Een ongeluk komt nooit alleen

Dinsdagmorgen. We zijn al weer vroeg bij Chica die net haar laatste zak bloed heeft gehad. Haar tandvlees is alweer een beetje roze, ze is koortsvrij en alert dus dat is een goed teken. Nu nog afwachten of er geen bijverschijnselen komen. En natuurlijk moet de vitamine K1 aanslaan want ze plast nog steeds bloed.

Net een telefoontje van school: Elise heeft hoofdpijn, ze is erg met dit alles bezig. Maar ze wil op school blijven - en dat voor een kind van ons!

Haar verjaardag is een beetje in het water gevallen maar dat halen we wel in.

Om 11 uur zijn we even naar Batujimbar gegaan, koffie drinken. En daarna naar huis, om iets te eten.

Bij thuiskomst trof ik Nyoman in behoorlijke paniek aan: Sari lag er in een hoekje heel slapjes bij. Ook dàt nog. Ze had een enorm gezwel aan haar rechterpoot, tegen de schouder (hoewel een hond geen schouders heeft, maar even ter oriëntatie.)

Dus daar gingen we weer: met een noodgang naar de dokter. Daar lag Chica net onder het röntgen-apparaat en Sari kon meteen aansluiten voor ook een foto.

We moesten ze beide achterlaten en zijn met zachte dwang (maar wel dwang) buiten gezet: ga nou maar even iets anders doen, wij bellen straks wel, was de boodschap.

Kort en goed: Om vijf uur waren we terug. Chica heeft geen inwendige bloedingen, het is nu toch wel duidelijk dat ze rattengif binnen heeft gekregen. Hoe weten we niet. Op de röntgenfoto heeft de dokter in ieder geval nog iets gezien, het lijkt een tumor. Denk je net dat het goed gaat, krijg je zo'n melding. En opereren kan natuurlijk pas als ze voldoende sterk is en dat is ze voorlopig niet. Rood vlees, dat we voor haar hebben gehaald omdat ze echt moet aansterken, eet ze niet; dwangvoeding is de enige manier. Moet je eens proberen bij een hond als Chica. We zijn een half uur bezig geweest voor vijf hapjes, je krijgt verdorie makkelijker een paard door een tuinslang. Ze was ook doodmoe; nu krijgt ze extra vitamines via een infuus om haar eetlust op te wekken. Ze kan wel poepen, dat wil zeggen dat ze minder pijn heeft dan gisteren. Plassen ook, daar stonden we bij. Als jullie op het nieuws iets horen over een tsunami, vrees niet; het was onze hond slechts. Maar nog steeds met bloed, dat wel.


Sari heeft een infectie, waarschijnlijk gebeten door een smerig insect. Daar heb je er hier veel van, de meeste hebben "Polisi" op hun pet staan. We hebben medicijnen gekregen om dat abces (want dat is die bult op haar poot) te bestrijden. Toen we het eerste thuis wilden toedienen, brak het abces. In een fontein van bloed en "spul" stonden we elkaar aan te kijken, ik wist niet dat zo'n klein hondje zoveel troep in zo'n korte tijd kon genereren. Kortom: we hebben het leeg gemaakt, gespoeld, ontsmet en ingepleisterd (ja, vond ze allemaal heel leuk) en hoewel het een doordeweekse dag is, zitten we nu toch met een borrel (behalve Elise en Sari). We zijn er even helemaal klaar mee.