Afvallen is niet moeilijk, met de mond vol tanden staan ook niet

Ik ben al een paar kilo kwijt in slechts enkele dagen. Dankzij iets verkeerds gegeten misschien, maar wat? Geen idee. In ieder geval: Hans had wat last van zijn buik een paar dagen geleden en de volgende dag ik ook.

Niet ernstig, beetje koorts en heel veel slapen – tussen de bezoeken aan de Porseleinen Tempel door dan, waar ieder uur gebeden werd tot Sint Catharsis.

Veel belangrijker: afgelopen zaterdag hebben Stef, Elise en ik een bezoek gebracht aan de lokale smoelsmid. In ieder geval voor mij een hele prestatie, want ik heb een pathologische angst voor mensen die hun brood verdienen met het grasduinen in andermans mond op zoek naar gaatjes. Brr. De dames hebben daar beduidend minder last van.

Maar goed: op een eiland waar de stand van de techniek toch over het algemeen heel wat minder is dan in Europa, had ik me voorbereid op een tandartsstoel zoals één van de twee hiernaast met bijbehorende instrumenten. Zo’n stoel waarin je wordt vastgebonden. Kaakklemmen. Een koelie op een hometrainer die de boor aandrijft, dewelke wordt bediend door een sadistische dr. Fu Manchu.

Maar nee! Weliswaar gevestigd in weer zo’n groezelig pand in een zijstraat van Jalan Teuku Umar in Denpasar (tot zover klopte mijn angstbeelden) bleek bij binnenkomst de boel gestoffeerd met aardige mevrouwen en konden wij, na invullen van onze namen op een nagelnieuw patiëntendossier, meteen doorlopen naar de dokter.

Niet eens een Chinees, maar een ook weer aardige Indonesiër die op het oog dezelfde spullen had als onze tandarts in Eindhoven, zo niet nieuwer. Onder het motto: “dan ook maar meteen!” stortte ik me nog voor de dames in de stoel voor een checkup. Geen gaatjes, alleen schoonmaken....erg genoeg, met die gillende slijptol in je mond. Maar de verrassing kwam daarna: een veiligheidbril op (???) waarna het gebit nog even werd gezandstraald, zo leek het tenminste. Wit en glad in no time.

Voor Steffie gold hetzelfde, Elise kreeg niet eens een poetsbeurt want dat was niet nodig. Wel stelde Stef de vraag of Elise misschien een beugel zou moeten. De tandarts dacht van wel, maar daar zou een orthodontist beter naar kunnen kijken.

Je denkt dan: doorverwijzing, afspraak, wachtlijst, drie maanden verder....maar binnen vijf (VIJF!!) minuten zaten we bij die orthodontist en 8 mei krijgt Elise haar beugel.

O nee: vandaag, want gisteren belden ze op dat het eerder kon.....

Simpele dingen duren hier een eeuw, maar dit kan dan wel weer zo razendsnel....

Bij de weg: aan ons zwembad zijn ze begonnen. Ik heb er nog geen fotoos van, want ons mooie nieuwe kleine toestel is al weer kaduuk. Maakt wel foto’s, maar volkomen overbelicht. Grom.