Weer thuis!

Twee maanden Nederland en België – ze zijn omgevlogen en een heleboel dingen die ik vast van plan was te gaan doen, zijn er niet van gekomen. Bij deze excuses aan de vrienden die ik nog had willen bezoeken, het is niet gelukt door de overvolle agenda. Ik schaam me diep, echt waar.

En die volle agenda was – eerlijk is eerlijk – wel weer een mooie verrassing. Ruim twee jaar weg uit Nederland en dan zo snel weer opgenomen in de mallemolen van het jachtige leven, de ene (zakelijke) afspraak na de (privé) andere....leuk hoor. Alleen weet ik nu weer dat je zaken moet plannen als je er aan wilt toekomen. Van de ene dag in de andere leven, zoals op Bali, betekent dat je niet toekomt aan datgene wat je van plan was. Ik heb niet eens kaas kunnen kopen, geen tijd.....

En ja, de kop van ons blog is veranderd. Dolf en Carin waren hier en Dolf heeft een schitterende panorama-foto gemaakt en die siert de kop vanaf nu. Een extra exemplaar staat hiernaast, zoals je ziet.

 

Verder kom ik hier tot de ontdekking dat de Indonesische keuken een stuk lichter is dan de Europese. Ik krijg namelijk commentaren als “hee, je ziet er gezond uit” (vriendelijke versie), “wat heb jij een dikke kop gekregen” (duidelijke versie) en ik krijg sommige broeken niet meer dicht (confronterende versie). 

Hierbij slechts enkele foto’s die ik bij sommige gelegenheden heb gemaakt van heerlijk eten – en weet, dat er nog veel meer zijn die ik niet heb gemaakt, van ont-zet-tend lekkere (en gezellige!) maaltijden maar ook met desastreuze gevolgen voor mijn stroomlijn. Flink trainen dus maar.

Ja, en dan na twee maanden thuis komen. Wennen aan de warmte, aan de chaos in het verkeer, aan de rust daarbuiten. Stef en Elise weer zien en natuurlijk Django, die helemaal gek werd en nog steeds een beetje is. Elise’s neuspiercing, waar ik helemaal niet blij mee ben.  Haar optreden woensdag bij Battle of the Bands, waar we allemaal heel nieuwsgierig naar zijn.

En straks het weerzien met de vrienden van de karateschool. Ik heb trouwens in de afgelopen maanden mee mogen trainen bij SDF Friends in Nuenen waar mijn trainingsmaatjes van vroeger les geven in Kyokushinkai-karate, m’n oude liefde.  Dank daarvoor mannen, het was super!

Vanaf nu ga ik het blog dus weer bijhouden. Want er gebeurt veel. Erg veel. En één van die dingen komt uit Australië, en heb ik dus voor het laatst bewaard: ROBRECHT IS GESLAAGD VOOR ZIJN TWEEDE JAAR! Voor beide studierichtingen is hij "door", en begint dus straks aan zijn derde jaar waarna hij -als alles goed gaat - zijn Bachelor's Degree op zak heeft. Stoer hè?