Mexico en Italië schelen weinig van elkaar.

Ze praten immers bijna hetzelfde in die landen. Zo filosoferen Michal en ik ons door het avondeten, Spaghetti Aglio I Olio met mexicaanse chili poeder: de reden voor de titel.

Wat doe ik bij Michal?
Sinds kort woon ik bij hem in, omdat het contract voor mijn oude huis al bijna is afgelopen. Ik had, zoals eerder vermeld denk ik, eerst plannen met Shakeel (eigenlijk de perfecte huismaat, hij houdt van koken en schoonmaken), maar hij had zich op het aller-aller-aller-allerlaatste moment teruggetrokken. De piemel.

Daar stond ik. Tot mijn nek in de stress, want ik had nog maar drie weken om iets te zoeken. Dat is niet zo heel veel tijd, als je rekening houdt met alle andere eerstejaars die ook iets zoeken, en de gemiddelde applicatie van een huis ongeveer 2 weken duurt. Gelukkig had Michal toen voorgesteld (hij was erbij toen Shakeel zijn verwerpelijke citaat citeerde) om bij hem en zijn moeder in te trekken.

Ik heb hem omhelst en een dikke pakkerd gegeven, zo snel mogelijk (na een week, of zo) mijn eigen spullen bij elkaar geveegd en nu zit ik hier met Michal De Gulle aan tafel. Zijn moeder moest een weekje weg, dus morgen en donderdag en vrijdag komen een paar vrienden over.

Een ander geval is dat Michal's moeder (laten we haar voor het gemak Hania noemen) over een maand of twee naar Melbourne verhuist vanwege werk; wat dus zou betekenen dat áls ik tot dan nog steeds geen eigen plaats heb, dat ik dan eventueel hier kan blijven tot het theoretische einde der tijden.

We zullen zien.

Verder is het oude huis helemaal schoon gemaakt. Het heeft vier dagen, 20 kakkerlakken en heel veel schoonmaakmiddellen gekost, maar het is gelukt!!! De eerste twee dagen was het praktisch alleen maar dingen weggooien die toch niemand nodig heeft, en de derde en vierde dag zijn we (Michal, Cedric, Gabriela en ik) er eens flink tegenaan gegaan. Bij deze wil ik dan ook nog even mijn dank betuigen aan Rage Against The Machine, System Of A Down, Domino's Pizza en Coca Cola; want zonder hen was het nooit gelukt.

Yugo was natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen; wat mij betreft blijft dat zo.

En dan nu nog leuk nieuws.
In mijn vorig bericht schreef ik dat mijn bed rook naar aardbeien en parfum; Gabriela vindt helemaal niet dat zij naar aardbeien ruikt, dus bij dezen is die fout ook weer hersteld.

Krankzinnig genoeg en een enorm gevoel voor humor. Deze trekken hebbende vindt Gabs mij wel bijzonder aardig, en ik haar niet minder lief en charmant; we zijn bij elkaar. Nog niet officieel out in the open, alhoewel iedereen het zo ongeveer wel kan ruiken. Ze studeert "surveying" in/op/aan Curtin University, is Poolse en een wolf in schaapskleren. Van buiten ziet ze er misschien lief en mooi en sexy uit, maar ze houdt van Metal (maakt niet uit wat, als het maar luid en zwaar is), kan bijzonder hard knijpen, houdt van de bier-pizza-ontbijt combinatie, Quentin Tarantino en is sinds kort mijn vriendin. Hopelijk zeggen de foto's genoeg.


Verder gaat het ook wel vlotjes... Ben nog in een ernstig dilemma gewikkeld waar ik mee ga beginnen: werk of rijbewijs. Mwah, Xiewel. En unie komt eran: terug naar de boeken, bier, RedBull, essays en vadsige friet van de kantine. Hier en daar nog wat feestjes afgegaan (drink NOOIT wodka uit de fles op een lege maag; ben er twee dagen ziek van geweest. Gelukkig heeft Gabs het beste anti-kater middel ooit: haarzelf), en de rest van onze vriendenkring komt terug uit Joostweetwaarië. Daar gaan we nog leuke dingen mee doen voor het allemaal weer begint.

De wereld is in volle gang, maar wij doen nog niet mee. (Hans Teeuwen)

P.S.
Dit stuk zou eigenlijk eerder gepost worden, maar door het relaas met de twee hondjes leek het mij beter daar even mee te wachten tot er iets van goed nieuws kwam. Ik ben er ook ontzettend van geschrokken. Gelukkig is Chica sterk genoeg, al is het toch wel verdacht hoe ze aan dat rattengif is gekomen. Verdomme toch.