Een crematie

Maar niet zo maar eentje. Gisteren zijn Denise en ik met Jos en zijn overbuurman meegegaan naar de crematie van een pedanda, een priester uit een banjar van Intaran, de wijk achter de onze.

Een pedanda: dat betekent 7 dakjes (zie http://herfkenslog.blogspot.com/2008/02/het-leven-van-een-balinees-deel-3-slot.html voor de uitleg). En die zijn zeldzaam! Dus wij onszelf in ceremoniële kleding gehesen en op pad.

Bij aankomst zagen we het al: een enorme koe waar de overledene in verbrand zou gaan worden stond voor de poort van de griya, het centrale huis van de banjar. Op de foto zie je achter de koe een torentje: 7 dakjes, we zijn op het goede adres.
















Bij binnenkomst hebben we kennis gemaakt met de pedanda van dienst: de leider van de ceremonie, en zijn gaan zitten. Daar bestaat het grootste deel van zo’n dag ook uit: zitten en naar andere mensen kijken. En eten natuurlijk: koffie met zoete dingen, nasi campur, etc.

Vervolgens (na 2,5 uur zitten dus) naar buiten en opstellen in een stoet van – schat ik – toch wel 1,5 kilometer lang. In die stoet: de koe (leeg), de transport-toren (vol) en de trap waarlangs de overledene de transporttoren op- en afgetild werd. En enorm veel mensen, die in de grootste hitte van de dag (inmiddels was het 1 uur ’s middags) de wandeling van zo’n 5 kilometer naar het strand maakten. Het grootste kruispunt van Sanur was afgezet; speciale ploegen met bamboe-palen zorgden ervoor dat de elektriciteit- en telefoondraden werden opgetild zodat de overledene er onderdoor kon. Want die lag, tezamen met twee pedanda’s, op zo’n meter of vijf boven straatniveau.



Na zo’n anderhalf uur kwamen we op het strand aan; daar hebben we vervolgens nog eens anderhalf uur gezien hoe de dode van de toren en in de koe werd getild, werd gezegend met heilig water en offers, we hebben natuurlijk weer naar mensen gekeken en een aantal rituele dansen gezien. Daarna ging de brand in de overledene; 10 meter verderop werd sateh geroosterd.

Om vier uur vonden wij het welletjes – uren lang in de zon staan ga je merken. Maar de moeite waard was het zeker. De foto’s hierbij zijn van Denise; ze heeft er nog heel, heel veel meer.