Vianna en ik: "What the ****?!! This is catchy!" Wij gingen weg. Naar Jasper en Jari's kamer. Gaia, Andy, Jasper, Jari, Anna, Cameron en Mei waren daar al. Even babbelen, sokgevecht houden en dan *klop, klop* op de deur. Jasper: "Everybody! Hide! I don't want to have dinner yet!" Jasper, Alessio, Vianna en ik gingen dus achter een bed. Ik zat met mijn hooft in Jasper's bips maar ik mocht me niet bewegen dus... Alessio schopt hem per ongeluk in zijn maag en dan... *prrrrrrrrt!* Jasper liet een GIGANTISCHE scheet in mijn gezicht! Ik spring op en stoot mijn hoofd op iets en word betrapt dus moesten wij eten. Lekker dan. Nog een buffet, lekker :) en dan bij de receptie wachten want we moesten nog een presentatie kijken van de Borobudur.

Heb ik trouwens al verteld dat Manohara Hotel onder de Borobudur ligt? Dat is namelijk zo. Een documentaire kijken op de verhalen van de Borobudur dus. Blablablabla... Afgelopen. De lichten gingen aan en ik keek rond me heen waar Mr. Wallace wakker werd en de rest van de groep nog diep in slaap was. Ik was blijkbaar de enige die het interessant vond. Mr. Wallace: "Well! Wasn't that interesting!!" Iedereen schiet wakker. Mr. Wallace: "Okay, everyone! Go to bed now!" Kyle en ik onze kamer binnen, douchen, pyjama aan, Family Guy kijken op Kyle's iPod en lekker slapen na een lange dag van kamp, voor de eerste keer met school in Yogyakarta... Klok: 20:01 Yogya Time... *snurk*

Story, Weekend en Privé

Dat zijn de bladen die nu een field day zouden hebben in Indonesië. Geen uitgebreide reportages meer over onbenulligheden als Pieter en Margriet die zèlf de verbouwing van hun villa hebben betaald, of Patricia Paay die vindt dat iedereen moet weten dat haar gynaecoloog zou hebben gezegd dat zij de baarmoeder heeft van een jong meisje.

Nee, in Indonesië is iets anders aan de hand – een showbizz-schandaal dat de gemoederen enorm bezig houdt.

De lokale gemoederen tenminste: ik (en volgens mij vele bulehs met mij) wist nergens van, tot ik in een warung waar de teevee stond te blèren een paar vragen stelde over het onderwerp – en dat heb ik geweten. Binnen geen tijd wist een groep jongens me bij te praten.....

Wat is er aan de hand?

Nou, het volgende. Luna Maya (zie hiernaast) is hier razend populair. Deze presentatricce / fotomodel / zangeres / filmster is bijvoorbeeld in 2008 gekozen tot mooiste vrouw van Indonesië, in 2009 tot populairste filmster en tot populairste TV-persoonlijkheid en bovendien door Rolling Stone in datzelfde jaar tot The Sensational Artist Of The Year, om maar iets te noemen.

Kortom: Zij Is Iemand.

En in Indonesië zijn diverse rockbands natuurlijk ook heel populair. Onder andere Superman Is Dead (overigens heeft Elise deze week les gehad van de drummer van die band!!) en Peterpan. De zanger van de laatste band, Ariel (echte naam: Nazril Irham) heeft hier de status van een Dinand Woesthoff (voor de jongeren), een Ernst Jansz (voor de ouderen) of een Johnny Lion / Rob de Nijs toen die nog normaal deed (voor de nog ouderen).

Kun je je de commotie voorstellen als er dan een sex-video op Internet opduikt van deze twee? Opgenomen met het mobiele telefoontje van meneer Ariel?

Dat is dus een enorme rel geworden, met weer een meneer die aangifte doet en wil dat ze direct worden opgesloten omdat ze zondigen tegen de normen die de religie van die meneer aan anderen oplegt. En met schoolkinderen die giechelend in Internet-cafés dat filmpje bekijken, downloaden en op hun mobieltje zetten.

Echt, ik heb inmiddels aardig wat mensen gesproken en ze beginnen allemaal te lachen en zeker de helft heeft dat filmpje op zijn / haar telefoon. De politie houdt razzia’s op scholen om mobieltjes te controleren en de filmpjes te verwijderen; gisteren nog op BaliTV.

Onze Nyoman vindt het heel erg – zij kent Luna persoonlijk, omdat die een villa heeft bij het dorp waar Nyoman vandaan komt. En nog steeds regelmatig biljart met Nyomans broers. (Overigens noemt Nyoman deze half-Balinese, half Australische dame nu Javaans – want Balinese meisjes doen zoiets natuurlijk niet).

Nu denk je misschien: goh, moet je daar nu een stuk op jullie weblog over schrijven, zo bijzonder is dit toch niet? Zie Pamela Anderson etc. etc.

Dat klopt. Het is namelijk nog veel erger.

Gisteren dook er een tweede filmpje op. Weer van Ariel, maar deze keer met een getrouwde mevrouw, actrice en presentatrice Cut Tari. Weer zelf opgenomen door Ariel.

En wat blijkt: onze onverschrokken rocker heeft die filmpjes op een flash card gezet en die flash card is gestolen. Iemand anders laadt dus deze filmpjes op.

En op die flash card staan nog dertig (30!) soortgelijke filmpjes, allemaal opgenomen door Ariel en met allemaal verschillende sinetron-sterren: actrices, zangeressen, presentatrices.

Hij heeft ze daarvoor betaald, ca. 25 miljoen rupiah p.p. (zeg maar een tweeduizend euro).

Kun je je voorstellen wat Evert Santegoets over zou hebben voor een dergelijke flash card van, bijvoorbeeld, Jan Smit?

Tot zover de Privé-correspondent uit Bali. Sterren worden mensen, mensen worden sterren.

Voetbal! En Elise heeft gescoord!

Ja, vandaag gaat het dan toch los daar in Zuid-Afrika. Uiteraard staan wij er helemaal klaar voor om onze jongens vanaf hier moreel te ondersteunen; tenslotte is het maar voor drie wedstrijden en dan mogen zij weer naar huis en kunnen wij ook weer gewoon gaan doen.

Gisteravond zijn we bij Six Point vast wezen oefenen: oefenen in pool biljart wel te verstaan. Want er is voorafgaand aan de wedstrijden een poolcompetitie en daar doen wij (Stef, Jos, Jos, Rudy, Frans, ik en nog een stuk of dertig anderen) aan mee.

En daar hoorde ik van Frans iets, wat natuurlijk alleen weer hier kan.

We hebben meer dan 60 zenders op onze kabeltelevisie, waaronder een hele hoop Indonesische en sportzenders dus ik had me al helemaal ingesteld op lekker thuis voetbal kijken als het Nederlands elftal niet speelt –want op die drie dagen zitten we dus bij Six Point.

Voetbal is hier namelijk mateloos populair en omdat Giovanni van Bronckhorst een Indo is, is praktisch het hele land hier voor Nederland. Wie zei daar nog iets over rancune over de koloniale tijd?

En daarom is er geen (nul, kossong, nada, niente), ik herhaal: géén enkele wedstrijd hier rechtstreeks op de kabel of via de satelliet te volgen.

I shit you not, het is echt waar.

Want blijkbaar heeft één of andere bijdehanterik de rechten gekocht en noch Indovision (satelliet) nog Telkomvision (kabel) hebben de benodigde munten opgehoest om de wedstrijden te mogen uitzenden.

Het signaal van de betreffende zender wordt wel gewoon doorgegeven tijdens de wedstrijden, maar dan gescrambled dus daar heb je niets aan.

Wat nu? Nou, op aangeven van Frans heb ik het volgende gedaan: een UHF-antenne gekocht (voor hen, die na 1970 zijn geboren: die dingen stonden vroeger op de daken van huizen zodat jullie ouders en grootouders naar Tante Hannie, Okkie Trooi en Ja Zuster, Nee Zuster konden kijken toen er nog geen centrale antennes en kabeltelevisie waren) en aangesloten – want via de ether wordt het signaal wél gewoon uitgezonden.

Zodat Jan met de Songkok in Indonesië gewoon de wendstrijden kan zien, want 90% van de bevolking hier heeft geen kabel – of satelliettelevisie maar gewoon een antenne. En als ze dáár geen voetbal op kunnen zien, komt er hier een volksoproer waarbij de KrisMon-rellen in vergelijking een theekransje zijn.

Kortom: als er voetbal is, kijken wij via de hiernaast afgebeelde constructie. Only in Indonesia, prachtig toch?

Verder natuurlijk veel belangrijker nieuws: Elise is over!

Ze is in alle staten, want volgens jaar gaat ze naar grade 8. Kijk maar eens op deze foto: dat enthousiasme, die gedrevenheid, die energie, die alerte blik, die drive.....het is duidelijk dat ze amper kan wachten tot ze weer terug naar school mag.

In ieder geval: wij zijn er erg blij mee en ook trots.

Nog een reden tot blijdschap: Suman is hier. Ze is een week op Bali, we zijn eergisteren gezellig met haar op stap geweest (Stef de hele dag, ik ben ‘s middags aangeschakeld en Elise ’s avonds bij het eten) en morgen doen we dat weer.

Vooral Stef, want zoals bekend spreken vrouwen 3 keer zoveel woorden per dag dan mannen (6000 tegenover 2000) en dat is nog maar een gemiddelde: als ze bij elkaar zijn verviervoudigt dat. Ik doseer dus maar even.....

En over ruim een week komt Robrecht aan. Zijn we weer compleet!

UPDATE en inderdaad: tijdens de openingsceremonie veranderde het beeld op de kabel in een mededeling: "sorry, geen uitzending over de WK 2010. Koop maar een UHF-antenne." Wij hebben prima beeld.....

Back in Bali

Veel te lang, maar ook in een hele drukke tijd, heb ik niets geschreven. Een korte (....) samenvatting van het voorgaande:

Op vrijdag de 25e is Hans vertrokken naar Nederland, na 3 maanden bij ons te zijn geweest. Over enkele maanden (inmiddels weten we: op 10 augustus) is-ie weer terug.

Maandag was ik aan de beurt: via Singapore, waar ik nog het één en ander te doen had, naar Amsterdam. Een paar maanden niet in Singapore betekent dat er weer veel nieuws te zien is. Het nieuwe casino is af, een ongelooflijk monstrum dat toch ook best mooi en indrukwekkend is.

Maar ook: de winkelcentra die bestaan uit een samengeraapt zooitje toko’s, maar waar je voor weinig (2 Euro b.v. voor bijgaande rijst met twee soorten groenten en twee soorten vlees naar keuze plus ijsthee) heerlijk kunt eten.

En waar ik anderhalf uur lang een perfecte massage heb gehad, in een heel klein kamertje boven dat winkelcentrum waar ik naartoe getrokken werd door het bordje acupunctuur: dat laatste deden ze niet, maar de massage was geweldig: topfit en “los” het vliegtuig in.

Nederland en België: veel nat, koud maar soms droog en zonnig – in de tuin van ons huis in België heb ik me echt afgevraagd waarom we zijn verhuisd, maar zulke mooie voorjaarsdagen heb je natuurlijk niet het hele jaar door.

En druk. Vreselijk druk.  Het oude liedje: veel te veel afspraken, daardoor niet alles kunnen doen wat ik van plan was maar over het algemeen genomen wel productief. Geef me een maand en ik loop weer vol gas mee in de rat race.

Gelukkig had ik maar een week. Maar wel genoeg tijd voor bijgaand bordje oesters. Foto speciaal voor Steffie en Jos. Lekker jongens!

In die week ook, op de laatste zondag, nog bij Mark en Denise en de rest van Stef’s familie geweest: soto eten. En, niet onbelangrijk: het Lekkerste Bier Ter Wereld (official) drinken. Dit jaar is namelijk Westvleteren Trappist door de deskundigen weer uitgeroepen tot het beste bier ter wereld.

Daar zijn ze in die abdij niet blij mee, want de vraag naar hun bier overtreft het aanbod enorm, als je dat bier wilt hebben, moet je het volgende doen:

1) Bellen. Ga er van uit, dat je drie dagen aan het proberen bent voordat je eindelijk verbinding met de abdij hebt om je bestelling te kunnen plaatsen. Alle lijnen zijn vol. Zoiets als je verzekeraar bellen met een claim, maar dan nog erger.
2) De nummerplaat van je auto en je telefoonnummer doorgeven.
3) Wachten.
4) Zie 3)
5) De telefoon gaat! “U mag (MAG!) op datum x en op tijdstip y komen en dan mag u 1 (één) kratje bier kopen.
6) Naar Westvleteren rijden.
7) Onder dankzegging je kratje vloeibaar goud betalen en aanpakken
8) Op naar huis en drinken
9) Natuurlijk niet! Drinken...dit bier bewaar je eerst een paar weken op een donkere en koele plaats, om de verschrikkingen van de reis te laten verwerken.
10) En dan, heel af en toe, een enkel flesje.....

Dat dacht Mark tenminste. Want hij heeft de voorgaande stappen doorlopen.

Maar dat was dus buiten de waard, c.q. zijn zwagers, schoonvader en mijn vader gerekend. Wij hebben hem overigens wel gespaard (en onszelf ook) door na het eerste inderdaad heerlijke flesje niet aan te dringen om het krat meteen soldaat te maken. Zonde – en bovendien: het bier bevat 10,2 procent alcohol, dus na twee flesjes val je wel in slaap denk ik.

Dinsdag terug naar Bali; daar woensdag aangekomen na een rustig verlopen reis. Op  Singapore wel bijgaand beest gezien: de Airbus A380, goed voor 50.000 passagiers in één keer en dan hebben ze allemaal nog een eigen bed, zithoek en patiotuin ook.

Bali: Steffie en de hondjes waren thuis, Elise niet want die was dinsdag met medeleerlingen van haar school naar Yogyakarta vertrokken voor een paar dagen.

Donderdagavond mochten we haar van het vliegveld halen: ze was doodop. Zo moe, dat ze onder de douche staand in slaap is gevallen.

Maar wel mooie verhalen, we gaan er van uit dat die hier gepubliceerd worden – we gaan enige druk uitoefenen.

Gisteren zijn we met Moniek, Wim en Angelique gaan eten want ze moeten vandaag terug naar Nederland.

En hoe het kan, kan het: precies op de dag dat zij, na een paar weken on-Balinees slecht weer, vertrekken is eindelijk de wind gedraaid en begint die flink te waaien uit de goede richting. Het lijkt er op dat nu dan toch het droge seizoen is begonnen.