En eten maar weer....

Gisteravond zijn Gerard en Sonja, Jack en Chantal komen eten – tezamen met ons dus met z’n tienen (nee, geen elf waarover hieronder meer) aan tafel. Stef was eergisteren al begonnen met koken, samen met Nyoman; Menadonees deze keer.

Meteen ook een soort van tijdelijk afscheid, want maandag gaat iedereen al weer naar Nederland en België terug (okee, Chantal en Jack een dagje later) en dan komt er een eind aan een hele gezellige tijd. Jammerjammerjammer.

Inmiddels hebben we overigens televisie! Ha! Soms gaan zaken wel zo ongelooflijk snel hier dat je de slappe lach krijgt. Hoe ging het allemaal? Frans, een vriend van ons die hier om de hoek woont, SMS-te me een paar weken geleden dat er een nieuwe televisie-aanbieder komt in Sanur: TelkomVision, televisie zonder decoder en zonder schotel, zoals IndoVision en anderen dat aanbieden. Ik dus Oka gebeld dat we het aanvraagtraject van IndoVision willen stopzetten - en Oka wilde dat TelkomVision-verhaal wel eens nader bekijken.

En toen:
- afgelopen maandag belde ik Oka: “nog iets gehoord van TelkomVision?” Antwoord: “zijn ze nog niet komen kijken? Ik bel ze morgen op.”

- Dinsdag: vrachtauto in de straat met kabels – er worden masten in de grond geplaatst met een kabel. Geen idee waarvoor.

- Woensdag: “wij komen u aansluiten meneer!” en in een half uur hadden wij 60 kanalen (waaronder het Nederlands/Vlaamse BVN) glashelder beeld, zonder decoders, zonder chipkaartjes: helemaal geweldig. Als ze nu ook nog Internet over de kabel aan aanbieden...

Minder goed nieuws: de ontbrekende ster gisteravond was Elise. Ze is ziek – en niet zo’n beetje. Dat begon woensdag al. Koorts, hoofdpijn. We spraken af dat als dat zou doorgaan, we donderdag naar de SOS medische dienst zouden gaan maar ’s avonds was ze opgeknapt, zo leek het, en zal al weer met Salomee achter de MSN.

Gistermorgen wilde ze naar de game hall met Matt en Mit, maar ze voelde zich toch nog niet zo lekker en bleef nog even in bed. Daar bleef ze, tot Stef zich ’s middags toch wel erg zorgen begon te maken want het beetje verhoging dat ze had liep in een uur op tot hoge koorts. We zijn dus niet naar de SOS gegaan maar hebben een dokter waar we goede ervaringen mee hebben gebeld – want we waren bang voor dengue, knokkelkoorts hoewel ze de belangrijkste symptomen (nog) niet had.

Kort en goed: de dokter kwam, schreef antibiotica en paracetamol voor en als de koorts morgenochtend niet (vrijwel) weg is komt hij bloed prikken voor een onderzoek. Dengue is het waarschijnlijk niet, maar een “gewone” bacteriële infectie. Vannacht heeft ze goed geslapen en de koorts is op dit moment heel veel minder, nog een beetje – we hopen dat ze er vandaag weer helemaal bovenop komt.

De Keusjes gaan vandaag snorkelen op een eilandje voor de kust bij Candidasa; wij gaan op Elise letten en de laatste bouw-werkzaamheden (bestraten van de grond voor het huis, wegwerken van een paar krimpscheurtjes in een muur) volgen. Beetje lezen, beetje luieren, beetje zwemmen....het zwembad ligt er nu heel mooi bij, ons ultramoderne reinigingssysteem werkt sinds gisteren zodat we nauwelijks nog chloor hoeven te gebruiken, alleen om de pH neutraal te houden. Vissen kunnen in ons bad prima leven, als we er maar voer bij gooien!

Over vissen gesproken: de vijvers beginnen langzamerhand vorm te krijgen; planten staan er al in (maar er komen er nog veel meer) en dus is het zaak om de biotoop op orde te krijgen zodat er straks vissen in kunnen – de vier goudvissen in de kleine vijver die de eerste maanden hebben overleefd, tel ik even niet mee want die kunnen nu zelfs leven in een bord erwtensoep, na wat ze allemaal hebben doorstaan. Ik heb van David, een Australische kennis, een adres gekregen van een hele goede vissen-leverancier. Kijken en kwijlen dus, voorlopig.

Zaterdag: Elise is opgeknapt, gaat met Steffie inkopen doen voor de school die maandag weer begint en is ook weer haar irrritante bijdehante zelf. Hoppa!