Time out

Het is een beetje "mosterd na de maaltijd" maar inderdaad: na een paar maanden nog maar sporadisch te hebben geschreven, zijn we (voorlopig?) gestopt met het blog. Er gebeurt genoeg op het mooie eiland, hele leuke dingen en ook hele verdrietige - maar de zin om te schrijven ontbrak en die is nog niet terug.

Dus bedankt, lezers! Bedankt voor het meeleven met onze eerste jaren, en wellicht tot een volgende keer.

Uit de brand!

In januari hebben we een stukje ("Niet alles is hier leuk") gewijd aan de actie van Age en Arie, om hun Javaanse buren te helpen die hun huizen in brand hebben zien vliegen en niets meer hadden.

Bijgaand een brief en foto's van A&A, die denken wij wel voor zich spreekt....


Beste donateurs,

Nogmaals hartelijk dank voor jullie bijdragen. Er werd een totaalbedrag van € 2.240,00 opgehaald. Jullie hebben in totaal 24 mensen uit de brand geholpen ( 3 echtparen met elk 1 kind, twee echtparen en 11 singles)

In de bijlage vinden jullie een overzicht van de uitgaven.

Tijdens de loop van het proces moesten we dingen aanpassen en veranderen. We hebben alles natuurlijk zoveel mogelijk in overleg met de bewoners gedaan en dat zorgde ervoor dat de plannen van ons Westerlingen soms niet helemaal strookten met de wensen van de Oosterlingen. Dat heeft alles te maken met onze perceptie over bijvoorbeeld een mooi en net toiletje, spic en span....... dat heeft in Indonesië niet echt de prioriteit van mensen.

De belangrijkste zaken die geregeld zijn:

het aanleggen van verantwoorde elektriciteit
het leggen van betonnen vloertjes in de hutten
het leggen van simpele vloerbedekking
de aanschaf van matrasjes en bijbehorend beddengoed
de aanschaf van kleding
de aanschaf van keukengerei (wokken, lepels, vorken, borden, schalen, plastic opbergbakken)
de aanschaf van huishoudelijke middelen (bezems, emmers, wasmiddel, droogrekken)
middelen voor persoonlijke hygiëne (zeep, shampoo, tandpasta, tandenborstels, handdoeken, scheermesjes)
aanschaf van krukken
speelgoedberen en leermiddelen voor drie kinderen
het geld dat over was hebben we hoofdelijk verdeeld en in enveloppen per gezin en singles gedaan. Dat was per persoon 100.000 rupia, tegen de huidige koers € 8,50 ( de meeste mensen op deze plek verdienen minder dan 1 euro per dag)


In een eerdere email werd gesproken over het plaatsen van een muur en het verbeteren van het sanitair. Die beide punten zijn komen te vervallen, omdat de muur blijvend is en op het terrein mogen van landeigenaar geen blijvende zaken neergezet worden.

Het sanitair had voor de bewoners zelf geen prioritiet.

Sommige mensen dachten ook dat we voor deze mensen nieuwe woningen gingen neerzetten. Dat is nooit de bedoeling geweest. Na twee dagen waren ze zelf van allerlei materialen al weer bezig een grote loods op te zetten, waarbinnen ze zelf kleine kamertjes gemaakt hebben. Die kamertjes worden voornamelijk gebruikt om te slapen. De mooie, nieuwe stopcontacten steken dan ook pijnlijk af tegen de gebruikte materialen van hun hutjes.

Weer een week later werd er een grote loods voor de opslag van papier neergezet. Het ziet er in onze ogen primitief uit, maar voor hen is het goed. De basis is een bamboeskelet en daar worden alle voorhanden materialen tegen aan gespijkerd of gebonden

We kunnen jullie overigens garanderen dat deze mensen heel erg dankbaar waren voor jullie giften. Jullie moeten een beetje door de chaos heenkijken. Dat is hun leven en hun comfortzone...... dat is heel moeilijk uit te leggen en te begrijpen als je de Westerse welvaart gewend bent.

In de bijlage in pdf vinden jullie drie pagina’s met foto’s en een overzicht van de besteding van het geld.

Nogmaals heel erg bedankt.

Groeten van

Arjen de Vink (aka Arie)

Age Cnossen

Het is weer rustig in huis.

 Sinds de vorige keer: om te beginnen is Django gelukkig weer terug. Het stuk plastic is vanzelf doorgewandeld naar zijn endeldarm, maar Django wilde vervolgens niet poepen. Hij is nogal precies in die dingen, met wildvreemden aan de lijn meelopen en dan zomaar door de hurken: nee.

Dus moest ik maar met ‘m naar buiten bij de kliniek, waarna hij direct een berg deponeerde van ongehoorde afmetingen. Met de rook die er af kwam, was het ongeveer de vierde vulkaan op het eiand. Maarrrrrr.....mèt het plastic.

Zodat wij, na het afgeven van vele munten, mèt een hele magere maar ook erg blije hond naar huis mochten. Inmiddels is-ie al weer bijna op zijn oude gewicht ook, gelukkig.

En veel minder leuk: Robrecht is weer terug naar Australië. Jammer, we hebben het erg gezellig gehad met hem – maar voorlopig dus weer even niet meer. Het is stil in huis, zonder zijn gitaarspel en gebeuk op het drumstel.

Vorige week nog bezoek gehad van Peter en Irma: ze waren met een paar familieleden van Irma (een paar, dat is ongeveer twintig bij Indonesische families) met een gehuurde bus van Jakarta naar Bali gereden. Ritje van 36 uur. En kwamen met Reggy, Mike en Jennifer ook nog even bij ons langs. Ontzettend leuk om ze weer eens te zien en te spreken - en daarom ook te kort ;-).

Wie er ook waren: (vanavond gaan ze terug naar Nederland, och arme) Simone en Mirko. Wat heeft geleid tot twee avonden enorm doorzakken en tot de ontdekking dat we daar toch niet meer zo tegen bestand zijn als vroeger – maar gezellig was het wèl!

Anyway. Elise is net met een taxi vertrokken naar Kuta, waar ze met een vriendin een middagje “hangin’ around” in Discovery Mall gaat doen. En straks alleen met een taxi terug. Ze worden groot...dinsdag wordt ze al 14.... 

Cijfers om even van te schrikken.

 In Nederland vallen er per dag 2 doden in het verkeer en ca. 28 zodanig gewonden dat opname in een ziekenhuis nodig is (cijfers 2009) Op jaarbasis 720 doden en 10.000 ziekenhuisopnames. Voor 17 miljoen inwoners. 

Bali heeft naar schatting 4,5 miljoen inwoners.

De cijfers van één ziekenhuis op Bali (Sanglah in Denpasar) zijn als volgt:

Per dag 150 opnames, waarvan er 34 overlijden. 

PER DAG! In één ziekenhuis al zoveel doden en gewonden dat daarmee alleen al een mortaliteit die 70 keer hoger is dan in  geheel Nederland, wordt gerealiseerd. Ik wil niet weten wat de cijfers zijn als al die andere ziekenhuizen in Denpasar, Gianyar, Singaraja, Klunkung, Tabanan etc. etc. hun cijfers daarbij optellen.

De doden vallen vooral vanwege het niet dragen van een (goede) helm op de motor. En dat is wat veel toeristen doen. Lekker zonder helm rijden of met zo'n kek potje op je bol dat totaal geen bescherming biedt.

En dat is echt levensgevaarlijk hier. Gisteren nog reed ik op de Bypass, ca. 70 kilometer per uur, toen ik een tik voelde en mijn motor een slinger maakte - bleek er een Balinees gewoon achter tegen me aan te zijn gereden bij een poging tussen mij en de middenberm door te rijden. Daar was nl. nog 40 centimeter ruimte....

Kortom: een goede helm is zo gek nog niet. Hier.

Goed en slecht nieuws

Robrecht is een paar dagen geleden hier aangekomen –en hij blijft twee weken!

Hardstikke gezellig dus, ook voor Elise. Hè, Elise? Elise? Er wordt weer gitaar gespeeld en gedrumd, we houden na het eten is weer helemaal geen restjes over (borden kunnen na het eten zo terug te kast in, ook de onze na inspectie door Rob) en de meiden van OnOn en Angels kunnen hun geluk niet op.

Het regent nog steeds (vooral ’s avonds) enorm en – ik durf het bijna niet te zeggen – het lijkt er op dat de jongens nu toch echt alle lekkages van het dak te pakken hebben. Er schijnt nog ergens een kleintje te zijn. Hoe ze het gedaan hebben? Gatot is ’s avonds met een zaklamp het dak in gekropen tijdens een enorme bui, en toen kon hij ‘live’ zien waar het mis ging. Op een paar plekken waren blijkbaar de pannen niet goed bevestigd, waardoor er water doorsijpelde. En met de buien hier is dat “sijpelen” al snel “stromen” geworden. Niet erg verder, het huis is erg onderhoudsvriendelijk dus we kunnen er verder onze schouders over ophalen: geen kromgetrokken houtwerk, nare vochtplekken of stucwerk dat van de plafonds afbladdert.

Wel problemen zijn er met Django. Onze lobbes heeft het prima naar zijn zin en sinds hij ’s avonds een halsband-met-verlichting heeft (dank, Wim en Monique!) kunnen wij hem ook volgen op zijn tochten door de tuin. Hij speelt graag met de kinderen uit de buurt en als hij een bal ziet, wéét hij dat die voor hem bedoeld is.

 Helaas betekent dat voor ons, dat we nog wel eens een paar zielige Balinese jongetjes op het strand van rupiahs moeten voorzien omdat hij “gezellig” met ze meespeelt en hun bal volkomen naar de barrebiesjes bijt.

Zo ook afgelopen zondag, waar we gezellig een paar uur op het strand hebben gezeten en onze jongste dus zijn energie helemaal kwijt kon.

 Maandagmorgen was er onweer en veel regen, dus ik vond het niet zo vreemd dat hij niet naar het strand wilde. Maar maandagavond (gisteren dus) stond zijn eten van zondagavond er nog en gaf hij over – bloed.

 Kort en goed: Stef met hem naar de dokter (Elise en ik waren op karate toen het gebeurde) en daar zijn foto’s gemaakt. Het lijkt er op, dat hij cement of iets dergelijks heeft weten te vinden en heeft opgegeten, en dat zijn darmen nu verstopt zijn. Met een berg medicijnen tegen het overgeven hebben we hem weer mee naar huis gekregen.

Vanmorgen was hij lethargisch (bijgaande foto is overigens van een paar weken gelden, heeft Syl gemaakt), wij vertrouwden het niet meer en Stef en ik hebben hem weer teruggebracht naar de kliniek. Daar ligt hij nu aan het infuus, als de prop over drie dagen nog op dezelfde plek zit in zijn darmen gaan ze opereren.

Het zal duidelijk zijn, dat we nu in een soort nachtmerrie leven – de hele Chica-ellende komt weer terug.

P.S. Over slecht nieuws gesproken: op 12 juni vorig jaar hebben we een stukje genaamd "Story" gepost. Daarin het verhaal van Ariel, de zanger van PeterPan, die met zijn telefoon een filmpje gemaakt had van zijn vrijpartijen met zijn vriendin Luna Maya en vorige vriendin Cut Tari. Iemand heeft zijn telefoon gejat en die filmpjes op internet gezet, weet je nog?

Ariel heeft vandaag 3,5 jaar gevangenisstraf gekregen. Buiten het gerechtsgebouw demonstreren mensen die hem willen stenigen. De straffen voor de dames zijn nog niet bekend. Degene die de filmpjes heeft ge-upload, loopt vrij rond. Apart...

Stand van allerlei zaken

Donderdag alweer. Sinds een paar dagen logeert Hasron hier, hij hoeft niet noodzakelijk snel terug naar Jakarta dus houdt-ie mij gezelschap. Pas als Steffie en Elise terug zijn, vertrekt hij. Gezellig dus!

Ook gezellig: Koen en Ellen zijn weer op het eiland, ze zijn op bezoek geweest en sinds gisteren met Gede op stap naar het noorden van het eiland. Hier zitten ze aan de nasi campur bungkus bij ons thuis, gehaald bij één van onze favoriete stalletjes.

Onze Django lijkt inmiddels aan me vastgelijmd; ik kan geen stap zetten zonder een hond die op mijn hielen trapt. Van Nyoman en Hasan begrijp ik ook dat hij volkomen gestresst is als ik alleen even weg ben; ook als ik naar bed wil ligt hij tegen de slaapkamerdeur gedrukt en daar is hij nog steeds als ik ’s morgens die deur weer open doe.

Tijd dat Stef en Elise terugkomen, dan kan hij zijn aandacht een beetje verdelen.

Hoewel: ik laat hem af en toe buiten spelen met de honden uit de buurt en dan lijkt hij na een tijdje gewoon bij Jos op het terras onder tafel te liggen dus eenkennig is-ie niet....

Vandaag, morgen en overmorgen zijn de nationale Indonesische kampioenschappen karate in Denpasar. Elise is er niet en kan dus niet meedoen; da’s best jammer natuurlijk maar ik ga uiteraard toch kijken. Niet meedoen, maar het is al leuk om de teams van alle verschillende regio’s daar te zien: Javanen, Sumateranen, Balinezen uiteraard maar ook teams uit de Molukken, van Sulawesi, Kalimantan....alleen heb ik nog niemand van Irian Jaya gezien maar misschien mogen die niet meedoen omdat ze hun tegenstanders ook opeten? Ik weet het niet.

Morgen trouwens eerst naar een belangrijke upacara: Eka, het meisje-dat-ons-altijd-bedient bij Kayu Manis, gaat trouwen! Foto’s maken dus, ik zet er een stel op het blog en we gaan voor haar ook een fotoboek maken.

En intussen begin ik weer een klein beetje te lijken op mezelf, uiterlijk dan. Na twee maanden Nederland en België ging ik trainen en daar vroegen ze of ik zwanger geworden was...het eten is daar echt veel zwaarder dan hier op Bali. Dus dames en heren: hier volgt een gratis tip. Als je over een paar maanden je zwembroek of bikini AAN wilt hebben in plaats van IN: vanaf vandaag geen brood en aardappels meer eten, maar witte rijst. Veel fruit, liefst geen rund- of varkensvlees maar kip of vis. Dan kan je namelijk gewoon bier blijven drinken. Of wijn, natuurlijk.

Nu ga ik voor de televisie hangen, want naar het schijnt gaat Brisbane volledig onder water de komende paar uur. Wat een drama evengoed – en wat zijn die Australiërs cool. Gewoon extra eten inslaan, niet alleen voor zichzelf maar ook voor de buren en de mensen in een opvang-locatie, en niemand die op de televisie klaagt omdat “ze” (de regering) niet alles voor ze heeft geregeld. Mouwen oprollen, zelfredzaam en verder geen gedoe.

Maar we hopen dat het daar wel goed afloopt. In ieder geval hebben ze na 10 jaar droogte nu wel water genoeg voorlopig, daar in Queensland.

Hier nog een filmpje van hoe het afgelopen maandag was – dat gaat zometeen dus in Brisbane gebeuren.

En ik ben nog in afwachting van wat foto's van onze brand-slachtoffers. Inmiddels hebben ze alweer een dak boven hun hoofd gemaakt, dus ze zitten in ieder geval een klein beetje droog bij de hevige regenbuien die we hier 's nachts hebben. ik hou jullie op de hoogte!

Niet alles is hier leuk...

Age Cnossen (de baas van Snowy) vertelde me vanochtend, tijdens onze dagelijkse wandeling mer de honden, het volgende.

Naast zijn buurman is een tempat sampah, een vuilnisbelt. Op deze vuilnisbelt hebben een aantal Javaanse mensen (ongeveer dertig, in een paar gezinnen) huisjes gebouwd.

Nou ja, huisjes....krotten. Ze hebben nauwelijks bezittingen, wat ze hebben past in een plastic boodschappentas.

En gisteren is er brand uitgebroken en hebben ze het kleine beetje dat ze hadden, ook verloren. Geen dak meer boven hun hoofd, enkel de kleren aan hun lijf nog over.

Age heeft foto's gemaakt en deze aan zijn kennissen gemaild:

.........

Beste mensen,

Op dinsdag 4 januari werd onze buurt opgeschrikt door een heftige brand op de vuilstortplaats. Op deze vuilstort woonden ongeveer 15 gezinnen in zeer schamele hutjes van hout. Die gingen allemaal in vlammen op. Deze mensen hadden al weinig en dat zijn ze nu kwijt. Ze leven van het afval en rijden dagelijks door de wijk op hun fietsen om te kijken of ze tussen het vuil nog bruikbare dingen kunnen vinden. Wij, als buren van deze mensen, voelden ons aan het eind van de dag opeens ontzettend rijk (ondanks het feit dat het huis van Arie ook bijna vlam vatte). We vonden het daarom nodig om een actie voor deze mensen te voeren: "Help ze uit de brand". Bijgesloten vinden jullie een impressie van de brand, de gevolgen en de mensen die het slachtoffer zijn. We moesten ze vragen om wat neutraler te kijken voor de foto, want een rechtgeaarde Indonesiër blijft ook lachen tijdens de grootste ellende. Daar kunnen wij westerlingen nog wel eens wat van leren. We hopen dat jullie iets willen doneren op de onderstaande rekeningen. Dan doen wij ons uiterste best om het geld op de goede plek te krijgen.

Jullie kunnen op de volgende twee rekeningen storten:

Onder vermelding van: HELP ZE UIT DE BRAND

376912855 Rabobank t.n.v. A. de Vink

1146343 ING t.n.v A. Cnossen

Alvast hartelijk dank voor jullie medewerking.

Arie de Vink en Age Cnossen

...............

Ik dacht: ik laat dat op het blog maar eens zien. Bali is niet alleen maar een vakantieparadijs, om de hoek is het ook bittere armoe. En mòcht nou iemand een paar Euro willen geven, dan kun je er zeker van zijn dat alles bij deze mensen terecht komt. 

Is het hier oorlog?

Dikke rook over straat, keiharde knallen, langs scheurende auto’s door de kruitdampen….

Dat is dus Oud en Nieuw vieren op Bali.

Daarom ten eerste: iedereen een gelukkig 2011 gewenst, gevuld met voorspoed, geluk, gezondheid en liefde.

En dan even over de laatste dagen.

Het is hier redelijk druk geweest; onder andere zijn Mahendra en Putu hier komen sporten, maar ook heeft buurman Jos inmiddels bezoek gekregen van twee vriendinnen uit Nederland, Sylvia en José.

Met deze twee dames zijn wij 2010 gaan uitluiden, om te beginnen op de Mutiaria Laut, waar we door Martha en Leo waren uitgenodigd.

Het schip is prachtig geworden en we hebben een behoorlijk decadent feestje gevierd daar. Prachtig om aan boord rondom het vuurwerk aan de wal te zien – want met dat vuurwerk is men al dagen bezig, de regel “alleen op oudejaarsavond na 10 uur” wordt hier schaterlachend genegeerd.

En wàt een schip…ongelooflijk mooi.

Niettemin: wij moesten toch ook weer eens terug naar Sanur en op de terugweg hebben we de zwaarste regenbui ooit meegemaakt. Niet alleen met een enorm onweer, maar ook met een hoeveelheid water die iedere verbeelding tart.  Om degenen die de situatie kennen een idee te geven: op de bypass stond het water tot nèt onder de portieren van onze auto op bepaalde plekken, de boeggolf die we maakten met minder dan 20 kilometer per uur sloeg over de voorruit heen. Dat de motor niet is afgeslagen (hij heeft geen snorkel) mag een wonder heten, want het water liep het luchtfilter in – en daarvan staat de opening meer dan een meter boven de grond!

Maar goed: snel naar onze afspraak bij TKS, waar het gezellig druk werd. En daar en bij de buren (literair café LimLing) werd een partij vuurwerk afgestoken waar in Nederland de EOD bijgehaald zou worden. Wàt een klappen, on-ge-lo-fe-lijk.

Toen het sein “veilig” was gegeven, zijn we vervolgens naar Segara Village gegaan. Muziek, dansen en vooruit: een enkel biertje. Om vier uur naar huis, o vijf uur naar bed en natuurlijk bijtijds weer op: half negen. Lekker met Django spelen, die – ik ben ondertussen thuis nog wel even gaan kijken de vorige avond – zich gelukkig niet veel aantrekt van vuurwerk.

Vandaag lamballen. Morgen worden we wel weer actief.

Gelukkig kerstfeest!

Dit jaar geen kerstgroet van ons gezinnetje als geheel want we zitten verspreid over drie continenten: Robrecht in Australië, Steffie en Elise in Europa en ik in Azië.

Maar niet getreurd: met dank aan David en Jolanda deze kerstwens.....

 Overigens kreeg ik gisteren onverwacht bezoek: Chris Hilling, samen met zijn vriend Jan en diens vrouw Mary. Hard core Indonesiëgangers alledrie (niet zo vreemd natuurlijk als je weet dat zowel Chris als Mary Indo’s zijn en Jan een Indo kesasar) die hier nu al een week of zes rondbanjeren. Gezellig: ngobrol2 en  makan nasi bungkus. Van De Drukke dus lekker petis. (Als je de woorden niet kent: hier vind je de vertaling).

En morgen is De Wedstrijd: Indonesië in de finale tegen.........Maleisië, het buurland waarmee “we” letterlijk op voet van oorlog verkeren op het moment. Dus dat belooft een mooie vertoning te worden. Ik hoop dat het sportief blijft en dat men zich op de tribunes een beetje kan beheersen maar eerlijk gezegd vrees ik, en niet alleen ik, het ergste.

Maar wij moeten natuurlijk wel winnen. Weet ik als Nederlander ook weer eens hoe dat voelt, een finale winnen. Na 22 jaar.

We staan in de finale!

Jawel: de koorts heeft nu helemaal toegeslagen. Was het bereiken van de halve finales al een hele gebeurtenis, maar nu is het helemaal een gekkenhuis geworden. Voetbal, het lijkt langzamerhand de grootste wereldreligie geworden.

Voor wie (hoe kàn het, maar toch) niet weet waarover ik het heb: Indonesië heeft in de halve finales van de Aziatische Kampioenschappen Voetbal (let op de hoofdletters) gewonnen van de Filippijnen. Deze halve finales worden in twee wedstrijden gespeeld en beide keren is de wedstrijd in 1-0 voor Indonesië geëindigd.

Het winnende doelpunt is de tweede wedstrijd is gescoord door Christiano Gonzales.

Christiano Gonzales? Is dat een Indonesiër dan?

Nee. Een Uruguayaan. Maar omdat hij getrouwd is met een schone uit Medan en nooit voor Uruguay is uitgekomen, is hij gerechtigd om voor Indonesië te spelen. En hij heeft een werkelijk prachtig doelpunt gescoord, dat we inmiddels al zo’n duizend keer in de herhaling hebben mogen zien. En interviews met zijn vrouw, met haar moeder, haar vader, met de overburen, met daar weer kennissen van, met iemand die op school heeft gezeten naast degene waar Christiano Gonzales ooit schoenen bij heeft gekocht, met dáár weer de vader en moeder van – je begrijpt, dat de totale gekte hier heeft toegeslagen. Het lijkt Nederland wel.

Natuurlijk is er ook nog ander nieuws. Zoals de reacties van mensen die De Wedstrijd op televisie hebben gezien in een café in Balikpapan. Omdat de vader van een andere speler, Koko, daar tussen zat. Een interview met de president, Yudhoyono, over de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea...o nee, over wat hij dacht bij het doelpunt van Gonzales, want hij zat uiteraard ook in het stadion.

 

Ik wil niet weten wat er gebeurt als de finale ook nog eens gewonnen wordt. Stel je voor...

Maar nu over naar nieuws dichter bij huis. Steffie en Elise zijn inmiddels afgereisd naar België / Nederland, en hebben zich door de sneeuw een weg weten te vechten van Schiphol naar het zuiden. Gelukkig niet met de trein, want de NS liet het zowaar eens afweten wegens sneeuwoverlast (we spreken hier over wel 10 centimeter) maar met de auto was het uiteraard ook geen pretje. Dat betekent dat het hier op Bali nu behoorlijk stil is, temeer daar Robrecht met Kerstmis ook niet naar huis komt – hij heeft het namelijk verschrikkelijk druk met de werkzaamheden voor zijn (nieuwe) security-werkgever. En terecht kiest hij voor plicht boven plezier – vooral als die plicht bestaat uit het gratis kunnen bezoeken van een U2-concert op vertoon van zijn security pas.

Maar we hebben Django nog, die wel zorgt voor leven in de brouwerij. Samen met Max, de hond van onze bewaker Gatot, die geen mogelijkheid onbenut laat om via de garage onze tuin binnen te glippen en daar met Django een feestje te bouwen. Het zijn twee schatten van honden maar jongens, wat gaan die tekeer als ze samen zijn. De tijden van Django en Sari herleven....bijna.

Verder hebben zowel Elise als ik inmiddels onze tweede kyu binnen – dat is de (licht-)bruine band bij karate. Ons volgende examen gaat voor de eerste kyu (donkerbruin) en dan volgt de nachtmerrie van het 1e dan-examen: de zwarte band, waarvan ik nu begrijp dat we daarvoor naar Jakarta moeten. Maar dat is van later zorg. Voorlopig ben ik bere-trots op Elise en ook een beetje op mezelf, met nogmaals dank aan de mensen van SDF Friends in Nuenen waarbij ik mocht meetrainen in de maanden in Nederland.