Foto’s volgen..of niet? Of wel?

Het vorige stukje sloten we voortvarend af met “foto’s volgen!”, maar dat gaat niet gebeuren – om de simpele reden dat we die foto’s niet gemaakt hebben.

Zijn we dan niet naar die upacara geweest? Jazeker wel. Maar zonder fototoestel want daar hadden we geen zin in. Eens een keertje gewoon rondkijken is ook leuk.

Bovendien heeft Jos bij een zelfde upacara vorig jaar al foto’s gemaakt en als we nou gewoon niets zeggen en die foto’s hier invoegen is het net of wij die zelf hebben gemaakt en heeft niemand dat in de gaten – want het zag er precies hetzelfde uit. Ha!

Gisteren heeft Stef voor het eerst haar nieuwe sarong en kebaya aangetrokken die ze vorige week heeft gekocht. En nondeju, dat stond haar niet verkeerd vond ik en daarom heeft Nyoman een paar foto’s van haar gemaakt met een of andere onduidelijke figuur ernaast en die foto’s zetten we wèl hier neer.

Daarna op de brommert naar de ceremonie en omdat de goden dan goed op je passen hoef je op Bali geen helm op. Mannen wel een udeng, de traditionele hoofdband. Ik had een gewone en voor deze ceremonie moet-ie wit zijn dus hebben we die nog snel gekocht bij de kleermaker op de hoek.


Daar aangekomen bleek het te gaan om de reinigingsceremonie die uitgevoerd wordt voor de overledenen die al zijn gecremeerd en wiens as al is verstrooid. Want daarmee is het blijkbaar nog niet afgelopen, voor de 300 gelukkigen die vandaag aan de beurt waren werd nu het nodige geofferd voor het volgende leven. Sarongs, handdoeken, geld, bloemen, fruit, een os....er kwam van alles langs, gedragen op de hoofden van honderden vrouwen. Behalve die os dan, die liep liever zelf.

Deze stoet moest drie keer door de tempel en de straat daarvoor. Leuk, omdat die straat een belangrijke doorgaande weg is in Sanur maar die is dus nu een paar dagen afgesloten. Net zo makkelijk. In ieder geval: wij stonden eerste rang bij het bekijken van het gebeuren en opvallend was, dat waar Balinezen echt helemaal niets ordentelijk lijken te kunnen organiseren......dit tot in de puntjes was geregeld. De groepen waren ingedeeld op lettercode, met een gekleurd vaantje per letter voor de analfabeten en binnen de letters hadden de dames per overledene een volgnummer. Twee of drie dames met hetzelfde nummer om de offers te kunnen overnemen als er iemand mocht uitvallen. Een enorme time table op het bord voor de tempel, zodat iedereen wist hoe en wat en hoe laat. Religieuze politie in aantallen en van een soort waarbij Hoek van Holland nu een voorbeeld van een rustig en geslaagd feest zou zijn. Enzovoort.

Kortom: het was mooi en na de optocht al helemaal want toen ging iedereen eens rustig zitten, eten en ngobrollen. Wij ook, lontong met sateh en we kwamen daarbij ook Arjuna’s vriendin Winda tegen in gezelschap van een Amerikaan die Wladimir heet en Engels sprak met een Russisch accent. Aardige vent, die dinsdag met ons mee gaat duiken.

Terug naar de ceremonie: die zou doorgaan om zes uur ’s avonds, tien uur ’s avonds en vier uur vanochtend om rond zeven uur over te gaan in een wandeling naar het strand om de inmiddels verbrande offers (lullig voor de os) in zee te storten. Wij hebben dat niet meer meegemaakt, hoewel ik terugkomend van het strand met Chica de stoet van duizenden en duizenden mensen die de hele nacht zijn wakker gebleven wel heb gezien – het belangrijkste kruispunt van Sanur is de komende uren om die reden ook dicht.