Dáár krijgen we dus buikpijn van

Eergisteren: tot onze schrik is er bij vrienden van ons ingebroken. Op klaarlichte dag. Ze zijn van huis gegaan ’s middags en kwamen een man in hun eigen garage tegen die zei dat hij hun tuinman zocht – die net een paar dagen geleden naar Java is vertrokken. Ze hebben de man uit de garage gezet, hebben de boel op slot gedraaid en zijn vertrokken. Bij thuiskomst een paar uur later bleek er erg veel weg te zijn: sieraden, videocamera, fototoestel, laptop, creditcards, paspoorten etc.

Gisteren waren wij aan de beurt. Toen ik een paar betalingen de deur uit wilde doen, bleek er geen geld meer op mijn rekening te staan. Tijdens mijn verblijf in België en Nederland, nota bene op dezelfde dag dat ik met mijn pinpas betaalde voor de autokeuring, is met een valse pas via een ATM in Denpasar mijn rekening volkomen leeggehaald.

Waarschijnlijk is bij de laatste keer dat ik in Sanur mijn pas gebruikte (bij de BNI-automaat naast McDonalds – deze is er nog maar net en ik gebruik ‘m nooit meer nu) deze geskimd: de pasgegevens en pincode uitgelezen. Dat ze de laatst ingevoerde pincode kunnen uitlezen wisten we, we voeren na afloop van een geldopname de pas dan ook altijd nog een keer in met een andere code maar blijkbaar kunnen ze de juiste pincode nu ook op een andere manier achterhalen.

In plaats van de dingen te doen die ik van plan was (namelijk: niet veel) heb ik de hele ochtend bij de politie gezeten: eerst bij de gewone, daarna bij de recherche. De rechercheurs wisten met hun vlijmscherpe analyse direct waar de dader gezocht moest worden: Steffie. Die was vast met mijn pasje naar een pinautomaat gegaan toen ik weg was. Tot ik uitlegde dat ik weliswaar een buitenlander was, maar eentje die bij wijze van uitzondering nou eens nìet getrouwd was met een Javaans hoertje.

Tevoren had ik al de bank (ING in Oud-Turnhout) verwittigd, waar ze direct de pas hebben geblokkeerd en maatregelen hebben genomen om ervoor te zorgen dat we verder kunnen. Omdat ik ten tijde van de valse opnames in België was, is wel heel duidelijk dat hier sprake is van pinpasfraude. Alles is daarom gelukkig verzekerd en het geld wordt door ING vergoed. Maar toch: leuk is het niet.

Kortom: Bali is een paradijs, maar niet geheel zonder gevaren.

Ook in ander opzicht is er sprake van buikpijn: ik heb een flinke buikgriep gehad (dinsdag), die woensdag wel zodanig genezen was dat we (Jos, Steffie, Arjuna en ik) bij Ida en Ngurah, de eigenaren van Segara Village, konden gaan lunchen. Heerlijk gegeten, gezellig ook.

’s Avonds is Robjuna mee gaan trainen met karate – en hij mag zo maar op 14 januari meedoen met het examen voor de gele band, krijgt daar ook een internationaal certificaat voor.

Donderdag: Rob en ik hebben flink getraind overdag, om hem vast wat gevoel te geven voor de kata’s en kumite’s, zeg maar: samengestelde technieken, die hij voor dat examen moet kennen. ’s Avonds kwam hij vroeger thuis dan gepland: ziek. Mijn buikgriep was verhuisd.

Vrijdag (gisteren dus): toen ik terugkwam van de politie zat hij al weer aan de keukentafel, beetje pips, maar toch al wel weer wat beter. Elise stond niet op: ziek. Buikgriep.

’s Avonds: Rob en ik zijn gaan trainen zonder Elise. Omdat het een moslim-feestdag (korban) is, waren we na de training uitgenodigd om te blijven eten. Steffie ook, maar die bleef thuis bij Elise. Toen de sensei Robje bezig zag meldde hij dat hij, als het zo door gaat, in januari niet het gele band examen hoeft af te leggen, maar met ons mee kan voor groen. Hoppa!

Bij thuiskomst: Steffie ligt uitgeteld op de bank. Buikgriep.

Kortom: het is even kwakkelen geblazen. Maar Elise heeft morgen een feestje, dus die is dan vast wel weer beter. En Steffie is opgetrokken uit gewapend beton, ze is nu toch al weer aan het ontbijt en gaat zo shoppen. Geeft niet, mijn pinpas is toch geblokkeerd.

Verder is het wel mooi weer. Het blijft overdag maar zonnig, terwijl het al bijna december is. Is het in België en Nederland ook zo mooi?