Kiaaaiii!!!!

Elise heeft haar eerste karate-toernooi er inmiddels opzitten: de Open Balinese Kampioenschappen.

Vrijdag begon het feest met een openingsceremonie. Wij moesten om kwart over zeven ’s morgens aanwezig zijn en stom stom stom: dat deden we dus ook.

Stom, omdat we wéten dat je vervolgens anderhalf uur voor nop rondhangt – want de geplande opening was om 9 uur.

En dat werd dus kwart voor tien, zodat we maar tweeëneenhalf uur uit onze neuzen hebben hoeven picknicken voordat de ceremonie eindelijk begon. Elise met de vlag van de school, tezamen met nog zo’n 300 andere deelnemers.

Eindeloze toespraken, de gouverneur deed de opening maar uiteraard moest iedereen die microfoon even vasthouden en eindeloos leuteren. En wat dan wèl weer heel leuk was: Legong-dansen. Na anderhalf uur zitten was het ruim over elven en toen kon eindelijk het toernooi beginnen.

Dat bestond uit twee delen: vrijdag kata en zaterdag plus zondag kumite.

Voor de leken: een kata is een aantal voorgeschreven gevechtstechnieken (kihon)  in een vaste volgorde; feitelijk een schijngevecht tegen denkbeeldige tegenstanders. Elise kent er vijf, waarvan ze –zo was ons verteld vooraf – er twee moest laten zien. De jury let op perfectie van techniek, timing, en de energie waarmee één en ander wordt uitgevoerd. Ze had flink getraind op haar gekozen twee kata’s.

Dus wie schetste onze verbazing toen we zagen dat de deelnemers die startten, twee volledig andere kata’s uitvoerden – het zesde dat Elise aan het leren is en nog een voor ons volkomen onbekend kata. Kortom: blijkbaar een vergissing en omdat deze twee kata’s verplicht waren kon Elise niet meedoen.

Jammer. En wie schetste onze verbazing toen later op de dag alsnog de kata’s die Elise kende werden gevraagd? Foutje in de organisatie, dat verwacht je hier natuurlijk niet J.

Zaterdag: kumite. Ook wel: een potje knokken. Een gevecht duurt anderhalve minuut, bij gelijke stand volgt verlenging van een minuut, eventueel nog een halve minuut en als dan de stand nog steeds gelijk is, beslissen de scheidsrechters.

En hier zagen we de resultaten van het enorme afzien van Elise de afgelopen weken. Want anderhalve minuut lijkt niet lang, maar als je – zoals je hier in dit filmpje van haar eerste gevecht ziet  – constant in beweging bent in deze warmte is daar een goede conditie voor nodig.

We hebben de één na de ander letterlijk in elkaar zien zakken na een wedstrijd, niet in staat om nog te blijven staan – laat staan vechten. En als je dan direct daarna wéér een wedstrijd moet, loopt dat niet goed af.

Elise had er totaal geen last van. Omdat ze tijdens de trainingen zwaar heeft afgezien maar ook thuis dagelijks touwtje sprong, aan de fitness-apparaten zet en met mij geen anderhalve minuut, maar drie keer drie minuten sparring deed, was een echte wedstrijd conditioneel een eitje.

De eerste won ze, de tweede helaas niet – verdedigend is ze goed op orde, het harde doorslaan en trappen waarmee je punten haalt moet nog wel een stukje beter.

Maar het belangrijkste: ze vindt het leuk, baalde dat ze niet direct nog een derde wedstrijd mocht vechten  - want in het knock out-systeem ben je klaar na je eerste verliespartij.

  

Kortom: de eerste ervaring is er, ze weet nu waarop ze moet trainen om de volgende keer verder te komen en ze kan niet wachten op het volgende toernooi. Dat is in december op Oost-Java.