Feest en feest

Zaterdag hebben we het inwijdingsfeest van ons huisje gehad. Erg gezellig vonden we zelf, goede Chinese catering (adres van Oka) en we zijn enorm verwend met prachtige bloemen, planten en mooie dingen voor in huis.

En in alle gedoe zijn we één ding vergeten: foto’s maken. Gelukkig heeft Jos alles gefilmd, dus niet alles is verloren – maar nu dus even geen foto’s van het gebeuren. Op die foto’s zou trouwens één opvallend gemis te zien zijn: er waren vrijwel geen Balinezen, de meesten hebben afgezegd in verband met ceremonies of bleven gewoon weg. Dat schijnt normaal te zijn, hebben we begrepen: toch wel erg verlegen als het gaat om feestjes van buitenlanders, het zou zo maar kunnen dat er op straat hebben gestaan die de drempel niet over durfden. Jammer.

Aan de andere kant: in het stukje “Zo maak je vrienden” hieronder heb ik aangegeven dat we uitgenodigd waren voor een upacara in Gianyar; tot een dag voor die upacara (gisteren) heeft Wayan me gebeld dat we toch echt moesten komen. Omdat Hans en Saskia in Denpasar waren en Stef geen zin had pardon: het heel druk had, zijn Jos en ik met z’n tweeën op pad getogen. De foto's hierbij zijn door Jos gemaakt.

En kwamen in een geweldig mooie ceremonie terecht. De familietempel van Wayan was gerenoveerd en moest dus ook in priesterlijke zin groot onderhoud krijgen: ritueel gereinigd worden en opnieuw ingezegend. Dat ging gepaard met –uiteraard – het zingen van gebeden vanaf lontars en uit boekjes door de penyanyi’s van dienst en met muziek van een gi-gan-tisch gamelan-orkest, maar ook met een legong-dans van de meisjes uit de familie die hun puberteit nog niet hebben bereikt. Hun hoofddeksels zijn gemaakt waar wij bij zaten, binnen een half uurtje.

En er was topeng, een dans met maskers – drie dansers die met hele maskers op een verhaal uitbeelden of met een half masker (want dan kunnen ze praten) een conference doen – die aan het gelach te oordelen erg leuk was maar waar ik geen bal van heb begrepen.

Uiteraard werd er ook flink geofferd - er stonden bergen offers bij de tempel, maar oook het huis en andere tempels kregen een beurt. Dit alles gewoon gezellig tijdens de topeng-voorstellingen, lekker chaotisch en altijd vrolijk. En een Wayang Kulit voorstelling, met van die platte leren poppen dus – maar de dalang, de poppenspeler, was nog in trance aan het raken en zijn poppen aan het inzegenen toen wij al weer naar huis moesten.


Drie uur later, veel indrukken rijker en uiteraard na heel veel gekletst te hebben met de familie. Van kletsen, daar gaat het om bij een ceremonie. Hieronder nog een paar foto's.