Een SMS-je van Stef om 9.00 uur

....dan zou je zeggen: niets aan de hand. Maar met zes uur tijdsverschil is een dergelijk berichtje, met de mededeling dat ze nu gaat slapen, toch een teken dat je echtgenote om 3 uur ’s morgens eindelijk in haar bed rolt.

Niet erg, maar als je op verschillende continenten zit is het gevoel van “ik mis je” daarbij toch wel erg sterk.

Gelukkig lag ik al om 4 uur in mijn mandje vanochtend ☺

En nu even tijd voor een stukje verslaglegging van de afgelopen dagen, want nu Peter en Tiny –helaas- terug naar huis zijn vertrokken is het stil hier.

Om te beginnen: dinsdag zijn Peter en ik naar Nirwana vertrokken, een prachtige golf course bij Tanah Lot. Dat betekende dat we om zes uur moesten vertrekken om om 7.10 te kunnen afslaan.

Dat is gelukt – en hoe: een golf-cart met twee lieftallige caddies, een koelbox met frisdrank en rijden maar door een prachtige omgeving – en af en toe even uitstappen om die bal een lel te geven.

Omdat we maar niet genoeg konden krijgen van de diverse uitzichten (natuurschoon in al haar facetten) hebben we maar niet op par gespeeld, maar een paar slagen extra gedaan. Niet omdat we niet beter konden, maar gewoon om tijd te rekken. Zodat we rond de klok van 12 onze 18 holes hadden afgewerkt en de thuisreis konden aanvaarden, waarbij twee brede glimlachen onze knappe gebronsde gelaten sierden. Ja, wij hadden het erg met onszelf getroffen.

De middag in gepaste luiheid doorgebracht, waarbij we konden zien dat Hasan, onze tuinman, niet alleen goed kan tuinieren maar in een vorig leven dameskapper is geweest. Tsjek dat boompje dan! Gaaf toch?

’s Avonds naar Bonsai, waar we een enorme regenbui hebben overleefd en waar onze hondjes zorgen voor aandacht en vertier en vervolgens vroeg naar bed – want de volgende dag zouden we Dick en Alex treffen op....een golf course. Bali Beach deze keer, 9 holes en tot vandaag best mooi maar nu natuurlijk volledig gedeklasseerd door Nirwana.

Onsportief als wij zijn, zijn we om half acht al vertrokken terwijl we om half 10 moesten afslaan. Peter had zich voorgenomen om mijn technieken bij het putten (dramatisch) en het chippen (“paprika of gewoon?” dacht ik tot vandaag) bij te schaven herstel: bij te brengen.

Dat heeft enorm geholpen! Waar ik de vorige keer een lachwekkende 86 slagen nodig had voor een par 36 baan, deed ik er nu 65 slagen over. Natuurlijk nog steeds equivalent aan een handicap van rond de 60, een blinde kleuter met één been slaat nog beter met zijn lolly, maar in dit tempo van progressie mag Tiger Woods zich over twee weken ernstig zorgen gaan maken. Ik heb maar vast ingeschreven voor de PGA World Tour van 2011. Dan mag Peter mee, als stand in voor de moeilijke slagen.

Donderdag zijn Peter en Tiny met Gede naar Tirthagangga en naar Tenganan geweest, ik heb met Martha Indonesische les gekregen en ben daarna op jacht gegaan naar nylondraad voor de bosmaaier. “Is dat bijzonder?” hoor ik je denken....ja, dat is bijzonder. Wees niet verbaasd dat ze in dit land wèl boormachines met een SDS snelkoppeling-systeem verkopen, maar niet de bijpassende boortjes. Wel dimmers, maar niet de zekeringen die daarin horen. Wel bosmaaiers, maar niet het bijpassende draad. Prachtland, je hoeft je geen moment te vervelen.

Kortom: het heeft de hele middag geduurd, maar nu heb ik draad en meteen genoeg voor een jaar. En onderweg ben ik ook Wayan tegengekomen, de pool-boy uit ons vorige huis, en met hem afgesproken dat hij ons zwembad voortaan onderhoudt – terwijl ik dit typ is hij bezig. Personeelslid nummer vier, het gaat lekker zo. Binnenkort zijn we de grootste werkgever van Bali.

Vrijdag....geen golf. Een dag in het teken van afscheid, want tot hun en mijn grote verdriet moeten Peter en Tiny weer terug naar Nederland. Die maand is omgevlogen, wat ons betreft komen ze volgende week weer terug. ’s Avonds karate en met Jos–van-Barbara een biertje gedronken. Tot een uur of vier.

Intussen genieten we ieder moment hier van de hondjes (de routine van 5.30 opstaan is gelukkig weer terug, iedere dag vroeg met ze naar het strand), ze zijn smoorverliefd op elkaar en onafscheidelijk. De hele dag spelen en kattenkwaad/hondenkwaad aan het uithalen; maar ze zijn ook leergierig. Mag ook wel, want met name Django heeft nog een zindelijkheidsprobleem, bedelt kortom: is niet opgevoed. Maar hij leert per dag bij, goedgehumeurd als hij is en Sari wordt daardoor ook een klein beetje gedisciplineerder.

Django heeft trouwens nog een productiefoutje. Deze foto heb ik net gemaakt, ze liggen bij me in de studio; als je goed kijkt zie je zijn tong een beetje uit zijn bek hangen. Is normaal, het ding is gewoon size XXL en hangt er meestal een stukje uit als hij niet oplet. Het is net een pluche knuffelhond met zo’n tongetje eraan, zo voelt hij trouwens ook met dat puppyvachtje.