Robrecht is thuis

Gisteren hebben we (Elise en ik) met Gede de reis naar het vliegveld weer eens afgelegd.

Met Gede? Niet met de Toyota?

Euh..nee. Die staat weer op zijn vaste plekje in de bengkel, waar we zo heel af en toe de auto meekrijgen en dan een paar dagen later weer terugbrengen met een nieuw probleem. Deze keer is de elektronica perfect, dus was het tijd voor iets nieuws: de synchromesh is versleten, daardoor is er een tandje afgebroken van de prise-as en dat afgebroken stukje heeft een reis door de bak gemaakt en nu is er hier en daar iets kapot.

Maar goed: wie ook nooit bij ons thuis is en misschien nog wel langer dan de Toyota, is Robrecht. Tot gisteren dan toch, want hij zou om 11 uur aankomen. Om 3 uur 's nachts opgestaan......dacht ik.

Na zo een tijdje wachten verscheen hij inderdaad om met een brede glimlach te melden dat hij weer weet wat "tunggu sebentar" betekent: even geduld alstublieft en dat geduld moet je hier inderdaad in grote hoeveelheden hebben. De printer voor de visa was weer eens stuk - daar zijn er meer van, maar zodra er één kapot gaat stopt alles bij de immigratie omdat ze met z'n allen naar die printer moeten staan kijken - dat schijnt te helpen, dan repareert die printer zichzelf. Stille Kracht, weet u wel?

Maar goed: op mijn vraag of het een beetje meeviel, dat opstaan om 3 uur, volgde uiteraard het antwoord "och, ik ben maar niet naar bed gegaan". Met daarna een verhaal dat als ingrediënten vrienden, blue berry pancakes, meisjes, kroeg, andere vrienden, bier mee naar huis, andere meisjes die hem naar het vliegveld brachten had.....kortom het leven van een serieus student.

Opvallend was ook dat er niet aan examens werd gerefereerd. Belangrijke zaken eerst, tenslotte!

Het weerzien met zus en moeder was hartroerend; Elise werd weer als vanouds gepest (en voelt zich daar prima bij) en Stef kan weer in dubbele hoeveelheden koken.

En ik? Ik ga vanavond naar OnOn. Biljarten met mijn zoon.