Een week niets gepost!

Bijna tenminste – het is alweer zaterdag en de laatste bijdrage op het weblog is al van afgelopen zondag! Niet zo best, want er is weer van alles gebeurd. In chronologische volgorde dan maar:

Het Bali Art Festival is al weer een tijdje aan de gang – daar zijn we met z’n allen naartoe geweest. Het was aardig, minder kunst dan vorig jaar maar wel weer van allerlei rotzooi te koop en natuurlijk ook veel eten. Tijdens de lunch viel ons iets op dat in Nederland tot acuut ingrijpen van de Warenwet-controleurs zou leiden: direct bij de ingang van het toilet (en dan bedoelen wij ook: direct. Achter dat meisje is het) werd verse sambal gemaakt. 100% hygiënisch meneer, geen zorgen hoor! Gelukkig hadden wij ons eten al op, de sambal was overigens heerlijk. Apart smaakje, dat wel......

En Kayun, onze tuinman /Pool Manager / Hoofd Technische Zaken die Nyoman vanaf 1 juli is komen versterken als personeel) is even de boom in gerend (klimmen kan ik dat niet noemen) om voor Steffie een paar verse nangka’s te plukken – de boom hangt er nu vol mee, dus voorlopig iedere dag sayur nangka op het menu....

Het belangrijkste nieuws is natuurlijk dat de Keusjes zijn aangekomen na een lange reis. Ze waren nog opmerkelijk fit bij aankomst en we hebben ze zelfs tot 10 uur ’s avonds kunnen wakker houden op de eerste dag. Inmiddels zitten ze in het Indonesische ritme qua tijdbesef (dus geen jetlag meer en vervolgens ook stoppen met op je horloge kijken) en ze houden strak vol dat ze het naar hun zin hebben.

Flintje zie je hier met een boek, dat hij alleen maar vastheeft als hij geen gitaar speelt. Salomee en Elise zitten meestal aan de peecee gekluisterd en vanmorgen vroeg werden wij gewekt door vrolijk drum-werk. Help me onthouden dat ik de dader(s) vandaag vang en stokslagen toedien.

Maar goed: de familie blijft een maand, dus daar ga je nog een hoop meer over lezen.

Tenslotte: Elise dacht gisteren even te gaan kijken bij een karate-school. Helaas: ze kreeg gelijk een pak aan en moest meetrainen. Ze is heel enthousiast geworden en is nu lid van deze school: alleen Indonesiërs, groep van zo’n 12 leerlingen variërend van een jongetje van 10 via een paar meisjes van haar leeftijd via een aantal studenten en volwassen beroepsmilitairen tot de leraar: een fitte veertiger, vol energie en 5e dan die echter geen veertiger is maar 65 (!!!!) blijkt te zijn. Wat sport met een mens kan doen!

Kortom: Elise moet nu twee avonden in de week naar Denpasar om te trainen, ik moet haar brengen en op verzoek van Made, een zwarte band van 48, ga ik vanaf woensdag dan ook maar weer trainen. Na 3 decennia afscheid te hebben genomen van Kyokushinkai kon ik me gisteren amper inhouden dus nu gaan vader en dochter vanaf volgende week samen. De lessen zijn in het Indonesisch, niemand spreekt Engels dus het is nog goed voor onze taal ook.

Van Robrecht heb ik geen recente foto - hij is veel op stap met zijn Balinese maten en vriendinnen, op het strand zeuren de dames onze kop gek omdat ze hem willen masseren. Kortom: hij heeft het heel zwaar. Wij allemaal trouwens.