Osh!

Dat is de begroeting bij karate en het woord wordt ook gebruikt om “ja” of “begrepen” te zeggen tegen de leraar.

Gisteren is Steffie met Elise en mij mee geweest naar de karate-training. Enerzijds omdat ze de route naar deze toch best wel lastig te vinden school moest weten, voor als ik een keer niet met Elise mee kan; anderzijds omdat ze gewoon nieuwsgierig was. Het fototoestel ging mee.

Zo’n training is in grote lijnen altijd hetzelfde: de opening, met declamatie van de 10 geboden van karate in Indonesië, groeten. Het opwarmen, losgooien van de spieren en natuurlijk de buikspieroefeningen. Stoten en traptechnieken. Intrainen van kumites, series technieken waarin een verdediging wordt omgezet in een aanval – we moeten er zes kennen voor het examen op 20 augustus.

Trainen van een kata, het uitvoeren van 21 technieken in een vast patroon – dit kata heet “kata dua” hier, lijkt heel veel op het Kihon-kata dat ik duizenden keren gedaan heb en na dertig jaar nog steeds kan dromen – maar het is helaas net even anders dus op de automatische piloot gaat het fout, ik moet blijven nadenken. Verdikkeme. Ellise kon 'm na drie keer zien moeiteloos.....

En tenslotte trainen we nog vier kumites waarin jiu jitsu met karate wordt gecombineerd. Hier zie je Wayan, mijn vriend de beroepsmilitair, die met iets gooit. Buitengewoon gemeen, dat jiu jitsu. Wat een smerige sport is dat, ik ben blij dat Elise daar aanleg voor heeft. Nog twee jaar trainen en ze breekt armen voor haar ontbijt. Zolang het maar niet die van Stef of van mij zijn, dan.

De training eindigt met het ceremonieel afgroeten van de sensei en vervolgens op graad van de hogere banden – en helemaal op het einde elkaar dus, als witte band-beginners. En dan nakletsen en naar huis. Duurt alles bij elkaar een uur tot twee uur, omdat men in dit land niet zo op de tijd let. Had ik daar al iets over gezegd?

Examen op 20 augustus? Ja. Dan is het examen voor de gele band en omdat wij niet zo’n klein beetje fanatiek zijn mogen we meedoen al na minder dan twee maanden les: van mij niet zo’n prestatie, ik ken het meeste nog, maar van Elise wel! De sensei (leraar) is ook erg trots op haar. We gaan naar een kazerne in Denpasar om samen met 50 militairen dat examen af te leggen.

Osh!