18 november 2003 - 7 maart 2010

Chica heeft het niet gehaald. Vanmiddag kreeg ze ademhalingsproblemen waaraan ze is overleden. Alle indicaties waren goed, we dachten dat ze op de weg terug was naar een gezond leven. Het heeft niet zo mogen zijn. We moeten verder zonder haar, onze geweldige vriendin. Om je een beperkt beeld te geven van wat ze voor ons betekent, onderstaande foto's.

Hier is Chica nog bij haar moeder, Zara van de Samaika. Die haalt haar voorzichtig bij Steffie weg, maar ze mag al wel even bij Elise op schoot. Dit is een paar weken voor ze bij ons komt wonen.

's Middags om vijf uur kwam ze binnen en schoof direct onder een barkruk bij de keuken. Bang voor ons, bang voor de nieuwe omgeving, helemaal alleen zonder haar mama, broertjes en zusjes. Ze heeft de eerste nacht veel gejankt.

De volgende dag naar buiten, wat uitgebreider kennis maken met onze eigen pups. In het begin nog even onwennig, dat gereserveerde hebben alle Grote Zwitserse Sennenhonden - en Kleine Zwitsers dus ook. Maar daarna waren het dikke vrienden, en dat is altijd zo gebleven.

In de rangorde van de roedel was al snel wel helder dat Elise voor Chica niet echt een baasje was: een speelkameraadje, waar ze alles van mocht afpakken, vooral schoenen, om die lekker op te knauwen. Maar ook degene die ze moest beschermen en die alles, maar dan ook alles mocht: de bench van Chica was ook de bench van Elise.

Die bench (waar ze nu lekker lui in ligt) was al snel te klein; hier is ze ongeveer een half jaar oud en ze past er nog maar net in. Al snel moest er een andere komen; bij de pony-fokkerij hadden ze er nog eentje.







Één van de speeltjes van Elise die favoriet was bij Chica: de Skippy-bal. Meestal hing ze er met twee voorpoten overheen, en dan die bal naar voren duwen...geen gezicht, maar ze had de grootste lol.

Foto's maken voor onze kerstkaart, Chica was een jaar oud. Ze bleef maar vrolijk poseren, maar steeds stond er wel één van de anderen verkeerd op. Ogen dicht, rare grijns, dat soort dingen. Pas toen ze er genoeg van had, was er een goede foto.

Van  ons dan. Chica vond het welletjes en dat is goed te zien.

Moe van het spelen? Voor Elise was er altijd een kussen.

Samen met Laika, toen nog een pup en al snel door Chica geadopteerd. Ze waren dol op elkaar, we keken uit naar de hereniging van die twee hier op Bali. Dat heeft niet zo mogen zijn.

Poseren bij ons in de tuin: Bella (Berner Sennen), Laika (Entlebucher) en Chica (Grote Zwitser). Een Appenzeller ontbrak, anders hadden we het plaatje van Sennenhonden compleet gehad.  Zij hebben dat niet gemist; met zijn drietjes hebben ze een geweldige middag gehad.

Versgemaaid gras, even rollen en daarna heerlijk slapen...soms lag een van ons er naast omdat ze zo gezellig snurkte.

Hier samen met Aaron, de Tibetaanse mastiff van David en Jolanda, waar ze een jaar logeerde omdat we haar maar niet naar Bali kregen.

En hieronder: met hun mee naar het strand in Nederland. Genieten!

Net op Bali aangekomen: even kennismaken met de mensen van de warung naast ons huis. Die hadden nog nooit zo'n enorm beest gezien...

Al snel was het huis haar terrein geworden.
Één van onze favoriete foto's: die blijdschap op haar koppie.....

Sari, na Laika de tweede pup die zich mocht verheugen in het surrogaat-moederschap van Chica. Sari mocht alles, sliep op Chica's kussen en kreeg haar kluif. En dankzij Chica kan Sari al zitten op bevel, volgen, buiten plassen, komen als je haar roept - en ze zijn ontzettend lief voor elkaar.

De laatste goede foto van Chica. Hier leek er nog niets aan de hand. Een kat sprong van schrik het zwembad in toen Chica binnenkwam na het uitlaten. En blaffen! Die avond was ze op het oog gezond; de volgende dag viel ze om toen ze de keuken uitliep en begon de afschuwelijke periode die nu voor haar ten einde is gekomen.







Vandaag, 7 maart 2010 om 18.30 heeft Chica haar strijd op moeten geven. Ze leek op de weg terug, maar uiteindelijk was haar wil groter dan wat ze nog aan lichamelijke energie had. We zijn er allemaal kapot van: Steffie, Robrecht, Elise en Peter uiteraard maar ook haar pleegouders David en Jolanda. Maar we weten dat iedereen die het voorrecht heeft gehad om haar te kennen, daar veel verdriet van heeft.

Allen die haar hebben gesteund, hebben gemaild, gereageerd, gebeld, haar hebben opgezocht, cadeautjes hebben gestuurd en gebracht: dank jullie wel. Het heeft haar zeker geholpen, er is een hond gestorven die vocht tot haar laatste snik omdat ze niet dood wìlde.

En nog een speciaal woord aan de doktoren, vooral aan dokter Widari die nog heeft geprobeerd haar hier thuis te reanimeren en in tranen is vertrokken: jullie hebben er alles aan gedaan, zijn blijven knokken met alles wat je hebt. Ze was het waard, jullie hadden een beter resultaat verdiend. De goden hebben anders beslist.

En dappere Chica, bedankt voor alle liefde die je ons hebt gegeven en wat je ons hebt geleerd. Tot ziens schat. We zullen je nooit vergeten - tot ziens.

..........................................................................................................

Our darling closed her eyes today,

Her head was in our hands,

She tried to live, wanted to stay,

While she could not even stand.

The thoughts that scurried through our heads,

As we held her in our arms,

Were of our shared and wonderful years,

And her many, many charms.

Today she gave her last sweet nudge,

With that intense "I love you" gaze,

And made our  hearts, so filled with tears

Smile upon our joy filled days.

Then the Gods appeared to us,

And said: Please cry no more

We want you all to re-unite

So we installed a doggy door.