..en toen was het al weer zaterdag.

Donderdag zijn de Bousjes voor twee dagen naar het noorden getogen. Kijk hier voor hun ervaringen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om stiekum nog eens flink te gaan oefenen op de driving range, want Peter en ik gaan a.s. maandagochtend vanaf zes uur 18 holes lopen op Grand Bali Beach. Die afspraak heb ik  donderdag ook meteen maar daar gemaakt.

En, niet onbelangrijk: Stef en ik hebben Hans en Elise alleen achtergelaten om ‘s avonds met zijn tweetjes gezellig / romantisch te gaan eten. In Seminyak, bij Ultimo. Bruscetta con pomodori, spaghetti aiglio è olio, ossobuco, en dat voorafgegaan en vergezeld door cocktails en een fatsoenlijke Spaanse wijn...heerlijk.

Prima bediening ook daar, de Balinese vriendelijkheid met bijna Vlaamse attentie. Ik heb geen foto’s gemaakt, daarom maar een paar prenten van hun website hierbij gezet - zullen ze vast niet erg vinden.

Vrijdag is Steffie’s Mah Yongg-dag, garantie voor een slecht humeur als ze ‘s middags terugkomt omdat ze vindt dat ze te weinig punten heeft gescoord. Deze keer liepen we beiden met dat humeur, want na mijn goede dag op de driving range was vrijdag duidelijk minder –van de 300 ballen heb ik er 200 slecht geslagen. Stom spel.

Hans was met Sari op stap, we hebben met z’n allen geluncht bij Treo en de rest van de dag in gepaste luiheid doorgebracht. Nou ja: ik ben met de Toyota nog even naar de bengkel geweest omdat de hoofdremcylinder lekte en rijden zonder remmen me toch een slecht plan leek. Net op tijd trouwens: het tankje remvloeistof was al leeg en het remmen ging al lekker “sponzig”. Nu is het goed.

‘s Avonds hebben Elise en ik onze frustraties van ons afgeslagen tijdens een deze keer loodzware training; dat moet ook wel want over drie maanden wacht ons weer een examen. Voor de 3^e kyu of donkerblauwe band. Vanmorgen heb ik nog even met sensei Rudi zitten praten en ik schijn op dat examen deze keer maar één betonnen balk door te hoeven slaan. Maar dan wel met mijn hoofd. Klein kunstje, ik heb m’n kop al vaak gestoten in het leven (en daar uiteraard niets van geleerd).

Had ik al verteld dat onze tuinman Hasan er nog steeds is? En dat wij erg blij met ‘m zijn? Hij werkt hard, heeft allerlei ideeën over de tuin, het knapt echt per dag verder op. Nu maar hopen dat het zo blijft...

En ik heb vandaag mijn belastingformulier opgehaald bij de pajakkers. De erfenis van het Nederlands koloniaal verleden is nog goed zichtbaar: een enorme bundel volkomen onduidelijke in te vullen papieren, een handleiding die in ambtelijk Indonesisch is opgesteld, een mens zou zich voor minder verhangen. Ik denk dat ik het zooitje maar verbrand en hoop dat ze me niet kunnen vinden. Tenslotte heb ik mijn belastingnummer ook op een ander adres laten registreren dan dat waar we wonen en 90% van de bevolking hier doet geen aangifte.