Stand van allerlei zaken

Donderdag alweer. Sinds een paar dagen logeert Hasron hier, hij hoeft niet noodzakelijk snel terug naar Jakarta dus houdt-ie mij gezelschap. Pas als Steffie en Elise terug zijn, vertrekt hij. Gezellig dus!

Ook gezellig: Koen en Ellen zijn weer op het eiland, ze zijn op bezoek geweest en sinds gisteren met Gede op stap naar het noorden van het eiland. Hier zitten ze aan de nasi campur bungkus bij ons thuis, gehaald bij één van onze favoriete stalletjes.

Onze Django lijkt inmiddels aan me vastgelijmd; ik kan geen stap zetten zonder een hond die op mijn hielen trapt. Van Nyoman en Hasan begrijp ik ook dat hij volkomen gestresst is als ik alleen even weg ben; ook als ik naar bed wil ligt hij tegen de slaapkamerdeur gedrukt en daar is hij nog steeds als ik ’s morgens die deur weer open doe.

Tijd dat Stef en Elise terugkomen, dan kan hij zijn aandacht een beetje verdelen.

Hoewel: ik laat hem af en toe buiten spelen met de honden uit de buurt en dan lijkt hij na een tijdje gewoon bij Jos op het terras onder tafel te liggen dus eenkennig is-ie niet....

Vandaag, morgen en overmorgen zijn de nationale Indonesische kampioenschappen karate in Denpasar. Elise is er niet en kan dus niet meedoen; da’s best jammer natuurlijk maar ik ga uiteraard toch kijken. Niet meedoen, maar het is al leuk om de teams van alle verschillende regio’s daar te zien: Javanen, Sumateranen, Balinezen uiteraard maar ook teams uit de Molukken, van Sulawesi, Kalimantan....alleen heb ik nog niemand van Irian Jaya gezien maar misschien mogen die niet meedoen omdat ze hun tegenstanders ook opeten? Ik weet het niet.

Morgen trouwens eerst naar een belangrijke upacara: Eka, het meisje-dat-ons-altijd-bedient bij Kayu Manis, gaat trouwen! Foto’s maken dus, ik zet er een stel op het blog en we gaan voor haar ook een fotoboek maken.

En intussen begin ik weer een klein beetje te lijken op mezelf, uiterlijk dan. Na twee maanden Nederland en België ging ik trainen en daar vroegen ze of ik zwanger geworden was...het eten is daar echt veel zwaarder dan hier op Bali. Dus dames en heren: hier volgt een gratis tip. Als je over een paar maanden je zwembroek of bikini AAN wilt hebben in plaats van IN: vanaf vandaag geen brood en aardappels meer eten, maar witte rijst. Veel fruit, liefst geen rund- of varkensvlees maar kip of vis. Dan kan je namelijk gewoon bier blijven drinken. Of wijn, natuurlijk.

Nu ga ik voor de televisie hangen, want naar het schijnt gaat Brisbane volledig onder water de komende paar uur. Wat een drama evengoed – en wat zijn die Australiërs cool. Gewoon extra eten inslaan, niet alleen voor zichzelf maar ook voor de buren en de mensen in een opvang-locatie, en niemand die op de televisie klaagt omdat “ze” (de regering) niet alles voor ze heeft geregeld. Mouwen oprollen, zelfredzaam en verder geen gedoe.

Maar we hopen dat het daar wel goed afloopt. In ieder geval hebben ze na 10 jaar droogte nu wel water genoeg voorlopig, daar in Queensland.

Hier nog een filmpje van hoe het afgelopen maandag was – dat gaat zometeen dus in Brisbane gebeuren.

En ik ben nog in afwachting van wat foto's van onze brand-slachtoffers. Inmiddels hebben ze alweer een dak boven hun hoofd gemaakt, dus ze zitten in ieder geval een klein beetje droog bij de hevige regenbuien die we hier 's nachts hebben. ik hou jullie op de hoogte!

Niet alles is hier leuk...

Age Cnossen (de baas van Snowy) vertelde me vanochtend, tijdens onze dagelijkse wandeling mer de honden, het volgende.

Naast zijn buurman is een tempat sampah, een vuilnisbelt. Op deze vuilnisbelt hebben een aantal Javaanse mensen (ongeveer dertig, in een paar gezinnen) huisjes gebouwd.

Nou ja, huisjes....krotten. Ze hebben nauwelijks bezittingen, wat ze hebben past in een plastic boodschappentas.

En gisteren is er brand uitgebroken en hebben ze het kleine beetje dat ze hadden, ook verloren. Geen dak meer boven hun hoofd, enkel de kleren aan hun lijf nog over.

Age heeft foto's gemaakt en deze aan zijn kennissen gemaild:

.........

Beste mensen,

Op dinsdag 4 januari werd onze buurt opgeschrikt door een heftige brand op de vuilstortplaats. Op deze vuilstort woonden ongeveer 15 gezinnen in zeer schamele hutjes van hout. Die gingen allemaal in vlammen op. Deze mensen hadden al weinig en dat zijn ze nu kwijt. Ze leven van het afval en rijden dagelijks door de wijk op hun fietsen om te kijken of ze tussen het vuil nog bruikbare dingen kunnen vinden. Wij, als buren van deze mensen, voelden ons aan het eind van de dag opeens ontzettend rijk (ondanks het feit dat het huis van Arie ook bijna vlam vatte). We vonden het daarom nodig om een actie voor deze mensen te voeren: "Help ze uit de brand". Bijgesloten vinden jullie een impressie van de brand, de gevolgen en de mensen die het slachtoffer zijn. We moesten ze vragen om wat neutraler te kijken voor de foto, want een rechtgeaarde Indonesiër blijft ook lachen tijdens de grootste ellende. Daar kunnen wij westerlingen nog wel eens wat van leren. We hopen dat jullie iets willen doneren op de onderstaande rekeningen. Dan doen wij ons uiterste best om het geld op de goede plek te krijgen.

Jullie kunnen op de volgende twee rekeningen storten:

Onder vermelding van: HELP ZE UIT DE BRAND

376912855 Rabobank t.n.v. A. de Vink

1146343 ING t.n.v A. Cnossen

Alvast hartelijk dank voor jullie medewerking.

Arie de Vink en Age Cnossen

...............

Ik dacht: ik laat dat op het blog maar eens zien. Bali is niet alleen maar een vakantieparadijs, om de hoek is het ook bittere armoe. En mòcht nou iemand een paar Euro willen geven, dan kun je er zeker van zijn dat alles bij deze mensen terecht komt. 

Is het hier oorlog?

Dikke rook over straat, keiharde knallen, langs scheurende auto’s door de kruitdampen….

Dat is dus Oud en Nieuw vieren op Bali.

Daarom ten eerste: iedereen een gelukkig 2011 gewenst, gevuld met voorspoed, geluk, gezondheid en liefde.

En dan even over de laatste dagen.

Het is hier redelijk druk geweest; onder andere zijn Mahendra en Putu hier komen sporten, maar ook heeft buurman Jos inmiddels bezoek gekregen van twee vriendinnen uit Nederland, Sylvia en José.

Met deze twee dames zijn wij 2010 gaan uitluiden, om te beginnen op de Mutiaria Laut, waar we door Martha en Leo waren uitgenodigd.

Het schip is prachtig geworden en we hebben een behoorlijk decadent feestje gevierd daar. Prachtig om aan boord rondom het vuurwerk aan de wal te zien – want met dat vuurwerk is men al dagen bezig, de regel “alleen op oudejaarsavond na 10 uur” wordt hier schaterlachend genegeerd.

En wàt een schip…ongelooflijk mooi.

Niettemin: wij moesten toch ook weer eens terug naar Sanur en op de terugweg hebben we de zwaarste regenbui ooit meegemaakt. Niet alleen met een enorm onweer, maar ook met een hoeveelheid water die iedere verbeelding tart.  Om degenen die de situatie kennen een idee te geven: op de bypass stond het water tot nèt onder de portieren van onze auto op bepaalde plekken, de boeggolf die we maakten met minder dan 20 kilometer per uur sloeg over de voorruit heen. Dat de motor niet is afgeslagen (hij heeft geen snorkel) mag een wonder heten, want het water liep het luchtfilter in – en daarvan staat de opening meer dan een meter boven de grond!

Maar goed: snel naar onze afspraak bij TKS, waar het gezellig druk werd. En daar en bij de buren (literair café LimLing) werd een partij vuurwerk afgestoken waar in Nederland de EOD bijgehaald zou worden. Wàt een klappen, on-ge-lo-fe-lijk.

Toen het sein “veilig” was gegeven, zijn we vervolgens naar Segara Village gegaan. Muziek, dansen en vooruit: een enkel biertje. Om vier uur naar huis, o vijf uur naar bed en natuurlijk bijtijds weer op: half negen. Lekker met Django spelen, die – ik ben ondertussen thuis nog wel even gaan kijken de vorige avond – zich gelukkig niet veel aantrekt van vuurwerk.

Vandaag lamballen. Morgen worden we wel weer actief.