Duiken

We hebben door de drukte (wat dan? Waarmee dan? Ik weet het ook niet) de laatste tijd geen gelegenheid gehad om te gaan duiken - dus was Elise's reis naar Tulamben een mooie gelegenheid om zelf ook weer eens natte voeten te gaan halen.

Gisteren zijn we daarom met Kleine Ketut (onze duikgids) op pad geweest - deze keer naar Nusa Penida en Lebongan, twee eilanden voor de kust van Sanur. Volgens onze logboeken was het al sinds 2005 dat we daar voor het laatst waren geweest, dus het werd wel weer eens tijd.

De eerste duikstek heette Manta Point - en inmiddels weet ik wel dat de enige manta die je ziet op dat soort plekken, de manta is die op het stempel staat dat je krijgt als je de duik gedaan hebt. We zijn al op aardig wat manta points geweest, wil ik maar zeggen - en een manta heb ik nog nooit gezien. Desalniettemin: samen met nog twee duikers (Kevin uit Singapore en Pim uit Utrecht) zijn we blijmoedig de boot in gegaan - op weg.

Maar deze keer was anders dan de vorige manta points en dat bleek al bij de walkthrough van de duik vooraf. Ketut: "In tegenstelling tot normale duiken is er geen route - we gaan gewoon omlaag, zwemmen een neter of twintig hier vandaan naar het noorden en blijven wachten op 9 meter. Na de duik wat verder zwemmen, weg van de branding en dan vanaf 15 meter diepte opstijgen. Één manta zien we altijd wel, waarschijnlijk meer want dit is een poetsstation." En met deze tekst gingen we omlaag.

(Voor zij, die niet weten wat een poetsstation is: in de onderwaterwereld worden veel, vooral grotere, vissen geplaagd door parasieten. Er zijn kleinere vissen, poetsvissen, die deze parasieten eten - en die grote (roof-)vissen gaan dagelijk bij hen langs om zich te laten reinigen. Als het druk is liggen ze netjes op hun beurt te wachten - een mooi gezicht, zo'n enorme murene die met zijn bek open stil ligt terwijl visjes zijn tanden poetsen en er achter hem een zeebaars, nog een murene, een grouper die rustig wachten tot ze aan de beurt zijn.)


In inderdaad: we zagen manta's. En veel. Na de eerste minuten wachten (waarbij ik inderdaad dacht: dit wordt weer niks) kwam er een grote schaduw uit de verte. Omdt het zich beperkt was tot maximaal 10 meter, nog niet helder. En toen nog eentje - dichterbij. En na een kleine 10 minuten twee, vlak achter elkaar. Enorme, majestueuze beesten die op hun dooie gemak aan kwamen zwemmen en vlak over ons heen kwamen - ik heb ergens geloof ik gelezen dat ze de luchtbellen uit onze automaten lekker vinden tegen hun buik maar dat weet ik niet zeker. In ieder geval: voor het eerst, na al die jaren en al die duiken, hebben we ze gezien. Manta's. Wat een prachtbeesten. Hier boven een paar foto's die Steffie gemaakt heeft.

Na een vroege luch op de boot hebben we de tweede duik gemaakt in Crystal Bay, een duikstek bij Lembongan. Mooi hoor, glashelder water en veel te zien. Maar na die manta's had ik er niet veel oog meer voor. Ik, ja - want Stef had problemen met klaren en moest snel terug.

P.S. Vanuit het SMS-verkeer met Elise maken wij op dat ze het enorm naar haar zin heeft in Tulamben - en ook zij heeft haar eerste duiken nu gemaakt. Vanavond komt ze thuis, dan volgt een uitgebreider verslag.