Home Alone

Vrijdag zijn Tiny en Peter naar Lembongan vertrokken voor twee dagen. Hans en ik bleven eenzaam achter, maar hebben ons daar manhaftig doorheen geslagen - onder andere door bij Pojok te gaan eten. Die avond was er een loodzware karate-training van een paar uur. Ik heb ‘m overleefd en daarna ben ik fris gedoucht en top-fit een biertje gaan drinken in On-On.

En eentje in Angels. En in TKS. En in het Jazz Café. En toen was het ineens half vier en ben ik naar huis gegaan, zielig en alleen want Steffie en Elise komen pas over twee weken terug.

Zaterdag: een beetje last van een houten hoofd, maar wel redelijk op tijd opgestaan want er moest veel gebeuren. Onder andere een afspraak met Wayan, een man die ik ken van het strand waar ik ’s morgens Chica en later ook Sari altijd uitliet. Hij heeft een Rottweilerpup van nu vijf maanden, die Chica heeft gekend en met onze honden speelde. Gunner heet-ie, hier staat hij op de foto. Een vrolijk ventje.

’s Avonds thuis gegeten, want Nyoman had gekookt en hoewel het natuurlijk lang niet zo lekker kan zijn als wat Steffie maakt, was het uitstekend. Peter en Tiny waren toen terug, ze hebben het erg leuk gehad aan de overkant zoals je hier kunt zien.

Helaas was de energie van Peter nog lang niet op, dus zijn we ’s avonds maar weer naar On-On getrokken voor een biertje en een potje biljart. Laten we over het laatste maar zeggen dat Peter het erg leuk heeft gehad en ik minder.

Ook Jos schoof daar nog even aan en niet alleen Jos: het biljart werd overgenomen door een paar oude lelijke mevrouwen waarmee ik, omdat ze daar maar om bleven vragen, hier op de foto sta.

Daarna verder getrokken naar de andere poelen van verderf, waar Peter en ik goed op elkaar hebben gepast zodat we zeker wisten dat we op tijd thuis zouden zijn en dat dan ook met onze maagdelijkheid intact. Erg leuk, maar gek genoeg werd het wéér half vier voordat we weg mochten. Heel raar.

Vandaag maar eens rustig aan. Het is voorlopig mooi geweest met nachtelijk vertier en bovendien moet ik er ernstig rekening mee houden dat ik eind april meedoe aan karatewestrijden in Tulamben. Elise ook, maar dat weet ze nog niet. In ieder geval: tijd dus om eens hard aan de conditie te gaan werken en daar zijn deze nachtbraak-partijen natuurlijk niet bevorderlijk voor.