Hairy Saturday

Voor het eerst in heel lange tijd weer eens op stap geweest, alvorens a.s. maandag de reis naar Nederland weer eens te ondernemen. Samen met Jos, we hebben alle verkeerde kroegen weer afgeschuimd, veel bier gedronken en om half drie was ik thuis zegt Stef die niet meeging. Gezellig was het wel, hoewel het duidelijk laagseizoen is: vrij rustig overal.

Vandaag ben ik vroeg opgestaan (zo rond kwart over elf) en ben samen met mijn gisteravond aangeschafte behoorlijk harige kater bij Stef en Hasron gaan zitten – Hasron logeert een paar dagen bij ons, hij gaat morgen weer naar Jakarta. Gezellig en goed voor ons Indonesisch! De foto is van vanavond, tijdens het ngobrol ngobrol: slap kletsen.

Verder deze week: ik ben met Jos met de brommer op pad geweest, o.a. naar een vreemd gebouw in de buurt van Keramas, aan het strand: het lijkt een soort heidense tempel, heel luguber maar het schijnt toch een inmiddels in verval geraakt bouwsel van een of andere buleh te zijn. Mooi, maar met een heel vreemde uitstraling – ik voelde me daar niet op mijn gemak bij. Gek eigenlijk, maar ik ga toch eens uitzoeken wat het verhaal daar achter nu eigenlijk is.
En zien dat ik wat foto's van de binnenkant kan maken. Hierbij alvast een beetje een indruk van het bouwwerk en de er omheen liggende en staande beelden - of de restanten ervan.


Daar zagen we ook een andere kant van Bali. Mensen die in de hitte van de dag op het zwarte strand kiezelstenen zoeken en op kleur sorteren. Hier komen dus de donkere kiezelstenen vandaan die wij op de oprit hebben liggen. Op vergelijkbare wijze zijn de stenen in de vijver bij elkaar gezocht - en de stenen die ook in de wanden van onze badkamers verwerkt zijn. Stuk voor stuk, met de hand door straatarme mensen in de brandende zon.

Met Steffie samen naar het Bali-museum, en nog heerlijk geluncht bij Ikan Bakar in Renon. Pepesan, veel te veel eigenlijk – we hadden ieder een hele vis en dat waren geen kleintjes. Maar lekker was het wel, beter nog dan bij de Bengkel en dat wil wat zeggen. Op de foto yours truly trouwens in de Aziatische Toeristenpose: iedere Indonesiër, Koreaan, Japanner of Chinees hier gaat in deze houding staan zodra er een fototoestel in de buurt is: mobieltje in de ene hand, V-teken in de andere. Waarom? Geen mens die het me kan vertellen.

Steffie is helemaal into MahYongg, vrijdagochtend is ze weer vroeg vertrokken om tegen de avond thuis te komen (okee, een uur of vier) dus het lijkt er op dat ze het daar helemaal getroffen heeft met haar vriendinnen (ze zei al iets over “het begint hier op Oud-Turnhout te lijken”).

Elise (hier aan haar ontbijt, helemaal vrolijk en blij dat ze naar school mag) speelt nu in een band met Matt en Mitt – ze hebben gisteren hier geoefend. Hard rock. Volgens vader Mike is er na 1990 niets meer op muzikaal gebied gebeurd wat de moeite waard is, ik ben het daar natuurlijk hartgrondig mee eens (uitgezonderd Rammstein) en aangezien er maar één muzieksoort is die het waard is om te spelen kom je dan al snel uit op Led Zeppelin. Rustig, melodieus en toch subtiel klateren de klanken stiekem door de geluidsisolatie heen de tuin in. Daar zijn de vogeltjes inmiddels met geheven middelvingertjes vertrokken, de tjitjaks vallen van de muren omdat ze niet tegelijk kunnen klimmen en hun oren dicht houden en het zwembad heeft een echte branding gekregen. Heerlijk, ik ben benieuwd wanneer de banjar-vertegenwoordiging hier aan de deur komt met de vraag of ze de band kunnen boeken voor een optreden.

Op Sumatra.

Of er nog nieuw van Robrecht is? Ja hoor. Hij SMS-te vandaag dat zijn psychologie-examen best wel goed gegaan is. En de 20e november kunnen we onze Verloren Zoon weer in de ouderlijke armen sluiten want dan komt-ie twee maanden vakantie vieren bij ons.


O ja: nog even een foto van een zonsopgang op het strand. Gewoon, omdat-ie mooi is.