De laatste der Mohikanen

Vanmorgen liepen Chica en ik zoals gewoonlijk over het strand. En het was daar toch wel erg rustig, geen Balinese honden zoals we gewend waren....of toch wel: in de verte zat de hond die door Rob, een Nederlander die in het Respati-hotel vakantie houdt, min of meer is geadopteerd voor de duur van de vakantie.

Dat wil zeggen: hij heeft deze hond, die er slecht aan toe was, laten castreren/steriliseren, vaccineren en voert hem nu ieder ochtend.

Rob was niet blij. Niet alleen omdat hij morgen weer terug gaat naar Nederland en deze hond moet achterlaten zonder dat hij daar permanent onderdak voor heeft gevonden – maar ook vanwege het volgende verhaal.

Gistermorgen rond 10 uur, het tijdstip waarop het strand lekker druk begint te worden, kwamen ze. Met zijn drieën, gewapend met geweren. En ze begonnen de honden dood te schieten. Gewoon, tussen de badgasten door. De kadavers op een kruiwagen gesmeten. Honden met of zonder halsband, het maakte niet uit: ieder hond die niet was aangelijnd, werd doodgeschoten. Rob heeft deze hond aan zijn halsbandje (van Rob gekregen) vast en bij zich gehouden tot de slachting voorbij was. Het is de enige overlevende. Zijn vriendinnetje, een heel mooi teefje dat nogal schuw is en ook niet meteen komt als je haar roept (zij is door Michelle voorzien van sterilisatie en vaccinatie) kon hij niet pakken en die is bij het tweede schot geraakt.

Het zal duidelijk zijn dat deze actie, gericht op het terugdringen van rabiës waardoor er al veel doden op het eiland zijn gevallen, niet echt in goede aarde is gevallen bij de toeristen. Dat er iets aan de zwerfhonden moet gebeuren, dat sommige er ook slecht aan toe zijn en uit hun lijden verlost moeten worden, oké.

Maar waarom kom je dan niet om 6 uur het strand op, als het nog doodstil is (no pun intended)? Nee, niet in de gedachtenwereld van een Balinees. We wachten tot het vol zit met buitenlanders die met deze fijne herinnering hun vrienden kunnen vertellen hoe mooi Bali is, en hoe vriendelijk de mensen. En dat het veilig is voor je spelende kinderen, want er is er niet eentje geraakt terwijl de kogels rondvlogen. Kunnen ze zien hoe goed ik kan mikken.


Deze hond leeft nog. Als enige. Hij speelt graag met Chica en ik heb Rob beloofd een beetje op ‘m te letten. Iedere ochtend als ik met Chica daar loop, een bakje voer geven doet al wonderen.