Singapore: Na regen....

...komt nog meer regen.

Deze dag zat niet alles mee.

’s Morgens vroeg vertrokken we naar het vliegveld, checkten in en gingen nog even ontbijten. Tijd genoeg, tenslotte.

Elise’s eten kwam snel en toen begon het lange wachten op onze nasi goreng – zo lang, dat ik toch maar even ging vragen of ze ons niet waren vergeten want langzamerhand begon de boarding time toch te naderen.

Maar uiteraard: de kok moest twee verschillende dingen klaarmaken, Elise’s American breakfast en onze nasi goreng – en zoveel dingen tegelijk onthouden, daar hebben ze hier veel moeite mee. “Lupa”, ofwel “vergeten” is het meest gebruikte woord.

Kortom: net toen we dan maar zonder eten wilden opstaan, kwamen er alsnog twee borden (overigens slechte) nasi goreng die we in een halve minuut grotendeels naar binnen hebben geslingerd en toen zijn vertrokken.

Uiteraard was onze gate de verst verwijderde (gate 8, voor de kenners) zodat we nog maar net op tijd waren.

Bij aankomst in Singapore stonden we voor de keuze: taxi of trein? We hebben de trein gekozen en dat is echt een aanrader. Het is feitelijk een metro, voor 18 Singapore dollar koop je een dagkaart waarvoor je, als je hem inlevert aan het einde van de dag, weer 10 dollar terug krijgt. En dus reis je voor 8 dollar (4 Euro 60) de hele dag onbeperkt door de stad.

Niet eten of drinken in die trein, trouwens. Want dat kost 500 dollar boete. Roken is 1000 dollar, een jerrycan benzine of een gasfles meenemen 5000 dollar. Het is dan ook erg schoon.

Onze eerste bestemming: Haw Par Villa, de vroegere Tiger Balm Garden. Deze tuin, de naam zegt het al, is in 1937 gesticht door de twee broers die de wereld Tijger Balsem hebben geschonken, Aw Boon Haw en Aw Boon Par.

In deze tuin waren ooit meer dan duizend beelden en 150 diorama’s te zien, waarin op buitengewoon kitscherige wijze scene’s uit het oude China te zien waren maar ook hoofdzondes en de bijbehorende 10 Boeddhistische hellen. Bloederig en sadistisch, maar lachwekkend neergezet: kortom een attractie die je niet mag missen. Hierbij een paar internet-foto’s ter illustratie.

Zoals ik al eerder schreef: in zijn boek “Zeden en Onzeden” schreef drs. P. er al zo enthousiast over, dat ik me al 40 jaar geleden heb voorgenomen om tenminste één keer in mijn leven die Tiger Balm Garden te gaan zien. Vandaag dus.

En dat is dan net op tijd, want het park heeft na de naamsverandering eerst een conversie naar een amusementspark ondergaan, is behoorlijk verwaarloosd en nu schijnen de oorspronkelijke beelden die grotendeels al waren verwijderd, weer terug te zijn geplaatst.

Helaas....toen we op het station bij het park aankwamen, regende het dat het goot – en men wist ons te vertellen dat het park dicht was. Gemiste kans.

Ons humeur werd er niet beter op toen we een foto wilden maken van elkaar, terwijl we hele gore doughnuts en zo stonden te eten (net buiten het station wegens 3 x 500 dollar boete): de lens van Steffie’s spiegelreflex-camera was van de body afgebroken door onbekende oorzaak. Dure grap en ook geen foto’s vandaag – behalve dan wat ik nog met m’n iPhone kon doen.

Naar de Singapore Flyer dan maar? Voor wie het niet weet: dat is het grootste reuzenrad ter wereld, 165 meter hoog. In één van de 28 cabines doe je er een half uur over om een rondje te maken, het uitzicht over de stad is spectaculair.

En voor lieden als ik, die al hoogtevrees hebben als ze in een diep bord kijken, heeft dat nog een extra uitdaging: kom ik met één pamper wel toe?

Wij dus met de metro / trein via enkele keren overstappen naar station Esplanade. Om te ontdekken dat de regen inmiddels van het accessoire “donder en bliksem” was voorzien, zodat de Flyer werd gesloten en we ook deze attractie aan onze neus voorbij zagen gaan. Bijgaande foto’s als illustratie van wat we ook niet hebben gezien, dus.

Resteerde de tocht langs shopping malls (lees: schoenenwinkels) alvorens we weer terug mochten naar het vliegveld. Onderweg nog wel even iets gedronken. Hebben we foto’s van, bij gebrek aan iets anders.

Inchecken hebben we gedaan bij zo’n moderne incheck-machine, zodat je niet achter aan zo’n ellenlange rij hoeft aan te sluiten – tenslotte hadden we toch geen bagage.

Moet ik nog melden dat we geen boardingpassen uit het apparaat kregen wegens technische storing en dus alsnog achter aan zo’n rij mochten gaan staan?

Omdat we de wedstrijd van Nederland niet wilden missen had het vliegtuig een half uur vertraging.

Bij aankomst op het vliegveld giga-rijen bij Imigrasi. Ook voor ons. Gelukkig kon ik mijn contactpersoon bellen om de zaak voor ons te versnellen (lees: geld geven en als eerste geholpen worden).

Dat maakte uiteindelijk niets uit omdat de computers op Ngurah Rai Airport uitvielen.

We hebben het einde van de eerste helft Nederland – Brazilië nog wel gezien, in het kantoortje van een geldwisselaar. In je wanhoop doe je rare dingen.

In de taxi hoorden we dat de stand 1-1 was geworden.

En toen we ein-de-lijk in SixPoint binnenvielen, was het eerste dat we zagen de 2-1 van Wesley Sneijder – je weet wel, de Nederlandse boomlange spits die het van zijn kopkracht moet hebben.

En toen scheen alsnog de zon en werd het een prachtige dag.

Bijgaand trouwens Oka in zijn schitterende shirt. Bert van Marwijk is gewaarschuwd.