Het is geel en het....

...zit om Elise en mij. Jawel: na slechts twee maanden fanatiek trainen hebben wij gisteren op Perumahan Kodam IX Udayana Prajaraksaka, een kazerne in de buurt van Sanur, tezamen met zo’n 40 militairen examen gedaan voor onze gele band. Niet alleen zijn we geslaagd: Elise heeft nog eens de derde plek veroverd bij het tonen van inzet tijdens de lessen en heeft ook daar een prijs voor gekregen.

Het examen heeft ongeveer de hele dag in beslag genomen: we (Stef, Alex, Jos en wij tweeën) meldden ons netjes om 8.30 en vervolgens kregen we eerst.......militaire drill.

???????WTF?????

Kom je karate-examen doen, gaan ze eerste de routine van naar rechts richten, in de houding springen, groeten, plaats rust met je doornemen....omdat de kazernecommandant een toespraak houdt. En dat was nog maar de eerste verrassing.

Na de toespraak volgde het opwarmen van de spieren en toen de tweede WTF-ervaring: naar buiten en op onze blote voeten hardlopen over gloeiend asfalt, afgewisseld met kiezelsteentjes. Ik kan je vertellen: dat is niet leuk. Na één rondje over de kazerne waren we terug, en toen mochten we stoppen. O nee: alleen de kleintjes, wij gingen nog een rondje door. Inmiddels ben ik erg bedreven in het tijdens het hardlopen lospeuteren van scherpe steentjes uit mijn voeten zonder een pas te missen.

Daarna een tweede warming up die geen warming up was maar gewoon een zware training. Één van de examinatoren leidde die training en ik zal nooit meer, nooit meer een vooroordeel hebben tegen dikke kerels met een zwarte band om. Want wat was deze vent lenig, in een split en spagaat zakken of het niets was en dan ook nog voorover zakken met zijn gezicht op de grond. Opdrukken op één arm. Enzovoort.

En toen eindelijk examen, onderbroken door een lunch. Kata’s, kumites en ook nog een stukje theorie – in het Indonesisch verklaren van Japanse termen, gekker moet het toch niet worden. Die lunch was trouwens rijst (hè? Rijst? Ja, rijst. Eten ze hier vaker) met kip en een hoeveelheid sambal waar de firma Conimex een potje omheen doet. En heet! Heet....gelukkig kregen we er ook water bij – want de ochtend mochten we wel sporten, maar niets drinken.

Daarna een wedstrijd kata lopen waar alleen de militairen aan meededen, een demonstratie van de twee kleinkinderen van de sensei (zijn kleinzoontje van ca. 9 heeft een bruine band, zijn kleindochtertje van 10 sinds eergisteren de 1e dan dus de zwarte band) en toen eindelijk de uitreiking van de banden. En de bekers voor de leerlingen die het meest hun best hebben gedaan, waarvan Elise dus de derde was. Putu, mijn sparringsmaat, was eerste (hier staat-ie met mij op de foto) en Kadek, Elise’s giechelmaatje, was tweede. Vier uur, we mochten naar huis...met de gele band en een certificaat en een pasje erbij, ook nog.
Vandaag doen alle spieren pijn en vanavond hebben we weer training – maar die training bestaat uit samen eten en bier drinken (de kleintjes cola neem ik aan) dus dat is te overleven. Elise heeft haar zinnen op de volgende band (oranje) gezet, dus ik vrees dat we over zes maanden weer hetzelfde gaan meemaken – maar dan iets zwaarder. Waar zijn we aan begonnen?