Goedemorgen

Een goede morgen...die begint met een rondje strand. Deze keer kroop ook Stef letterlijk voor dag en dauw haar bedje uit en zijn we met zijn drieën (Stef, Django, ik) en een fototoestel naar het strand gegaan.

Steffie had een vooruitziende blik – iedere dag is de zonsopgang mooi, maar vandaag toch wel een beetje extra – ze heeft geweldige foto’s geschoten, hier staan er een paar. Het was echt vuurwerk met de stralen van de opgaande zon over de wolken, prachtig gewoon. En dan die stilte...

Ook gisteren was ze trouwens heel vroeg op: Elise moest om 6.30 ’s morgens weer aantreden op Padang Galak voor een conditietraining en deze keer ging Stef mee om wat foto’s te maken.

Cok, de Sadistische Gehaktbal, had de leiding van de training dus er is weer flink gezweet. Vrijdagavond hadden we ook al een flink zware training van hem, daar heeft Elise na afloop nog een half uurtje met hem lopen sparren – we konden haar uitwringen, maar haar techniek gaat wel vooruit en daar gaat het tenslotte om!

Wat ook wel weer iets is om even bij stil te staan: terwijl zij trainen lopen er ook mensen rond daar die het duidelijk wat minder goed getroffen hebben, zoals dit meisje met haar broertje – allebei onder de schurft en weinig reden tot lachen.

Verder is vorige week vrijdag de Mutiara Laut weer aangekomen na een enerverende reis vanaf Surabaya; de kinderziektes die je altijd tegenkomt zijn naar ik begreep tijdens deze overtocht in groten getale uitgebroken: mazelen, bof en rode hond tegelijk, aangevuld met waterpokken (pun intended). Maar men is veilig terug om de laatste hand aan het schip hier op Bali te kunnen leggen.

Gebeurt er dan verder nog iets hier? Nee, op het moment is het eigenlijk heel rustig. Dat wordt vanaf vrijdag anders vrees ik, als Shirley en Giacomo hier aankomen met hun vrienden.

En die rust wordt natuurlijk ook ingegeven door het “pulang kampung” fenomeen: de Javanen hier op het eiland gaan naar huis, iedere dag vertrekken er weer duizenden, veel op de motor, anderen met de bus of het vliegtuig. Op de wegen van Bali is dat goed te merken, maar ook hier in huis: over een paar dagen veertrekken ook Gatot en Hasan met hun gezinnen. Op de motor ja, maar gelukkig niet verder dan Banjuwangi en Malang. Er zijn er genoeg die helemaal naar jakarta gaan op de motor, dagenlang met vrouw, kinderen en bagage op één motortje – er vallen dan ook ieder jaar weer honderden doden, verschrikkelijk.

O ja, dat vergeet ik nog bijna: ons huis hier is inmiddels praktisch onverkoopbaar geworden, want Jos is hiernaast komen wonen. Zijn huis is klaar, de tuin begint langzamerhand steeds groener te worden en dat betekent dus dat we niet ver hoeven te gaan om koffie bij elkaar te drinken.

En afsluitend nog een foto van Dolly, het (mannelijke!) hondje van Gatot, onze bewaker, met het poesje dat ze hebben. Dolly en Max, hun andere hondje, spelen daar mee. Als kat en hond samenleven, het kan dus ook op een harmonieuze manier.