Surabaya

Ze zijn alweer bijna een week terug naar huis: Shirley en Giacomo, en Shirley en Jac. 12 Dagen zijn ze op Bali geweest en tussendoor mocht ik samen met hun 2 dagen naar Surabaya.

De reden om naar Surabaya te gaan was helaas een droevige, maar aan de andere kant geweldig dat Shirley de gelegenheid had om het as van haar pas overleden moeder uit te strooien op het militaire graf van haar resp. opa/vader. Emotioneel en mooi moment. Dank dat ik er bij mocht zijn Shir! Ze is nu thuis....

Vliegen naar Surabaya vanaf DenPasar is een fluitje van een cent. 35 Minuten om precies te zijn. Uiteraard krijg je wel wat te eten maar je moet wel erg snel eten anders wordt het al weer opgehaald voor de landing. 

In het hotel ( incl. prachtig dakterras waar je over heel Surabaya kunt uitkijken) aangekomen hebben we via de receptie een fantastische chauffeur kunnen regelen die ons 2 dagen overal naar toe heeft gereden in een keurige auto,"Poedji" genaamd, een ontzettend aardige man die het ontzettend leuk vond dat wij "indo's" zo konden genieten van het eten in het restaurant dat hij voor ons had uitgekozen. O.a. roedjak voor Shirley, tjendol voor de andere Shirley en tahu-telor voor ondergetekende. Alles wilden we wel proberen maar op een gegeven moment kun je niet meer, tenminste gewone mensen niet....'kleine' Shirley ging gewoon door en ging uiteindelijk met o.a. 3 (DRIE) tjendols achter de kiezen naar buiten. Petje af voor Giacomo die mulut sapi (koeielip!)heeft gegeten wat in de roedjak zat. En heet, heet! Heerlijk!!

Daarna het ouderlijk huis zoeken van Shirley, de straat hadden we gevonden maar over het huis zijn nog twijfels, er is natuurlijk verschrikkelijk veel veranderd in al die jaren. Dan ook nog het ziekenhuis bezocht waar Shirley geboren is, heel speciaal allemaal. En natuurlijk ben je niet in Surabaya geweest als je niet hebt geshopt. Tunjungan Plaza wilde we voor de volgende dag bewaren omdat dat echt hardcore shoppen is en veel tijd kost vanwege de omvang. Dus vroegen we de chauffeur een wat kleinere shoppingmall. Die was er wel. Sogo. Uiteraard gebouwd tegen de chique wijk van Surabaya waar veel chinezen wonen.

Maar goed, het kerkhof hebben we als eerste bezocht en vrij snel gevonden, wat er keurig netjes verzorgd uitzag.

Het is dat wij zo verstandig waren herkenningspunten te onthouden want ook in deze mall had je na zoveel meter vertakkingen naar links rechts enz. Kortom, de volgende dag in Tunjungan Plaza konden we niet echt beoordelen of Sogo nou echt kleiner was (of waren ze nou met elkaar verbonden?). Verdwalen deden we in allebei. Wat voor ons, dames, niet echt een probleem was zolang we maar schoenenwinkels tegen kwamen.

Verder nog naar de kust geweest vanwaar we de brug naar Madura konden zien en waar een erg leuk marktje was, waar we heerlijk verse "kue leker" hebben gesnoept. Een klein dun pannekoekje met klein gesneden banaan met stroop erin en dan warm, hmmm. En of dat "leker" was! Gezellig was het daar.

Eind van de eerste dag in het hotel lekker gedouched, nieuwe schoenen aan en heerlijk dineren op het dakterras met fantastisch uitzicht.

De volgende dag ontbijten met bihun, kare, bubur hitam e.d., maar ook fruit, toast, pancakes enz. en na een bezoek aan de Sampoerna sigarettenfabriek, nog wat shoppen op naar het vliegveld en terug naar Bali.

Wat een rot leven!

De 10 dagen die ze op Bali hadden hebben ze ook niet bepaald stil gezeten.

Weekendje Lembongan, dagje Ubud, tripje Klungkung, eten op het strand Jimbaran, shoppen in Kuta,

shoppen in Sanur enz enz.

En deze laatste foto?

Dat is Shirley (met tasje) in een apotheek met 6 (zes!) verkoopsters. Wel makkelijk, zo hoeven ze niet meer aan elkaar door te geven waar die "orang asing" voor kwam...

Kiaaaiii!!!!

Elise heeft haar eerste karate-toernooi er inmiddels opzitten: de Open Balinese Kampioenschappen.

Vrijdag begon het feest met een openingsceremonie. Wij moesten om kwart over zeven ’s morgens aanwezig zijn en stom stom stom: dat deden we dus ook.

Stom, omdat we wéten dat je vervolgens anderhalf uur voor nop rondhangt – want de geplande opening was om 9 uur.

En dat werd dus kwart voor tien, zodat we maar tweeëneenhalf uur uit onze neuzen hebben hoeven picknicken voordat de ceremonie eindelijk begon. Elise met de vlag van de school, tezamen met nog zo’n 300 andere deelnemers.

Eindeloze toespraken, de gouverneur deed de opening maar uiteraard moest iedereen die microfoon even vasthouden en eindeloos leuteren. En wat dan wèl weer heel leuk was: Legong-dansen. Na anderhalf uur zitten was het ruim over elven en toen kon eindelijk het toernooi beginnen.

Dat bestond uit twee delen: vrijdag kata en zaterdag plus zondag kumite.

Voor de leken: een kata is een aantal voorgeschreven gevechtstechnieken (kihon)  in een vaste volgorde; feitelijk een schijngevecht tegen denkbeeldige tegenstanders. Elise kent er vijf, waarvan ze –zo was ons verteld vooraf – er twee moest laten zien. De jury let op perfectie van techniek, timing, en de energie waarmee één en ander wordt uitgevoerd. Ze had flink getraind op haar gekozen twee kata’s.

Dus wie schetste onze verbazing toen we zagen dat de deelnemers die startten, twee volledig andere kata’s uitvoerden – het zesde dat Elise aan het leren is en nog een voor ons volkomen onbekend kata. Kortom: blijkbaar een vergissing en omdat deze twee kata’s verplicht waren kon Elise niet meedoen.

Jammer. En wie schetste onze verbazing toen later op de dag alsnog de kata’s die Elise kende werden gevraagd? Foutje in de organisatie, dat verwacht je hier natuurlijk niet J.

Zaterdag: kumite. Ook wel: een potje knokken. Een gevecht duurt anderhalve minuut, bij gelijke stand volgt verlenging van een minuut, eventueel nog een halve minuut en als dan de stand nog steeds gelijk is, beslissen de scheidsrechters.

En hier zagen we de resultaten van het enorme afzien van Elise de afgelopen weken. Want anderhalve minuut lijkt niet lang, maar als je – zoals je hier in dit filmpje van haar eerste gevecht ziet  – constant in beweging bent in deze warmte is daar een goede conditie voor nodig.

We hebben de één na de ander letterlijk in elkaar zien zakken na een wedstrijd, niet in staat om nog te blijven staan – laat staan vechten. En als je dan direct daarna wéér een wedstrijd moet, loopt dat niet goed af.

Elise had er totaal geen last van. Omdat ze tijdens de trainingen zwaar heeft afgezien maar ook thuis dagelijks touwtje sprong, aan de fitness-apparaten zet en met mij geen anderhalve minuut, maar drie keer drie minuten sparring deed, was een echte wedstrijd conditioneel een eitje.

De eerste won ze, de tweede helaas niet – verdedigend is ze goed op orde, het harde doorslaan en trappen waarmee je punten haalt moet nog wel een stukje beter.

Maar het belangrijkste: ze vindt het leuk, baalde dat ze niet direct nog een derde wedstrijd mocht vechten  - want in het knock out-systeem ben je klaar na je eerste verliespartij.

  

Kortom: de eerste ervaring is er, ze weet nu waarop ze moet trainen om de volgende keer verder te komen en ze kan niet wachten op het volgende toernooi. Dat is in december op Oost-Java.

...en de tent zit weer vol!

Vrijdag kwamen ze aan: Shirley en Giacomo.

En als verrassing namen ze Shirley en Jacq mee, onze vrienden uit Tilburg. Gezellig!

Omdat ze hier “maar” twee weken zijn en veel, heel veel willen doen heeft het stel een druk programma in elkaar gezet. Ik kan me voorstellen dat ze na hun vakantie aan rust toe zijn,  ik word al moe als ik naar de lijst kijk...

Maar goed: de verkenningen van Sanur, Kuta, Ubud zijn achter de rug – nu nog naar Lembongan, maar morgen eerst twee dagen naar Surabaya samen met Steffie. Elise moet naar school dus ik blijf hier.

En: Giacomo is, zoals je op de foto kunt zien, stevig getatoeëerd en dat heeft me doen besluiten om mijn twijfels te overwinnen en maar eens een dagje door te bijten. Zaterdag bijna 10 uur in de stoel, maar het resultaat is er dan ook naar!

Steffie vindt het geweldig en wil dat ik de andere arm ook laat doen – maar voorlopig is het wel even mooi zo, dacht ik. Benieuwd wat jullie er van vinden!

Vanavond hebben we de laatste bijeenkomst van de karateschool, vrijdag gaat het “los”.  Inmiddels heeft Elise haar wedstrijdspullen binnen (neus- en gebitsbeschermer, handschoenen, scheen- en voetbeschermers en een body-protector) dus ze is er klaar voor – ook conditioneel, ze wordt per dag sterker. We zijn benieuwd!

Intussen is het rustig op Bali: de één miljoen Javanen zijn naar huis, dus ook onze Hasan en Gatot. Heerlijk in het verkeer, maar we moeten nu wel zelf de bladeren in de tuin bijeenharken.

Goedemorgen

Een goede morgen...die begint met een rondje strand. Deze keer kroop ook Stef letterlijk voor dag en dauw haar bedje uit en zijn we met zijn drieën (Stef, Django, ik) en een fototoestel naar het strand gegaan.

Steffie had een vooruitziende blik – iedere dag is de zonsopgang mooi, maar vandaag toch wel een beetje extra – ze heeft geweldige foto’s geschoten, hier staan er een paar. Het was echt vuurwerk met de stralen van de opgaande zon over de wolken, prachtig gewoon. En dan die stilte...

Ook gisteren was ze trouwens heel vroeg op: Elise moest om 6.30 ’s morgens weer aantreden op Padang Galak voor een conditietraining en deze keer ging Stef mee om wat foto’s te maken.

Cok, de Sadistische Gehaktbal, had de leiding van de training dus er is weer flink gezweet. Vrijdagavond hadden we ook al een flink zware training van hem, daar heeft Elise na afloop nog een half uurtje met hem lopen sparren – we konden haar uitwringen, maar haar techniek gaat wel vooruit en daar gaat het tenslotte om!

Wat ook wel weer iets is om even bij stil te staan: terwijl zij trainen lopen er ook mensen rond daar die het duidelijk wat minder goed getroffen hebben, zoals dit meisje met haar broertje – allebei onder de schurft en weinig reden tot lachen.

Verder is vorige week vrijdag de Mutiara Laut weer aangekomen na een enerverende reis vanaf Surabaya; de kinderziektes die je altijd tegenkomt zijn naar ik begreep tijdens deze overtocht in groten getale uitgebroken: mazelen, bof en rode hond tegelijk, aangevuld met waterpokken (pun intended). Maar men is veilig terug om de laatste hand aan het schip hier op Bali te kunnen leggen.

Gebeurt er dan verder nog iets hier? Nee, op het moment is het eigenlijk heel rustig. Dat wordt vanaf vrijdag anders vrees ik, als Shirley en Giacomo hier aankomen met hun vrienden.

En die rust wordt natuurlijk ook ingegeven door het “pulang kampung” fenomeen: de Javanen hier op het eiland gaan naar huis, iedere dag vertrekken er weer duizenden, veel op de motor, anderen met de bus of het vliegtuig. Op de wegen van Bali is dat goed te merken, maar ook hier in huis: over een paar dagen veertrekken ook Gatot en Hasan met hun gezinnen. Op de motor ja, maar gelukkig niet verder dan Banjuwangi en Malang. Er zijn er genoeg die helemaal naar jakarta gaan op de motor, dagenlang met vrouw, kinderen en bagage op één motortje – er vallen dan ook ieder jaar weer honderden doden, verschrikkelijk.

O ja, dat vergeet ik nog bijna: ons huis hier is inmiddels praktisch onverkoopbaar geworden, want Jos is hiernaast komen wonen. Zijn huis is klaar, de tuin begint langzamerhand steeds groener te worden en dat betekent dus dat we niet ver hoeven te gaan om koffie bij elkaar te drinken.

En afsluitend nog een foto van Dolly, het (mannelijke!) hondje van Gatot, onze bewaker, met het poesje dat ze hebben. Dolly en Max, hun andere hondje, spelen daar mee. Als kat en hond samenleven, het kan dus ook op een harmonieuze manier.