Thuis!

Na ruim een week toch “eindelijk” weer thuis, maar dat kan ook van de reis van in totaal 31 uur gelegen hebben: zondagmorgen om half zeven trok ik de voordeur bij mijn vader dicht, pas gisteravond om half acht Balinese tijd liep ik hier de tuin binnen en kon ik in volgorde mijn drie vrouwen in de armen sluiten: eerst Chica, toen Steffie en Elise.

31 Uur dankzij een onderbreking in Singapore, waar nog steeds heel druk gebouwd wordt. Ongelooflijk, wat een stad is en wordt dat.

Maar goed: weekje Nederland. Veel mensen gezien en gesproken en nog veel meer nog niet – dat moeten we in november maar eens trachten voor elkaar te krijgen.

Een training gegeven, waarbij de deelnemers gedurende 5 dagdelen nauwelijks aan oefenen zijn toegekomen – gewoon 20 uur luisteren, ik liep af als de spreekwoordelijke wekker.

In Den Haag de ontruiming van het Plein meegemaakt: ik was daar toch en bevond me ineens tussen een meute krakers en een peloton ME. Ik ben maar achter de ME gaan staan, letterlijk.

Daar ook nog iemand ontmoet die sterk leek op de moeder van een vriend in België maar het niet was – en toen ik haar aansprak bleek haar zoon hier, in ons huis op Bali, op bezoek te zijn geweest! Hij is getrouwd met de dochter van vrienden hier. Kleine wereld....

Genoten van het verkeer: geen brommertjes, niet met vieren tegelijk op twee rijstroken voor het verkeerslicht, veel ruimte op de weg, geen kuilen direct achter een bordje “Hati Hati! Ada Galian!”, geen upacara’s....

Aan de andere kant: de agressie, het koste wat kost voorrang willen nemen, al die borden en strepen, controles, camera’s...

En hier is het nu warm. Erg warm. Gisteravond kwam het me als een natte deken tegemoet, vandaag is het hetzelfde. Je hoeft niets te doen om te gaan zweten, voor het eerst zit ik nu met de airco aan in de studio.