The morning after & de behouden thuiskomst

Elise's feestje zit er op. Je kunt beter de harde kern van Feijenoord op bezoek hebben in je treinstel; bijgaande foto (en zo hadden we er vele kunnen maken) geeft enigszins een impressie van wat er achterbleef toen ze uiteindelijk waren vertrokken.

Verder hebben we nog voor een jaar bitterballen, vlammetjes, kroketten en frikandellen in huis. Die zijn weliswaar in groten getale ge(vr/g)eten, maar Steffie's inkoopbeleid varieert al jaren tussen twee keer teveel en zes keer teveel, en deze keer is dat aan de bovenkant uitgekomen.

Het lastige is wel, dat wij inmiddels niet meer zo goed tegen die Hollandse vette happen kunnen; vandaar dat ik vrees dat het nog wel even gaat duren voor deze voorraad is verwerkt. Hoewel: er komt natuurlijk voldoende bezoek.....

Vanmorgen spoorslags naar Chica en daar knapte ik niet van op. Ze lag toen ik binnen liep met haar rug naar de ruimte achterin haar bench, met haar kop naar de muur. Ze keek nauwelijks op toen ik binnenkwam; dit was niet de enthousiaste hond die ik gisteren achterliet!

Ze had ook geen bak drinken, lag te stinken in haar eigen urine die ze had laten lopen....verschrikkelijk.  Op de checklist kon ik alleen zien dat ze haar om 12 uur 's nachts en om 5 uur 's morgens wat eten hadden gegeven, geen enkele melding over naar buiten gaan om te plassen. Ik verdacht de nachtploeg er eerlijk gezegd van dat ze haar gewoon hebben laten liggen verkommeren, waar het de andere nachten zo goed ging. Maar vannacht had haar verzorger vrij en misschien heeft niemand het overgenomen?

Ik ben direct begonnen met haar droog te maken en drinken te geven en toen naar de dierenwinkel en Circle K voor voer en broodjes. Terug naar Chica. Ze wilde niets eten, uiteindelijk kreeg ik er wat brood in maar die stukjes at ze liggend op haar zij - ze had niet de energie of de wil om haar kop op te tillen, haar ogen waren dof - het leek erop dat ze de strijd aan het opgeven was.

Toen belde Steffie: kom naar huis want  we zouden een sollicitatiegesprek hebben met een nieuwe kandidaat-tuinman en die zat keurig op tijd te wachten. Kort en goed: ik naar huis, Steffie naar Chica. Gesproken met de tuinman (Hasan, een Javaan) en 'm aangenomen. Hij begint maandag. Kijken of hij beter bestand is tegen mooi weer dan zijn Balinese voorgangers. Bijkomend voordeel: Hasan is getrouwd met Tuti, de zus van Yati en hij komt naast ons wonen, achter het huis van Jos.

Terug naar de kliniek; Steffie was ook niet echt gerust op de zaak. We hebben de knoop doorgehakt: zo kan het niet verder, Chica ligt hier dood te gaan terwijl ze nota bene aan het opknappen was! De dokter hebben we verteld dat we haar liever huis verzorgen,  Stef heeft de Toyota opgehaald terwijl de doktoren nu ook zagen hoe vervuild ze was  - ze hebben haar helemaal gewassen tijdens het wachten en mij verteld hoe ik haar zelf schoon kon houden. De spullen daarvoor hadden we inmiddels in huis.

En nu is ze thuis: ze was zó gelukkig toen ik haar in de auto tilde, die blik waarmee ze ons aankeek (en nu kon ze ineens wèl zitten!) vergeet ik nooit meer. Thuisgekomen hebben we haar in de studio gelegd; daar blafte ze na 10 minuten en ik heb haar geholpen met opstaan.  Ze is zelf de tuin in gestrompeld om te plassen - veel. Ze is gaan liggen en vijf minuten later zagen we haar staan: ze had gepoept en is verderop gaan liggen. Ze eet goed, en kijkt me aan terwijl ik dit zit te typen zoals ik haar ken: met die typische "Swissy grin" die we zo lang hebben moeten missen. Ze had, denken wij, heimwee. Haar wil was aan het uitdoven, en nu met haar familie erbij is die weer terug.

P.S. Mijn opmerking over de verzorging vannacht is echt op een incident: ze is bijna twee weken liefdevol en goed verzorgd, we hebben niets dan lof voor de staf van dr. Listriani. Daarom ook dat we zo schrokken en misschien was dat maar goed ook. Onze schat is nu weer bij ons thuis, iets waar we niet meer op hadden gerekend. Nog niet beter, maar we hebben haar nu wel 24 uur per dag bij ons om haar te verzorgen en de dokter is er zonodig binnen 5 minuten.