Battle of the Bands

Ja, het was zover. Gistermiddag.

De afgelopen weken was er al een run op kaartjes. Het bekende beeld van slaapzakken bij de voorverkoop-adressen, gillende en vechtende fans die elkaar bij de loketten verdrongen. Niet meer dan twee kaarten per persoon. Uit de hand gelopen zwarte handel. Op Internet werden jaarsalarissen, echtgenotes, huizen en zelfs CD’s van André Hazes aangeboden in ruil voor maar één kaartje.

Battle of the Bands. De straten van Sanur al dagenlang verstopt, is het niet met bussen vol fans dat zijn het wel de vrachtwagens waarmee de geluid- en lichtinstallatie wordt aangevoerd. Alle hotels volbezet, zelfs de goedkopere. De nacht bestaat niet: wie kan er nu slapen met zo’n evenement voor de deur?

Vandaag: het eenmalige optreden. Zenuwachtige security, ondanks de ordetroepen die eergisteren al zijn aangekomen en met tanks de kruispunten hebben bezet. Overal controles en fouilleren, de angst voor aanslagen zit er goed in. Al vanaf twee straten voor de ingang van de concertlocatie hermetische afsluitingen: paspoort en toegangskaart verplicht, anders volgt onverbiddelijke weigering.

Telefoons, eten en drinken, camera’s, opname-apparatuur, scherpe voorwerpen ja zelfs haarspelden: alles wordt in beslag genomen. Zelfs de schoenen moeten uit om door een scanner gecontroleerd te worden. Maar de sfeer blijft goed: wij zijn tenslotte de exclusieve uitverkorenen die een kaartje hebben weten te bemachtigen. Hahaa!!

Dan het wachten om eindelijk de Heilige Plek te mogen betreden: de aula van de BIS. Buiten worden hot dogs verkocht, maar niemand eet. Niemand kan eten, de stress heeft onze magen volledig in haar macht. Een beetje water in de mond, droog van spanning, meer krijgen we nie6t naar binnen.

De deuren gaan open! Natuurlijk is er direct een run op the pit, de ruimte voor het podium waar straks uitzinnig gedanst gaat worden – de jongste benen winnen deze wedstrijd natuurlijk en daar zitten die van ons niet bij. Geeft niet, zitplaatsen op de tweede ring zijn wel bereikbaar en die hebben wij dan ook met gebruik van ellebogen en het laten struikelen van andere mensen weten te veroveren.
Battle of the Bands. Het publiek wordt opgewarmd door een bandje van de Primary School leerlingen: leuk, maar daar zijn wij natuurlijk niet voor gekomen. Na hun optreden houden de twee presentatrices ons nog enkele minuten in een welhaast ondraaglijke spanning, maar dan is het toch zo ver: Elise! Ze is het echt!

Ongelofelijk....je stelt je er van tevoren al zo veel van voor en dan nòg is de realiteit 1000% mooier dan de meest optimistische verwachting. Die uitstraling. Die moves. En vooral: die stem!

Vooral “In the Sunshine of Your Love”, vroeger zo prachtig gespeeld door the Cream met Eric Clapton, zal nooit meer hetzelfde klinken in de originele uitvoering. Want vanaf nu is er maar eentje, die van Ripstix, de band van Elise. Zet je speakers zo hard mogelijk, steek een spons in je mond en luister. En geniet.......http://www.youtube.com/watch?v=ySiHquDulC8

Tijdens deze auditieve reis door dimensies waarvan je het bestaan nooit hebt geweten, kun je bijgaande foto’s ter illustratie bekijken. Matt en Mit speelden na Elise – ze waren keigoed, maar het niveau van hun voorgangster hebben ze nooit kunnen evenaren. Dat hoeft ook niet, op de spits van de absolute top is tenslotte niet veel plaats.

De volgende bands; eentje was een tegenvaller, er waren ook enkele goede – waarvan vooral bij de laatste band de absolute virtuositeit van de drummer opviel. Hij sloeg zoals Elise zong. Meedogenloos.

Battle of the Bands. Moe en voldaan keerden wij huiswaarts, in de wetenschap dat de Koningin van het Slagveld de naam Herfkens draagt. Net als wij. Dat wordt weer wekenlang handtekeningen uitdelen.