Singapore revisited

Ja, het was weer zover, we moesten het land uit omdat ons visum nog niet in orde is en erger nog: waarschijnlijk moeten we in september wéér.

Op naar Singapore, maar deze keer met beter weer gelukkig. Zodat we nu eens niet ons heil moesten zoeken in overdekte shopping malls, maar er gewoon op uit konden trekken.

Bij aankomst om half tien (ja ja: om vier uur opgestaan vanmorgen om maar op tijd te zijn voor het vliegtuig van 7 uur) hebben we direct weer een dagkaart voor de MRT-trein gescoord en zijn we naar de Singapore Flyer gegaan.

Je weet wel: dat reuzenrad met 28 cabines, dat 165 meter hoog is en waaruit je Indonesië kunt zien liggen (Batam) maar ook over de stad het prachtigste uitzicht hebt.

Dan moet je natuurlijk geen hoogtevrees hebben. Zoals bekend: ik heb dat wel, een diep soepbord boezemt me al doodsangsten in, maar desondanks ben ik met de beide dames meegegaan. En het was de moeite waard!

De buurt waar het ding staat is al heel apart: er wordt veel en vooral hoog gebouwd. In Rotterdan staat dan een Delftse Poort aan het Weena, je weet wel: die twee torens waarvan de hoogste 125 meter is. In Singapore staan dus drie torens naast elkaar van meer dan 160 meter hoog en daar bovenop is dan, laten we het eufemistisch zeggen, een dakterras gelegd waarop palmbomen entc. Het kan ook zijn dat ze daar een golfcourse op hebben aangelegd, we zijn er niet in geweest maar imposant is het wel - en dat is dan nog maar één van de heel veel architectonische en bouwkundige hoogstandjes daar.

Kortom: we hebben genoten en hier staan een paar plaatjes die Stef heeft geschoten; er zijn er veel meer maar dit geeft al een aardige indruk denken we.

Toen naar Chinatown, waar we heerlijk hebben geluncht in de kelder van een Chinese shopping mall – daar was een food market, je gaat naar een stalletje en wijst aan wat je hebben wilt, afrekenen en ergens aan één van de lange tafels jezelf tussen andere mensen in wurmen en eten maar.

Je moet wel opschieten met aanwijzen: Stef kwam met een volgeladen bord en een grote pruillip: ze had nog veel meer gewild maar de jongen achter de vitrine had haar bord al bij de kassa gemikt en was de volgende klant inmiddels aan het helpen....tempo, daar gaat het om!

Daarna verder Chinatown in: veel is in het kader van de modernisering van de stad al gesloopt, maar gelukkig is de regering nog net op tijd bij zinnen gekomen om een deel van de oude Chinese wijk in stand te houden en daar is het ook verschrikkelijk leuk: winkeltjes waar ze werkelijk van alles verkopen, allerlei eettentjes waar we direct zouden zijn gaan zitten als we al niet net hadden gegeten (en ook een tentje waar we dat zeker nìet zouden doen: een moddervette Duitser verkochte daar braadworst!), en een prachtige tempel: Boeddhistisch, daar wordt een tand van Boeddha als relikwie bewaard.

We mochten van de ruimte waar die relikwie bewaard wordt geen foto maken, maar een schrijn van meer dan een kubieke meter omvang van puur goud, vloertegels van goud.... je weert niet wat je ziet. Ook verder prachtig, bijgaande foto’s ter illustratie; we keken er scheel van, zoals je ziet.

Dan naar Little India: we dachten daar in een parkje te gaan zitten om even te lezen, een dutje te doen en zo maar bij het uitstappen bleek dat het was gaan regenen – niet hard, maar toch. Het was een heel andere wijk dan Chinatown, we waren er toch wat minder op ons gemak, maar uiteindelijk hebben we op de bovenste verdieping van weer een mall (deze keer een ecologische, klimaatneutrale – echt waar) lekker kunnen zitten lezen met vruchtensapjes.

Toen wilde Elise eten. En in Singapore, de stad waar je de heerlijkste dingen uit Azië vers kunt eten, waar op iedere vierkante meter iets exotisch te krijgen is wat er geweldig uitziet, ga je natuurlijk een Whopper halen bij de Burger King. Elise dan, wij hebben gepast. Gadverdarrie.

Daarna met een relaxte noodgang terug naar Changi Airport; we kwamen net op tijd (de gate was al aan het sluiten) door de boarding procedure en toen op naar huis. Kapot aangekomen, om twaalf uur ’s nachts. Maar wel voldaan, zoals dat heet.

Andere ontwikkelingen: ja, Elise is zoals bekend hard aan het trainen. Afgelopen zondagmorgen om zeven uur al op het strand conditietraining, dat was verschrikkelijk leuk (voor mij) en ongelooflijk vermoeiend (voor Elise)maar omdat ik geen goede foto’s kon maken wegens batterij leeg komt dat verhaal volgende week – want a.s. zondag gaan we terug, gna gna gna....maar wel vast hierbij een fotootje van Elise tijdens één van haar partijtjes sparren tijdens de normale trainingen.

En vanavond eten we thuis (Stef is op dit moment de laatste hand aan de Tuturuga aan het leggen, lekker!) met Jos, Chris en Willemijn (hier op de foto) die gisteren zijn aangekomen – de laatsten hebben een fles Corenwijn meegenomen, ik vrees voor morgenochtend dus het ergste....

Purnama

Eergisteren, gisteren en ook nog een beetje vandaag was het weer zo ver: een upacara ter gelegenheid van volle maan, Purnama dus.

Deze keer was het wel een hele grote chaos: niet alleen omdat zo ongeveer iedere banjar en purah in onze buurt op hetzelfde moment aan de ceremonie begon, maar ook omdat de wegen waar veel verkeer door moest en waaraan ook de tempels lagen, allemaal zijn opgebroken vanwege de aanleg van riolering.

(Dat is op zich ook een feest: in alle straten is of komt nu een strook waar het asfalt is verwijderd en vervangen door los grind, of een laagje nieuw asfalt dat niet aansluit –je kunt je voorstellen wat dat aan gevallen brommertjes met zich meebrengt. Onder die strook ligt een rioolbuis, maar geen enkel huis in Sanur is aangesloten op dat riool. Vooruitgang op zijn Indonesisch. Op het moment wordt de straat voor ons huis opgebroken.)

Kortom: een puinhoop, zelfs op de brommer was er geen doorkomen aan. Wel mooi, en niemand maakt zich druk. Heerlijk.

Gistermorgen naar het strand en om zes uur begon de zaak alweer: de eerste soundchecks van de geluidsinstallatie waarmee de priester zich verstaanbaar gaat maken straks. De eerste verkoopsters van allerlei etenswaren die alvast een goed plekje zoeken.

 De eerste mensen, uiteraard  in ceremoniële kleding, die op het strand lopen en van weer een prachtige zonsopgang genieten....








...en een half uur later wordt het al aardig druk – onder andere met deze Balinese schonen, allemaal van dezelfde banjar want allemaal met dezelfde sarong.

En een prima humeur, zoals je ziet. Maar dat hebben mensen hier bijna altijd.

Druk weekje weer....

Het is het vakantieseizoen dus regelmatig komen er vrienden en familie langs – deze week dus ook weer. En daarnaast gebeurt er nog zo wel het één en ander.

Om te beginnen hadden we mijn oude vriendin / concurrent / collega Dorine op bezoek met haar vriendin Linda. De dames zijn van het ondernemende type, ze hebben nu twee weken Bali achter de rug en hebben enorm veel van het eiland gezien.

De beste manier om het te doen als je met zijn tweeën bent: motortje huren, route uitstippelen en gaan rijden. Je kunt overal stoppen waar je het interessant vindt, van de weg afslaan zijstraatjes in die je leuk lijken enzovoort. Dan kom je op leuke plekken en in dito situaties terecht, Balinezen vinden het altijd leuk als je stopt en interesse toont – dus kun je ook rustig foto’s maken bij een begrafenis (want Balinezen worden vaak eerst begraven totdat de familie voldoende geld heeft gespaard om de restanten te cremeren) zoals de beide meiden hebben gedaan. En nog veel meer...

En omdat wij ze ook een leuke ervaring gunden hebben we ze meegenomen naar KKN, waar ze ikan rica rica hebben gegeten - eerlijk is eerlijk, we hebben ze gewaarschuwd dat het “best wel een beetje heet” was. Hier een foto terwijl ze nog kunnen lachen, met de vis voor zich. Latere foto's zijn mislukt wegens overbelicht :-).

Met Django over het strand: een grote zeeslang aangetroffen. Die beesten zijn, naast dodelijk giftig, ook heel schuw dus het was toch wel apart om er eens eentje te zien die niet meteen op de vlucht slaat. Deze bleef keurig liggen wachten tot de foto was gemaakt. Misschien speelde daar ook bij mee, dat-ie dood was.

Leo is samen met o.a. Niels en Jos F. met de Mutiara Laut naar Surabaya gevaren, om de onderkant van de romp in het dok te laten schilderen. En hij hoopt dat er dan ook eindelijk de radar ingebouwd kan worden.

Voorafgaand aan de reis zijn we nog even aan boord geweest, het wordt prachtig. De kombuis (jullie landrotten noemen dat een keuken) is klaar, evenals de bemanningsverblijven, de kajuiten voor passagiers zijn in de fase van het laatste aftimmeren, de vele kilometers bedrading liggen erin, de airco werkt, de generatoren.....zeilen is een hele dure manier om van gratis wind te profiteren, dat blijkt wel.

En Elise traint zich een breuk voor het toernooi. Iedere dag een kwartiertje touwtje springen, 5 minuten in kokutsu dachi (“grote katstand”) huppelen, stoten en trappen op de zandzak in de fitness-ruimte...

...want tijdens de laatste training, waar ze een paar rondjes heeft moeten sparren, hebben sensei Rudi en Komang (2e Dan, Indonesisch kampioen en een beul als hij trainingen geeft) haar achteraf nog een half uurtje onder handen genomen om haar techniek te verbeteren. Hier wat foto’s waar ze slaat op de stootmat die Putu, mijn vaste trainingsmaatje, vasthoudt. Het gaat nog wat worden!

Ook nog deze week: Irene, één van Steffies vele nichtjes, kwam langs met haar man en kinderen. Gezellig, en Nyoman had weer grote hoeveelheden van haar onovertroffen loempia’s gemaakt.....

Kumite!

Da’s Algemeen Beschaafd Karate’s voor een potje knokken.

En omdat Elise over een maand mee gaat doen aan de Open Indonesische Kampioenschappen voor junioren, werd het langzamerhand toch wel eens tijd om te beginnen met wedstrijd-trainingen.

Gisteren dus.

Helaas, jammer, heel verdrietig en naar: ik kon niet meedoen wegens nog steeds ziek/zwak/misselijk: wel veel beter dan het was, maar zwaar trainen zou leiden tot vervelende bij-effecten dus ik heb me beperkt tot het transport van Elise en het maken van foto’s.

En leuk dat dat was!

Na de normale opwarm-oefeningen kwam het leuke gedeelte. Een kleine selectie:
- opdrukken uit voorligsteun, maar dan wel benen in spreidstand en op het hoogste punt in je handen klappen
- idem, maar in plaats van het klappen de voeten op een verhoging van 30 centimeter
- zenkutsu-dachi lopen (achterste been gestrekt, voorste gekromd) met iemand op je schouders
- kikkeren
- en kikkeren op en af van die 30 centimeter verhoging
- veel, heel veel buikspieroefeningen
- en nog maar een paar keer opdrukken, deze keer op de knokkels
- op één been 10 meter huppelen en met het andere mawashi-geri (roundhouse kick) trappen
- okee, 10 meter terug en nu met het andere been



Heerlijk om naar te kijken kan ik je vertellen. Ik heb Elise nog nooit zo enorm zien zweten en het leuke was: toen moest de gevechtstraining nog beginnen!

Ziek zwak en misselijk: de Indonesische aanpak

Dat was ik dus vandaag – al een paar dagen kwakkelen en na een niet helemaal goed gevallen sayur nangka gisteravond: buikloop en koorts.

Die buikloop was snel voorbij, dankzij Nyoman. Want blijkt: sayur nanka wordt gemaakt met kokosmelk (santen) en als die sayur een dagje of wat oud is, kan niet iedereen daar tegen. Ik dus ook niet. Maar guave-sap drinken helpt – en wel direct! Ongelooflijk, één glas en ik was van de buikloop af.

Maar nu die koorts nog. Ik ben naar een mevrouw gegaan die me al eens eerder heeft gemasseerd: Bu Nur, een Javaanse van 1 meter vijftig hoog / breed / diep. Beresterk ook.

En die heeft me eerst gemasseerd, waarbij diverse ledematen los raakten en er weer moesten worden aangeschroefd, en vervolgens ge-kerok.

Kerok? Ja, dat is een zogenaamde “schraaptechniek”, waarbij je huid wordt ingesmeerd met warme menthol-olie.  En dan wordt er met een koperen munt over je rug geschraapt.

Dat doet inderdaad zeer, het resultaat ziet er spectaculair uit zoals je ziet maar het belangrijkste: je gaat er enorm van zweten, de koorts breekt als het ware door je huid heen. Bij mij was het wel heel fors, zoals je aan de strepen ook wel kunt zien – ik heb nog drie kwartier moeten wachten voor ik weg mocht, zat daar onbeheerst te zweten en dan op de brommer springen is vragen om een nieuwe verkoudheid.

Maar: ik ben van de koorts af!

Wisseling van de wacht....

Na het vertrek van de Van Ierseltjes is het heel even stil geweest – tot vrijdag, toen Yvette een nachtje kwam logeren en zaterdag, toen Ed, Marjolein, Menno, Mirjam, Melissa en Magali bij ons op bezoek kwamen.

Kortom: met Sonja en Gerard ook nog hier op het eiland begint het hier langzamerhand op een familie-reünie van Steffie te lijken. Gezellig!

’s Avonds zijn we naar het open huis geweest van Dolf en Carin’s nieuwe project in Jalan Belanjong (leuk huis!!) en maar eens een keertje op tijd naar bed.

En zondag naar het Sanur Festival – want het was daar de laatste dag en we waren er nog helemaal niet geweest! Nou ja: heel even op zaterdagavond maar het was daar zo druk dat we rechtsomkeert hebben gemaakt.

Het leek wat kleiner dan in voorgaande jaren en er was niet zo veel te zien / doen in termen van cultuur, maar dan kan natuurlijk komen omdat we op het laatst kwamen. Wel leuk, wat gekletst met vrienden daar en toen snel wat gegeten en Elise opgehaald die met Matt, Mit, Mike en Donna elders gegeten had. Nog wel even blijven plakken natuurlijk.....

Maandag: Hasron is aangekomen na een rondreis met Nederlanders over Java en Bali. Helaas gaat hij vandaag al weer terug naar Jakarta, om daar het begin van Ramadan (Puasa) te vieren en vervolgens een maandje te vasten.

En vandaag komt Hans hier aan, waarschijnlijk voor een maand of drie. Django zal blij zijn om hem te zien – wij ook natuurlijk.

Kortom: saai en eenzaam is het bepaald niet.

Wel vervelend: mijn MacBook is er wéér mee opgehouden, na een aantal toch niet goedkope reparaties is opnieuw het logic board naar de barrebiesjes. Volgens de experts hier het gevolg van een jaartje gebruiken zonder stabiliser tussen het stopcontact en de computer, de wisselingen in netspanning zijn funest voor het apparaat. Nu hebben we wel gestabiliseerde stroom, maar te laat.....

En na maanden stug verzet heb ik nu dan toch maar geluisterd naar Steffie en een nieuwe gekocht. 

Ons straatje wordt trouwens gebruikt als trainingsterrein voor klasjes schoolkinderen die leren marcheren. Volgende week wordt de proclamatie van Indonesië's onafhankelijkheid gevierd (17 augustus) en dat gaat gepaard met veel marcheren en zingen van patriottische liederen.

Ik heb een haast onbedwingbare neiging om met mijn oranje helm op en de Nederlandse vlag halfstok buiten te gaan staan maar dat mag ik niet van Stef. Het Wilhelmus zingen ook al niet.

*grom*

Verder schiet het huis van Jos lekker op, het wachten is nog op de aansluiting van een elektriciteitsmeter en dan hoeft alleen de tuin nog te worden aangelegd – hij kan er dan in ieder geval gaan wonen.

Alleen zijn er duizenden en duizenden wachtenden voor zo’n meter.....

Django is een typische hond, hadden we daar al iets over gezegd? Hij springt in het zwembad als wij aan het zwemmen zijn en houdt er een buitengewoon eigenaardige slaaphouding op na.

Hier ligt-ie, zoals vaak tussen de grote vazen op het terras.

Vervaarlijke waakhond hè?

Gaaf!

Het is nu, even kijken..., 9 maanden geleden sinds ik mijn beveiligingstraining heb afgerond. In de tussentijd is er veel gebeurd; behalve op het werk-gebied. Alles kan worden samengevat met wachten, papierwerk en nog meer wachten. Niet echt spectaculair.

Maar zoals altijd, wachten wordt op den duur beloond. Zo ook voor mij, want afgelopen zaterdag mocht ik (eindelijk) voor het eerst aan het werk als Crowd Controller!

Waar? Op UWA campus, de roeiclub had een cocktail feest. Even ter duidelijkheid: een cocktail feest in Perth is gewoon een feest/fuif/party net als alle anderen, met als enig verschil dat er ook cocktails te verkrijgen zijn, en de mensen lopen rond in net pak of - voor de dames - cocktail jurken.

Een paar dagen van te voren mijn uniform aangeschaft (met hele coole, dreigende ijzeren-neuzen-schoenen), en zaterdag namiddag naar het huis van mijn baas gegaan (laten we hem voor het gemak Trent noemen) voor de eerste - voor mij, ALLEReerste - briefing.

Maar natuurlijk, Trent australisch zijnde, had hij, het werk vooraf, een klein feestje georganiseerd voor zijn vrienden die naar het feest gingen om te feesten.
Een klein deel van een dialoog tussen Trent en mij:

T - Hey Rob, d'you want a beer?

R - Ehm... no thanks? I have to work in half an hour...?

T - I'm not tricking you, man. I'll have one myself. Are you sure you don't want one? Really, it's not a trick.

R - Seriously, no thanks. You're my boss, and I want to make a good first impression.

T - (lacht) Fair enough.

Afijn, na een half uur en een korte eerste briefing op weg naar campus en daar heb ik de rest van de crew ontmoet.

Even ter illustratie: Toen ik tussen de rest van de crew stond (zo'n 6 of 7 mensen) voelde ik me zo klein -> . Allemaal zulke (hoe'ne? ZUKKE!) brede mensen, en dan kom ik als schrale nieuweling. Wel heel aardig en behulpzaam allemaal.
Van hen heb ik ook de eerste ongeschreven regel van de Crowd Controllers mee gekregen:
"A controller doesn't have a girlfriend".
Oftewel, je mag flirten met alles wat geen man is. (Voor de insiders, ik waande me weer helemaal terug op Holtus). Op zich een begripbaar standpunt; ik weet niet of je bekend bent met dames die roeien als hobby hebben, maar zoals Herman Finkers al zei: "Ik kan me niet voorstellen daar geen sex mee te hebben."
Één van de CC'ers, Adam, heeft mij na afloop zijn (mag wel zeggen, fraai gespierde) torso laten zien: Volledig volgeschreven met telefoonnummers van dames die hij die nacht had ontmoet.

Kleine anecdote: Er was een dame gevallen bij de ingang van de damestoiletten omdat haar hakken te groot waren (ja vast), en ik ging er naartoe om te kijken wat er aan de hand was. Ik vroeg "Are you alright there?" en toen hoorde ik plotseling in mijn oortje/radio/omroepding "go for it, Robert! She's yours!" Ik keek om mijn schouder en daar zag ik Adam en Justin juichend hun duimen omhoog steken. Dat was wel grappig. Oh, ik ging er níet voor trouwens, want ik ben de enige CC die wél een vriendin heeft, blijkbaar. Al had ik er eerlijk gezegd soms wel moeite mee. Ik weet het niet hoor, maar vrouwen hebben iets voor mannen met autoriteit. Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet opschepperig overkomen, maar dit is toch een element waar ik niet omheen kan.

Over het algemeen was mijn eerste shift als CC een rustige. Er was niet veel gebeurd op het cocktail feest. Al in al: 6 dronkaards eruit getrapt, 2 vechtende kerels, 2 bijna-vechtende kerels uit elkaar gehouden, een vent buiten gehouden die door het hek probeerde te dringen en op het einde had iemand het brand-alarm aangezet. Dit klinkt allemaal heel spectaculair, maar over een tijdsspan van 5 uur valt het reuze mee.

Daarna terug naar Trent's huis voor een de-briefing, (hij zei de woorden "Great first shift, Robert!". Ik was best wel trots) een paar biertjes en toen naar huis.

Oh, het was zoooo gaaf! Ik voelde me kei-stoer! Ik weet niet hoe ik dit stuk moet afronden, dus doen we het maar zo: Ik kan niet wachten tot de volgende keer!

O ja.....Keong Racun!

Dat zegt je nu waarschijnlijk nog niets, net zoals Sinta en Jojo?

Dan woon je niet in Indonesië. Deze dames zijn dé hit op Joetoep en komen minimaal 10 keer per dag op de televisie.

Waarom? Joost mag het weten. (Joost?)

Wat is het eigenlijk: Keong racun (Giftige slak) is een liedje in het Dangdut-genre, geschreven door ene Subur Tahroni uit Bandung, een 49-jarige schrijver van heel veel vooral ironische liedjes over het leven, zoals "Pacar Lima Langkah"(vriendje in vijf stappen) dat o.a. het facebook-en een beetje op de hak neemt:

"Mijn vriendje is dichtbij
Vijf stappen van mijn huis
Het is niet nodig om een brief te sturen
En ook geen SMS"


Nou ja, zoiets.

Een ander liedje is dus Giftige Slak, waarin een vriendje dat er nogal playboy-achtige neigingen op na houdt, wordt bezongen. Netjes hoor, maar met een dubbele bodem waardoor het ook andere betekenissen krijgt. Zie de titel.

Sinds Sita en Jojo het lip-syncend op Youtube hebben gezet, is dit een hit. Waarom? Nogmaals, ik weet het niet. Oordeel zelf maar. Leuk is het wel.

Sita en Jojo: Keong Racun

Té leuk...

Situatie: 's morgens, 6 uur, strand Sanur.

Spelers:
- Peter, Django, 5 Balihonden zonder bekende eigenaar
- Onbekende Nederlandse toeriste met haar gezelschap
- Balinese figuranten


Zoals bekend laat ik Django 's morgens rennen op het strand. Meestal eerst naast ons thuis even zijn behoefte doen en dan gaan we. Zo ook deze dag, waar hij zoals gewoonlijk snel gezelschap kreeg van zijn vrienden en vriendinnen die ik gemakshalve maar even aanduidt als de Bedelaar, de Dikke Witte, de Bokser (vanwege één rood oog), de Blaffer en de  Baas. De laatste niet omdat hij de baas is van het stel, maar wel omdat hij dat zo graag wil zijn.

Voor Segara Village Hotel langs wandelend, zag ik daar een paar gasten op de ligbedjes liggen: vroeg, zeker omdat ze de zonsopgang willen zien. Is ook mooi. Het waren er een stuk of zes, jaar of zestig.

Ineens hoor ik (in het Nederlands): "Baasje!"

En daarna, nog wat harder: "Zeg! Baasje!" Dus ik kijk maar eens om.

En daar zat ze: de Indisch Nederlandse mevrouw, rechtop op haar bed, met een blik van verontwaardiging en "ik laat het er niet bij zitten".

Ik, verbaasd: "Goedemorgen?"

Zij: "Baasje, die hond doet daar wat!"

Ik kijk en inderdaad: Dikke Witte zakte een eindje verder door haar hurken.

Dus tegen deze mevrouw: "Inderdaad! Dat heeft u goed gezien!"

Zij: "Ja? Ja? Ja?"

Ik" Ja, het klopt. Goedemorgen!"

En liep door.

De teksten die achter bij aankwamen waren prachtig. De teneur: als je je hond uitlaat, moet je de troep opruimen.

Natuurlijk, in Nederland. Maar dit is Bali, waar het strand wordt opgeruimd door de mensen van de gemeente - die nu ook bezig waren.

En Dikke Witte is trouwens niet mijn hond.

Maar wat ik me het meeste afvraag: zou ze de Balinees die recht voor haar in zee zat te poepen ook aanspreken? Of zou ze niet eens weten wat hij daar aan het doen was en over 10 minuten een frisse duik gaan maken?

Er is er één (?) jarig.....

In de vertraging wegens mijn computer die nu definitief de geest heeft gegeven: Steffie was gisteren jarig! Ze vierde voor de 16e keer haar 29e verjaardag en dat is natuurlijk een feestje waard. Die hardnekkige weerstand tegen de klip van 30 jaar verdient applaus; nog even en Stef is de eerste moeder die jonger is dan haar zoon!


’s Morgens vierden we dat met een taart, die was gemaakt van een mengsel van chocolade (lekker) en beton (beetje zwaar op de maag). De dames zijn vervolgens naar de schoonheidssalon gegaan om van heel mooi nog mooier te laten maken. Zelfs van Elise wisten ze daar iets bijna menselijks te maken!

En ’s avonds uit eten met z’n allen. Leuk, maar ook een beetje triest want het is de laatste avond met Michiel, Cathelijne, Daan, Adriënne en Stijn – vanmorgen zijn ze naar Nusa Dua vertrokken om nog een weekje te luieren na alle expedities die ze hebben ondernomen de laatste weken.

Niet alleen Steffie is jarig vandaag – vandaar het vraagteken in de kop van dit stukje.......dus nu allemaal nog eens uit volle borst:

Sylvia, van harte!

En hoe is het ons vergaan sinds de laatste bijdrage van 26 juli? Druk met van alles en ik heb even last van een writer’s block – het lukt gewoon ff niet om stukjes te schrijven, even wachten maar en dan komt dat allemaal wel weer goed.

In ieder geval is het Sanur Festival weer begonnen, daar gaan we natuurlijk naar toe. En met Steffie’s verjaardagscadeautje (superklein fototoestel, 12,2 megapixels) kan ze nu ook weer makkelijk foto’s maken om het weblog op te luisteren.

De eerste voorbeelden daarvan zie je trouwens hier.