Heel erg, al weer ruim een week niets geschreven – niet omdat er niets was of ik geen in had, maar gewoon geen tijd!
Om te beginnen was het afgelopen zondag natuurlijk behoorlijk spannend. Omdat de wedstrijd van Nederland tegen Spanje om half drie op maandagochtend begon, was ik die dag nog jarig ook!
Van de medekijkers, Jos, Jos, Rudy, Ellie en Frans, kreeg ik een prachtige taart – die zie je hier op de foto. Een prachtig oranje voetbalveld met een goal en heel profetisch: een bal die er nèt niet in ging.
Ik had wel spijt dat ik aan het begin van de avond een bodempje had gelegd van twee porties nasi goreng en tien stokjes sateh. De taart was nogal zwaar, de hele kroeg heeft er van meegegeten en toen hadden we nòg over - maar de taart heb ik voor mezelf gehouden.
Over de wedstrijd hoeven we het niet meer te hebben denk ik? De scheidsrechter heeft in ieder geval de opdracht van Blatter goed uitgevoerd: Spanje moet en zal winnen.
Na de wedstrijd Django uitlaten en heel even slapen; daarna verjaardag vieren. Van Stef en de kinderen heb ik prachtige handgemaakte schoenen en een sjiek duikhorloge van Nautica gekregen; van Hasron dozen chocola en een hele mooie kaart. De dag hebben we in gepaste rust doorgebracht en daarna lekker gegeten bij Ryoshi.
Dinsdag is Hasron vertrokken naar Jakarta; die dag hebben Age en ik voorlopig de laatste keer met Snowy en Django gewandeld. Voorlopig: Age gaat met zijn vrouw drie weken naar Nederland en ik laat Snowy drie weken alleen uit. Dat lijkt niet zo’n probleem, maar Snowy is een ietsiepietsie gedragsgestoord dus ik ben benieuwd.
Woensdag zijn we met z’n vieren gaan white water raften: in de buurt van Ubud op een wildstromende rivier 2,5 uur tussen de rotsen door scheuren. Prachtige omgeving, je zit daar midden in de prachtigste natuur. Ook mooi: het pad naar de rivier, eerst door de sawahs en dan een paar honderd meter afdalen tot je bij het water bent.
Aan het eind ook weer een paar honderd meter omhoog – dat was net even minder....Desalniettemin: het was prachtig, het was gezellig met z’n vieren en behoorlijk spectaculair.
Daarna naar het Blanco museum – want (schaam) daar waren we nog helemaal niet geweest. Mooie plek, mooi gebouw, fraaie schilderijen en een sfeer die ik niet kan en ga beschrijven – loop er zelf maar eens binnen als je in de buurt bent. Absoluut de moeite waard. De onderstaande foto bevat nog een speciaal aandachtspuntje voor Robrecht: hij was er erg enthousiast over. Wat zou het zijn?
1 opmerking:
Giechel, giechel,giechel...ik kan het mij helemaal voorstellen. Elise met haar vriendin. Hoe kan het anders.
En dat er toch nog iets op Bali is, wat je nog niet ontdekt hebt. Wij zouden het graag ook eens zelf willen gaan zien. Maar dat komt nog wel.Leuk te zien dat het jullie goed gaat. Groeten aan iedereen. P.
Een reactie posten