Business as usual...

De dames zijn terug, Elise heeft maandag nog een snipperdag genomen maar vanaf dinsdag neemt de dagelijkse routine hier weer zijn intrede: om half zes de wekker, naar het strand met de honden, om zeven uur is Steffie in de keuken en...hee wacht? Wat nu? Elise al om kwart over zeven aan het ontbijt?

Jazeker. Ze heeft, nadat Steffie gestopt is met haar ’s morgens met de zweep achterna rennen, het gepresteerd om in de laatste weken van het vorige semester niet één keer meer op tijd op school te komen en staat nu onder verzwaard regime van diezelfde school: iedere dag een kwartier eerder komen. Een minuut te laat wordt zwaar bestraft.

Dus is de routine van om half acht “Elise je moet ontbijten”, gevolgd door “waarom heb je je haar nog niet gekamd, je bent al een uur op”, en “vooruit, tanden poetsen anders ben je te laat” en “ik breng je wel naar school want lopend haal je het al niet meer” veranderd in een – voor mij althans – stressloze vroege ochtend. Benieuwd hoe lang dat duren gaat....

De honden zitten uiteraard nog steeds in hun leertraject; met name Django heeft grote moeite met het niet mogen graven van een nieuwe kanaaltunnel naar Lombok, waarvan de ingang zich volgens hem in onze tuin zou moeten bevinden. Luisteren en komen als ze dat moeten op het strand, gaat daarentegen steeds beter. Ik zou overigens ook erg blij zijn zodra Django zijn bench niet meer ziet als urinoir; hij houdt het echt op tot hij moet gaan slapen en begint dan pas te plassen. Gek word ik ervan.

De bouwploeg is weer terug. De gaten voor de afvoer van regenwater in de dakgoot achter zouden worden geopend, nadat ze tijdens het bouwproject abusievelijk waren dichtgesmeerd. Ik ben nog niet wezen controleren, maar volgens mij is uitsluitend de rand van die dakgoot opgehoogd. Geen stress, de eerste keer dat ze hier doen wat je vraagt moet ik nog meemaken. Vriendelijk ja knikken en vervolgens iets heel anders doen, dat is the Indonesian way. Na anderhalf jaar verbaast me dat niet alleen niet meer, ik geef er ook niets meer om. Het is gezellig en dat is veel belangrijker.

Op de foto trouwens (tweede van links) Gatot, onze bewaker. Hij is terug van Java, waar hij met zijn Balinese vriendin Wayan is getrouwd. Ze wonen nu samen in de bediendenwoning in ons huis.

We hebben nog meer inwoners erbij, denk ik. Op de foto, tweede vaas van rechts, zie je iets lichts – uitvergroot op de volgende foto zie je dat dat een soort van nest is. Ik weet niet waarvan, dat ga ik nog uitzoeken want ondanks urenlange observatie heb ik er niets in of uit zien kruipen.

En vandaag onze laatste Indonesische les. We zijn er doorheen, grammaticaal zou deze taal voor ons geen geheimen meer moeten hebben – de rest is oefenen, conversatie met Indonesiërs vooral. Woordenschat uitbreiden, dat soort dingen. Toch jammer, het was gezellig met Stef, Martha en Annelies.