Dinsdagmorgen.

Mark was gisteren jarig. Wij hebben dat gevierd en één van de bij-effecten was dat ik niet zo veel geslapen heb – laat naar bed gaan is leuk, maar ’s mogens om half zeven gaat wel de wekker – het hondje moet tenslotte ook uit.

Eens kijken, wat heeft de afgelopen week zo gebracht.....

Om te beginnen hadden we een paar dagen Geen Keus: de familie was met Gede naar het noorden (Pupuan, Seririt, Pemuteran, Lovina, Kintamani). In die periode hebben we ook afscheid genomen van het grootste deel van onze bouwvakkers, het was dus eindelijk stil in en om huis – heerlijk om het beeld wat we hadden (“als we dit stuk land nemen en daar een huis op zetten...”) bevestigd te zien: rustig, mooi en gezellig. Hoewel de planten nog moesten komen voor het merendeel en pas over een jaar de zaak zo begroeid is dat je het echt kunt zien.

Maar ook: we kunnen overdag in het zwembad gaan liggen. Dat kon al, theoretisch maar wie doet dat nou als er tientallen kerels zichzelf in het zweet staan te werken? Je moet o.i. dan wel een enorm bord voor je hoofd hebben om dan op een luchtbedje met een boekje lui rond te drijven en dat hebben we dus niet gedaan. Maar nu wel!

En we zijn de nabije omgeving aan het verkennen – Sanur kennen we wel, maar de verschillen zitten in de details – waar koop je je nasi bungkus, bijvoorbeeld. Er zijn enorme verschillen in prijs en kwaliteit; je kunt voor 10.000 rupiah een hele matige maaltijd krijgen en voor 6.000 een hele goede, om maar eens iets te noemen.

Terug naar gisteren: nadat we eergisteren alvast begonnen waren met het vieren van de verjaardag van Mark, ging dat gisteren pas echt los: eerst een harmonieuze samenzang die leidde tot een paniek-vlucht van alle honden uit de buurt, huilende kinderen in de straat en een boze menigte met fakkels, krissen en knuppels voor de deur. Vervolgens een haren-wassen-en-massage-beurt die Mark en ik (haar? Welk haar?) samen hier om de hoek hebben gekregen van twee lieftallige jongedames met hele kleine handjes waar ze je erg pijn mee kunnen doen. Lief glimlachend, ook nog. Au. Thuis taart en koffie. Inkopen doen bij Discovery, waar we o.a. Mark zijn verjaardagscadeautje hebben gescoord. Lunchen bij Bali Colada, uitzicht op zee en beseffen dat het leven weliswaar heel zwaar is, maar vandaag even niet. Terug naar Sanur, op onze donder krijgen van Chica omdat ze niet mee mocht en thuis moest blijven. Dan maar naar het strand (Treo 2) voor een biertje / wijntje bij de ondergaande zon. Geen zin om uit te gaan eten en bij de sateh-wagen op de hoek van onze straat 8 porties sateh met lontong (per portie 10 stokjes voor 40 cent meneer, en lekker! Lekker!) gehaald, want Jos kwam mee-eten.
Met een wijntje in het zwembad (Mark, Stef) of op het terras (de anderen) slap kletsen en tegen 3 uur naar bed. Eventjes dus, want om half zeven er weer uit.

En om 7 uur bij buitenkomst stonden er al twee van onze ex-bouwvakkers te wachten: of ik werk voor ze had, want ze hadden geld nodig. Dat werk is er niet, het huis is klaar. En al weet ik dat ze zaterdag van zowel Oka als van ons heel veel geld hebben gekregen en dus makkelijk naar huis zouden moeten kunnen, blijft het een rotgevoel om voor je hele grote villa de mensen die ‘m hebben gebouwd teleur te stellen. Ik heb het wel gedaan, maar verdrietig blijft het....