Dit is mijn vriendje.

Hij heet Paco.

Paco is op dit moment mijn allerbeste kameraad. Weet je waarom?

Omdat de stroom hier regelmatig uitvalt. En dan vooral uitvalt op het moment dat ik:

1) 99% van een download klaar heb, die de afgelopen 3 uur alle bandbreedte heeft ingepikt. Voor niets, want ik kan opnieuw beginnen;

2) met veel pijn en moeite een b-r-i-l-j-a-n-t stuk (voor mijn doen dan) heb geschreven dat ik helaas nog niet heb opgeslagen;

3) eindelijk op level 35 ben van een on line game dat niet tussentijds bewaard kan worden;

4) bezig ben met het uploaden van foto’s voor het weblog;

5) een backup aan het maken ben.

Die laatste maak ik overigens heel regelmatig. Daar was ik heel blij mee omdat als de stroom eens nìet uitvalt, het elektriciteitsnet hele andere dingen doet. We hebben hier namelijk 220 Volt, maar dat getal moet je echt zien als een gemiddelde. Gemiddeld: het midden tussen 150 en 290 Volt, ongeveer. Soms nog minder, soms nog meer.

Computers kunnen daar niet tegen. Daarom hebben mensen hier een spannings-stabilisator tussen hun stopcontact en hun PC. Behalve ik, want ik wist dat niet en voor de hoofdprijs die wij mochten betalen voor een van de “Golden Villas” (what’s in a name?) kon de eigenaar natuurlijk niet een Stabivolt neerzetten. Of me waarschuwen. Pats: logical board van mijn anderhalf jaar oude Macbook Pro, net uit de garantie, naar de knoppen. Niet meer te repareren, alle daarop opgeslagen informatie weg. Maar ik had een recente backup!

Paco is zo’n stabiliser. En niet zo maar eentje: Paco heeft doorgestudeerd en heeft nu ook de titel UPS behaald. Dat betekent Uninterruptible Power Supply; als de stroom hier uitvalt gaat Paco gewoon door. Een half uur lang hebben we dan nog stroom op de computer, zodat alles netjes kan worden opgeslagen – en met een beetje geluk is de stroom binnen 30 minuten weer terug, zodat up- en downloaden niet wordt onderbroken.

Genoeg over Paco – er is natuurlijk veel meer. Zo is Elise afgelopen maandag met Mat&Mit op stap geweest , samen met hun moeder Donna. Aussies, erg leuke mannekes die Elise bij terugkomst “een beetje stil” noemden.

Elise? Stil? Ja. Vergeleken bij deze twee boys wel. Ze zijn ook nog muzikaal, wonen in de buurt en hebben vakantie – dus ik denk dat we deze mannen de komende tijd nog wel veel vaker zien.

Robrecht is veel weg. Zijn Balinese vriendinnetje Winda is gisteren geopereerd aan haar schildklier, dus is hij regelmatig met zijn maat Mau (mau apa?) in het Sanglah ziekenhuis te vinden. Naar ik begrijp woont haar hele familie daar nu ook en koken ze eten in de gang van de afdeling.

En wij zijn iedere dag doodop – er is veel te doen, gisteren zijn we in Kuta bij Ace spullen wezen kopen (onder andere nieuwe etensbakken voor Chica met hondenpootjes in de rand gestanst, Paco hierboven, een tuinslag op een haspel en nog veel meer razend-interessante spullen) en dankzij verschillende weg-opbrekingen (ja! Ook hier!) deden we daar best wel heel erg lang over.

En de verhuis-stress zal ook wel meehelpen denk ik. Hoe mooi het ook is/wordt: het is toch allemaal nieuw en anders, iedere dag beginnen de bouw-geluiden om half zeven en echt alleen zijn we dus nooit – gezellig, maar niet rustig....

Maar dat komt nog wel. Ooit. Eens.