Kerstavond

Uit een hilarische mail van Eric en Maria begrijpen wij dat Nederland een Witte Kerst heeft. Zó wit, dat het vrijwel onmogelijk is om het eigen huis te verlaten en op bezoek te gaan bij familie en vrienden want er rijden geen treinen, geen bussen en zelf achter het stuur kruipen wordt ook afgeraden. In België schijnt het nog enigszins mee te vallen, maar toch. 10 jaar Witte Kerst is in één keer uitgedeeld.

De ene helft van de familie zit dus te kijken met een enorme kalkoen en geen gasten, waar de andere helft zuchtend het laatste blikje sperciebonen opentrekt om dat met een glaasje gesmolten sneeuw weg te spoelen.

Alle geiten worden afgemaakt, alleen Noud Wellink blijft bokkig op zijn plaats zitten.

Hier is dat anders. Hier is het 32 graden, drukkend warm en erg zonnig. En druk. Heel druk. Het eiland is overspoeld met Indonesiërs uit vooral Jakarta (kunnen wij zien aan de met een “B” beginnende nummerplaten van  auto’s. Balinese auto’s uit de omgeving van Denpasar hebben allemaal “DK” aan het begin) en waar één of andere Egyptische imam vorige week heeft opgeroepen tot een verbod op Kerstmis, trekken de moslims hier zich daar niets van aan. Ze vieren gezellig Kerstmis mee. Op Bali.

Voor Kerstavond waren wij uitgenodigd door Alex en Mariël. Alex en ik kennen elkaar uit Singapore en bij onze laatste ontmoeting had hij al verteld dat hij een borrel ging organiseren in zijn tweede huis op Bali. “In de buurt van Canggu” – en dat hebben we geweten.

Om te beginnen zijn alle wegen rond Kuta verstopt, vanwege die eerder genoemde enorme toevloed van Javanen. Dus “even” via de vierbaans Jalan Sunset naar Canggu cruisen zat er niet in – met Gede zijn we daarom bijtijds vertrokken om een route binnendoor te nemen. En dat is op Bali echt “binnendoor”, we reden bij wijze van spreken bij mensen door de huiskamer.

Moet ik nog melden dat ook die wegen gezellig druk waren?

Kort en goed: uiteindelijk kwamen we op de doorgaande weg voorbij Canggu terecht, op weg naar het gehucht waar de villa stond – en we hebben dat gehucht ook gevonden. Niet het huis. Alex dus maar gebeld en hij zou ons wel even komen oppikken. Nadat we elkaar
diverse malen hadden gepasseerd, heeft hij ons teruggebracht naar de plek vanwaar we hem belden (inmiddels waren we een half uur verder) en daar bleek een smalle inrit bij een tempel geen inrit te zijn maar een weg. Nou ja, weg....in Burkina Faso zouden ze zich er voor schamen. Diep. Maar daarom staat deze weg misschien op geen enkele kaart van Bali.

Deze weg / dit pad / deze slordige verzameling stenen, modder en gras / dit rotsgebergte / deze smalle sawah mondde na een kilometer of twee uit in een klein stukje bewoonde wereld – een paradijsje, dat zoals het echte paradijs pas bereikt kan worden na veel ontberingen. Omdat alles nieuw is, is de weg nog niet helemaal klaar werd ons verteld maar dat hadden we al begrepen.

En toen werd het heel gezellig. Leuke mensen, meest Nederlanders maar ook Australiërs, een Deense, een Singaporese en allemaal werkend in Hongkong, Singapore, Vietnam en dat soort oorden en voor deze dagen hier. Fantastisch eten en drinken, een clown voor de kinderen, schitterend huis, prachtig uitzicht....ik hoop dat de foto’s een klein beetje een indruk geven. Het was de rit meer dan waard.